Bored. [&ZEALSPARK]

Een zucht verliet de bek van de kater terwijl hij de muis opschrokte die voor hem lag. Hij was zeer hongerig geweest en had gehoopt dat er een muisje was. Gelukkig was die er en dus had Shark hem gedood en hem voor zichzelf genomen. De kater richtte zijn blik op het woud en de omgeving. ThunderClan had wel een mooi stukje woud bemachtigd moest hij eerlijk toegeven. Het zou jammer zijn als ze hier ooit verdreven zouden worden. Een grijns kwam om zijn lippen te staan. Ja, alsof dat ooit zou gebeuren. Het zou nogal grappig zijn. Zijn ogen richtten zich op de laatste restjes muis die hij maar gauw op at en rustig sloeg hij de rest van de muis weg alsof het niets was. De kater kwam overeind, likte zijn lippen af en begaf zich wat dieper in het territorium. Hij bleef nooit lang op één plek, dwaalde altijd wel rond om andere katten te irriteren. Hij verveelde zich echter wel te pletter. Het was niet dat hij veel te doen had, maar hij moest eerlijk toegeven dat de katten die hij tot nu toe tegengekomen was wel interessant waren. Je had die Kittypet die het van angst bijna op de grond had gedaan, de Rogue die hem had aangevallen en dan had je nog dat gesprek met Claw. Nee, het was zeker niet dat zijn leven saai was op alle momenten, maar op deze overduidelijk wel. De kater keek wat verveeld naar een patrouille dat voorbijkwam en vroeg zich af hoe het zou zijn als hij er eens krijsend op af zou rennen. Hij wilde het plan net uitvoeren toen hij zich bedacht dat hij zich van Claw gedeisd moest houden en dus draaide de kater zich met een grom om. Zijn oortjes trokken zich echter naar achter en zijn nagels schoten uit zijn poten. ‘Ik weet dat je er bent,’ zei hij met een kille stem. ‘Dus kom tevoorschijn.’ Vast weer één of andere verdwaalde Apprentice.

Zijn spieren rolden zichtbaar onder zijn pels terwijl hij in volle vaart achter de eekhoorn aanliep. Nog maar net wist hij het roodbruine diertje vast te grijpen met zijn klauwen voordat het de eerstvolgende boom insprong. Vliegensvlug gaf Zealspark het prooidier diens doodslag, een beet in de nek. Terwijl het nu slappe lijfje in zijn bek hing, kwam hij terug op adem. Zijn blauwe ogen keken snel om zich heen, erachter komende dat zijn jaagpartij niet al te lang had geduurd. Soms kwam het wel eens voor dat hij het halve bos doorliep vooraleer hij zijn slachtoffer te pakken kreeg. Vaak kwam het omdat er dan plots een Bloodclanner van uit 't niets tevoorschijn kwam, zijn prooidier wegjagende terwijl die zijn weg blokkeerde. Een zachte grom verliet zijn keel, zijn kop schuddende zodat de gedachten aan Bloodclanners zijn hoofd verlieten. Maar het geluk stond vandaag niet aan zijn kant. Plots hoorde hij iemand iets zeggen, een stem die hij nog niet eerder gehoord had. Zijn grote lichaam kwam tevoorschijn nadat hij zich een weg door een stuk varens had gebaand. Zijn lichte blauwe ogen keken neer op de kleinere kater, welke duidelijk een Bloodclan geur droeg. "Wat is er? Je weg kwijt gespeeld?" miauwde hij, de sarcasme druipende van zijn stem.

