Strong willed hearts (Brindleleaf)

Haar blauwe ogen blonken in het halfduister toen ze wakker werd. De zon zou bijna opkomen, waardoor ze wist dat de training bijna zo beginnen. Ze had Brindleleaf al een poosje niet gesproken, al was ze een goede mentor. Ze gaf ze voldoende aandacht en was natuurlijk bezig met andere warrior taken die ook veel tijd vergden. Tenminste dat had Oceanpaw zelf al wel bedacht. Langzaam rekte ze zich uit in haar nest waarna ze op haar tenen naar buiten trippelde. Ze had de laatste paar dagen al aardig wat prooi naar binnen weten te brengen. Op de een of andere manier vond ze jagen geen vreselijke opgave, al had ze nog nooit een konijn gevangen, dat prooi was snel en sterk. Vergeleken met de muisjes en vogeltjes die ze al te grazen had genomen.

Zodra de zon in haar vacht scheen keek de kattin rond, misschien moest ze haar mentor wekken. Maar ze wist zelf ook wel bijna zeker dat Brindleleaf niet zo snel een afspraak zou missen. Die indruk had ze wel gekregen, het was een vriendelijke, zachtaardige mentor geweest de eerste training. Iets dat Oceanpaw wel goed kon gebruiken. Ze voelde zich redelijk op haar gemak, haar blauwe ogen gleden nogmaals door het kamp voordat ze toch twijfelend haar weg naar de warrior den vervolgde. Daar bleef ze even staan terwijl ze naar binnen spiekte. Ze zag de bekende witte vacht van haar broer niet in de buurt. Ze had hem dan ook al een poosje niet meer gezien of gesproken, wel vond ze al snel de vacht van haar mentor. Voorzichtig baande ze een weg door de andere nesten heen, voordat ze voor haar mentor stond. Haar neusje duwde ze voorzichtig tegen haar mentors schouder aan in de hoop dat ze geen andere warriors zou wekken in dit vroege ochtenduur.

Zodra haar mentor wakker was liep ze de den weer uit, waarna ze tevreden een blik op de heldere lucht wierp. Waarschijnlijk zou er vandaag geen sneeuw of regen vallen. Al was het best guur buiten, de harde wind die altijd door het territorium waaide zou vast ook niet meehelpen. Ze had geluk met haar lange vacht, hierdoor bleef ze wat makkelijker warm, al had ze wel wat meer moeite met haar vacht schoon en netjes houden. Ze zag er al snel verwaaid en verfomfaaid uit, zeker wanneer het stormde of hard regende. Zodra ze Brindleleaf buiten de warriorden zag keek ze haar mentor aan. 'Brindleleaf? Is het beter om wat te eten voor de training of niet, ik heb gisteren laat nog extra prooi binnen gebracht en vroeg me af of ik al wat mocht eten.' Begon de apprentice langzaam. Ze had haar best gedaan om zoveel mogelijk prooi binnen te brengen, tevens was de regel duidelijk. De apprentices moesten eerst jagen voordat ze mochten eten. Tenzij er natuurlijk toestemming werd gegeven de regel een keer om te draaien. 'Ik weet niet of je het al had gemerkt, maar Swanpaw lijkt niet helemaal in orde. Laatst was ik uit jacht en kwam ik hem tegen. Hij is niet de Swanpaw die ik ken van de eerste training.' Fluisterde de apprentice bezorgd om haar medeleerling. Haar blauwe ogen stonden afwezig totdat ze haar kopje schudde. 'Wat gaan we vandaag doen?' Vroeg ze uiteindelijk, met een klein beetje enthousiasme, zover ze die op kon brengen. Een bepaald gevoel zorgde ervoor dat ze zich niet honderd procent op haar gemak voelde. Alsof er iets te gebeuren stond. Ze kon het niet plaatsen waardoor ze het probeerde te negeren, zover ze dat kon. Ze had nu een training om naar uit te kijken.

