I'm ready for training |trainingstopic 2|

Met een lange uitgerekte geeuw was Thornflame die ochtend wakker geworden. Het liefste had hij zich nog wat omgedraaid en verder geslapen, maar hij kon het niet maken om te laat op de training te zijn. Hij had gisteren tegen Briarpaw gezegd dat ze naar de Sandy Hollow moest gaan en dat hij haar daar zou ontmoeten. Hij had aangenomen dat ze wel had geweten waarover dat het ging. Ze gingen vandaag namelijk vechttechnieken oefenen, want in jagen leek ze al vrij goed te zijn. En dus was hij uit zijn nest gesprongen, had haastig wat gegeten en was daarna direct naar de Sandy Hollow vertrokken. In de kuil aangekomen zijnde was hij gaan zitten en had hij een beetje somber om zich heen gekeken. Hij had zich herinnerd hoe het was om hier te trainen en herinnerde zich ook nog de tijd dat hij nog Thornpaw heette. Ongelooflijk dat hij in zo’n snelle tijd Young Warrior was geworden en dan ook nog eens een eigen Apprentice had. De tijd vloog als je het leuk had, nam hij aan. Thornflame keek op toen hij geluid hoorde en grinnikte toen het haastig klonk. Dat kon niet anders dan Briarpaw zijn die overduidelijk dacht dat ze te laat was. Ze had nog een paar minuten de tijd. Hij was niet het soort mentor dat op één minuutje keek, want dat vond hij flauw. Dat had zijn vorige mentor niet gedaan en hij dus ook niet. ‘Gegroet, Briarpaw,’ sprak hij geamuseerd toen hij zijn Apprentice zag. ‘Je dacht dat je te laat was?’ plaagde hij haar. ‘Wel, hoogstens één minuutje, maar goed. Ik zal het je voor deze éne keer vergeten.’ Dat laatste volgde er plagerig achter. Plotseling merkte hij de kleine stukjes voedsel in haar mondhoeken op en fronste zijn wenkbrauwen. Arme Briarpaw. ‘Nadat je je mond hebt leeggegeten, zullen we dan maar beginnen?’

Haar mentor zat al in de kuil. Ze verwachtte een preek en liep naar hem toe. "Gegroet, Briarpaw," begon hij formeel maar tegelijk ook geamuseerd. "Je dacht dat je te laat was?" Nog steeds buiten adem knikte ze, ze kon even niet meer praten. Hij zei dat ze een minuut te laat was, maar het klonk alsof het hem niet echt kon schelen. Eindelijk nam ze de tijd om eens goed te ademen, ze kreeg geen preek en ze zouden waarschijnlijk meteen beginnen."Nadat je je mond hebt leeggegeten, zullen we dan maar beginnen?" Haar ogen sperden open van schaamte. Snel likte de poes haar lippen af en ging opstaan. "Ik.. euhm.." hijgde ze nog steeds. "Waarmee gaan we beginnen?" Briarpaw probeerde kalm te blijven, maar dat had weinig succes. Haar poten en snorharen trilden hevig en haar staart zwiepte enthousiast heen en weer. Ze had nog maar één keer gevochten, en dat was haar niet goed afgelopen. De littekens in haar rug en op haar voorste hielen waren moeilijk te zien, maar ze waren er wel. En de herinnering eraan ook.

