Everest

Langzaam trippelde Milo naar buiten, zijn neusje hoog opgestoken in de ijzige lucht. Brr, wat was het toch koud! Hij trilde, ook al had hij zijn speciale vacht aan. Het roodgeruite ding was iets nieuw, gisteren nog van zijn baasje gekregen, om hem te beschermen tegen de kou. Milo was er nu al helemaal weg van. Hij sloeg de hoek van zijn straat om en keek tevreden naar de besneeuwde straten. Er was een zacht windje opgestoken dat de sneeuw deed opdwarrelen en een bijna sprookjesachtig effect gaf. 'Tsjoe!' nieste Milo luid. 

'Hoooiii!' Milo oren vlogen enthousiast recht toen hij de bekende stem hoorde. Hij draaide zich om en zag een rosse haarbal door de sneeuw op hem afstormen. 'Goeiemorgen.' spinde hij vrolijk terug. De kater kwam voor hem tot stilstand en keek nieuwsgierig naar zijn pels: 'Wat heb je een mooie vacht aan vandaag!' Een opgetogen grijns verscheen op Milo's gezicht, hij werd er een beetje verlegen van. 'Dankjewel,' glunderde hij. 'Leuk om je weer te zien.' Hij meende het oprecht, uit het diepst van zijn kleine kattenzieltje. Het was lang geleden dat hij nog eens met iemand had kunnen praten zonder dat die hem wou vermoorden.

'Ik ben ook blij om jou weer te zien!' mauwde Bubbles vrolijk, 'Heb jij nog wat interessants meegemaakt?' De rode kater keek hem nieuwsgierig aan en Milo was nog nooit zo blij geweest om met een andere kat te kunnen praten. 'Ja,' zei hij enthousiast, eindelijk kon hij iemand over zijn avontuur vertellen! 'Een paar weken geleden was ik helemaal verdwaald, ergens in een eng, donker bos. En net toen ik een vriendelijke poes de weg wilde vragen, kwam er opeens een enorme, zwarte kat uit de struiken! Echt waar, met van die reusachtige klauwen, en een halsband met hondentanden! Hij was een van zijn kits kwijt en had me daarvoor bijna vermoord! Gelukkig kon ik nog net op tijd ontsnappen.' Milo overdreef misschien een héél klein beetje, maar ach, niemand die dat zou weten. En wie wou nu de waarheid weten als het verhaal zoveel mooier was? Hij keek tevreden naar Bubbles om te zien of zijn verhaal indruk had gemaakt. 'En jij?' Milo kon een spoor van arrogantie in zijn stem niet verbergen, 'Wat heb jij zoal gedaan?'

Milo schuifelde ongerust met zijn poten. Hij wist dat er niemand was, maar toch gingen de haartjes in zijn nek er recht overeind van staan. Het is maar een hallucinatie, herhaalde hij tegen zichzelf om te kalmeren, het is niet echt. Naast hem zag hij Bubbles ook wantrouwend naar de sneeuw kijken. 'Laten we maar naar huis gaan.' sprak hij bezorgd. Het sneeuwde steeds harder en met moeite kon hij nog net de straat onderscheidden, daarachter was het eindeloos wit. Het leek wel alsof ze helemaal alleen op de wereld waren, en alleen dit kleine stukje straat waarop ze stonden bestond nog. De kou gierde door zijn lijf en hij moest zijn ogen tot spleetjes knijpen tegen de wind. 'Bubbles?' riep Milo, hij keek rond zich, maar nergens kon hij de vurig rode kater bespeuren. 'Waar ben je?'

'Ik ben er!' riep opeens een luide stem vlak naast zijn oor. Milo keek rond zich en zag Bubbles' vurige vacht naast die van hem. 'Pfoe, Bubbles, mij zo bang maken!' mauwde hij schril van de schrik, maar met toch iets van opluchting in zijn stem. Hij was al bang geworden dat één of andere kat zijn vriend had aangevallen, zonder dat hij ook maar iets gezien had. 'Misschien is het verstandig om samen naar één huis te gaan...' stelde de rode kater voor, 'voor het geval dat één van ons verdwaalt, en helemaal alleen in de sneeuw achterblijft...' Milo knikte kort, 'Ja, goed idee, maar waar zijn de huizen?' De sneeuwstorm raasde onophoudelijk door en maakte het onmogelijk om iets te herkennen. Fantastisch. 'Nog ideeën?' Zelf wist hij het echt niet meer.