Damn Daniel

Bearpaw was in zijn nopjes. Na 2 moons niets doen was er morgen eindelijk een nieuwe training. Hopelijk werd het een gevechtje. En zijn mentor was Creamyfrost. Creamyfrost, hoe cool is dat?! Oké ja, sommigen mochten Creamy niet omdat hij zich 'aanstelde'. Daar geloofde hij niet in. Als een kat ziek was en zich niet goed voelde, dan was dat ook zo. En hij had een mentor gekregen die nauw stond met zijn leider. Dat was een bonuspunt, want hij mocht Butter graag. Ze was een goede leider die altijd correct handelde en ze had een open en warm karakter. Perfect dus. Net zoals deze visplaats merkte hij op. Hij had een poepje platte steen met mos gevonden midden in de rivier. Daar had hij eerst naartoe moeten zwemmen, maar hij zat nu midden in de rivier en daar zwemmen veel vissen. Nu ze allemaal terug keerde was er extra veel. Bearpaw boog zich naar het water. Zijn schaduw viel op het water. Net wat vissen nodig hebben op deze warme newleaf dag. Ze kwamen er als wilde ... vissen op af. Hij wachtte rustig af tot er zeker zo'n tien in zijn schaduw lagen af te koelen. Zijn grijs-witte poot kliefde door het water en hij schepte een grote vis uit het water. De rest was te verdoofd om weg te schieten. Hij kletste hem tegen de steen en schoof een eindje op om plek te maken. De verdoofde vissen in het veel te warme water was een makkelijke prooi. Hij had er al snel 4 gevangen. Het enige probleem was dat hij nu op een klein, mini stukje steen stond te wankelen omdat de vissen alle plek namen. Help!

+ Eerste post Oceanheart

Het was een warme dag en de poes genoot van de zon op haar vacht. Ze sloot haar lichtgroene ogen even terwijl ze de zon haar pels liet verwarmen. Het waren drukke, bewogen dagen voor haar geweest. Niet alleen had ze een paar Clangenoten beter leren kennen en had ze er met één een goede band mee gekregen, ook had ze een Apprentice erbij gekregen. En die Apprentice was op zijn zachtst gezegd niet de makkelijkste in omgang. Oceanheart vroeg zich af of Butterstar haar karakter kende en haar expres deze Apprentice had toegewezen om te zien of de jonge kattin voor zichzelf op kon komen. Als dat de test was geweest, was Oceanheart daar in elk geval wel voor geslaagd. Ze had de Apprentice namelijk verteld hoe ze behandeld wenste te worden en daar viel het gedrag van de Apprentice niet echt onder, want ze gedroeg zich als een verwend nest. Oceanheart had de ingesteldheid dat Apprentice’s misschien wel kittens mochten zijn van Butterstar, maar dat ze daarom nog niet het recht hadden om zich verheven te voelen boven alle andere Clanleden. Of misschien had Puppypaw gewoon een specifieke hekel aan haar, dat kon natuurlijk ook. In elk geval was het goed als ze eens wat ontspanning zou hebben en ze vond dat ze het ook wel verdiende. En dus had ze besloten om vandaag te gaan vissen. Het was namelijk haar favoriete, meest rustgevende bezigheid en dus stapte de poes op haar gemak het kamp uit. Nog steeds een beetje schuw omwille van alles probeerde ze de blikken van haar Clangenoten zo goed mogelijk te negeren. Puppypaw had het echt wel voor elkaar gekregen om haar voor schut te zetten op de Ceremonie door zo te schreeuwen. Waarschijnlijk dachten de meeste Warrior’s al dat ze dit niet ging redden, maar Oceanheart probeerde zichzelf sterk te houden. Toch wenste een klein deel in haar dat Butterstar haar een andere Apprentice had gegeven die wat beter met haar karakter machte. Maar wie weet… De kattin schudde haar kopje, rende naar de rivier toe en stond stil toen ze een Apprentice zag. Ze bewoog met haar oortjes toen ze zag dat hij enkel op een steen stond. Ze nam aan dat hij kon zwemmen en wilde zijn vangst niet verstoren. En dus ging ze zitten. ‘Je kunt beter terug naar hier komen en ze vanzelf naar hier laten zwemmen,’ gaf ze hem zachtjes advies zodat hij zich niet dood zou schrikken omwille van haar aanwezigheid.