Thanks^-^

Thornflame’s oortjes wiebelden opnieuw geamuseerd heen en weer terwijl hij naar Briarpaw keek die zich overduidelijk leek te schamen. Misschien was het een beetje gemeen van hem om het zo tegen haar te zeggen, maar hij vond dat het wel mocht. Op een plagerige manier iets duidelijk maken was nog altijd leuker dan dat hij het streng tegen haar zei. Hij vreesde dat hij nooit streng zou hoeven zijn in Briarpaw’s buurt, want de leerlinge luisterde goed naar hem en deed zonder mokken wat er van haar gevraagd werd. Nu moest hij haar echter vechttechnieken leren en om eerlijk te zijn had hij zelf geen idee waarmee ze konden beginnen. Had ze hier al training in gehad? Waarschijnlijk wel. Misschien moest hij haar eerst eens testen en op basis daarvan bepalen hoe ze het gingen aanpakken? Ja, dat was een begin. Hij gaf een knikje naar zichzelf en glimlachte toen naar Briarpaw. ‘Ik neem aan dat jij en je voorgaande mentor al wat vechttechnieken doorlopen hebben?’ vroeg hij, hoewel het meer echt als een vaststelling klonk dan als een vraag. Om het echter niet al te bruut over te laten komen liet hij zijn kopje een beetje scheef hangen zodat het weldegelijk op een echte vraag leek. ‘Misschien kunnen we eerst kijken wat je al geleerd hebt. Dan kan ik op basis daarvan beslissen wat je nog bij moet leren zodat we niet al te veel tijd verliezen. Je wordt immers over een paar weken Apprentice,’ knipoogde hij naar haar. Hij ging vervolgens tegenover haar staan en wachtte op wat ze ging doen, zijn ogen haar uitdagend aankijkend.

Ze keek enorm uit naar haar vechttraining, omdat ze er nog maar één had gehad en die was niet meer geweest dan de posities. Ze knikte bij Thornflames vraag en bewonderde de grootte van de kuil. Ze hadden rui plaats om te trainen, er kon zelfs zeker nog een duo meetrainen. Dat zou pas leuk zijn, dacht ze. Om samen met Salmonpaw te trainen. Cute en Killer en hun mentors. "‘Misschien kunnen we eerst kijken wat je al geleerd hebt. Dan kan ik op basis daarvan beslissen wat je nog bij moet leren zodat we niet al te veel tijd verliezen. Je wordt immers over een paar weken apprentice," mauwde hij. "Warrior," verbeterde ze hem en ging tegenover haar mentor staan. Het was vreemd om bijna warrior te worden. Ze besefte het totaal niet en voelde zich nog niet zo. Kon ze maar eeuwig apprentice blijven, zonder enige verantwoordelijkheden. Al was dat soms wel een nadeel en waren de taken die apprentices deden vreselijk saai, bijvoorbeeld teken uit de vacht van de elders halen. De rosse poes merkte dat hij haar uitdagend aanstaarde en ging in gevechtshouding staan. "Euhm.. Moet ik-" vroeg ze twijfelend aan haar mentor.

Thornflame trok een verbaasd gezicht naar Briarpaw toen deze ‘Warrior’ zei, maar besefte zich dat hij ‘Apprentice’ had gezegd in plaats van ‘Warrior’ en schaamde zich heel even, maar lachte het daarna weg. Hij nam aan dat Briarpaw niet de enige was die een beetje moe was vandaag. Hij gaf enkel met een knikje aan dat ze gelijk had zonder er verder nog woorden aan te verspillen, want ze had haar uiterste concentratie nodig voor de volgende uren. Thornflame was van plan om haar een paar goede vechttechnieken aan te leren en die had ze niet zomaar binnen de kortste keren geleerd. Hoewel… Briarpaw was vrij goed in dingen oppikken, want dat met die lijster had ze ook vrij snel doorgehad hoe dat moest. Oké, ze was gevallen en ergens tegen gebotst, maar dat was bijzaak. Ze had de prooi immers wel gevangen en daar ging het om, hoewel het natuurlijk een pluspunt zou zijn als ze dat kon zonder zichzelf te verwonden. Zijn ogen gleden naar haar en hij was bereid om een aanval van haar te ontvangen, maar grinnikte toen ze niet in de gaten leek te hebben wat ze moest doen. ‘Ja,’ sprak hij geamuseerd toe. ‘Of heeft je mentor je nog niks geleerd qua vechttechnieken?’ Hij hield zijn kopje scheef. Hij was er eigenlijk vanuit gegaan dat ze ook al wel bij dit onderdeel aangekomen waren, maar dat kon natuurlijk ook niet zo zijn omdat ze echt wel razend enthousiast was geweest over de vechttechnieken en daar al naar had gevraagd vanaf de eerste keer dat ze bij elkaar waren. ‘Probeer me maar gewoon eens aan te vallen,’ zei hij vriendelijk tegen haar.

