Hurt. [&LIZARDPAW']

Terwijl Smokepaw een blik op zijn pootje wierp beet hij onzeker op de binnenkant van zijn wangen. Het was geen goede eigenschap, want als hij te hard beet zou de zachte binnenkant gaan scheuren en zou hij een bloedsmaak in zijn mond krijgen, maar het was een eigenschap die hij vrij moeilijk af te leren kreeg. Hij piekerde over veel en dacht over veel dingen te lang na waardoor hij soms irritant overkwam naar anderen. Zonder dat hij het eigenlijk bedoelde vond hij zelf dat hij altijd wel irritant naar anderen overkwam. De enige Clangenoten bij wie hij zich nog een beetje op zijn gemak voelde en waar hij niet zo bij stotterde waren Heavestep en Ashfoot. Ashfoot was zijn neef en Heavestep was de halfzus van Ashfoot. Ashfoot was al een veel oudere kater en dat was ook de reden waarom Smokepaw zo naar hem op keek. De kater was oud en wijs. Heavestep was ook ouder dan hem. Smokepaw voelde zich echt op zijn gemak bij de twee katers omdat hij wist dat ze altijd voor hem klaarstonden als dat nodig was. Smokepaw werd ruw uit zijn gedachten gehaald door de wond die weer pijn begon te doen. De kater tilde zijn poot op en keek naar de doorn die zich te diep in zijn pootkussen had geworteld om hem er zelf uit te halen. Hij had al een poging gedaan, maar het was er enkel dieper in gegaan en Smokepaw voelde zich een tikkeltje wanhopig worden omdat hij nu echt langs de Den van de Medicine Cat moest terwijl die waarschijnlijk belangrijkere dingen te doen hadden dan een domme Apprentice verzorgen die in een doorn was gestapt. Smokepaw wilde echter niet riskeren dat hij binnenkort een mentor zou krijgen en met een ontstoken poot zou rondlopen en dus strompelde hij op de Medicine Cat’s Den af. Nerveus ging hij voor de ingang staan en schraapte zijn keel. ‘Is d-daar iemand?’ stotterde hij en verlegen keek hij naar zijn pootjes terwijl hij op antwoord wachtte.

Lizardpaw had nog een hele tijd naar de plas water gekeken die zich in haar den had gevormd. Deze nacht had het geregend en was er wat water binnen gesijpeld. Dat was het probleem echter niet. De apprentices had, voor Oceanpaw langs was gekomen, vage beelden in de weerspiegelingen gezien. Ook het geschreeuw van katten en de geur van bloed was haar zeer goed bijgebleven. Vooral die geur van bloed. het leek wel alsof het in haar nest was blijven plakken. Een rilling liep over haar rug. Ondanks de beelden die ze gezien had, was ze ervan overtuigd dat het niet Windclan was geweest. Ze had geen enkele aanwijzing van haar clan gezien. Het was wel alsof, wat ze gezien had, nu aan de gang was. Was er een clan in moeilijkheden? Shadowclan kon het niet geweest zijn. Ze was gisteren nog in hun kamp geweest. En ondanks dat ze er geweest was voor Acefray, had ze haar ogen gretig door het kamp laten gaan. Snel schudde Lizard even met haar kopje, waarna ze een poging deed om de plas water, met zand, probeerde weg te werken. Ze moest voorkomen dat de kruiden nat werden, want ze had echt geen tijd om opnieuw alles te gaan zoeken. Haar oortjes schoten omhoog toen ze iemand hoorde roepen. Ze draaide zich al snel om. Aan de geur te ruiken wist ze dat het Smokepaw was die voor haar den stond. "Kom binnen, Smokepaw." mauwde ze en zette zich alvast neer. "Is er iets gebeurt of kom je hier voor een gunst of een gewoon een babbeltje?" Dat laatste kon het nooit zijn. Er was niet vaak iemand die naar haar den kwam om gewoon even een gesprek te beginnen.

