I've been looking for the conqueror

De kattin draafde, met een grote kraai, door één van de mensenstraten heen. Ze was op zoek naar een rustig plekje waar ze haar tijd kon nemen om de vogel op te eten zonder dat ze tien paar ogen op zich gericht kreeg. De afgelopen dagen voelde ze zichzelf zo fragiel, en de andere Elite katten leken het ook te merken. Het zou haar niet verbazen als er iemand zou komen die haar zou proberen te doden voor haar rang - al zou het een laffe actie zijn. De kattin liep een doodlopend straatje in, en op haar gemakje liep ze nog een stukje door totdat ze bij de koude, afgebladderde muur aankwam. Ze legde de zwarte vogel voor zich neer. Één veertje dwarrelde van het dier af op haar poot, en met een simpele beweging liet ze deze eraf vallen. Ze ging zitten en sloeg netjes haar staart over haar poten, waarbij ze haar lange, altijd uitgeklapte nagels over de vogel schraapte om zo zijn zwarte veren weg te plukken. Toen ze pootstappen hoorde, keek ze meteen alert op, al bewoog ze alleen haar bloedrode ogen. Verder ging ze door met het plukken van de kraai.

- 1st post Shark

Shark trok zijn neus op terwijl hij naar het monster keek dat razendsnel voorbij keek. Er was een hard geluid te horen en vervolgens één harde klap, maar Shark besteedde er al geen aandacht meer aan en sprong van het hek af waar hij op zat. Hij had geen zin om zich te bekommeren om een Twoleg. Hij had al eerder gezien hoe een Twoleg uit de buik stapte van het monster, net alsof het een kitten was die uit de buik van een Queen kwam. Maar dan met minder geschreeuw, geen bloed en een rustige houding. En natuurlijk geen gepiep. Ja, die Twolegs. waren echt rare wezens. Shark wilde er het liefst zo ver mogelijk uit de buurt van blijven, vooral van die kleine Twolegs. Vroeger toen hij nog bij zijn ouders woonde had hij altijd contact met die kleine Twolegs. Hij vond het vreselijk dat ze hem steeds op wilden pakken en naar hem schreeuwden alsof hij hun speeltje was. Hij had dan ook al vaak uitgehaald met zijn nagels, maar had hier enkel een klap voor gekregen van de wat grotere Twolegs. Het deed hem nog altijd sidderen van woede als hij dacht hoe erg hij zich had laten doen door die stomme Twolegs. De kater snoof, zette zich af en begon rustig door de straten te lopen. Hij keek geïnteresseerd op toen hij de zwakke geur van BloodClan rook en wist dat hier ergens in de buurt nog een andere BloodClan-cat moest zijn. Hij opende zijn bekje zodat de geur sterker werd en begon een steegje in te wandelen waar hij een poes zag zitten. Haar bloedrode ogen keken hem strak aan en Shark herkende zijn Deputy. ‘Zira,’ zei hij rustig en met een knikje. Naast Claw en Hellhound was Zira ook één van de katten waar hij automatisch respect voor had gekregen. Zijn hondentanden botsten tegen elkaar aan terwijl hij ging zitten en naar haar keek. ‘Hoe gaat het?’ vroeg hij.

De kat die kwam aanlopen was Shark, een als je het haar vroeg goeie member uit de Elite, al werd er om zijn afkomst nog wel eens getwijfeld. Hij was eerst een kittypet geweest, maar had dit leven duidelijk achter zich gelaten. Vaak waren de katten met een geschiedenis buiten de Elite om de beste members, aangezien deze de meeste schade opgelopen hadden door anderen. De kattin knikte de kater rustig toe toen deze haar begroette door haar naam te noemen. ‘Hoe gaat het?’ werd haar gevraagd en een schamper lachje weerklonk uit haar bek. "'t Kan beter," beantwoordde ze hem rustig, doelend op het feit dat ze ziek was. Hoewel Zira niemand vertrouwde, waren er katten waar ze liever mee omging dan anderen. Shark leek hier één van te zijn, hij leek rustig en niet te doelen op haar rang wat hem al boven driekwart van de Elite deed uitstijgen. "En hoe gaat het met jou?" vroeg ze hem. Er was niets mis met een beetje smalltalk.

Shark moest eerlijk toegeven dat hij Zira altijd al een interessante poes had gevonden. Niet alleen omdat ze Deputy was en omdat ze daarmee aantoonde dat poezen wel degelijk voor zichzelf op konden komen, maar ook gewoon haar karakter. Het was geen geheim meer dat ze ziek was en dat ze daardoor een tijdje onopvallend moest blijven, maar ze leek er naar zijn idee prima mee om te gaan. Hij zou haar nog echt in de strijd zien springen ondanks dat ze ziek was en dat was wel iets wat hij kon appreciëren. Het was niet dat hij poezen als een zwak geslacht zag, helemaal niet zelfs. Maar je had natuurlijk van die poezen die niks konden hebben en overal van terug deinsden. Maar goed, als je dan even verder na ging denken was dat met sommige katers ook het geval. En dan had hij het niet per se over de Kittypets die niet voor zichzelf op durfden te komen of hun leventje apprecieerden zoals het was, want die katten waren sowieso al zwak en deisden sowieso al overal voor terug. Als hij aan Kittypets dacht, dacht hij aan de Kittypet wie hij laatst doodsbang had gemaakt omdat hij zijn eten omver had gegooid. Hij probeerde een grijns te onderdrukken terwijl hij zich weer concentreerde op Zira. ‘Minder goed dan ik zou willen,’ gaf hij toe. ‘Ik heb de laatste tijd alleen maar zitten te vechten met katten aan één stuk door. Ik merk jammer genoeg toch wel dat het wat van mijn energie begint weg te nemen.’ Over energie dat weggleed uit je lichaam moest zij vast alles weten. Wie weet hoe lang ze al wel niet ziek was. Hij wist er wel van, maar had nog niet veel met haar gepraat om te weten hoe ernstig het wel niet was. ‘Maar goed, ik heb er wel een aantal mooie dingen voor in de plaats gekregen. Een paar katten goed de schrik aangejaagd en sommigen zelfs een litteken voor het leven gegeven. Dus op dat vlak staan de zaken goed.’ Hij grinnikte en richtte zijn amberkleurige* ogen weer terug op de poes.