We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
»Clan« Clan: x Bloodclan Bloodline: x 100% Riverclan Leader: x Lítill Deputy: x Miles Medicine Cat: x None Medicine Cat Apprentice: x None
Rank: x Member Former Rank: x Kitten - Apprentice - Warrior Future Rank: x Unknown Mentor: x Blacksong Apprentice: x [Former] Appleblossom & Honeyspots
»Outside&Inside« Outside: x Lostvoice is een sneeuwwitte poes, haar helder blauwe ogen zijn altijd het eerste wat opvalt. Ze is kleiner dan een normale poes van haar leeftijd, ze is tenger, mager en zeer gestroomlijnd. Nu ze bij Bloodclan zit, heeft ze een paarse halsband om met zilveren sterren erop. Later zullen hier nog honden-/kattentanden bij komen. Inside: x Lostvoice's karakter is uit te drukken in één woord; Verlegen. Ze praat tegen niemand, geeft bijna geen antwoorden op vragen en durft niemand recht in de ogen aan te kijken. Dit laatste komt vooral omdat ze bang is om 'meer te zien dan dat ze wilt zien' in de ogen van andere katten. hier mee bedoeld ze dat ze geen pijn of verdriet wilt zien bij andere katten. Zodra je Lostvoice een beetje uit haar schulp hebt, zal ze een stuk vriendelijker en vrolijker worden. Dit veranderde zodra er dingen mis begonnen te gaan. Nadat ze bij Bloodclan kwam, werd ze een stuk ruwer en kreeg een scherpe tong. Ze was niet meer bang om ruzie te maken en het gevoel van bloed aan haar klauwen beviel haar wel. Likes: x Jagen - Alleen zijn - Sterren kijken Dislikes: x Riverclan - Katten die haar misbruiken - Verraders - Pesters Fears: x Water - Verlaten worden - Wraak - Haar kittens verliezen
Riverclan: /Stormwise x Dear friend, I'm so sorry, but it was for the best. Mousefur x You did a great job as Deputy~ Nightstream x Thanks for the times you helped me /Honeypaw x I'm so proud of you! Sorry I can't be there with you. /Wolfpaw x Dear son, keep your sister save, will you? /Mintbreath x I haven't seen you in ages, where are you? Honeyspots x We had our problems, but I'm glad you were my apprentice. Please, keep an eye on my kits.
Thunderclan x
Shadowclan x
Windclan x
Bloodclan /Lítill x My new leader and I call you my friend. Glad I followed you here. Miles x Stop being so jealous, I don't even want hím. Appleblossom x You can probably never forgive me for what I did to you, but you're still my daugther.
Rogue x
Kittypet x
Starclan / x Dad, you abused me, I was never good enough in your eyes. Still, I blame myself for your death. Summerrain x Mum, I'm so so sorry you had to die. I still miss you<3 Crookedstar x You had to die so soon, you were a prefect leader! Dreamheart x I saw you as my sister, but you're not here anymore. A shame you had to die, I miss you <3 /Cinderfall x I killed you, I'm so sorry. But still, you left me alone, you just disappeared. I still love you, but I can't be with you, never again. /Icekit x Why? Why did you have to die so soon? /Badgerpaw x I don't even know what or who killed you, but I'll take my revenge!