Terwijl ze wachtte op instructies controleerde ze haar houding nog even. Hier en daar zette ze een poot wat meer naar achteren of naar voren en haar staart zwiepte heen en weer over de grond. "Nee, niet echt," mauwde ze als antwoord op Thornflames vraag. Ze schaamde zich een beetje, 10 moons oud en nog niet eens in staat om te vechten. "Probeer me maar gewoon eens aan te vallen." Ze keek op en knikte voorzichtig. Briarpaw zette zich schrap en liep naar voren. Ze sprong naar links en probeerde haar mentor te krabben, maar dan zonder nagels.

-heel heel flut, sorry :3

Thornflame’s oortjes wiebelden verrast toen ze een antwoord gaf. Hij had verwacht dat haar mentor haar al wel technieken zou hebben geleerd om fatsoenlijk te vechten na vier manen training, maar dat viel tegen en even voelde Thornflame zich boos op die mentor. Aan de andere kant was het ook weer een voordeel omdat hij haar nu alles kon leren dat hij in die lange tijd als Apprentice had geleerd, dus er zaten weer voordelen aan. Hij zette zich schrap toen hij zag dat Briarpaw ging reageren op zijn verzoek en grijnsde. Hij liet zich vallen op de grond en rolde nog net onder haar ingetrokken nagels door. Als haar nagels uitgetrokken waren, had ze hem zeker geraakt. ‘Prachtige schijnbeweging,’ snorde hij. ‘En je snelheid zit ook wel goed. Als je je nagels had uitgetrokken, had je me zeker geraakt.’ Daarna keek hij met een mysterieuze glimlach naar zijn Apprentice. ‘Maar wat vind je van dit?’ Als het op snelheid aankwam was Thornflame ook erg goed. Bomen beklimmen kon hij dan weer ietsje minder goed, maar hij was echt gericht op het jagen op prooien en dat was voor hem nu al wel genoeg. Hij sprong naar voren, deed ook een schijnbeweging naar links, maar haalde niet direct uit zijn met zijn nagels. In plaats daarvan liet hij beide poten naar voren gaan met de bedoeling om die rond de hare te haken zodat hij haar omver kon laten vallen. Gelijk trok hij zijn poten terug zodat hij zelf weer houvast had en deed net alsof hij haar in haar nek wilde bijten. Daarna trok hij zich terug en grinnikte naar haar. ‘Ideale manier om tegenstanders gauw op de grond te krijgen en daarna te bijten in hun nek of een ander onbeschermd deel. Een andere tactiek is om je tegenstander op zijn of haar rug te krijgen en de onbeschermde buik aan te vallen. Probeer diezelfde tactiek die ik heb uitgevoerd nu eens bij mij, maar geef er je eigen draai aan.’ Hij gaf een knipoogje en wachtte af.

Thornflame gaf haar wat complimentjes en stelde toen voor om zelf iets voor te doen. Meteen vloog hij naar voren. Het was totaal onverwacht voor Briarpaw en daardoor kon ze niet volgen. Nog geen seconde later had hij haar omver getackeld en hield hij zijn tanden bij haar nek. Ze knipperde verdwaasd met haar ogen en stond na hem ook op. Toen zei de kater dat ze hem na moest doen, maar toch nog op haar eigen manier. Ze dacht even na. Wat had hij ook alweer gedaan. Hij was naar voren gestormd en had haar op één of andere manier getackeld. Meer wist Briar niet. In een poging om het goed te doen spurtte ze naar voren, recht op haar mentor af, een slide vooruit. Zo haalde ze hem onderuit, maar kon zelf niet snel genoeg opstaan. Oké, hij had dus geen slide gemaakt, althans, niet degene die zij had gemaakt. Maar wat moest ze dan? "Zou je het me willen uitleggen?" glimlachte ze verlegen en knikte naar de grond waar hij op stond.

