Sharks swims on sea not on the earth (Shark)

Met een koude blik keek Shark naar een paar Kittypet’s die tegen elkaar aan het praten waren. Hij kon natuurlijk kinderachtig gaan doen en blazend op hun af gaan. Ze waren met zijn tweeën en aangezien het Kittypet’s waren had Shark niet echt het idee dat ze zich zouden verweren. Maar ach, wat had hij er aan om ze aan te vallen? Alsof één van de Kittypet’s hem gehoord had keek één van hun hem alert aan. Shark liet een sadistische grijns om zijn lippen verschijnen en tilde zijn klauw voor zijn gezicht op. Hij stak één nagel uit en liet deze traag langs zijn wang gaan. Een paar druppeltjes bloed verschenen omdat hij druk zette en hij kon vanaf hier zien dat de vacht van de Kittypet de hoogte in schoot. Zonder nog iets tegen zijn maatje te zeggen draaide de kater zich om en sprong van het hek af. Shark begon te lachen en hield daar pas na een paar seconden mee op. Hij grinnikte nog wat na terwijl hij het bloed gewoon aan zijn nagel liet kleven. Het schrammetje aan zijn wang voelde hij niet eens en de kater draaide zich rustig om. Soms was het echt verschrikkelijk leuk om te zien hoe bang katten wel niet voor je waren. Het deed hem denken aan die Kittypet die hij laatst had gezien. Hij was de naam vergeten, maar het had er wel leuk uitgezien hoe bang de kater wel niet voor hem geweest was. Stomme Kittypet. Shark liep traag naar het kamp toe terwijl hij zijn ogen genietend sloot omdat er een briesje door zijn vacht ging. De kater merkte een andere kater op die in het kamp zat. Aan zijn hangende schouders kon Shark merken dat de kater met niet veel goeds in zijn hoofd zat. Het was nu niet bepaald dat Shark de therapeut wilde uit gaan hangen, maar hij wilde wel verhaal horen. En dus stapte de kater rustig op de andere af. ‘Kom kom,’ zei hij met een grijns. ‘Er is toch niks om zo sip over te zijn?’ Hij herkende de kater niet direct en vroeg zich af wie het was. Met een rustige blik ging Shark tegenover de kater zitten.

De sombere houding van de kater ging niet weg en Shark vroeg zich af wat er aan de hand was, maar voelde zich lichtelijk verafschuwd over het feit dat de kater zich niet kon vermannen. Als je jezelf niet kon vermannen en je gevoelens niet zodanig kon onderdrukken dat andere katten het niet merkten, verdiende je het voor hem part niet om in de Clan te zitten. Hij wist van Claw en een hoop andere katten dat zij hun emoties wel onder controle konden houden of hun verdriet toch op zijn minst ergens anders zouden uiten. Ook het feit dat de kater zijn oortjes zo gemakkelijk in zijn nek liet gaan beviel Shark niet echt, maar hij besloot om er nog niks van te zeggen. Zo te zien was de kater veel jonger dan hem en Shark betwijfelde of het een Young One was of een Member. Het zou waarschijnlijk wel dat tweede moeten zijn, maar die indruk gaf hij niet echt. Hij gaf helemaal niet de indruk alsof hij in de BloodClan thuishoorde op deze manier. Shark hoopte dat de kater binnenkort een andere attitude aan zou nemen, anders zou hij een vrij makkelijk slachtoffer voor katten buiten de BloodClan zijn en Shark was niet diegene die ging zorgen dat de kater niet aangevallen zou worden. De toon van de kater beviel hem ook niet echt en Shark fronste terwijl hij zijn blik over het lijf van de kater liet glijden. Zijn ogen bleven kort hangen op de nagels die ontbloot waren en hij fronste. Het zou hem echt eens gebeuren dat een kat hem zomaar aanviel zonder reden. Het leek de laatste tijd voornamelijk een reden te zijn voor anderen om hem zonder reden aan te vallen. Hij moest op zijn hoede zijn, maar nam aan dat hij deze kater wel aan zou kunnen als dat moest. ‘Moet je per se zo’n attitude hebben tegenover een oudere, meer ervaren Member?’ vroeg hij. Het klonk uitdagend. ‘Of wilde je me soms gaan aanvallen?’ Nu klonk het meer honend. ‘Want met zo’n attitude maak je het natuurlijk niet ver in de BloodClan. Evenals het feit dat je zo erg je emoties laat zien.’ Het laatste klonk kil en een tikkeltje afkeurend. De kater zijn blik bleef echter rustig.

