I never felt so lonely.

Onderwerp: I never felt so lonely. wo 16 maa 2016 - 15:32

I never felt so lonely since the world changed.

Met een mager lichaam van een haveloze, magere, rauwe kip in haar kaken kwam de kersverse Young One het Camp binnen. Door een of ander ongelukje met een vuilnisbak en haar grijze poot was ze er in geslaagd om aan een maaltijd te komen. Trots? Nee, een zelfgevangen muis had veel beter gesmaakt. Maar daar kon ze alleen maar van dromen.
Het was misschien nogal schaamtelijk om twolegvoedsel te stelen, maar hoe moest ze anders haar maaltje verdienen? Wasabi legde de kip neer en begon hongerig het droge dunne lijf in stukken te scheuren. Niemand had haar geleerd om te jagen, dus moest het maar op deze manier. Het vlees smaakte taai en droog in haar mond en de botten van de kip smaakten houtachtig, maar het vulde teminste haar buik.
Ze moest toegeven dat ze de laatste dagen minder sociaal was geweest dan normaal, misschien omdat ze zo hongerig was. Misschien moest ze dat maar eens gaan veranderen.

But I wouldn't let change the world.
~Open! ^^

Grote gele en vooral hongerige ogen hadden vanaf een afstandje de oudere poes in de gaten gehouden. In de afgelopen dagen had de kitten zich nog nauwelijks durven te bewegen, maar zijn oren volgden elk geluid met een nieuwsgierigheid die de meeste kittens in bezit hadden.
Hij likte met zijn roze tong rond zijn bekje toen de vage geur van hetgeen wat eetbaar leek zijn neus bereikte. Hij had al dagen niks gegeten. Alle pogingen tot jagen hadden gefaald. Het was niet eens jagen te noemen. Ieder zou hem hebben uitgelachen, vooral binnen deze clan.
Zijn witte vacht was gehavend en verborg deels zijn magere en verkleumde lijfje. Maar van opgeven had hij nooit gehoord. Langzaam kwam de kitten dan ook overeind en bewoog zich stapje voor stapje richting de poes. Levensgevaarlijk. Maar zonder deze poging zou hij wel eens zijn redding kunnen mislopen.
Nog steeds kwam hij wankelend dichterbij, maar probeerde toch wat kracht te laten blijken uit zijn houding. Niet dat hij er in geloofde dat hij deze poes aankon, maar wat wist hij veel? En wellicht was dit ook niet een beste binnenkomst.
Zijn gele ogen waren volledig gefocust op de kip. Bijna. Hij kroop deels verder over de grond in plaats van te lopen en strekte zijn pootje voorzichtig richting een botje met wellicht maar een minuscuul stukje vlees eraan vast.

(Ik hoop dat dit okay is ^^)

I never felt so lonely since the world changed.

Plots merkte Wasabi iets op, iets kleins, pluizig en wits op uit haar ooghoek. De grijze Young One had nog geen idee wat het was, maar haar instinct vertelde haar één ding; het probeerde haar voedsel te stelen. Het had zijn kleine pluizige pootje uitgestrekt naar een botje met een piepklein stukje vlees aan, klaar om het mee te nemen, te verslinden. Maar hoe klein de omvang van dat weinige vlees was, wás het nog steeds háár voedsel. Grommend draaide Wasabi zich om, met een gespierde poot op geheven om toe te slaan. Haar felblauwe ogen vielen op de indringer die haar vlees probeerde te stelen, maar ze voelde zich plots vreselijk schuldig toen ze zag wie ze zonet had bedreigd.
Een kitten.
Het kleine, witte katje was nauwelijks twee moons oud en zag er vreselijk hongerig uit. Haar gegrom stierf weg en ze plaatste haar grijze poot opnieuw op de grond. Het arme ding leek nauwelijks gegeten te hebben; het vormde geen bedreiging. 'Sorry, kleintje,' mauwde ze zachtjes en medelijdend nam het botje tussen haar kaken. 'Dat is van mij.' Het was misschien grof om zijn voedsel zo ruw van zijn neus te grissen, maar de rauwe, bitterharde regel van de Bloodclan drong tot haar door; het was ieder voor zich.
Dat was hier net nu ook het geval, en ze zou zich er aan moeten houden. Sommige katten keken goedkeurend in haar richting, anderen waren druk bezig met hun andere bezigheden. Wasabi boog zich opnieuw voorover en knabbelde van de magere, naar hout smakende kip. De vieze smaak was niet het enige wat haar zo hard dwarszat; ook het arme, jonge ding dat ze geen hap vlees gunde.

But I wouldn't let change the world.

Twee gele ogen hadden razendsnel omhoog gekeken toen het gegrom zijn witte donzige oren wist te bereiken. Maar terugdeinzen deed hij niet. Al wist hij nauwelijks iets van signalen die katten elkaar gaven, ergens voelde hij dat het menens was en het gegrom zeker niet vriendelijk bedoelt was. Hij bleef bevroren op zijn plaats liggen en keek nog eens naar het botje, maar deze keer niet langer met het idee het af te pakken.
Langzaam kwam hij overeind en nam een paar passen terug na de toch verrassend zachte woorden. Ondanks dat was de boodschap duidelijk. Dit was van haar, niet van hem. Hij ging zitten in het dunne laagje sneeuw waar hij nauwelijks in opviel en. Zijn oren bewogen wat onrustig, net als zijn staart, terwijl hij bleef keken hoe het kleine beetje eten steeds minder werd. Waar kon hij zoiets vinden?
Zijn gele ogen keken behoedzaam om zich heen. Volgden de andere katten. Wellicht wensten een paar hem zelfs te falen. Maar hij stak zijn kleine borst enkel wat verder naar voren, nog steeds hevig trillend, maar zijn uitstraling werd sterker en harder. Maar daarmee was de honger nog niet weg.
Een uiterst gevaarlijk idee kwam in hem op, gevaarlijker dan zijn eerste poging. Maar het liet iets in zijn ogen glinsteren. "Sorry,'' mauwde hij plots zacht en bewoog zich razendsnel naar voren. Een stukje bot. Misschien niet groter dan het kussentje onder de poot waarmee hij het wegsloeg vond zo een weg naar zijn bekje. Hij nam het vast en sprintte weg zo snel als hij kon. Het idee dat elke andere kat sneller zou zijn dan hem kwam niet in hem op, maar zoals hij eerder had gedacht... elke poging was om in leven te blijven. Zonder poging sowieso geen leven.

Onderwerp: Re: I never felt so lonely.