Dark Forest x
»History« Mijn jeugd is niet echt heel erg ... vrolijk geweest. Het ging goed toen ik een kitten was. Net zoals alle andere kittens was ik vrolijk en speels en droomde vaak over hoe het leven zou zijn als een RiverClan Warrior. Mijn witte vacht en blauwe ogen waren mijn middelen om het mannelijke geslacht te pakken te nemen, maar ik was niet echt op zoek naar liefde. Nee, daarvoor was ik te speels. Ik wilde gewoon een speelmaatje hebben, maar die vond ik niet... Ik was zes maanden toen ik, samen met de andere kittens, tot apprentice werd benoemd. Mijn naam werd Lostpaw en ik kreeg een mentor toegewezen, mijn eigen vader Blacksong. Het maakte mij niet zo veel uit, zolang ik maar kon leren en zo snel mogelijk Warrior kon worden. Maar mijn apprentice tijd werd meer een hel. Mijn vader was streng voor me, heel erg streng. Ik moest goed opletten en alles na één keer snappen, nu was ik een snelle leerlinge dus dat ging goed, maar op het moment dat ik het niet meer wist kreeg ik een slag van m'n vader. En dat kwam, jammer genoeg, te vaak voor. Ik raakte snel in paniek als ik iets niet meer wist en dook al in elkaar als m'n vader op me af kwam lopen voor een nieuwe training. Telkens dacht ik razendsnel na over wat ik misschien fout had gedaan en waarvoor ik gestraft zou moeten worden. Jammer genoeg was mijn vader heel erg haatdragend en kon me soms weken nadat ik iets verkeerds had gedaan me alsnog straffen. Ik had wel eens een gesprek tussen hem en mam gehoord, waarbij hij vertelde dat dat beter was, dan leerde ik er tenminste wat van. Nou veel leerde ik niet, ik werd er alleen maar bang van. Uiteindelijk gebeurde er iets waar ik me nu nog steeds voor schaam. Ik zal het in het kort vertellen. Ik zat in elkaar gedoken. Mijn wang gloeide pijn en ik had kunnen zweren dat de pootafdruk van m'n vader er nog in te zien was. Mijn moeder keek alleen maar met grote ogen toe, niet in staat om me te helpen in de positie waarin ze zich bevond. Ik keek op naar de grote kater die voor me stond. Zijn goudgele ogen schoten vuur en zijn poot hing nog half in de lucht. Half om half verwachtte ik nog een klap, maar die bleef uit. Achter de rug van m'n vader zag ik de ogen van mijn oudere broer. Ik wíst dat hij me had verraden, daardoor kreeg ik nu klappen. Ik was toch alleen maar het zielige, stille poesje van de familie. Niemand gaf om me, niemand zág me. Ik leefde in m'n eigen wereldje en lette niet altijd even goed op. "Lostpaw!" Mijn naam werd geroepen. Ik keek op, recht in de ogen van mijn vader. "Als ik je nog één keer betrap dat je dit doet .. dan zal er iets gebeuren. Dan is RiverClan te klein hoor je me” Ik kon niets anders dan knikken en tot StarClan bieden dat het me niet nog een keer zou overkomen. Ik kon onmogelijk weten dat mijn gebeden soms werden verhoord, dat dit de laatste keer zou zijn dat ik mijn ouders zou zien. Levend... Die avond woede er een storm over het territorium van RiverClan en de rivier trad nog net niet buiten haar oevers. Mijn ouders waren beide gaan kijken hoe het met de rivier gesteld waren, maar kwamen niet meer terug met de rest van de katten. Ik kreeg te horen dat mijn moeder was uitgegleden op de oever en in de rivier terecht was gekomen. Mijn vader, dapper als dat 'ie was, was haar achterna gegaan, maae kon geen grip meer vinden. Ik was mijn beide ouders verloren in één nacht. Een nacht die mijn hele leven op m'n kop had gezet.
Na het ongeluk met de rivier ging het bergafwaarts met me. Ik werd stil, wilde alleen nog maar alleen zijn en negeerde elke vorm van sociale activiteiten. Ik gaf mezelf de schuld van de dood van mijn ouders, omdat ik zo nodig moest bidden tot StarClan om dit op te laten houden. Hoe had ik kunnen weten dat mijn gebeden zouden worden verhoord? Ik kreeg een nieuwe mentor, deed gedwee alle trainingen, maar was nog steeds bang. Bang dat ik ooit gestraft zou worden voor mijn daden. Mijn tijd als apprentice zat erop, ik werd tot Warrior vernoemd en kreeg de naam Lostvoice. Verloren Stem. Een mooie naam, aangezien ik niet meer sprak, bijna niet meer sprak. Ik deed al mijn taken, zonder dat iemand er bij was. Ik hielt me nog steeds zeer afzonderlijk en werd steeds verlegener. Ook werd ik getreiterd binnen de Clan, katers die me vroeger hadden zien zitten vonden me nu een aanstelster en maakte grapjes over me. Ik deed niets terug, ik kon niets terug doen.