Nu hij hier stond kon hij zeer duidelijk de geur van de kruiden ruiken die zich verzameld hadden in de Den. Het waren niet bepaald lekkere geuren en Smokepaw onderdrukte de neiging om een vies gezicht te trekken, bang zijnde dat wie daar binnen dan ook was het zou zien en hem vervolgens niet meer wilde verzorgen. Hij wist dat katten tegenwoordig zo snel beledigd waren en deed dan ook zijn uiterste best om ze niet te beledigen, om geen ruzie te veroorzaken. Tot nu toe was hem dat altijd heel erg goed gelukt, maar hij wist niet of dat kwam omdat hij er goed in was of omdat katten medelijden met hem hadden als ze hem zagen stotteren. Dat laatste probeerde hij zo goed mogelijk te negeren, maar hij wist dat het een struikelblok kon vormen als hij Warrior zou worden en het stotteren zou nog niet over zijn. Wat zou Everstar wel niet van hem denken als ze hem liet mee doen in een gevecht en hij werd niet serieus genomen juist omdat hij zo veel stotterde? Alleen de gedachte al liet een rilling over zijn rugje lopen en huiverend keek de Apprentice naar voren toen zijn naam genoemd werd. Het was Lizardpaw, de Medicine cat Apprentice. Hij voelde zich nerveus worden toen hij haar stem hoorde en vouwde ongelukkig zijn oortjes in zijn nek. Hij wilde naar voren wandelen op een normale manier, maar de doorn besloot net op dat moment hard te gaan prikken en dus kwam Smokepaw half strompelend binnen. De kater schaamde zich daar nog meer voor en richtte zijn smaragdgroene ogen snel op de grond. Hij slikte zodat zijn keel wat minder droog was en richtte uiteindelijk zijn ogen op Lizardpaw. ‘Ik…’ Hij liet een stilte vallen en voelde zijn vacht warm worden. ‘Er is een d-doorn te diep in m-mijn poot gegaan en ik k-krijg hem er niet uit.’ Hij stotterde veel in zijn zin omdat hij zich ongemakkelijk voelde en omdat hij zich doodschaamde, maar liet Lizardpaw alvast geen moeite doen om verder te vragen. Hij stak zijn poot in de lucht en liet haar de doorn zien die tot zeer ver in zijn pootkussen gedrongen was.

Haar oortjes waren naar voren gericht toen ze de kater zo zag strompelen. Hij maakte al snel duidelijk wat er aan de poot was. ‘Er is een d-doorn te diep in m-mijn poot gegaan en ik k-krijg hem er niet uit.’ Het kwam er nogal hakkelig uit, maar het was op het eerste ogenblik duidelijk genoeg voor Lizard. Een doorn dus. Even trok de poes met haar oor. Ze was al blij dat hij geprobeerd had om het er zelf uit te halen. Er waren velen die met onnuttige gevallen naar haar kwamen die zo op te lossen waren door zelf even iets te doen. Een doorn uit een poot halen was niet echt een lachertje, vooral omdat het nogal prutsen was. "Zet je eerst al maar neer, want dit kan wel even duren." mauwde ze nadat ze kort zijn poot had bestudeerd. Het was geen al te grote doorn, dus ze moest eerst de rand van de doorn zoeken door kort over zijn poot te likken. Toch wachtte ze eerst tot hij ging liggen. "Het kan direct even steken, maar ik proberen om het zo snel en effectief mogelijk te doen." stelde ze hem alvorens gerust. Een geruststellende glimlach stond op haar snoetje, terwijl ze kort knikte als teken dat hij in één van de lege nesten mocht gaan liggen.

Het voelde nog steeds beschamend aan dat hij hier was omdat een doorn te ver in zijn pootkussentje was gezakt, maar wat moest hij anders doen? Ergens gaan zitten en wachten tot het vanzelf over zou gaan? Hij wist dat Lizardpaw hier waarschijnlijk medicijnen had die een ontsteking konden voorkomen. Als hij iets niet wilde was het om nu met een ontsteking te gaan zitten. Dan zou hij nooit een goede indruk op Everstar maken en zou hij ook nooit zijn mentor krijgen. Dan zouden zijn trainingen uitgesteld worden en dat enkel omdat hij geen zin had om naar de Medicine Den te gaan. Omdat hij te schijterig was om uit te leggen wat er was gebeurd en omdat hij bang was dat hij uitgelachen zou worden. Nee, dat was niet de manier hoe het moest gaan. Hij moest zichzelf gewoon laten controleren en laten verzorgen zoals elke andere kat zou doen. Zo zou hij ook genezen zijn en zou hij weer sneller aan de slag kunnen gaan, want die doorn maakte het onmogelijk om fatsoenlijk te wandelen. ‘Ja, L-Lizardpaw,’ sprak hij gehoorzaam uit en hij keek naar de nest waar hij in mocht gaan liggen. Of moest hij echt gaan zitten? Nerveus zijnde keek hij naar de poes omdat hij niet goed wist wat hij moest gaan doen, maar zag toen opgelucht aan dat hij weldegelijk in één van die nesten moest gaan liggen. Om niet al te veel te overdrijven probeerde Smokepaw zo rustig mogelijk langs Lizardpaw naar het nest te stappen. Naarmate hij verder het hol instapte, merkte hij de scherpe geur van kruiden op die zich tot diep in zijn neusgaten drongen en de kater onderdrukte een hoest. ‘Doe maar op j-je gemak,’ zei hij geruststellend tegen haar. ‘Ik weet d-dat jullie altijd jullie b-best doen.’ Zijn smaragdgroene ogen keken haar warm aan, maar hij voelde zijn pels warm worden door het oogcontact en richtte gauw zijn blik verlegen op de grond terwijl hij zijn pootje in de lucht hield en ondertussen op zijn zij ging liggen.