Het was de eerste nacht dat ze weer verplaatst was van de Medicine cat’s den naar de Warriors den. Haar wond was zo goed als dicht, al zou ze er een flink litteken aan overhouden in haar hals. Waarschijnlijk zou die uiteindelijk wel bedekt worden door haar vacht. Ze had maar moeilijk in slaap kunnen komen door de gebeurtenissen die maar door haar kop bleven spelen en het feit dat ze weer alleen in haar nest lag. Al wist ze dat haar zus vlakbij in een nest lag, toch was het niet hetzelfde als met haar kinderen om haar heen. Wanneer ze in gedachten verzonk dacht ze weer aan de rogue die haar gegrepen had, de schim die ze maar niet duidelijk kreeg. Dat knaagde aan haar, maakte haar rusteloos. Dan was er nog Quitpaw die ze de laatste tijd veel te verdacht vond doen. Hij ging alleen op pad en dat beviel haar helemaal niet en Barksound die steeds meer met Mousepaw omging beviel haar ook niet, eigenlijk beviel alles haar niet. Ze werd er een beetje vinnig van.
Ze hield zich in niet te snauwen tegen Oceanpaw toen die haar wakker maakte, dat zou niet eerlijk zijn. De jonge poes kon er ook niets aan doen. Dus dwong ze te glimlachen, zich uit te rekken en de den uit te stappen. Ze likte haar vacht recht en liep naar haar apprentice toe. Ze knikte toen Oceanpaw vroeg of ze mocht eten. “Natuurlijk. Het is ook goed dat je iets in je buik hebt voor deze training, dus pak maar.” Ook zij trippelde naar de prooistapel toe en koos een mager konijn uit, de prooi had steeds minder vet aan de botten. Ze ging weer bij Oceanpaw zitten terwijl er een frons in haar voorhoofd trok toen de andere poes over Swanpaw begon. Ze had nog veel te duidelijk op haar netvlies hoe Swanpaw haar bloedend, meer dood dan levend gevonden had. Dat had hem vast geen goed gedaan en ze moest inderdaad snel met hem gaan praten. “Ik zal met hem gaan praten.” Zei ze tegen Oceanpaw terwijl ze een hap konijn nam. “Vandaag wil ik gevechtstechnieken gaan oefenen.” Vervolgde ze tussen twee happen door.

Haar mentor glimlachtte zodra ze haar wekte en rekte zich uit terwijl de apprentice de den al uit dansde. Haar lange vacht zou ze later die dag wel verzorgen nu wist ze ook wel dat zodra ze in het territorium waren haar haren in de war vlogen, dan was al het werk voor niets geweest. Ook haar mentor kwam nu de den uit en likte haar vacht snel recht. De apprentice glimlachtte even naar haar. Haar mentor kwam recht op haar af voordat de apprentice haar vraag stelde. 'Natuurlijk. Het is ook goed dat je iets in je buik hebt voor deze training, dus pak maar.' Haar mentor trippelde al naar de prooihoop om zelf wat te eten te pakken waarna de apprentice op haar voet volgde. Ze keek even naar de stapel voordat ze er een muisje vanaf pakte. Ze had geen vreselijke honger dus wou ze geen prooi eten die andere hongerige katten beter konden gebruiken. Dat ze geen honger hard kwam doordat ze het nare gevoel niet helemaal kon negeren en de dag ervoor een wat dikkere prooi had gehad. Oceanpaw begon eerst over Swanpaw voordat ze ook een hap van haar prooi nam. De frons op haar mentors voorhoofd zorgde ervoor dat ze haar blik even afwende. Misschien wist Brindleleaf er wel meer van af. 'Ik zal met hem gaan praten.' Klonk de stem van haar mentor nog vaag door haar peinzende gedachten heen. Dankbaar knikte Oceanpaw terwijl ze langzaam nog een hapje nam. 'Vandaag wil ik gevechtstechnieken gaan oefenen.' Vervolgde haar mentor tussen twee happen door. De bruine langharige kattin met witte borst slikte even goed voordat ze antwoord gaf. 'Waar gaan we oefenen dan?' Vroeg ze nieuwsgierig en enigszins opgewekt. Hoe sneller ze zichzelf kon beschermen hoe beter dat was voor haar en de clan. Ergens vroeg ze zich af of Brindleleaf zich niet zou bezeren tijdens het trainen. De wond zag er pijnlijk uit al was hij nu wel genezen het zou vast wel gevoelig zijn.