Tot aan mijn twintigste maand werd ik gepest, werden namen achter me aan geroepen en kreeg ik nog wel eens een klap omdat ik zat te dromen. Één enkele keer ben ik uitgeschoten en heb daarbij een kater flink verwond. Daarna hielt het op, maar hielt ik een enorm schuldgevoel. Ik wilde niemand kwaad doen, ik wilde niet zo worden als mijn vader. Er was iemand die me begreep, die me wist te troosten als het mis ging. Hij had door dat er iets met me aan de hand was, al heb ik nooit iemand verteld dat er precies was gebeurd. Cinderfall wist me terug te trekken uit de duisternis waar ik in zat opgesloten. We hielpen elkaar, namen het voor elkaar op en kwamen uiteindelijk bij elkaar terecht. Ik voelde me ergens schuldig dat ik hem in onze jongere manen heb genegeerd, maar dat maakte nu niet zo veel meer uit. Sinds een zeer lange tijd was ik weer eens gelukkig en alles leek in orde te zijn. Maar ik had te vroeg gejuicht. Ik was zwanger van Cinderfall, we kregen ons eerste nestje samen. Als een havik waakte Cinder over me zodat er niets verkeerd zou gaan. Maar het ging mis. Cinderfall was er eventjes niet en ik begon honger te krijgen. Op eigen houtje ben ik naar de voedselstapel gegaan om een muis te pakken en had deze voor de nursery opgegeten. Een rukwind had me verrast en me tegen een steen laten vallen. Hierdoor kwam de bevalling te voeg op gang en kreeg ik drie kittens. Mintkit, Applekit en Icekit. Nu wist ik dat ik gestraft zou worden voor de daden uit mijn jeugd. Icekit was door de val ten overlijden gekomen en zou zich bij StarClan aansluiten. Ik was gestraft, eindelijk.
Mijn leventjes ging verder, ik verzorgde Applekit en Mintkit zo goed als dat ik kon en probeerde mijn gedachten op de rails te houden. Cinderfall en ik hadden het nog vaak over Icekit, maar uiteindelijk deden we dat boek dicht en lieten het achter ons. Ik had Cinderfall nooit mijn angst verteld, iets wat me elke dag bezig hielt, iets wat met de dag dichterbij leek te komen. Totdat mijn nachtmerrie werkelijkheid werd. Ik had geroezemoes in de Medicine Den gehoord en was er naar toe gekomen. Ik vond daar Applekit en Cinderfall. Applekit bleek van een stel bladeren te hebben gegeten en Cinderfall was tegen haar uitgeschoten. Ik kon niets doen, ik durfde niets te doen. Mijn partner, mijn geliefde, was voor mijn ogen in mijn vader veranderd toen ik die bekende woorden weer hoorde. "Als ik je nog één keer betrap dat je dit doet .. dan zal er iets gebeuren. Dan is RiverClan te klein hoor je me” Cinderfall schrok van me en was weggerend. Waarna ik hem een week lang niet had gezien.
Een week lang hielt ik wacht aan de rand van het RiverClan territorium, wachtend totdat Cinderfall terug kwam. Wachtend totdat ik zijn geur weer kon ruiken, zijn ogen kon zien, mijn excuses kon aanbieden. En hij kwam terug, gehavend en vermagerd, maar hij was er nog. Mijn geluk kon niet op en die nacht was er een uit duizenden. Mijn leven was compleet, again. Uiteindelijk kon ik het niet meer aan, ik wist niet meer waarom ik had gedaan. Het enige wat ik me nog kan herinneren is dat ik in de rivier ben gesprongen en dat Cinderfall me eruit gered had. Toen ik me daarna hem de rug toe keerde, was hij er voor de zoveelste keer vandoor gegaan. Ditmaal echter had Stormstar hem tegen gehouden en hebben we het al snel weer bijgelegd. Gelukkig maar.
Mijn leventjes ging aardig, mijn kittens groeide snel en er was weer tijd voor een ceremonie. Hoe erg ik het ook vond, ik moest Applekit en Mintkit los laten. Gelukkig niet voor lang, want ik kreeg Applepaw en Honeypaw, de dochter van mijn inmiddels overleden beste vriendin Dreamheart, als apprentices. Het leek echter niet zo lekker te zitten tussen de twee poezen en ik probeerde me er zo veel mogelijk buiten te houden. Er was niet echt veel wat ik er aan kon doen, maar Honeypaw was niet blij met me en uiteindelijk besloot ze dat ik geen mentor meer voor haar mocht zijn.
Eindelijk leek het rustig te zijn. De trainingen met Applepaw en Honeypaw zetten zichzelf rustig voort en na een kleine zes manen trainen, werden de twee kattinen beloond met een warriorname. Applepaw werd Appleblossom, Honeypaw werd Honeyspots en Mintpaw werd Mintbreath. Ik kon niet veel trotser zijn op mijn dochters. Tussen Cinderfall en mij zat het ook eindelijk goed, we hadden elkaar weer volledig in vertrouwen genomen en de tijden samen waren de beste tijden die ik me kan herinneren. ... Totdat hij verdween.