Terwijl de kater zich aan het installeren was, was Lizard naar de kruiden stapeltjes gegaan. Ze pakte een streng van de kervel plant en 2bladeren van de wilde zuring. In plaats van zuring had ze ook goudsbloem kunnen gebruiken, maar dat was in deze tijd van het jaar nog nergens te vinden. Zuring hielp even goed tegen de pijn en mogelijke ontstekingen. ‘Doe maar op j-je gemak,’ Ze liep, met de twee kruiden tussen haar kaken, terug naar Smokepaw en legde deze alvast klaar, waarna ze nog snel terug trippelde om wat spinnenwebben te gaan halen. De webben hingen rond een tak, die naast het nest in de grond wist te steken. Met haar ene poot duwde ze het diep genoeg in het losse zand. ‘Ik weet d-dat jullie altijd jullie b-best doen.’ Ze glimlachte even. "Natuurlijk doen we dat." mauwde ze kort en zette een stap dichter naar hem toe, zodat ze beter aan zijn poot zou kunnen. Smoke hield zijn poot in de lucht, wat het voor haar gemakkelijker maakte. Met haar ruwe tong ging de kort over het kussentje van zijn poot, waar de doorn in zat zodat ze de exacte plek van de doorn kon vinden. Als ze precies wist waar de doorn zat, was het alleen nog maar een kwestie van het zachtjes, maar toch stevig vast te pakken tussen haar tanden. De eerste poging om het tussen haar tanden te krijgen lukte niet, maar bij de tweede poging had ze al meer succes. Voorzichtig trok ze de doorn uit zijn poot, waarna ze enkele webben pakte om het beetje bloed weg te deppen. "Voila, stap één is al achter de rug." mauwde ze iets te enthousiast. Dit was de eerste doorn die ze, zonder toezicht van Sparrow, eruit had gekregen. Dit kon ze wel wat zien als een klein succes. Ze was nog wel niet klaar met de afwerking, maar ze mocht hier al blij mee zijn.

Een kleine glimlach speelde rond de lippen van Smokepaw toen hij het antwoord hoorde van Lizardpaw. Hij had de Den nog niet veel bezocht omdat hij voor kleine dingen liever niet naar de Den ging, maar hij wist zeker dat hij haar op haar woord kon vertrouwen en dat ze altijd hun uiterste best deden om katten te redden. Helaas ging dat niet altijd en stierven er zo nu en dan wel eens katten, maar gelukkig werd het aantal zo veel mogelijk beperkt. Dat deed hem trouwens afvragen waar zijn ouders waren. Hij was als kleine kitten al overgedragen aan een andere Queen en had zijn moeder nooit meer gezien, evenals zijn vader. De andere katten zeiden er niet al te veel over, maar Smokepaw vermoedde dat zijn ouders vroegtijdig gestorven waren door een gevecht en dat ze dat niet aan hem wilden vertellen omdat ze dachten dat hij dan zou instorten. Hij wist dat hij overkwam alsof hij mentaal niet sterk stond en bijna niks aankon, maar het tegendeel was waar. Smokepaw was op emotioneel vlak zeer sterk ingesteld als het om dat soort dingen ging, maar had gewoon veel te veel moeite met zijn emotie te uiten in de buurt van andere katten. Hij werd verlegen en dacht dat hij veel fout deed en daarom zweeg hij dikwijls, maar huilen van ellende deed hij zelden. Ook wist hij van zichzelf dat als er gevaar zou dreigen dat hij zich zonder aarzelen in de strijd zou storten. Het feit was dat als hij het tegen een andere Apprentice op zou moeten nemen dat hij een voordeel had met zijn grootte. Hij was groter dan de gemiddelde Apprentice op zijn leeftijd en sommigen zagen hem dan ook wel eens aan als een kat die de volgende Ceremonie zeker Warrior zou worden. Was het maar waar. Hij was maar acht moons oud en had nog zeer veel te leren. De kater schrok op toen hij de stem van Lizarpaw hoorde en schaamde zich een beetje omdat hij zich zo makkelijk liet afleiden door zijn gedachten. Aangezien ze vrij enthousiast klonk nam hij aan dat ze dit nog niet vaak alleen had gedaan. ‘Goed g-gedaan,’ complimenteerde hij haar stotterend, maar er verscheen een glimlach om zijn snoet. ‘En dat ook n-nog eens zonder dat ik al t-te veel pijn voelde.’ Dat dat te wijten was aan het feit dat hij met zijn gedachten compleet ergens anders had gezeten liet hij maar achterwege. ‘Je doet h-het heel goed.’

