At the border

Een quarter moon was voorbij gegaan en Innerstar voelde zich weer iets meer als vanouds. Ja, ze had nog steeds dat stekende missende gevoel, elke avond weer, wanneer Leopardgaze niet naast haar lag. En dan haar zoon, Ravenheart, wie ze nog wel meer miste dan haar partner. Hij kwam niet meer dagelijks naar haar toe met prooi, verhalen en andere dingen. Ze waren in Starclan nu. Wat maakte dat ze het makkelijker had geaccepteerd, was dat zij als Clanleader nu ook dichter bij Starclan stond. Ze had voortdurend het gevoel van hun aanwezigheid, dat verlichtte de pijn en hield haar sterker dan ooit tevoren. Nu stond ze bij de grens met de Burnt Sycamore. Voorafgaand een vaste trainingslocatie voor apprentices. Nu een stuk territorium van die barbaren van een Bloodclan katten. Ze vernauwde haar ijsblauwe ogen terwijl ze over de grens heen keek, maar alsnog netjes bij de grens bleef, op haar eigen gebied. Dit zou weer tot haar en haar clan behoren en snel.

OOC: Open.

De kleine roede poes was al een aantal maanden stiller dan normaal. Sinds ze haar broer en haar vader had zien liggen in het kamp - dood - was ze verslagen geweest. Ondanks dat Leopardgaze niet haar echte vader was, het voelde voor haar wel zo. Lionpaw had besloten om de grens op te zoeken, hoewel ze niet bij de daadwerkelijke plek kon komen, zou ze wel kunnen kijken naar de plek waar het slagveld was geweest. Haar pootjes leken zwaarder te worden met elke stap die ze dichter bij de Burnt Sycamore zette. Toen stopte ze. De poes kneep haar blauwe ogen een beetje samen. Er stond iemand? Een zwarte gedaante. Na een keer goed ruiken rook ze dat het haar moeder was, Innerstar. Lionpaw voelde zich opgelucht. Haar moeder wist wel hoe het was om katten te verliezen, met haar kon ze haar verdriet wel delen. "Mam?" vroeg ze met zachte stem toen ze dichterbij kwam. "Gaat het goed?" rustig ging ze zitten tegen haar moeder aan en drukte haar kop in haar vacht. "Ik mis ze.." haar stem stierf weg in een snik.

Haar lange nagels boorde zich in de grond terwijl haar ijsblauwe blik naar de overkant staarde. Ze wou niet nog al te lang wachten met het terug nemen van de Burnt Sycamore. Ze wou vanavond een sterke border patrol bij elkaar verzamelen en de dag erna toeslaan. Een fight patrol. Voor wat de geuren haar vertelde werd er regelmatig gepatrouilleerd en was de kans groot dat ze een patrouille zou treffen om aan te kunnen vallen. "Mam?" Hoorde ze plots. Innerstar draaide haar grote zwarte kop om en zag Lionpaw. Haar harde blik verzachtte en ze gaf Lionpaw een kopje toen ze dichterbij kwam. "Gaat het goed?" Vroeg ze. "Met mij gaat het weer goed, ja," miauwde ze met een zachte glimlach. Haar blik werd echter wat droeviger toen Lionpaw haar vertelde dat ze Ravenheart en Leopardgaze miste. "Ik ook," zuchtte ze. "Maar ook al kan je ze niet zien, ze zijn wel bij je. Ik voel het," murmelde ze, terwijl ze de rug van haar dochter streelde met haar staart.

Gelukkig vertelde haar moeder dat het alweer wat beter met haar ging. Dat stelde Lionpaw wel gerust. Innerstar moest ook wel, voor de rest van Shadowclan. Ze was nu de sterke leader en ze had eigenlijk amper tijd om in te zitten over de dood van haar familie. Dat vond Lionpaw wel heel erg. Gelukkig was ze niet de enige die Ravenheart en Leopardgaze erg mistte. "Maar ook al kan je ze niet zien, ze zijn wel bij je. Ik voel het," zou dat echt zo zijn? Lionpaw keek even naar haar moeder. "Zijn ze echt in Starclan gekomen? Heb je ze gezien?" Innerstar was wel op haar leader ceremonie geweest toen het gevecht gebeurde. Misschien waren haar broer en vader er al wel gekomen voordat ze klaar was geweest. "Duurt het lang om in Starclan te komen? Of ben je er meteen?" ze voelde zich net een kit met al deze onzinnige vragen, maar ze wou gewoon graag wat dingen weten.

