Rather dry

Langzaamaan was de kater wel gewend geraakt aan het dagelijkse warriorsleven. Hij moest maar leren leven met de Dawn Patrols en strenge trainingen. Ondanks dat hij al een warrior was zou hij het wel erg handig vinden om sterker en beter te worden. Tenminste, dat vond hij. Zijn grijze vacht tintelde bij het voelen van een ijzige bries. Dat kon niet anders. Hij was dichtbij de Stream. Zijn blauwe ogen keken rond. Het ijs was al gebroken en er was sowieso ergens vis in het water. Toch had hij geen zin om zijn poten nat te maken. Niet in zulke kou. Misschien was een muisje ook goed?

&Oceanheart

Met snelle happen at Oceanheart het muisje op dat voor haar poten lag. Het had ontzettend lang geduurd voor de poes om ’s morgens uit haar Den te komen. Dat kwam omdat ze al twee dagen aan één stuk niet goed geslapen had. ’s Morgens was ze erg energiek, ’s middags ging het ook nog de goede kant op en ’s avonds was ze doodmoe, maar in slaap vallen deed ze nooit. Omdat ze ’s morgens en ’s middags bezig was, dacht ze ’s avonds laat als ze ging slapen pas aan alle dingen die ze doorheen de dag zo wanhopig mogelijk had proberen te onderdrukken. Ze wist dat het een slechte eigenschap was om haar gedachten toe te laten in de avond, maar ze had geen andere keuze. Ze kon er niet echt met iemand over praten, hoewel het gesprek met Creamyfrost haar wel goed had gedaan en ze sindsdien ook wat positiever naar het Clanleven was gaan kijken. De drang om de Clan uit te gaan en Rogue te worden was in elk geval onderdrukt alsof het nooit bestaan had. En als ze er beter over nadacht wilde ze het eigenlijk ook helemaal niet. Dan zouden haar ouders winnen. Nee, dat mocht ze niet laten gebeuren. De kattin at het laatste restje van de muis op, stond op en rende vervolgens het kamp uit. Ze voelde de adrenaline weer door haar aderen gaan en de snelheid toenemen. Ze zorgde dat ze niet te luid was zodat ze niet al te veel prooi zou verjagen, maar besloot dat ze toch wilde gaan vissen. Ze wilde het echter niet voor haar Clangenoten verpesten en dus hield ze haar pootstappen zo zacht mogelijk. Ze rook echter de geur van een kat in haar Clan en kwam stil te staan. Ze had geen idee wie het was. Ze had hem misschien wel eens gezien in het kamp, maar daar bleef het ook bij. ‘Hallo,’ zei ze een tikkeltje onzeker. ‘Ben je hier ook om te vissen?’ Domme vraag.

‘Hallo,’ klonk er achter hem. De kater spitste zijn oren en keek vragend naar achteren. Totdat hij de pels van Oceanheart herkende. ‘Ben je hier ook om te vissen?’ vroeg ze. Zijn snorharen tintelden door de kou. "Nop. Vandaag blijf ik droog." grinnikte hij met een zwiepje van zijn staart. "En jij dan?" hij glimlachte vriendelijk. Een gesprek aangaan met je Clangenoot kon helemaal geen kwaad, right? En hij verveelde zich toch al. De grijze tabby liep naar haar richting toe. "Maar even uit het vissige onderwerp." grapte hij. "Hoe gaat het met je?"

Het was een beschamend idee dat de kater haar waarschijnlijk wel al herkend zou hebben en dat hij haar naam zelfs al wist, maar dat zij geen idee had wie hij was. Ze zonderde zich dan in het kamp ook veel te veel af om andere katten te leren kennen, deed dan ook totaal geen moeite om namen op te vangen of die überhaupt te onthouden. De enige die ze tot nu toe kende was die van haar Apprentice, van haar leider en van Creamyfrost. Zelfs die van haar Deputy kon ze nu even niet herinneren en daar voelde ze zich eigenlijk vrij beschaamd over. Ze was zo erg bezig geweest met het feit of ze misschien niet beter als Rogue kon gaan leven dat ze alles uit het oog verloren was. Dankzij haar gesprek met Creamyfrost had ze zichzelf echter weer herinnerd aan het feit dat de Clan juist het belangrijkste was, dat ze moeite moest doen om andere katten te leren kennen en dat ze op een gegeven moment heus wel vrienden zou maken als ze zichzelf maar genoeg openstelde. In ieder geval was het al een goed ding dat de kater vriendelijk tegen haar was en Oceanheart besloot om hem onopvallend te observeren. Hij had een grijs gestreepte pels en ogen zo blauw als de lucht. Zo blauw als de lucht…. ‘Skyfeather!’ bracht ze hardop uit en ze voelde zich vervolgens warm worden onder haar vacht omdat ze dat zo geroepen had. ‘Met mij gaat het wel,’ zei ze er snel overheen zodat hij het hopelijk niet zou merken. Nerveus bewogen haar oortjes een andere kant op en snel richtte Oceanheart zich op het water zodat het niet zou opvallen hoe verlegen ze wel niet werd van zichzelf. ‘En met jou?’ vroeg ze vervolgens. Ze merkte dat het deze keer minder klonk alsof ze naar het weer informeerde, maar dat het al wat oprechter klonk dan voor haar gesprek met Creamyfrost. Dat was een goed ding, toch?