Lizard keek met een glimlachje naar de kater toen hij haar feliciteerde. ‘En dat ook n-nog eens zonder dat ik al t-te veel pijn voelde.’ Ondertussen had ze de bladeren van de wilde zuring tussen haar tanden genomen om het kauwen tot een pulp. ‘Je doet h-het heel goed.’ Even trok de poes met haar oortjes bij het compliment van de kater, waarna ze haar blik terug op zijn poot richtte en de pulp voorzichtig op zijn poot smeerde. Het was al even geleden dat ze een compliment van iemand kreeg, waardoor Lizard even niet goed wist wat te zeggen. Ze focuste zich dan ook om het medische gedeelte. Ze schoof de stengel kervel naar Smokepaw toe. "Kauw hier op," mauwde ze neutraler dan eerst. "Hiermee voorkom je mogelijke infecties." vervolgde ze en draaide zich vervolgens om om de tak met spinnenwebben terug op zijn plek te leggen. "Zorg er ook voor dat je je poot even niet op de grond zet, zodat de zuring zijn werk kan doen." Ze draaide zich vervolgen om naar de apprentice. "Je bent weer zo goed als nieuw, klaar om de Elders te voorzien van prooi." zei ze met een kleine glimlach en richtte haar kopje iets meer op.

Smokepaw voelde zich al schuldig toen hij haar gezicht zag. Het lag normaal gezien niet in zijn aard om complimenten te geven. Of jawel, het lag misschien wel in zijn aard, maar het lag niet direct in zijn aard om ze hardop tegen iemand te zeggen en hij had geen idee waarom hij het bij Lizardpaw wel had gedaan. Hij vermoedde dat het was omdat hij de blik in haar ogen had gezien daarnet. Ze leek zich erg trots te voelen en natuurlijk had hij haar daarop verder willen aansporen, maar hij had geen idee dat iemand een compliment geven er voor kon zorgen dat je je zo ongemakkelijk voelde en de kater gaf snel een lik over zijn borst. Hij vroeg zich af waarom ze een neutrale toon had aangenomen en vroeg zich af of dat kwam door zijn compliment, want zij leek zich ook ongemakkelijk te voelen en Smokepaw besloot bij deze om niemand ooit nog een compliment te geven. Niet alleen hij voelde zich schijnbaar ongemakkelijk, maar ook zij leek er totaal niet mee om te kunnen gaan. Hopelijk ging ze doordat hij zijn mond te snel voorbij had gepraat niet afstandelijk tegen hem doen. Smokepaw boog zich voorover en nam de stengel in zijn bek om een verdere discussie in zijn gedachtegang te vermijden. Hij kon wel allemaal stil blijven staan bij het feit dat Lizardpaw anders klonk dan daarnet, maar aan het einde van de rit had hij daar niet al te veel aan. De kater beet de stengel door en kneep zijn oogjes even dicht bij de niet echt lekkere smaak, maar zette dapper door en bleef kauwen. Ook volgde hij de instructie van Lizardpaw op om zijn poot niet meer op de grond te zetten. Haar opmerking liet hem een beetje ontspannen en nadat hij het goedje volledig had ingenomen keek hij haar aan. Hij haalde zijn schouders onhandig op omdat zijn poot nog altijd in de lucht stak. ‘Als ik ooit een m-mentor krijg,’ mompelde hij. Zijn houding gaf al aan dat hij er zelf niet al te veel geloof in had. Waarom zou Everstar zo’n verlegen, onhandige leerling bij een Warrior zetten die andere Apprentice’s veel betere kansen kon geven? ‘Maar ik kan n-nog altijd hun mos v-verschonen.’ Zijn toon gaf al aan dat hij het niet direct zag zitten om dat zijn hele leven te doen. ‘En sorry voor d-dat complimentje,’ zei hij er haastig achteraan. ‘Dat w-was niet zo bedoeld.’ Hij hield even stil. ‘Ik bedoel dat het w-wel zo was bedoeld, maar…’ Ongelukkig keek hij naar zijn pootje en hield zijn mond voor de rest maar, wat misschien ook wel beter was.