De kater die tevoorschijn kwam was geen Apprentice. Helemaal niet zelfs. Ondanks dat ze ongeveer van dezelfde leeftijd moesten zijn, was de kater groter. Shark was misschien wel kleiner, maar daardoor zeker niet minderwaardig. De littekens onder zijn vacht toonden de talloze gevechten aan die hij had gehad, zijn scherpe nagels en tanden toonden aan waarom hij zijn naam verdiend had en spieren bewogen zich als hij een paar stappen naar voren deed. Hij wist dat de meeste katten echter zijn naam onthielden dankzij zijn scherpe nagels en tanden. Zij waren namelijk net iets scherper dan die van de gemiddelde kat. Zeer handig als het op vechten aankwam, maar Shark had beloofd zichzelf rustig te houden tegenover de ThunderClan. Dat was hij Claw wel verschuldigd. De kater snoof toen hij de andere kater hoorde praten. ‘Behoorlijk veel praatjes voor een kater wiens Clan net overgenomen is,’ zei hij honend. Het was echt een doelstelling voor BloodClan geworden om ThunderClan zo veel mogelijk te treiteren met het feit dat zij de ThunderClan hadden overgenomen en dat alles wat zij deden streng gecontroleerd werd door de BloodClan-cats. Het eerstvolgende gevecht dat ze ooit zouden hebben zou Shark mee doen. Hij vond het wel wat hebben om gezag uit te oefenen over anderen, maar hij vreesde dat dat voor deze kater nog wel even kon duren. Ach ja. ‘Maar nee, ik zit hier eigenlijk prima. Prachtig zo dat woud. Jammer dat het niet van ons is.’ Hij grijnsde. ‘Oh, wacht even…’ Vervolgens lachte hij honend en wachtte hij op wat de kater ging zeggen. Was deze kater even makkelijk uit zijn nest te lokken dan al die andere katten?

Zijn blauwe ogen stonden akelig kalm toen de Bloodclan kater hem op zijn zenuwen probeerde te werken. Hij trok even zijn mondhoek omhoog en schudde langzaam zijn kop. "Jullie Bloodclan katten herhalen elkaar precies altijd. Het grappige is dan nog wel dat jullie altijd diezelfde onzin uitkramen." miauwde hij, zijn toon vast zonder enig teken van hapering. Wat de tabby kater nadien zei zorgde ervoor dat hij even met zijn ogen rolde. "Blijf verder dromen. Thunderclan zal nooit volledig van jullie zijn. Jullie mogen ons misschien wel 'overgenomen' hebben, maar dingen kunnen snel een andere richting inslaan.." Zijn lichte blauwen ogen keken zonder angst regelrecht in die van de kat tegenover hem. Hijzelf mocht dan misschien wel half kittypet zijn vanwege zijn vader's afkomst, maar dat viel niet aan hem te merken. Hij was een geboren en getogen Thunderclan kat en niets of niemand kon dat veranderen. Zelfs al zou Claw hem dreigen te vermoorden, dan nog zou Zealspark zeggen dat Thunderclan nooit van Bloodclan geweest was. Daarbij voelde hij simpelweg geen angst voor de kater voor hem, hij was namelijk al véél engere tegenstander tegengekomen. Waaronder Claw en Zira. Hij keek dan ook altijd met veel plezier naar het ontbrekende stuk in Claw's oor, het stuk dat hij eruit had gehapt.

Shark merkte dat zijn opmerkingen niet echt iets deden tegen de kater tegenover hem, maar dat was ook niet erg. De kater kon spelen zoals hij wilde, maar Shark wist heus wel dat de kater zich diep vanbinnen wel bedreigd moest voelen door de BloodClan. BloodClan was immers de enige Clan waarvan het legaal was dat er moorden gepleegd werden. De andere Clans die in opstand wilden komen tegen hun waren veel te heilig om hun ook maar iets aan te doen. Shark schrok er echter niet voor terug om hier iemand van de ThunderClan te vermoorden als dat nodig was. En als dat in opdracht van Claw was, was dat natuurlijk des te beter. De kater richtte zijn strakke blik op de kater toen hij verder begon te praten. Ondanks dat de kater wel angst moest voelen vanbinnen, wist hij dat aardig goed te verbergen. Mocht de kater in de BloodClan gezeten hebben dan zou Shark waarschijnlijk wel een greintje respect voor hem hebben gevoeld, maar hij weigerde in dit geval om respect te hebben voor een vijandelijke kat. Claw zou hem waarschijnlijk de nek omdraaien als hij zou laten merken aan een ThunderClan-cat dat hij respect voelde voor de moed die de kat in zich had. Toch viel het niet te ontkennen dat de kater erg goed was in emoties verbergen, maar Shark wist wel dat er ergens toch die angst moest zijn. ‘Dat denk jij,’ zei hij honend. ‘BloodClan geeft zich niet snel gewonnen en jullie leider is nog altijd zoek.’ Dat laatste zei hij wat pesterig. ‘En ik wil niet veel zeggen, maar jullie Clan ziet er vrij wanhopig en moedeloos uit zonder jullie leider. Ik heb zelfs van bronnen gehoord dat er katten in jullie Clan zijn die er over nadenken om BloodClan te joinen. Claw kan vrij invloedrijk zijn als hij dat wilt.’ Hij glimlachte tevreden. Ja, Claw zou vast wel een paar katten uit de ThunderClan naar de BloodClan krijgen, al dan niet met geweld.

