Sometimes it lasts in love but sometimes it hurts instead

Zijn poten droegen hem richting de bekende rotsen waar hij al een lange tijd niet meer geweest was. Na de dood van zijn vader had de kater het gewaagd om nog één keer zijn poten op het nu verboden stuk grond te zetten, maar dat was de laatste keer geweest. Zijn helderblauwe blik hield de emotie en onzekerheid verborgen terwijl ze zich steeds dichter bij de rotsen bevonden. Zealspark moest zich nu sterk houden voor Firepaw. Zij was degene die dat nu nodig had, een steun toeverlaat. De wolken vermenigvuldigden, net zoals de regendruppels in een steeds grotere hoeveelheid naar beneden kletterden. Hij drukte zijn vacht tegen die van de jongere poes, gewoon in de vorm van een vriendschappelijk gebaar en om haar warmte te bieden. Hij vond het eerder normaal dat een mentor ervoor zorgde dat zijn apprentice gezond bleef.

Firepaw!

Uiteindelijk waren ze gearriveerd bij hun broodnodige schuilplek. Zijn kop en lichaam kregen nu bescherming geboden tegen de regen, en dat was hetgeen waar hij nu vooral naar snakte. Dat en de veiligheid van de Clan. Maar Zealspark wist dat dat laatste nu een verre droom was, eentje die hij enkel kon realiseren met veel moeite, bloed, zweet en tranen. En dan vooral bloed.. Hij schudde zijn kop en dwong de negatieve gedachtes in een hoekje van zijn hoofd, al was het niet bepaald gemakkelijk om nu het positieve van de situatie in te zien. Brightspots was dood, het kamp was bezaaid met een walgelijke Bloodclangeur, gemengd met die van de dood. Hij vroeg zich af of alle doden het hem kwalijk namen, omdat hij niet de krijger was die hij hoorde te zijn. Hij was niet verantwoordelijk genoeg.. Als hij beter had opgelet, beter zijn best had gedaan dan had hij deze situatie kunnen voorkomen. Als hij toenertijd de grenzen beter had gecheckt dat zou hij de Clan voor de inval van Bloodclan hebben kunnen gewaarschuwd. Dit alles voelde aan als zijn fout, alsof hij gefaald had. Hij boorde zijn nagels in de grond en sloeg zijn kaken op elkaar. Maar de gedachte dat hij zich sterk moest houden, voor Firepaw en de rest dwong de tranen binnen te blijven. Zijn lichaam was ondertussen bezaaid met wonden en hier en daar een litteken, net zoals zijn hart. Maar dat voorkwam niet dat hij nog altijd zijn uiterste best deed om Thunderclan uit de vieze klauwen van Bloodclan te krijgen. De rode kater zou wraak nemen op die Claw en zijn smerige slaafjes. Al zei hij het duizend en één keer luidop in zijn gedachtegang, hij zou die daad ook in werkelijkheid klaar weten te spelen. Nog nooit had hij zo'n grote drang gevoeld om iemand met opzet te pijnigen, misschien zelfs te vermoorden. Maar hij vond dat de redenen die hij er nu voor had gesteund werden door de gruwelijke feiten die in het geheugen van iedere Thunderclanner gegrift stonden.

Hij keek pas weer op toen de rode poes hem een vraag stelde. Zealspark fronste even en wiebelde wat met zijn oortjes voordat hij Firepaw een schuine, vragende blik toewierp. Zijn ogen hadden weer een aangename kalmte gekregen en zijn gelaatstrekken zaten vrijwel weer volledig in de plooi. "Wat wil je weten dan?" klonk zijn stem zacht, maar in tegenstelling met zijn ogen alles behalve kalm. Hij had zijn best moeten doen om de klank op een zelfde volume te houden maar toch had zijn stem overgeslagen in het uitspreken van de woorden. Hij vervloekte zichzelf binnensmonds en wierp zijn lichte blauwe ogen welke als een koud vuur flikkerden de andere kant op. Hij wist zelf niet op iets interessant te komen en aangezien hij nu niet als een zeurende elder wou overkomen, die random dingen begon op te noemen die alles béhalve interessant waren had hij haar dus maar gevraagd wat ze precies wou weten. Alhoewel dit moment vele herinneringen in hem opriep, het waren niet bepaald degene die hij met haar wou delen.