Toen ze het konijn op had pakte ze de botjes bij elkaar en begroef ze een eindje verderop, voordat ze weer terug liep en Oceanpaw antwoord gaf. “Bij Heatherfields.” Ze keek even of haar apprentice haar prooi al op had en wenkte toen met haar staart. “Kom we gaan.” Zei ze terwijl ze in de richting van de kampopening trippelde. “Ondertussen mag je alle geuren die je ruikt wel weer even opnoemen. Ook als je nieuwe geuren ruikt totdat we er zijn.” Het was alleen maar goed om geuren zo vaak mogelijk te oefenen, dus als ze toch ergens naar op weg waren kon dat net zo goed. Haar oren waren naar Oceanpaw gedraaid terwijl ze alert om haar heen keek.

Oceanpaw beëindigde haar maaltijd snel waarna ze ook haar botjes begroef. Brindleleaf gaf net op dat moment antwoord op haar vraag. 'Bij Heatherfields.' De zes manen oude kitten knikte voorzichtg en glimlachte toen. Het was vast een prima terrein om op te trainen. 'Kom we gaan.' Mauwde haar mentor waarna ze haar met haar staart wenkte. De apprentice sprong meteen achter Brindleleaf aan terwijl ze het kamp verlieten. 'Ondertussen mag je alle geuren die je ruikt wel weer even opnoemen. Ook als je nieuwe geuren ruikt totdat we er zijn.' Verklaarde haar mentor, haar alvast een taak gevende. De kattin knikte waarna ze zachtjes inademde. 'Ik ruik een muisje maar dat is al een oud spoor. Verder nog een zuur spoor maar ik weet niet waarvan dat afkomstig is.' Murmelde de kattin zachtjes. Bij de laatste woorden twijfelde ze even. Het was niet iets dat ze ooit was tegengekomen. Haar passen verlengde ze waarna ze naast haar mentor ging lopen.

Ze knikte rustig op de antwoorden van Oceanpaw. “Goedzo Oceanpaw. Die zure geur is van een vos.” Ze keek naar haar apprentice die naast haar ging lopen. “Maar die geur is ook al wat ouder dus die is niet meer in de buurt.” Er gleed een geruststellend glimlachje over haar lippen. Toen ze bij heatherfield aankwamen stopte ze met lopen en draaide ze zich helemaal naar Oceanpaw toe. “Weet je de verschillende voordelen van de verschillende clans? Hun bouw en manier van vechten?” Ze ging zitten en sloeg haar staart rond haar poten. Ze wilde eerst weten wat Oceanpaw al wist voordat ze zouden beginnen, daarnaast was die informatie belangrijk stel ze zouden ooit in gevecht raken met een andere clan.