Familie kwijt raken was hard en pijnlijk, voor iedereen. Iedereen ging er ook weer anders mee om. Innerstar deed het alleen, terwijl ze ondertussen voor anderen zorgde. Het er zijn voor anderen, in dit geval haar kittens, zorgde voor afleiding en zorgde ondertussen ook voor haar eigen progress om het te verwerken. Ze streelde de rug van haar dochter met haar staart terwijl ze naar haar woorden luisterde. "Zijn ze echt in Starclan gekomen? Heb je ze gezien?" Vroeg Lionpaw aan haar. Terug denkend aan haar leader ceremonie knikte ze, waarbij er veel verschillende emoties omhoog borrelde. "Ravenheart heeft mij een leven gegeven," vertelde ze. "Vlak voor ik verdween uit Starclan zag ik Leopardgaze. Ze zijn er allebei en daar door weet ik dat ze niet helemaal weg zijn," miauwde ze. "Je zult ze weerzien, al hoop ik niet snel, mijn dochter," miauwde ze, een scheef glimlachje opzettend.
"Duurt het lang om in Starclan te komen? Of ben je er meteen?" Innerstar begreep de nieuwsgierigheid van Lionpaw. Ondanks dat Starclan bekend was voor de clankat, was het ook weer onbekend. Het was het hiernamaals, niet iets waar makkelijk over te praten viel, wel te geloven. "Voor iemand die Starclan betreed na het overlijden, weet ik het niet. Maar ik denk het wel, omdat ze er allebei waren die avond. Voor mij leek het alsof Starclan naar mij toe kwam, toen ik inslaap viel bij de moonstone," vertelde Innerstar, een blik op de lucht werpend, helder en blauw, net als haar ogen, al waren de hare meer ijsblauw.

"Ravenheart heeft mij een leven gegeven," oh wauw! Haar broer had zelfs in zijn overlijden nog wat kunnen doen voor de clan. Dat was wel heel bijzonder. "Vlak voor ik verdween uit Starclan zag ik Leopardgaze. Ze zijn er allebei en daar door weet ik dat ze niet helemaal weg zijn," Lionpaw knikte. Ze waren er dus wel allebei veilig. Haar blauwe ogen keken ook omhoog, naar de hemel boven hun. Zouden zij nu ook daar kijken? "Voor iemand die Starclan betreed na het overlijden, weet ik het niet. Maar ik denk het wel, omdat ze er allebei waren die avond. Voor mij leek het alsof Starclan naar mij toe kwam, toen ik inslaap viel bij de moonstone," dat snapte ze eerst niet helemaal, dus ze bleef even stil. Om na te denken over wat haar moeder had verteld. "Dus.. Starclan komt jou halen en wij gaan niet naar hun toe? Is dat wat je zegt?" vroeg ze ter verduidelijking. Ze begon het een beetje te snappen. Weer bleef ze stil. Haar ogen waren gefixeerd op een paar sterren die helderder leken te schijnen dan de anderen. Het was een mooie rustige nacht. Lionpaw hoopte op nog veel meer zoals deze, met haar moeder. "Mam, wil je is een verhaaltje vertellen. Over jou en Leopardgaze? Of over Ravenheart? Of over ik toen ik nog klein was?" al was ze nog niet eens 12 manen oud, het voelde al zo lang geleden sinds ze zich echt vrij als een kitten had gevoeld.

Innerstar wist niet goed hoe ze het beschrijven moest toen ze in Starclan kwam. Ergens voelde het als of ze naar haar toe waren gekomen, maar ze werd wel wakker in hun gebied. Dat maakte het ingewikkeld. "Dus.. Starclan komt jou halen en wij gaan niet naar hun toe? Is dat wat je zegt?" Vroeg Lionpaw. "Ik weet het niet zeker, maar het lijkt me ergens wel logisch, vind je ook niet?" Miauwde Innerstar met een glimlach. "Ik denk dat je je al pittig miserabel voelt als je niet meer tot de levenden behoort, als je dan ook nog eens zelf je weg naar Starclan moet vinden..." vervolgde ze, met een klein glimlachje. Dit soort gesprekken mochten niet té serieus worden, dan zou het heel zwaar wegen. Innerstar had haar ogen op de lucht gefixeerd. Twee heldere sterren leken op haar neer te kijken. Ik mis jullie, mijn lief en mijn zoon... klonk er zachtjes in haar kop. Opdat moment leek ze het gevoel te krijgen van een kopje langs haar kaaklijn, aan de andere kant van waar haar dochter zat. Ze snorde zachtjes, gelovend dat dat of Leopardgaze was geweest, of Ravenheart. "Mam, wil je is een verhaaltje vertellen. Over jou en Leopardgaze? Of over Ravenheart? Of over ik toen ik nog klein was?" Vroeg Lionpaw toen. Ze liet haar blik terug glijden naar Lionpaw. "Maar natuurlijk," miauwde ze, waarna ze na dacht. Ze wist niet goed wat ze zou vertellen, er was zo veel...