We have been broken but we must fight back!

De jonge witte kater met een paar donkere vlekjes had een erg gevoel over het verlies van zijn moeder, alleen dat was een prijs om sterker te worden toch wist hij niet hoe zijn sibs zouden voelen. Hij was een oudere kitten, niet de oudste niet de jongste. Hij wilde toch voor ze zorgen, ze hadden wel een moeder maar niet de moeder die ze gewenst hadden. Ze moesten sterk blijven, zijn terug blikken hoe zijn moeder verscheurd werd door het zwarte monster was niet aan te zien. Hij kneep kort zijn ogen dicht maar hij mocht niet terug vallen, hij moest naar die leider toe gaan. Hij moest wat doen, hun moeder was gestorven. Hij wilde een preek geven en nog rouwen aan het verlies wat ze hadden maar dat kon moeilijk omdat die Bloodclanners buiten er niet in geloofde, hij kwam moeilijk overeind en opende zijn mond naar zijn zusjes en broertjes. "Swan, Gaze, Lion en Whiffle!" Riep hij ze bij een met een rustige stem en een glimlach kwam op zijn gezicht, hij kende Swan beter dan de rest. Daar ging hij het meeste mee om, "We hebben onze moeder een tijd terug verloren en ik vind dat we om haar nog moeten rouwen, ze verdient respect... Toch?" Zijn stem klonk twijfelend, hij wilde vragen om hun mening. Wat vonden hun wat ze moesten doen? ER waren meerdere opties, ze moesten goede en sterke krijgers worden om de Bloodclan aan te kunnen. Ze moesten die Clan wegjagen, ze moesten weer vrij zijn.

~Alleen voor Swankit, Glazekit, Lionkit and Whifflekit!!!

Whifflekit lag lekker te slapen. Door dat kittens werden getraind merkte ze dat ze vermoeider was dan normaal. Maar wel gewoon fit. Het was mooi mee genomen dat Whifflekit een kitten was met een goede weerstand, sterk geboren. Whifflekit draaide zich om in haar nest om door te slapen, maar vervolgens klonk de stem van Phantomkit die haar wakker maakte. Geërgerd hief ze haar kop op en keek naar haar sibling. "Wat?" Vroeg ze, terwijl ze met haar rossig oortje draaide. Hij begon te brabbelen over hun moeder die ze verloren hadden en dat ze nog om haar moesten rouwen en respect voor haar moesten tonen. Zijn woorden vervormde hij echter naar een vraag. Een vraag om de mening van anderen. "Als je dat wilt doen, moet je dat doen. Ik doe niet mee," miauwde ze kort, waarna ze de rug naar haar sibling toe keerde en haar kop tussen haar poten plantte. Ze wou verder slapen. En ze was klaar met het denken aan haar moeder. Zeker na wat Claw haar verteld had.