Haar mentor knikte bij haar antwoorden waardoor de jonge kattin even trots haar kop bewoog. 'Goedzo Oceanpaw. Die zure lucht is van een vos.' Haar mentor keek haar aan terwijl ze dat verklaarde. De zes manen oude kitten keek verrast op. 'Wat heeft een vos hier te zoeken?' Vroeg ze op een zachte nieuwsgierige toon. 'Maar die geur is ook al wat ouder dus die is niet meer in de buurt.' Stelde haar mentor haar gerust met een even geruststellend glimlachje. De jonge kattin knikte opgelucht, dat was goed om te weten. Ze wou nog niet vechten tegen vossen of überhaupt vechten met iemand. In een vechttraining raakte als het goed was niemand gewond. Het duurde met hun niet al te lage tempo niet zo lang voordat ze bij de Heatherfields aankwamen. Haar mentor kwam tot stilstand waardoor Oceanpaw verlangzaamde. Ze kwam tot stilstand voor haar mentor waarna ze zenuwachtig afwachtte. Haar mentor draaide zich naar haar toe. 'Weet je de verschillende voordelen van de verschillende clans? Hun bouw en manier van vechten?' Vroeg haar mentor, waardoor de jonge kat nadenkend naar haar poten keek. Intussen was Brindleleaf gaan zitten en had haar staart om haar poten geslagen. 'De andere clans hebben een grotere en stevigere bouw dan Windclan. Dus zullen ze waarschijnlijk hun gewicht in de strijd gebruiken.' Murmelde de kattin zachtjes. Al wist ze niet zo veel van de andere clans. Windclan was over het algemeen sneller en kleiner. Met uitzonderingen op die regel zoals haar half-broer Whitelion.

Ze haalde even haar schouders op toen Oceanpaw vroeg wat die vos hier te zoeken had gehad. “Soms worden ze verjaagd of opgeschrikt. Het kan ook zijn dat deze op onderzoek uit was, maar je moet altijd oppassen als een vos zich in het nauw gedreven voelt.” Antwoorde ze haar apprentice voordat ze ging zitten. “ThunderClan is een clan die niet snel bang is. Ze gebruiken vooral hun omgeving tijdens een gevecht. RiverClan zijn grote katten die vooral hun kracht kunnen gebruiken. ShadowClan is een geharde clan die niet snel opgeeft, ze vechten door totdat ze niet meer overeind kunnen komen. Maar de Windclan is het snelst en die snelheid moeten wij gebruiken in onze strategie. Hoe denk jij dat je snelheid kunt gebruiken in een gevecht Oceanpaw?” Ze had bewust Rogue’s en BloodClanners niet opgenoemd, daar zou ze later wel op komen. Daarnaast wilde ze haar apprentice niet van streek maken. Ze wist dat ze wat angstig was als het gesprek naar die katten ging.

Haar mentor haalde haar schouders op toen de jonge kattin zich afvroeg wat een vos hier te zoeken had. Er was niet super veel prooi zeker niet met een clan in de buurt die redelijk wat prooi te pakken kreeg. Een sterke concurrent. Al onderschatte ze vossen natuurlijk ook niet, ze waren niet al te klein en hadden vlijmscherpe tanden wist ze, dat had ze wel eens gehoord in verhalen. Bovenal een dier om rekening mee te houden. 'Soms worden ze verjaagd of opgeschrikt. Het kan ook zijn dat deze op onderzoek uit was, maar je moet altijd oppassen als een vos zich in het nauw gedreven voelt.' Antwoorde haar mentor waardoor de apprentice haar oren spitste. Ze sloeg de woorden zo goed mogelijk op, het kon misschien nog eens van pas komen. Zodra haar mentor ging zitten liet de jonge kattin zich ook zakken en bleef met een ontspannen houding voor haar mentor zitten. Ze had haar mentors vraag proberen te beantwoorden maar wist ook dat ze niet alles over de andere clans wist. Het was dan ook meer een gokje geweest. Ze wist dan wel iets over de bouw van de katten van de andere clans. 'Thunderclan is een clan die niet snel bang is. Ze gebruiken vooral hun omgeving tijdens een gevecht. Riverclan zijn grote katten die vooral hun kracht kunnen gebruiken. Shadowclan is een geharde clan die niet snel opgeeft, ze vechten door totdat ze niet meer overeind kunnen komen. Maar de Windclan is het snelst en die snelheid moeten wij gebruiken in onze strategie. Hoe denk jij dat je snelheid kunt gebruiken in een gevecht Oceanpaw?' Mauwde haar mentor waarna de jonge kattin nadenkend rechterop ging zitten. 'In wendbaarheid, met ontwijken en korte snelle aanvallen.' Mauwde de kattin licht twijfelend. Ze had nog nooit gevochten behalve met Cyber als jonge kitten. Haar ogen richtte ze ongemakkelijk op de grond waarna ze haar schouders aanspande en haar tanden nijdig op elkaar klemde. Ze wou niet blijven denken aan haar verleden. Ook al was het nog niet zo lang geleden.