De poes verduidelijkte haar vraag wat en een kleine schouderophaal ging er nog vanaf toen ze zich verontschuldigde. "Geeft niet," miauwde hij terwijl hij zachtjes glimlachte, een glimlach die zijn ogen niet bereikte. Toen ze nadien vervolgde, dacht hij direct aan de keren dat hij Silverstar verachtte. Een grijns begon met zijn lippen te spelen. "Helemaal in het begin, toen Silverstar net leader was, mocht ik hem totaal niet." beaamde hij, zijn blauwe blik een tikkeltje verontschuldigend. "Het voelde aan alsof hij zomaar de plaats van mijn vader innam.. alsof hij hem verving.. en Firestar was gewoon niet vervangbaar.." probeerde hij uit te leggen terwijl zijn ogen afdwaalden naar zijn witte voetjes. "Maar toen hij mijn mentor werd en ik hem beter leerde kennen werd hij meer dan alleen mijn mentor en leader.. hij was toen ook mijn vriend. En heel stiekem.. keek ik een beetje naar hem op." Natuurlijk keken er veel krijgers naar hun leider op. Maar bij Zealspark lag het toch net iets gevoeliger. Firestar was altijd al zijn grote voorbeeld geweest en dus was het enorm lastig geweest om zijn perspectief van richting te veranderen. Een zucht rolde over zijn lippen. Ergens was hij jaloers op Firepaw. Zij had tenminste een moeder gehad, iemand die haar verhaaltjes vertelde voor het slapen gaan. Iemand die haar troostte wanneer het er op aankwam.. Al betwijfelde hij dat laatste, Firepaw kennende. "Weet je, mijn moeder stierf bij de geboorte," begon hij plots. Hij wist niet waarom hij dit precies vertelde aan haar, maar het voelde gewoon juist aan. "Daarom trok ik altijd meer naar mijn vader toe. Hij was mijn enige steun toeverlaat..  Toen hij stierf leek het alsof mijn hele wereld stuk ging, alsof ik me plots op onbekend terrein bevond en de enige standvastigheid die ik had van me weggerukt werd.." zuchtte hij zachtjes. "Het is gewoon oneerlijk." miauwde hij nadien, doelende op alles wat ze meegemaakt hadden. Hoe snel iemands leven afgelopen kon zijn.. Er was maar slechts één seconde nodig om een ware droom tot een nachtmerrie om te toveren.

De woorden van de rosse poes deden een kleine glimlach op zijn gelaat toveren. "Silverstar zullen we zeker terugvinden. Al is dat het laatste wat ik doe." miauwde hij zacht maar met een enge vastberaden toon. Hij wou niet dat zijn mentor en eveneens vriend op een vreemde, onbekende plek het leven zou laten. Net zoals hij niet wou dat Firepaw haar leven zou wagen in een poging Claw te vermoorden. Hij wist dan ook dat wanneer het erop aan kwam, hij haar of te wel tegen moest houden of zou moeten helpen. Hijzelf had namelijk ook een bepaalde drang om de zwarte Bloodclan leader een koekje van eigen deeg te laten proeven. De regen stortte nog steeds onophoudelijk naar beneden en een zachte zucht verliet zijn bekje. "Maak je trouwens geen over je krijgerschap. Ik zorg ervoor dat je zeker nog je warriornaam zult mogen ontvangen. We zullen Silverstar wel terugvinden. Bloodclan zal verdwijnen. Alles zal terug zijn zoals het voorheen was. Dat beloof ik." miauwde hij zacht, zijn helderblauwe blik in de hare priemende.