Hij was net een manier aan het bedenken om de vis te vervoeren toen een stem achter hem klonk: ‘Je kunt beter terug naar hier komen en ze vanzelf naar hier laten zwemmen.’ Hoewel het zachtjes was schrok hij zich een bult. Hij tuimelde net niet van de steen af. "Eh, maar die vissen zijn dood," miauwde hij verward op haar advies terwijl hij achterom keek. Zijn ogen begonnen te twinkelen wanneer hij een plan kreeg. "Wil je anders komen helpen?" Ja dat was een prachtig idee.

OOC: Hehehe. Het begon met twee gasten. En Daniel die had altijd witte vans aan en zijn vriend zei dan: "Damn Daniel with your white vans" of "Damn Daniel back again with your white vans" en die filmde dat en toen werd het populair XD

Aan de reactie van de Apprentice te zien was haar plan om hem niet te doen schrikken niet helemaal gelukt. Hij tuimelde nog net niet van de steen af, maar Oceanheart had haar spieren al aangespannen voor als ze hem uit het water moest komen vissen. Het was vrij ironisch dat ze die benaming gebruikte voor dat probleem. De Apprentice was namelijk aan het vissen en zij wilde hem uit het water komen… Nou ja, als ze het twee keer herhaalde klonk het nu ook weer niet zo grappig. Oceanheart was op dat vlak niet echt heel erg goed. Ze wist dat ze flauwe humor had, het soort humor waar geen enkele Clankat mee zou kunnen lachen tenzij diegene in een melige bui zou zijn. Oceanheart was in heel haar leven hier in de Clan nog geen enkele kat tegengekomen in een melige bui. Of misschien was ze die wel tegengekomen, maar was ze zo diep in haar zelfmedelijden weggezakt dat ze het niet gehoord had. Het was over het algemeen voor de rode poes vrij bekend dat ze soms wegzakte in zelfmedelijden of toch tenminste gedachten had die niet bepaald door de beugel gingen. Ze kon natuurlijk met Butterstar gaan praten, maar ze had niet bepaald het idee dat dat veel ging helpen en dat haar een verbanning boven het hoofd zou hangen was vrij zeker. Creamyfrost mocht dan nog zo vol lof over haar spreken, Oceanheart had niet bepaald het idee dat de poes het zou appreciëren als ze wist dat er katten waren die na hadden gedacht over een Rogue-leven buiten de Clan. Gelukkig was Oceanheart dankzij haar ervaringen in de Clan al redelijk afgedwaald van dat idee en begon ze het zelfs lichtelijk positief in te zien, maar ze was er nog niet al te hoopvol over. Haar blik gleed naar de Apprentice en ze twijfelde kort toen ze zijn voorstel hoorde. Het leek er niet op dat ze bij hem op die steen kon komen staan, maar misschien was er wel een andere in de buurt. ‘Heb je die allemaal zelf gedood?’ Verbazing klonk door in haar stem en zelfs lichte bewondering, twee emoties die ze niet gauw in haar stem liet doorschijnen. Desalniettemin sprong de poes in het water en zwom naar de Apprentice toe. Bij aankomst zag ze inderdaad dat de prooi dood was, maar dat er ook enkele vissen gauw wegschoten. Ook zag ze een kleine steen tegenover de Apprentice en klom daarop. ‘Wil je eerst nog wat andere prooi vangen of wil je de buit naar de overkant brengen?’ vroeg ze kalmpjes aan de Apprentice.