[Kitten] The last bird

Een sneeuwvlokje viel tergend langzaam op de neus van de kleine kattin waardoor ze langzaam een van haar blauwe ogen opende. Een geeuw volgde al snel, ze deed de moeite dan ook niet hem in te houden. Ze bleef even roerloos liggen, ze lag immers netjes opgekruld bij de ingang van de Nursery, ze liep niemand in de weg en daarbij moest ze duidelijk nog wakker worden. Al gapend en geeuwend sloeg ze haar donkergrijze staartje om zich heen. Ergens verderop zou haar moeder die de naam Fawnstep droeg waarschijnlijk zich om een van de andere kittens ontfermen. Nog een paar sneeuwvlokjes dansten sierlijk in haar gezichtsveld, waarna haar sierlijke en smalle kopje omhoog schoot terwijl ze verwonderd om zich heen keek. Inmiddels vielen er steeds meer identieke witte vlokjes naar beneden toe, het was er niet bij één gebleven. Heel langzaam kleurde het kamp dan ook in een prachtige witte kleur, die overduidelijk afstak tegen haar donkere zijdezachte vachtje. Haar uiterlijk was zonder enige twijfel duidelijk van Fawnstep, haar moeder had een diepzwarte vacht en sprekende blauwe ogen. Net zoals haar oma, Innerstar die de leider van de clan was. Hoe dat precies zat wist de jonge kattin natuurlijk nog niet, ze kon dan ook maar een raadsel tegelijk aan; en op dit moment was de sneeuw een raadsel. Met een klein grijnsje op haar snoet stond de jonge kattin op, waarna ze zich uitgebreid uitrekte. Haar pootjes ze voorzichtig in de sneeuw neer waarna ze een rilling onderdrukte. Het was koud! Ze had niet verwacht dat zo iets moois, zo vervelend onder de poten kon voelen. Met een zucht en een zwiep van haar staartje draaide de kitten zich dan ook diep teleurgesteld om, waarna ze snel de Nursery in stormde. Haar blauwe ogen zochten onmiddellijk naar het zwarte lichaam van haar moeder waarna ze met sterke, zelfverzekerde passen op haar moeder afliep. Haar onderzoekje had tot nu toe nog niet zoveel opgeleverd, misschien kon haar moeder er wel meer over vertellen. Immers was die al best wel oud. Niet zo oud als de Elders natuurlijk, maar die kende ze dan ook niet persoonlijk. In haar ogen was haar moeder een heldin, haar heldin en zou ze dus ook niet naar andere katten toe als ze een vraag had. 'Mám!' Mauwde de kattin opgetogen zodra ze eindelijk voor haar moeder stond, met een liefelijke glimlach keek ze naar de grotere kattin. 'Het is kóud,' vervolgde ze met een ietwat zeurderige stem. Het witte spul, dat nog tamelijk onbekend was geweest voor de jonge kattin was haar duidelijk niet bevallen. 'Wanneer verdwijnt dat witte spul?' Vroeg de jonge kitten zich hardop af, haar gedachten sprak ze wel vaker op die manier uit. Zeker bij haar familie, ze was niet op haar mondje gevallen en niet bang haar mening te uitten. Misschien kwam ze voor sommige katten dan ook wel ietwat brutaal over, toch bedoelde ze het altijd wel goed. Haar kopje hield ze afwachtend en vragend schuin waarna ze naast haar moeder neerplofte.