Ze knikte toen Oceanpaw antwoord gaf. “Dat klopt. Denk altijd twee acties vooruit voordat je een aanval doet.” Vervolgde ze toen. “Het draait allemaal om tactiek.” Ze stond weer op en deed een paar passen van haar apprentice vandaan. “Probeer maar eens zo snel mogelijk bij mij te komen. Je hoeft me nog niet aan te vallen, maar bedenk maar eens hoe je het snelst hier bij mij staat.” Kalm zwiepte ze met haar staart terwijl ze Oceanpaw alert aankeek. Afwachtend wat ze ging doen. Ze trok met haar oren en snorharen terwijl er een rustige glimlach om haar lippen ontstond.

Haar mentor was het met haar antwoord eens waardoor de jonge kattin vaagjes glimlachte, blij dat ze er tenminste iets vanaf wist. Natuurlijk was het wel iets anders om het dan ook nog uit te voeren, dat was vaak lastiger dan het leek. 'Dat klopt. Denk altijd twee acties vooruit voordat je een aanval doet.' Vervolgde haar mentor toen waardoor ze even fronste. Twee stappen vooruit denken, dus gewoon gokken wat de andere kat zou doen als verdediging? Haar blauwe ogen keken onzeker naar de vriendelijk kattin, die tevens haar mentor was. 'Het draait allemaal om tactiek.' Ging haar mentor verder waardoor de kattin eventjes met haar oortjes wiebelde. Tactiek had ze nog niet, ze had nog nooit gevochten, afgezien van de keer dat Cyber haar wou ontvoeren. Niet dat het bijten van iemands poot tot vechten gerekend kon worden. Een echt gevecht zou wel eens veel gevaarlijker kunnen zijn. Dan was het vechten voor het leven, letterlijk. Haar mentor was inmiddels opgestaan en had zich een paar stappen van haar verwijderd waardoor de jonge kattin oplettend haar oortjes opzette. Wat was haar mentor van plan? 'Probeer maar eens zo snel mogelijk bij mij te komen. Je hoeft me nog niet aan te vallen, maar bedenk maar eens hoe je het snelst bij mij staat.' Zei haar mentor terwijl ze met haar staart zwiepte. De alerte blik in haar mentors ogen ontging haar niet waardoor ze haar ogen tot spleetjes kneep. Als kitten had ze wel eens met anderen gespeelt waardoor ze wist dat snelheid en onverwachte bewegingen belangrijk konden zijn. De andere kat op het verkeerde spoor zetten, en dan ineens vanuit onverwachte hoek toeslaan. Intussen glimlachte haar mentor al naar haar en trok ze afwachten met haar oortjes, Oceanpaw wist natuurlijk niet wat haar mentor van haar verwachtte maar besloot gewoon maar een gokje te wagen. Ze was nu niet echt in een levensbedreigende situatie belandt. Meteen sprong de jonge kattin in een flitsende beweging op waarna ze met een paar scherpe bochten op haar mentor afstormde en haar poten tegen haar mentors flanken opzette, waarna ze abrupt afremde.

-Sorry laat school en meerdere topics in te halen.

