OverloaD

Zijn zwarte vacht warmde zo snel op in de zon dat hij er af en toe over nadacht om slechts de nacht nog tot zijn bondgenoot te maken, maar wat zou dat voor nut hebben? Darkflower hield het toch ook vol, overdag, met haar prachtige, zwarte vacht. Haar prachtige vacht en mooie, sprekende ogen, waar hij niet vaak genoeg in kon kijken.. Snakewhisper krulde zijn staart om zich heen en staarde in het voorbij stromende water. Soms was er teveel om over na te denken, teveel om te voelen.. Een overload aan gedachtes, die hem liet denken dat zijn hart nog eens zou bezwijken onder de spanning, onder de druk die hij voelde. Hij kon er maar niet vanaf komen, het achtervolgde hem. Iedere ochtend, als hij opstond, was er geen ontkomen aan; een nieuwe dag, met nieuw licht waarin iedereen vrolijk en blij rond ging huppelen, terwijl hij wenste dat alles omgedraaid was en de maan de zon zou worden.
Nog steeds zat hij zo stil dat de enige beweging die hij maakte het op en neer gaan van zijn flanken was. Hij fixeerde zijn blik nu op de overkant, waar bladeren lagen, afgevallen en verrot. Ooit zou hij zo zijn; oud, verlaten. Zou Darkflower dan nog van hem houden? Hij hield van haar, zijn hart was het hare, zowaar hij het aan StarClan gezworen had. Misschien niet hardop, maar in zijn ogen stond het te lezen, iedere keer dat hij naar haar keek.
Snakewhisper dacht iemand te horen; pootstappen, nauwelijks gedempt door de bladeren. Wie kwam hier, op het enige moment dat hij dacht rust te hebben? Met een lichte zucht keek hij om, om zoals verwacht leegte en duisternis te zien. Zijn blik gleed weer naar het water, dat soms langzaam en soms snel stroomde. Obstakels waren overal. Kon zijn leven nu niet één keer soepel gaan, zonder problemen of depressiviteit? Snakewhisper schudde zijn kop lichtjes. Wat nu? Hij was een ShadowClankat, hij kon van zich afbijten, ook tegen zichzelf! Hij moest zich niet laten doen door deze gedachten; Scytheshade en Purplestorm zouden trots op hem moeten zijn. Op deze manier ging dat niet door, dus.. Snakewhisper ging rechtop zitten, met een gevoel van nieuwe hoop. Wie er ook was, hij was het vergeten. Nu was het Snakewhisper die in het water staarde, die zijn best ging doen iets van het leven te maken in plaats het zijn beloop laten nemen. Het zou goedkomen.. als hij het in eigen poten durfde te nemen. Tijd voor doorzettingsvermogen, voor wilskracht. Hij zou iedereen trots maken en vasthouden aan de standaarddroom van iedere Warrior; de beste worden.

- Meet Snaky 8D Open voor iedereen~

Terwijl het licht de apprentice den binnenstroomde opende een jonge poes haar blauwe ogen. Ze bleef stil liggen en spitste haar oren op het gluid van de ademhalingen van andere apprentices. Het was stil, de meeste lagen nog te slapen of waren al op weg met hun mentoren. Stilletjes ging het jonge poesje rechtop zitten en keek nu om zich heen. Elke apprentice werd volop getraind, maar zij had nauwelijks een training meegemaakt. Het was niet eerlijk, maar veel keus had ze net echt. Zachtjes gaf het jonge poesje een lik over haar rode schouder en rekte zich uit. Haar blik lag op de uitgang van de den en langzaam ston ze op en liep de den ook uit. Even kneep ze haar ogen dicht tegen het licht maar langzaam opende ze ze weer een keek het kamp rond. Er waren niet veel katten meer in het kamp. Haar blauwe ogen richtte zich op de uitgang, zou ze gaan? Zou ze vandaag wat nuttigs kunnen gaan doen? Zachtjes trippelde het poesje richting de uitgang van het kamp en verdween het territoria in. Nog steeds wist het jonge poesje niet wat ze wilde doen, ze kon gaan jagen, maar ze kon ook gewoon een beetje extra rondkijken. Nada ze een tijdje had gewandeld besefte dat ze dorst begin te krijgen en veranderde haar richting en liep richting de kleine rivier, de plek waar ze altijd dronk. Zodra ze de rivier naderde drong er een geur haar neusgaten binnen. Het was een ShadowClangeur dus het was geen gevaar. Nieuwsgierig trippelde het jonge poesje richting de geur en dus ook de rivier. Zodra ze aankwam keek ze naar een zwarte pels. even draaide ze haar kop en trippelde verder naar voren en ging naast hem zitten. '' Haai!'' zei ze vrolijk en keek op naar de kater die er zat. Ze herkende hem als Snakewhisper, een echte Warrior. Hij was natuurlijk groter dan dat zij zelf was. Vrolijk zwaaide ze met haar taart en keek afwachtend omhoog naar de zwarte kater. Zou hij blij zijn met haar aanwezigheid, of zou hij haar regelrecht weer trugsturen naar het kamp? Langzaam keek ze in het water en bedacht zich toen weer dat ze hier was gekomen om te drinken. Voorzichtig deed ze een stap vooruit en boog haar nek richting de rivier en begon langzaam te drinken. Ze had haar oren naar achteren gericht, alert op een antwoord.