-Laat laat sorry

De kater merkte dat hij zijn Apprentice wel degelijk verrast had met zijn tactiek. Hij had gedacht dat ze zich wel had kunnen verweren, maar niets leek minder waar te zijn. Hij vond het jammer dat ze al bijna oud genoeg was om Warrior te worden en dat haar mentor haar nog zo weinig van vechttechnieken had geleerd. Je zou denken dat een rondleiding door het woud, een paar jachttechnieken en een paar technieken om anderen te verslaan wel op vier manen geleerd konden worden, maar dat leek ook niet helemaal te kloppen. Ze leek niet veel te kennen van vechttechnieken, wat ook wel eens de reden kon zijn waarom ze er de eerste keer zo enthousiast over was geweest. Het was echter geen onmogelijke taak om haar op twee maanden de belangrijkste vechttechnieken die hij kende bij te leren en hij stond er zeker ook open voor. Thornflame zette zich schrap toen zijn leerlinge een uitval naar hem deed. Zijn poten verloren hun grip door haar slide en hij kwam op zijn zij terecht. Hij had verwacht dat ze hem nu zou aanvallen met haar nagels, maar jammer genoeg ging ze zelf ook onderuit. Haastig kwam de kater overeind en glimlachte naar haar. ‘Je deed het erg goed, alleen jammer dat je zelf onderuit ging. Misschien is een aanval met een slide toch niet helemaal jouw ding of moet je je er nog wat meer in specialiseren, maar je hebt er in elk geval wel je eigen draai aan gegeven,’ sprak hij met een bemoedigende knipoog. ‘Wat ik deed was eigenlijk vrij simpel. In het begin deed ik een schijnbeweging om je op andere gedachten te brengen waarna ik probeerde om mijn poten rond de jouwe te haken. Die beweging kost veel moeite voor een kat omdat hij tegelijkertijd zijn evenwicht moet bewaren, dus het is ook voornaam dat je zo snel mogelijk je poten weer terug kunt trekken voordat je zelf valt. Als je tactiek gewerkt heeft, ligt de andere kat op de grond en kun je zijn onbeschermde delen aanvallen.’ Hij glimlachte. ‘Het voordeel aan deze tactiek is dat je je tegenstander direct effectief kan aanvallen, maar het nadeel is natuurlijk wel dat als het mislukt dat je zelf nauwelijks tijd hebt om te recupereren en dat is weer in zijn voordeel. Daarom is het belangrijk dat je goed leert hoe je je evenwicht moet behouden. Je moet even je gewicht kunnen verdelen over je achterpoten voor deze truc.’

Niet dat Thornflame geen goede uitlegger was, maar Briarpaw begreep nog altijd niet hoe die truc nu werkte. "Euh..." fronste ze. "Ik moet dus... naar voor stormen? En dan moet ik doen alsof ik je meteen ga aanvallen, maar toch niet en dan moet ik op een bepaalde manier zo half en half mijn evenwicht verliezen door me met mijn beide poten op jou te storten?" Ze knikte. Als ze het zo luidop zei klonk het onmogelijk, maar nu ze het haar mentor net had zien voordoen leek dat haar niet helemaal. "Fluitje van een cent." Met een domme grijns op haar gezicht leunde de poes iets naar achteren en maakte zich klaar om aan te vallen. Zoals haar mentor haar had voorgedaan stormde ze op haar af en deed alsof ze direct haar nagel over zijn huid wou schrapen, maar maakte een schijnbeweging. Vervolgens hief ze haar voorpoten op en viel hard op haar kin. "Verdorie," vloekte ze binnensmonds. Hoe kreeg Thornflame het toch klaar om zijn poten zo op te heffen zonder te vallen?