Er ontstond een grijnsje om haar lippen toen Oceanpaw op haar af kwam stormen. Ook al was de kattin soms wat angstig en paniekerig ze had meer lef dan ze zelf dacht. Het was haar taak om Oceanpaw ermee te helpen om daar achter te komen. Toen haar apprentice haar poten op haar flank zette knikte ze. “Dat was goed Oceanpaw. Nooit in een rechte lijn op iemand afrennen, dan kan iemand precies bepalen waar jij terecht gaat komen en gewoon een stap opzij doen. Door verschillende bewegingen te maken wordt dat een stuk moeilijker voor jou tegenstander.” Ze stond op en deed een paar stappen bij Oceanpaw vandaan. “Probeer maar eens mijn poten onder mij vandaan te slaan.” Moedigde ze haar aan terwijl er nog steeds een uiterst geconcentreerde blik in haar goudgele ogen lag.

Haar mentor grijnsde toen de jonge kattin zigzaggend op haar afstormde. Haar voorpoten drukte ze even tegen haar mentors flank, natuurlijk met ingetrokkem nagels om te voorkomen dat ze haar mentor per ongeluk toetakelde. Een klein knikje van haar mentor deed haar stralen van trots. 'Dat was goed Oceanpaw. Nooit in een rechte lijn op iemand afrennen, dan kan iemand precies bepalen waar jij terecht gaat komen en gewoon een stap opzij doen. Door verschillende bewegingen te maken wordt het een stuk moeilijker voor jou tegenstander.' Vertelde haar mentor waarna ze voorzichtig haar oortjes wiebelde. Nieuwsgierig naar de nieuwe opdracht. Brindleleaf verwijderde zich van de jonge leerling. 'Probeer maar eens mijn poten onder mijn vandaan te slaan.' Moedigde haar mentor haar aan waardoor ze nerveus met haar snorharen trok. Heel even aarzelde de jonge kattin voordat ze haar mentor zigzaggend aan een van haar flanken aanviel en daarna snel met haar poot uitschoot richting haar mentors achterpoot. Hierna bleef ze onhandig stilstaan en sloeg ze haar blauwe ogen neer. Ze beet onhandig op haar lip, ze voelde zich natuurlijk minder prettig tijdens het vechten dan tijdens het jagen.

Door de aarzeling bij Oceanpaw kon zij precies zien wat ze zou gaan doen. Ze kon het zien aan de manier waarop ze haar spieren spande. “Nooit aarzelen Oceanpaw.” Riep ze haar apprentice toe. Ze boorde haar nagels in de grond en ging stevig staan toen Oceanpaw op haar af kwam rennen. Ze zou niet aan de kant gaan, omdat ze wilde dat ze de techniek zou leren. Later zou ze laten zien hoe je het kon ontwijken. De poot van de andere kattin schoot onder haar achterpoten door en wipte haar om. Ze krabbelde meteen weer overeind en keek haar apprentice aan. Ze zag dat ze zich niet op haar gemak voelde. “Helemaal overgaan zal het nooit, maar je zult er mee leren leven Oceanpaw.” Fluisterde ze zachtjes, voordat ze haar en bemoedigend kopje gaf. “Kom nog een keertje, dan zal ik de aanval proberen te ontwijken. Let goed op.” Ze deed weer wat passen bij de jonge poes vandaan.

'Nooit aarzelen Oceanpaw.' Riep haar mentor haar toe zodra de jonge leerlinge had gestokt in haar bewegingen. De beelden flitsden voor haar ogen langs waardoor ze normaal gesproken weg zou rennen. Dit keer vermande ze zich om daarna toch de aanval in te zetten. Ze wist niet hoe ze ooit een goede Warrior zou kunnen worden als ze niet eens durfde of kon vechten. Ze moest de jongere en zwakkere kunnen beschermen, ze was immers jong en sterk. Tevens bijzonder gezond. Ze wist gelukkig haar mentor wel uit balans te brengen al hoopte ze wel dat ze haar mentor niet had bezeerd. Hierna keek ze ongemakkelijk naar de grond terwijl ze haar tanden op elkaar beet. 'Helemaal overgaan zal het nooit, maar je zult er mee leren leven Oceanpaw.' Fluisterde haar mentor zachtjes voordat haar mentor haar kopje even tegen haar aan drukte. 'Kom nog een keertje, dan zal ik de aanval proberen te ontwijken. Let goed op.' Zei de oudere kattin waarna ze weer een afstand opbouwde tussen de jonge leerling. Ze knikte alleen voordat ze in elkaar dook en haar staart kort heen en weer zwiepte. Haar poten plantte ze stevig op de grond voordat ze eenvoudigweg zigzaggend rende ze op haar mentor af voordat ze de aanval, dit keer aan de andere kant herhaalde.