Ik weet nog steeds niet waarom, maar opeens was hij weg. Niemand kon hem meer vinden, geen patrouille, helemaal niemand. Ook ik had geen idee waar hij naar toe was en dat baarde me zorgen. Want wat niemand wist, was dat ik opnieuw zwanger was van Cinderfall. Door het verlies van mijn partner, ik waande hem na al die manen dood, was ik mezelf gaan verwaarlozen. Ik at niet meer, ik waste mezelf niet meer en ik verbleef de meeste tijd buiten het kamp, zodat niemand het zou merken. Totdat ik op een stormachtige avond mezelf schuilhield in een grot onder de waterval. Appleblossom was me blijkbaar al een tijd lang kwijt en had nu mijn geur gevonden en gevolgd, op de hielen gevolgd door Stormstar, die ook door had dat er iets niet in de haak was. Ik probeerde ze weg te laten gaan, maar door de totale paniek die me had overwonnen, kon ik niet lang tegen ze in gaan. Appleblossom had al snel door dat ik opnieuw zwanger was en samen met Stormstar droegen ze me naar de Medicine Den. Net op tijd, want de bevalling begon bijna direct!
Mijn leader en dochter bleven bij me tijdens de bevalling, maar veel kracht had ik er niet meer voor. Door de slechte verzorging was ik het merendeel van mijn kracht verloren en de bevalling ging langzaam en pijnlijk. Uiteindelijk verloor ik het bewustzijn en zag ik Cinderfall voor me, die me samen met een stel pluizige kittens aanviel en probeerde te vermoorden. Op het moment dat ik bij kwam, waren er drie kittens geboren. Wolfkit, Badgerkit en Honeykit. Het laatste dat ik had dat van Cinderfall was geweest. Maar ik kon niet voor ze zorgen, daarom maakte ik de afspraak met Nightstream dat Duskcloud, een queen die haar kittens verloren was, voor mijn drie kittens zou zorgen. Later zou ik ze vertellen dat ik hun echte moeder was, maar tot die tijd zouden ze veilig zijn als ze het niet zouden weten.
Ik bleef in de Medicine Den liggen. Mijn kracht wilde maar niet terug keren en ik bevond me in een gevaarlijke staat van depressie, waardoor ik eerder een gevaar voor mezelf dan voor andere was. Nightstream wilde me daarom bij zich houden, dus mocht ik de medicine den niet verlaten. Ik ontliep mijn kittens zo veel mogelijk, maar het deed pijn om ze te zien spelen en ze niet als moeder te kunnen corrigeren. Hoeveel ik ook tegen mezelf zei dat het beter was zo, heb ik er altijd spijt van gehad. Terwijl ik langzaam maar zeker weer een beetje op krachten kwam en van Nightstream het territorium weer in mocht, kwam ik een grijzige kater tegen die zichzelf voorstelde als Lítill. We raakte aan de praat en het duurde niet lang voordat hij de situatie zo verdraaid had, dat ik alles vertelde was me overkomen was. Hij stelde me gerust, maar vertelde me dat hij weer weg moest. Pas toen vertelde hij dat hij een lid was van Bloodclan en hij deed me een aanbod, om bij hem in de clan te komen. Lítill gaf me een halve maan om er over na te denken en uiteindelijk ging ik weer terug naar Riverclan. Het aanbod van de Bloodclan kater bleef in mijn kop spoken. Het zou voor mij een goede oplossing zijn, ik voelde hier immers toch alleen maar ogen in mijn rug prikken, alsof ik alles verkeerd had gedaan. Mijn kittens waren veilig bij Duskcloud en het zou ze veel meer plezier geven als ze nooit zouden weten wie hun moeder was. Lang nadenken hoefde ik niet over het voorstel van Lítill en blijkbaar had de grijze kater ook al in de gate dat ik daar graag weg wilde. Hij had op me gewacht bij de rivier, we hadden de dag daarvoor al een plan gemaakt. Rustig was ik blijven staan, terwijl ik de nagels van de kater over mijn vlees voelde gaan en ik enkele plukken van mijn vacht uit trok. Daarna waadde ik door de rivier heen, mijn angst voor water zo veel mogelijk onderdrukken, totdat ik samen met Lítill verdween vanuit Riverclan. Ik had mijn eigen dood in scene gezet en was nu eindelijk vrij.