-Sorry weer echt super laat maar nu ga ik echt weer actiever worden :3

Geamuseerd bewoog Thornflame lichtelijk met zijn oortjes toen hij Briarpaw’s opmerking hoorde. De uitleg was prachtig, maar het klopte wel. Als hij de uitleg zo hoorde, vond hij het ook een belachelijke tactiek om aan te leren, maar het was doeltreffend. Briarpaw zou zeker het voordeel hebben in een gevecht als ze deze techniek beheerste juist omdat haar tegenstander het niet van haar zou verwachten. ‘Precies,’ antwoordde hij en hij gaf een knikje om het extra te bevestigen. Hij rolde met zijn ogen toen Briarpaw aangaf dat het een fluitje van een cent was en wilde net zeggen dat hij dat haar nog wel eens wilde zien doen, maar had daar geen tijd meer voor. Briarpaw stormde al naar voren, maar hij deed geen moeite om zich te verweren. Ze had de tactiek nog niet onder controle en als hij tegen zou werken, zou hij haar misschien pijnlijk hard tegen de grond werpen en dat was iets wat hij niet wilde doen. Bovendien wist hij al zo half en half wat ze ging doen en zou het oneerlijk zijn als hij haar zou onderbreken. Hij gaf een goedkeurend knikje toen de schijnbeweging geslaagd was, maar zwiepte met zijn staart toen ze op de grond viel. ‘Fluitje van een cent, hè?’ kon hij niet laten om tegen haar te zeggen, maar hij was al wel gauw bij haar om haar mee overeind te helpen. ‘Je verdeelt je gewicht nog niet goed genoeg,’ concludeerde hij, want dat was hetgeen wat er aan de hand was. Hoe kon hij haar helpen om haar evenwicht beter over haar poten te verdelen? ‘Misschien moeten we voor deze tactiek eerst oefenen op het verdelen van je gewicht op je achterpoten. Maar hoe?’ Hij keek bedachtzaam rond. Hoe had hij deze techniek ook alweer geleerd? Hij wist dat hij er vrij snel weg mee was geweest om zijn evenwicht zo goed mogelijk over zijn poten te kunnen verdelen. ‘Misschien moet je eerst eens oefenen door je gewoon al te verheffen op je achterpoten,’ opperde hij. ‘Je kunt op mij leunen als je denkt dat je gaat vallen.’

Briarpaw schudde lachend haar hoofd toen Thornflame herhaalde wat zei net had gezegd, alleen dan wel met een ander doel. "Jep, fluitje van een cent," beaamde ze grinnikend. "Alleen stond je op de verkeerde plaats, anders zou jíj nu op de grond liggen in plaats van ik." Toen Thornflame weer verder begon te praten hield ze respectvol haar mond. Hij legde uit dat ze wat moest oefenen op haar evenwicht door eerst gewoon op haar achterpoten te gaan staan. Geweldig, dacht ze sarcastisch. "Ik kan dat wel alleen," mauwde ze nonchalant, waarna de rosse poes haar voorpoten ophief en voor één keer eens niet resoluut op haar gezicht te vallen. Met een zelfvoldane blik in haar ogen ging Briar weer op haar vier poten staan. "En nu?" vroeg ze met een trotse grijns op haar lippen.

- Al zeg je het 100 000 000 000 000... keer, ik blijf sorry zeggen als het laat is xD

Thornflame glimlachte lichtelijk toen hij merkte dat Briarpaw zweeg op de momenten dat ze dat echt moest doen. Zo te zien had hij een Apprentice gekregen die echt respect voor hem had en dat vond hij wel fijn om te zien. Of misschien was ze hem gewoon dankbaar en deed ze daarom aardig tegen hem, maar hij merkte zelf dat hij wel een klik voelde met haar. Het was niet dat hij haar gewoon één van de Apprentice’s vond die hij moest opleiden. Hij zou het tof vinden als hij haar nadat ze Warrior was geworden ook nog kon spreken. Hij begon zelfs lichtelijk benieuwd te worden naar wat haar Warriornaam zou zijn. De kater draaide zijn kopje en knikte goedkeurend toen Briarpaw zonder al te veel moeite op haar achterpoten bleef staan. Hij wist dat het in beweging natuurlijk iets anders was, maar het was al wel een opluchting dat ze het zonder beweging ook al kon. Als ze nu weer was gevallen, had hij namelijk een andere oplossing moeten vinden over hoe ze dan het beste de houding kon leren. Gelukkig was dat niet nodig en konden ze verder. ‘Heel goed, Briarpaw,’ prees hij haar. ‘Dan gaan we nu uiteraard opnieuw beginnen aan de techniek die ik je daarnet probeerde te leren.’ Hij liet er een knipoogje op volgen. ‘Dus je weet wat je moet doen,’ zei hij. ‘Je komt maar me toe, maakt een schijnbeweging om me af te leiden, heft je op je achterpoten om jouw voorpoten om de mijne te haken en doet dan een uitval naar mijn nek. Negen van de tien keer dat je deze tactiek uitvoert gaan we er van uit dat je tegenstander al wel op de grond ligt, ook al heb je jouw poten maar even rond de zijne gehaakt. Het is de verrassing die hem doet vallen.’ En dus ging hij geduldig klaar staan. Uiteraard zou hij met zijn poten mee geven om het haar makkelijker te maken, anders was hij ook maar een mentor van niks.

