One simple thing

Met een waterrat tussen haar kaken geklemd liep de zwarte kattin het kamp binnen. Ze had helemaal geen zin in luie katten die dan zullen vechten voor het kleine diertje dat zijzelf gevangen had. Vandaar dat ze wat dichter bij de barns ging lopen. Omdat ze zich daar gewoonweg veilig voelde. Hoewel ze wist dat ze moest oppassen voor zulke hebberige katten kon ze haar aandacht niet meer afhalen van een zwarte katertje met twee verschillende ogen die met een steen zat te praten. Langzaam trippelde ze ernaartoe. “Allo.” Ramona trok een wenkbrauw op en legde haar vangst tussen haar voorpoten. "Wat doe jij nou?" Ze deed haar best hem niet uit te lachen. Maar dit was best een ironisch gezicht. Was hij blind? “Allo.” klonk het meer gefrustreerd. Vervolgens schopte het kleintje de steen weg en zat neer. “H…allo.” Ze bekeek hem nogmaals goed. Hij moest minstens rond de 1 moon zijn. "Ook hallo." grinnikte ze. Het was niet dat het iets ergs was, maar stiekem van ze zulke kittens wel schattig.

“Ik net o uitspeken als jij.” Ze grinnikte. Zulke jonkies waren toch wel schattig. "Dan moet je nog eventjes wachten." mauwde ze terwijl ze voorover bukte om haar vangst weer op te pakken. “wat dat?” Kort voordat ze haar tanden in het vlees wou boren stond de kitten op en besnuffelde haar prooi. Ze begon te lachen bij het zien van zijn gezicht. “Stink” ze grinnikte. "Als je eenmaal groter wordt raak je gewend aan de geur. Je moet het ooit wel eten." Ze had ergens wel gelijk. Toen ze nog klein was dacht ze precies hetzelfde zoals deze kitten dacht. Maar uiteindelijk werd ze over gehaald om het te eten. En vergeleken met al dat twolegeten dat ze moest vinden tussen het afval smaakte het niet zo raar. Ze wou bijna het kleintje uitnodigen mee te eten totdat ze op het besef kwam dat hij waarschijnlijk nog bij zijn moeder melk dronk. Liever niet dus. "Wat is jouw naam?" vroeg ze met een vriendelijk glimlach.

Algauw bleek de jonge kitten een ongeduldig type te zijn. “Nee ik wil nu.” was dan ook zijn antwoord. Dat begreep ze ook wel. Iedereen wou alles meteen kunnen. "Deze plek is ook niet in één dag gebouwd. Geef het wat tijd en het komt vanzelf." probeerde ze het hem wijs te maken. Het was toch niet zo moeilijk om te begrijpen dat alles niet meteen kan wanneer je het wou. “Ik niet hoef dat. Mama melk heeft.” Hij schudde zijn kop met een vies gezicht. Wat haar eventjes liet grinniken. "Voorlopig moet je het met melk doen, ja. Maar ik wed dat jouw ouders zelfs ooit een rat gegeten hebben." Miauwde ze plechtig. “Mij naam?” Hij zat weer neer. “Cawl.” Aan de frons op zijn voorhoofd te zien bleek het niet zo makkelijk te zijn het uit te spreken. “C…..h…..awl.” zei hij weer opnieuw. "Leuk je te ontmoeten, Chawl." gimlachte ze. Nu maar hopen dat zij het goed uitgesproken had. “Jij naam?” Ze wiebelde eventjes met haar oren. "Ik heet Ramona." antwoordde ze zijn vraag terwijl ze haar staart om haar poten krulde.