[open] Prisoner at the place I once called home

Een flank met lange zwarte vacht rees en daalde bij een rustige ademhaling. Het was rustig in zijn 'privé' den. Het was misschien niet de mooiste plek en voor hem zelfs akelig bekend. De zon was al even op toen hij zijn vurige ogen opende om wakker te worden. Darkfire hief zijn massieve kop om rond te kijken. Het was nog best donker in dit verblijf, waardoor hij zelf ook niet erg goed te zien was omdat hij ook een donkere vacht had. Met een verveelde zucht stond hij op en liep op zijn gemak naar de voorkant van zijn den. Daar bleef het bij want verder kon hij dus niet. Bewaking van twee Bloodclan katten die hun shift soms wisselde, soms wat Thunderclan katten die hem enkel vuil een bik toe wierpen. Sommige wisten niet eens wie hij was, kende alleen zijn naam. Wrok en haat groeide in zijn buik, hij zat hier vast in een clan die hij verachtte en dat kwam door een groep katten die hij nog meer haatte. Darkfire wilde ze niet eens een clan noemen. Die Claw vond zichzelf heel wat, maar Darkfire wist wel beter, waarscheinlijk was de kater nog maar een kitten toen Scrouge de macht had willen nemen in dit woud. En Darkfire? Hij zinde nog altijd op een wraak die hij nooit meer in vervulling zou kunnen brengen, aangezien die mousebrain al dood was. Hij grauwde zacht uit frustratie,maar keek toen naar beneden omdat zijn neus een andere geur op pikte. Een miezerige muis lag aan zijn voeten, het lag er nog niet lang, maar het stelde ook niets voor. Wat viel er ook te wachten in Leafbare. Regen tikte tegen het bladerdek en katten vatte kou. Ziektes speelde altijd op en velen gingen dood, vooral kittens hadden het zwaar. Niet dat dit alles hem wat kon schelen, hij wilde hier gewoon weg. Ook was de kater boos op zichzelf, hoe had hij zo dom kunnen wezen om zo ondoordacht dit kamp binnen te stormen zonder plan? Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Dark sloeg met zijn staart maar draaide toen zijn oren en kop want in zijn ooghoeken zag hij iemand komen aanlopen.

Het was koud en het was donker, maar de nursery begon haar keel uit te hangen. tuurlijk, ze zat er erg graag omdat ze wist dat het er veilig was, maar ze kon het gewoon niet meer aan. Zelfs Redkit kon haar geduld verliezen, hoewel ze meestal te angstig was om het te tonen. Ze schrok op uit haar gedachten toen ze opeens naast zich iets zag bewegen, en door de akelige Shadowclan geur besefte ze zich dat ze vlak naast de gevangene stond. Van Bloodclan, of van Thunderclan? Wie zou het zeggen. De kitten -die overigens bijna apprentice was- in ieder geval niet. ze had geen idee meer wat beslist was door Bloodclan en wat door Thunderclan. "S-sorry..", stotterde de rosse poes schichtig, een paar stappen achteruit zeggen. Wie weet wat de grote Shadowclan kater zou doen als hij boos of geïrriteerd raakte - zij was maar een ongetrainde kitten, en hij een grote en ervaren warrior.

De verdorde bladeren op de grond ritselde terwijl hij zijn poten er op verplaatste. Hij inhaleerde diep en weer uit, elke keer rees zijn borst. Met een duistere blik over zijn gelaat keek de kater het kamp in. Het kamp waar hij notabene zelf was opgegroeid, waar hij anderen had zien oud worden en dood gaan. Gevochten, getraind en zoveel meer had hij hier gedaan.. tot die dag. Iets waarvan de jongste geen weet hadden, alleen de katten die verhalen vertelde zouden misschien nog iets kunnen verduidelijken. Darkfire was verzwolgen in zijn eigen haat en bitterheid om nog de liefde of geluk te zien in dingen. Hij genoot niet van zijn eten of de zon op zijn zwarte vacht. Kon gezwijmel niet uitstaan en graag maakte hij een einde aan dat goedhartige gedoe. Op zijn manier misschien wijs, maar velen zouden hem voor een gevaarlijke gek verklaren. Wat de meeste hier niet wisten was dat Darkfire meer bloed aan zijn klauwen had dan ze besefte. Moorden voor plezier was een schande, maar het gaf hem een kick. Macht had hem altijd gedreven, hebzucht stroomde door zijn aderen, maar hij had zich erbij neergelegd dat een clanleader zijn niet binnen zijn bereik lag.  Opeens schoten de geniepige ogen naar een bal vacht. Rode poes, kitten. Oudere kitten die zo te zien niet goed in de gaten had van wat ze deed. Darkfire rook haar geur en draaide zijn oren even. "S-sorry..", Darkfire keek haar enkel even kil aan. 'Hmpf.' was wat hij uitbracht. Darkfire ging zitten en keek naar haar, kende de jonge poes niet laat staan haar naam te weten. Hij sloeg de lange zwarte staart over zijn poten heen terwijl hij hij haar onderzoekend bekeek. 'Wat brengt jou hier kleine?'

Cyber was een van de weinige bloodclanners die zich nog bezighield met zoiets saais als een gevangene bewaken. Maar Claw had nu eenmaal gezegd dat hij deze shift moest doen en Cyber zou alles doen om het vertrouwen van de kater te winnen. Om vervolgens de clan over te nemen, natuurlijk. Alluwel dat hij steeds meer ging twijfelen, raar maar waar... voelde hij zich vrij thuis in de bloodclan. En dat wou hij nog niet direct in twijfel trekken. Hij was een tijd minder actief geweest in de clan en veel op jacht of bij zijn kittens geweest. zijn mate Iggy was weer, zoals vaak, vermist. Had waarschijnlijk een andere kater gevonden of was weer eens op stap. Anyways hier zat hij dus, en verveelde zich rot. Zijn bewaakcompaan was geen man van veel woorden en wegens het vriezige weer zaten nog veel katten in hun den of op jacht. Toen hij binnen dan ook beweging opmerkte gingen zijn oren rechtstaan. Niets aan de hand, nog steeds even saai. Maar vervolgens hoorde hij een tweede stem, een kitten. "Hé wat gebeurt daarbinnen?" liet de al wat oudere maar sterke kater hard horen.

De kater leek niet al te blij met haar, maar gelukkig leek hij ook niet agressief. Desalniettemin zette de rosse poes een klein stapje achteruit. Redkit wou net antwoord geven toen er een andere stem klonk. Redkit kromp ineen, rillend, en durfde geen geluid meer te maken. Ze was bang van de Bloodclan katten, ze was immers ongetraind en sowieso niet zo'n moedig karakter. Dit hele gedoe deed haar geen deugd, dat was duidelijk.