Bloodclan was in één woord; Hard. Niet lang nadat ik bij de clan kwam, deden Lítill en zijn maatje Miles een poging om de huidige leader, Icy, van haar troon te schoppen en de leiding over te nemen. Iets dat wonder boven wonder nog lukte ook. Ik hielt me zo veel mogelijk buiten de heisa, maar ik was wel blij dat Lítill nu aan de macht was. Er was tenminste één iemand die ik kon vertrouwen binnen deze vreemde clan. Uiteindelijk moest ik er dan toch aan geloven. Lítill had me al verteld wat ik moest doen om écht bij Bloodclan te horen en dat was mijn halsband verdienen. En tja, hoe verdien je je halsband? Juist, je vermoord een kat. Zo gezegd, zo gedaan. Met een beetje zielig gedoe en een beetje geslijm, wist ik de kittypet al snel om mn poot te winden en voor ik het wist lag ze dood onder me, terwijl haar warme rode bloed aan mijn vacht kleefde en haar halsband om mijn nek zat. Jammer genoeg moest mijn dochter, Appleblossom, het zo nodig hebben gezien. [Little sidenote; Appleblossom vond het ergens, terwijl ik ziek in de Medicine Den lag, leuk om er van tussen te gaan en rogue te gaan leven, idunno why]. Appleblossom vluchtte weg en ik bleef alleen achter, met Lítill die me feliciteerde en me gerust stelde. Wat was ik geworden?
De "transformatie" die ik onderging ging zelfs nog een stapje verder, toen ik mijn ultieme kans vond om wraak te nemen op mijn oude clan. Een jonge apprentice genaamd Graypaw was in het Twoleg gebied gekomen, veel te dicht bij de Bloodclan grens naar mijn gevoel en zonder mijn zelfbeheersing op de proef te stellen had ik d'r vermoord. Bravesoul en Autumnwish, twee katten van Riverclan, hadden me gevonden, samen met de vermoorden apprentice en natuurlijk kreeg ik de schuld, wat flauw van ze. Uiteindelijk kwam Lítill erbij om de zaak te pijlen en samen wisten we de twee clankatten weg te krijgen, mét de boodschap dat ik nog leefde en dat ik de clan verraden had. Há, hun eigen schuld!
Mijn leven ging steeds verder bergafwaarts. Of nou ja, ik zat goed in mijn vel en ik had het prima naar mijn zin in Bloodclan, maar er zat altijd wel iets dwars. In dit geval was het mijn partner, of ex-partner hoe je het ook wilt noemen, Cinderfall. Hij kwam Lítill tegen en nadat de Bloodclan leader hem een beetje gek had gemaakt, viel Cinderfall hem aan. Gelukkig voor hem was ik in de buurt, maar omdat ik niet had gezien wíe mijn leader aanviel, viel in Cinderfall aan. Zonder erbij na te denken had ik mijn tanden in zijn nek geslagen en hem de fatale beet gegeven. Pas toen merkte ik dat het mijn partner was en sloeg ik volledig door. Natuurlijk moest dat weer het moment zijn dat Appleblossom binne kwam vallen, die het volledige verhaal had meegekregen. Ik had mijn partner vermoord, mijn leader gered en mijn dochter getraumatiseerd. Wat jammer nou. Door de klap van alles dat was gebeurd, viel ik echter wel flauw. Terwijl ik bewusteloos was speelde zich bepaalde beelden, herinneren, zich af in mijn kop en beetje bij beetje vervaagde alles. Ik begon mijn geheugen te verliezen door de traumatische ervaringen die me te veel waren geworden. Eenmaal weer in het land der levende probeerde Lítill me te helpen, maar Appleblossom werd kwaad op me en wilde naar me toe lopen. Ik haalde naar haar uit en verblinde haar aan haar oog. Lítill en ik besloten om Appleblossom mee te nemen naar Bloodclan waar ze momenteel nog steeds verzorgd wordt.
»Awards« Account - I Wrote a 1000 word post - Of The Month award [OTM's only] - I've been an member of Warrior Cats for 1 year - I've participated in Secret Santa 2012 - I celebrated my birthday on warrior cats - I've made an avatar and signature for someone else - I'm an artist from the artislist - I participated in the banner contest - I answered all the cat questions - I've done a goose assignment
In-Game - I have a mate - I've got kits - I won a fight! - I got injured - I am clanborn - I became mentor - I killed a cat!
Onderwerp: { L O S T V O I C E } 
zo 22 jun 2014 - 0:41
~ Uncertainty
~ Acquaintance/To be respected
~ Friend
~ Crush
~ Family
~ Love 
~ Mate 
~ Discomfort/Dislike/Fear 
~ Student/Mentor
- I Wrote a 1000 word post
- Of The Month award [OTM's only]
- I've been an member of Warrior Cats for 1 year
- I've participated in Secret Santa 2012
- I celebrated my birthday on warrior cats
- I've made an avatar and signature for someone else
- I'm an artist from the artislist
- I participated in the banner contest
- I answered all the cat questions
- I've done a goose assignment
- I have a mate
- I've got kits
- I won a fight!
- I got injured
- I am clanborn
- I became mentor
- I killed a cat!