Verder dan een afkeurende blik had de kater niet echt te melden. Het leek er net op alsof hij het er om deed en naar Shark’s gevoel was dat ook zo. Echt zo’n katertje die dacht dat hij anderen uit hun tent kon lokken als hij maar stil genoeg zou blijven. Hoewel Shark wel zin had om zijn nagels in de kater zijn gezicht te boren, besloot hij om het niet te doen. De kater was immers nog altijd van BloodClan en dus was het Shark niet toegestaan om de kater zomaar aan te vallen tenzij het om een geldige reden ging. Hij dacht namelijk niet dat Claw het zou appreciëren dat hij als reden zou geven dat de kater te erg bleef zwijgen naar zijn goesting. Nee, Claw zou dat zelfs helemaal niet kunnen appreciëren en Shark kon wel begrijpen waarom. Als je tegenwoordig iedereen om geen reden ging aanvallen dan was je lang bezig. Toch irriteerde Shark het dat de kater niks zei en besloot om de tactiek aan te nemen om gewoon te blijven zwijgen. Wat had hij daar nu weer aan? In elk geval toonde de kater nu al wat minder emotie dan daarnet en Shark besloot om het gesprek de andere kant op te laten gaan. Het was niet dat hij oprecht geïnteresseerd was in het leven van de kater, maar alles was beter dan zwijgen. ‘Dat ziet er al beter uit,’ zei hij en ondanks dat het licht honend klonk, mocht het wel complimenterend opgevat worden van zijn part. ‘Wat was nu eigenlijk de reden dat je zo… somber was? Het leek echt net alsof er net iemand overleden was of zo.’ De kater keek nonchalant naar de andere kater terwijl hij wachtte op antwoord.

Het was niet echt het antwoord waar hij op gehoopt had, maar gelukkig wel het antwoord die hij verwacht had. Want als Shark een antwoord niet van je verwachtte dan kon je problemen krijgen. Hij hield er van als anderen hem gehoorzaamden en vooral als hij het van je verwachtte. Hij had echter niet verwacht dat de kater hem zou gehoorzamen en de vraag zou beantwoorden, maar hij had eerlijk gezegd ook niet van de jonge Member gedacht dat deze een grote mond tegen hem open zou durven trekken. Shark leek er echter het allerminst door onder de indruk te zijn en fronste slechts kort. ‘Dat eerste hoef je ook zeker niet meer van me te verwachten,’ zei hij bot tegen de kater. ‘Maar dat tweede daarentegen wel. En wees maar zeker dat ik antwoord krijg.’ Hij grijnsde naar de kater. Het was niet eens dreigend geweest, het was eerder als een soort van mededeling geweest die Shark al lang had willen zeggen. De kater twijfelde kort alvorens te antwoorden op de woorden van de andere kater. Het moest inderdaad niet veel katten ontgaan zijn dat hij veel optrok met Claw, maar hij kon het dan ook goed vinden met de leader en de zwarte kater zijn karakter lag hem wel. Het deed hem denken aan zijn eigen karakter. Ergens was hij ook wel blij dat het anderen niet ontgaan was dat hij veel optrok met Claw. Misschien werd hij hierdoor wel een Member waarvan ze het idee hadden dat ze er voor moesten oppassen. Shark had echter niet het idee dat deze kater gauw onder de indruk was, want ook nu leek de kater niet echt interesse te kloppen. ‘Dat klopt,’ zei hij kort. ‘Maar wat heeft Claw te maken met hoe het met mij zit?’ Hij was lichtelijk pesterig aan het antwoorden, want hij had heus wel door dat de kater meer over hem te weten wilde komen. ‘Als je echt iets wilt weten dan zal je toch echt specifiekere vragen moeten stellen. Of je een antwoord krijgt laat ik natuurlijk open.’ Hij grijnsde vals.