Zealspark bleef hem nog altijd onverschrokken aankijken. Angst had hij niet, maar of het moed was daar was de kater ook niet bepaald zeker van. Haat? Haat was een vorm van woede, net zoals walging. En dat paste eigenlijk wel in het kader dat hij had gebruikt om Bloodclan mee te ontsieren. Hij voelde geen schrik, angst of wat dan ook. Het enige waar hij aan kon denken was wraak. En misschien ook bezorgdheid voor zijn Clangenoten. Maar deze kater voor hem beschouwde hij alles behalve als een gevaar.
"Moedeloos is wat ik noem een stelletje straatkatten dat niet alleen kan overleven. Wat zou er gebeurd zijn als Silverstar er wel was geweest.. Hmm.. da's een goeie. Waarschijnlijk een vraag waar Claw al het antwoord op wist voordat hij ons aanviel." Zealspark's stem klonk koel terwijl zijn lichte blauwe ogen zicht lichtjes vernauwden.[/b]

Shark had niet bepaald het idee dat de kater voor hem onder de indruk was van zijn woorden. Of misschien kon hij heel goed toneel spelen en deed hij net alsof, want Shark wist heus wel dat er katten waren die de BloodClan diep vanbinnen wel vreesden. Hij kon dan ook eerlijk zeggen dat hij wel wat bewondering voelde voor de katten die tegen hun op durfden te komen. Jammer genoeg voor de ThunderClan waren er dat op dit moment vrij weinig. Shark had echter het gevoel dat als Silverstar ooit gevonden zou worden dat er wel eens een boel mis zou kunnen gaan, maar met dat soort verhalen ging hij Claw niet lastigvallen. Zijn leider zou er wel voor zorgen dat Silverstar niet zomaar vrijkwam. Het gaf hem een goed gevoel dat ze ThunderClan op dit moment zo erg in hun macht hadden dat er werkelijk katten waren die vreesden voor hun of zelfs zo beangstigd waren dat ze besloten om van ThunderClan naar BloodClan te gaan. Als het op een hard leven aankwam dan was het in BloodClan natuurlijk tien keer erger dan in zo’n zielige Clan waar harmonie het juiste woord scheen te zijn als het om de band van de katten ging. Shark kon wel kotsen om hoe familiaal sommige katten wel niet met elkaar omgingen. Gelukkig waren ze in de BloodClan niet zo klef. ‘Wij vermaken ons prima zo,’ was Shark’s rustige antwoord op de kater en hij grijnsde op een valse manier. De kater kon zeggen van hun wat hij wilde, maar feit was en bleef dat zij hun territorium hadden ingenomen en dat ThunderClan daar op dit moment niks aan kon doen. En voor Shark’s part mocht dat moment zich ook uitbreiden totdat ze alle Clans over hadden genomen. ‘Om eerlijk te zijn?’ vroeg hij schamper. ‘Ik denk dat het niet echt een verschil had uitgemaakt of Silverstar er wel was of niet. Natuurlijk maakt dit het wel allemaal simpeler voor ons, maar het is niet dat we hem niet aan hadden gekund of zo.’ De kater wierp al een even koele blik op de ThunderClanner en wachtte af op wat hij zou zeggen.