Ze hield de bewegingen van de jonge kattin strak in de gaten. Zo snel ze nog een vossenlengte bij haar vandaan was, zakte ze opeens door haar poten en rolde naar de andere kant dan waar Oceanpaw had willen uithalen. Toen stond ze razendsnel weer op en haalde met haar eigen poot uit naar de flank van haar apprentice. Ze gebruikte geen nagels en sloeg ook niet, als ze haar zou raken zou het maar een lichte aanraking zijn. “Timing is heel belangrijk. Doe pas iets als je zeker weet wat je tegenstander gaat doen en als je het niet zeker weet kies dan voor de veilige tactiek. Je kunt altijd achteruit schieten, maar draai je dan nooit om, dan kun je niet zien wat de ander gaat doen. Op die manier creëer je wel meer bedenktijd voordat de ander bij je is en kun je alsnog inschatten wat die gaat doen. Ik kon aan de manier waarop jij je poten neerzette zien naar welke kant je zou gaan. Probeer anderen te verwarren door juist meer gewicht te zetten op de kant waar je helemaal niet van plan bent heen te gaan.” Legde ze toen uit. Brindleleaf was een kattin die heel goed was in ontwijken en daarom de bewegingen van haar tegenstander precies had leren inschatten. Vechten was niet haar sterkste punt, maar ze kon er prima voor zorgen dat ze haar niet zouden raken.

Net een voslengte van haar mentor vandaan kwam Brindleleaf in beweging. Met grote blauwe ogen keek ze toe terwijl haar mentor wegrolde naar de andere kant, waardoor ze snel om moest draaien en stoppen in haar aanval om haar mentore te kunnen zien. Ze wiebelde vragend met haar oortjes, het omrollen was slim alleen kon een kat als die het aan zag komen natuurlijk een andere kat tegen de grond aan drukken, timing leek bijzonder belangrijk. Haar mentor was inmiddels razendsnel opgestaan en rende op haar af, geschrokken zette ze haar poten stevig op de grond terwijl ze een poot tegen haar flank aan voelde, niet met enorm veel kracht en ook met ingeslagen nagels, toch voorkwam dat niet dat ze verstijfde. Elke keer als ze een tik tegen haar flank of kop kreeg verstijfde ze van angst en pijn, pijn die de herinneringen met zich mee brachten. Haar flanken hadden ook een redelijke klap van Cyber gekregen, met zijn poot had hij haar daar op de grond gedrukt gehad voordat zijn klauw over haar kopje heen schoot. 'Timing is heel belangrijk. Doe pas iets als je zeker weet wat je tegenstander gaat doen en als je het niet zeker weet kies dan voor de veilige tactiek. Je kunt altijd achteruit schieten, maar draai je nooit om, dan kun je niet zien wat de ander gaat doen. Op die manier creëer je wel meer bedenktijd voordat de ander bij je is en kun je alsnog inschatten wat die gaat doen. Ik kon aan de manier waarop jij je poten neerzette zien naar welke kant je zou gaan. Probeer anderen te verwarren door juist meer gewicht te zetten op de kant waar je helemaal niet van plan bent heen te gaan.' Klonk de inmiddels bekende stem van haar mentor vaag in haar oren, meteen schoot haar kop omhoog terwijl ze de andere kattin een verwarde blik gunde. 'Geef je de ander dan ook niet meer tijd om een aanval te plannen?' Vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar kop boog en zuchtte. Vechten bleek dus toch moeilijker dan ze had gedacht, met haar angst in de weg en de herinneringen die op ongepaste momenten opkwamen. Haar oortjes wiebelde ze nerveus terwijl ze met haar poten de grond kneedde. Onzeker sloeg ze met haar staart terwijl ze geduldig afwachtte wat haar mentor zou doen.