Met een diepe en nadenkende frons luisterde Briarpaw naar Thornflames advies. Toen hij was uitgepraat knikte ze met dezelfde frons en schuifelde een beetje naar achteren. Ze ademde diep in en deed wat haar was verteld. Briarpaw leunde een beetje naar achteren en vernauwde haar ogen terwijl ze nadacht langs waar ze zou lopen. Ze ademde de lucht langzaam uit en zette zich af. Met een flinke snelheid stormde ze op haar mentor af, deed een schijnbeweging en hief zich op haat achterpoten zoals Thornflame ook had gedaan. Een fractie van een seconde daarna haakte ze haar poten om de zijne en bracht haar tanden naar zijn nek. Het was bijna gelukt, maar toen verloor de jonge poes haar evenwicht en stootte met haar tanden tegen haar mentors nek in plaats van ze bij zijn nek te houden. Beschaamd deinsde ze naar achter en keek naar de grond. Ze hoopte dat ze geen wondes had gemaakt. "Het spijt me zo zo zo!" riep ze nadat ze haar ogen weer had opgericht naar haar mentor. "Dat was niet de bedoeling!"

Thornflame’s geamuseerde blik verdween en maakte plaats voor een serieuze. Het was een gezichtsuitdrukking die je niet gauw bij hem zag, want eigenlijk was hij een vrolijke kater. Een iets te vrolijke kater, want hij kon problemen soms veel te snel van zich afzetten. Waar anderen heel lang mee zaten, zat hij dan niet echt mee. Je kon dat naïef of dom noemen, maar het was hoe hij was en het was een karakter die niet snel weg zou gaan. De kater richtte zijn ogen op de poes terwijl hij wachtte op wat ze ging doen. Hij merkte dat ze echt geconcentreerd bezig was met zijn opdracht en voelde zich toch lichtjes trots. Zijn trotsheid veranderde echter in agitatie toen hij de poes op zich af zag komen, maar hij verroerde geen poot en liet haar haar ding doen. Hij had niet gedacht dat hij zich geagiteerd zou voelen door zijn eigen Apprentice, maar ze was dan ook zo geconcentreerd en haar snelheid was iets dat echt in haar voordeel zou kunnen werken. Hij bleef stil staan toen de poes bij hem was en zijn gezichtsuitdrukking bewoog enkel kort toen hij haar tanden langs zijn nek voelde schrapen. Als zij hem aangevallen had en ze in zijn nek had gezet, had ze zeker schade aan kunnen richten. Nu zouden het waarschijnlijk een paar puntjes zijn die achter zouden bleven, maar alsnog deed het zeer omdat ze van haar hoogte naar beneden kwam gevallen. Toch snorde hij geamuseerd toen hij haar verontschuldiging hoorde. ‘Het ziet er naar uit dat je de tactiek al redelijk goed onder controle heb,’ zei hij trots. ‘Plus ik heb ontdekt dat je snelheid echt wel goed zit.’ Hij ging zitten. ‘Je moet je niet verontschuldigen voor zoiets, Briarpaw. Ik weet dat je het niet expres doet,’ zei hij met een knipoog. ‘Maar goed, op naar het volgende,’ ging hij serieus verder. ‘Deze tactiek beheers je al redelijk goed. Weet je wat je moet doen als een kat je buik probeert aan te vallen?’ vroeg hij nieuwsgierig.