- Tuurlijk! Alsof ik zo goed ben ^^" Sorry voor de korte post! -

Een vrolijke begroeting vertelde hem dat de rust verstoord was, dat het gedaan was met depressieve gedachtes en hopeloosheid, waarin hij zichzelf zo vaak verdronk. 'Haai!' De stem riep niet direct herkenning bij hem op, dus keek hij opzij om een Apprentice te zien, die volgens hem Tearpaw moest zijn. Ze keek omhoog naar hem en liep naar het water, waarvan ze begon te drinken, hoewel ze nog steeds alert was. Hij zweeg en gaf een lik over zijn vacht, alvorens hij bedacht dat hij eigenlijk antwoord moest geven. 'Hallo, Tearpaw,' antwoordde hij dus maar. 'Hoe gaat het?' Als zij veel zou praten, hoefde hij alleen maar te luisteren en niets te zeggen. 'En met je training?' Zo, twee onderwerpen waardoor hij even kon zwijgen en nog steeds na kon denken. Dat was dan ook weer geregeld! Kon hij doen alsof hij luisterde, knikken, misschien iets zinnigs zeggen als hij echt oplette.. Dat werd allemaal geregeld.
Hij keek haar aan en wachtte op een antwoord dat misschien zijn interesse kon wekken, misschien ook niet. Ze zou vast wel iets zeggen.. Hij was geen mentor, was nog maar net Warrior. Het kwam allemaal nog wel en zo niet.. Hij had Darkflower toch?

Zodra ze hem had begroet keek hij op. Langzaam dronk zewat slokken en tilde haar kop toen weer op om hem aan te kijken. '' Hallo, Tearpaw,'' antwoordde de kater en even glimlachte ze. '' Hoe gaat het?'' Was zijn vraag, maar voordat ze kon antwoorden klonk zijn volgende vraag al. ''En met je training?'' Vroeg hij vervolgens en even dacht ze goed na. '' Met mij zelf gaat het goed,'' sprak ze vriendelijk en zwaaide met haar staart. '' En met jou?'' Vroeg ze nu zelf, ze wilde best weten hoe het met andere gingen. '' en met mijn training?'' Even zuchtte ze. Ze had nog lang niet zoveel getraind als menig apprentice, maar ze zou dit niet laten merken. '' Het gaat goed hoor,'' mauwde ze en keek naar het water. De weerspiegeling van zichzelf, haar ogen stonden vriendelijk maar ze was best teleurgesteld. Ze wilde nog een hoop leren en hoewel ze nog jong was, had ze liever al meer getaind. Even zuchtte ze en ging weer rechtop zitte en sloeg haar staart om haar poten. '' Heb jij veel geleerd tijdens je training?'' Vroeg ze toen en keek hem rustig aan. Zachtjes zwaaide ze met haar staart en lichtte haar kop om naar de lucht te kijken. '' Ik wou dat ik ook een grote sterke warrior was,'' murmelde ze even in zichzelf.


-okee en ongelofelijk laat -