Oceanpaw verstarde toen zij haar aanraakte. Het was ook niet niets wat de jonge poes allemaal al mee had moeten maken, maar uiteindelijk zou ze zich er overheen moeten zetten. Als ze een echte tegenstander zou hebben zou die niet zo zachtzinnig met haar zijn als zij was. Ze zou moeten leren haar kaken op elkaar te zetten en haar verstand op nul te zetten. “Kom op Oceanpaw, niet aan denken.” Zei ze daarom ook ietsje strenger dan dat ze normaal tegen haar deed. Na haar vraag zette ze haar poot weer op de grond en knikte ze. “Daar heb je helemaal gelijk in. Het is daarom ook niet het eerste wat je moet doen, maar als je het echt even niet weet kan het je wel wat meer tijd geven.” Toen glimlachte ze naar haar. “Laten we maar even wat anders gaan doen. We gaan opzoek naar prooi, daarnaar kunnen we het nog wel een keertje doen.” Ze wilde het stressgehalte bij haar apprentice niet te hoog maken.

'Kom op Oceanpaw, niet aan denken.' Klonk haar mentors stem dan ook iets strenger dan normaal. Langzaam knikte de jonge kattin terwijl ze haar schouders probeerde te rechten en haar spieren iets probeerde te ontspannen. Al verdween het gejaagde gevoel niet zo snel. Het was lastig te stoppen met het kneden van de grond waarmee ze was begonnen, haar kop hield ze op de grond gericht terwijl ze beschaamd zuchtte. Haar vraag werd al snel beantwoord waardoor ze langzaam haar kop optilde en haar mentor aankeek. 'Daar heb je helemaal gelijk in. Het is daarom ook niet het eerste wat je moet doen, maar als je het echt even niet weet kan het je wel wat meer tijd geven.' Glimlachtte haar mentor naar haar waarna de leerling bedenkelijk knikte. Het vechten was lastiger dan jagen, in haar ogen tenminste. Gelukkig werd er over het algemeen minder gevochten dan gejaagd. 'Laten we maar even wat anders gaan doen. We gaan opzoek naar prooi, daarna kunnen we het nog wel een keertje doen.' Meteen sprong de leerling enthousiast overeind waarna ze haar oortjes wiebelde. 'Hier zijn vooral oude geursporen.' Murmelde de jonge kattin zachtjes. Er was natuurlijk dan ook minder prooi aanwezig die zich in het koude weer vrijwillig buiten hun nesten bevond.

Gelukkig kon ze de aandacht van haar apprentice afleiden naar iets anders, iets wat ze wel leuk vond. Dan kan ze even alle stress en onrust in haar lijf kwijt en gingen ze straks wel weer verder met vechttechnieken. Eest iets ontspannens doen. “Ja klopt, ga jij maar voor en kijk maar of je een versere geur kunt vinden. Ik blijf bij je in de buurt, maar probeer het maar eens zelf te doen.” Moedigde ze Oceanpaw aan terwijl ze wachtte totdat de jonge kattin haar voor zou gaan. Als ze tips nodig had zou ze die uiteraard wel geven, maar ze wilde het haar eerst zelf laten doen. Het hielp niet om alles voor te gaan kauwen, soms moest je dingen zelf ontdekken.

Onderwerp: Re: Strong willed hearts (Brindleleaf)