My view has changed

Claw had haar terug gezet in de nursery. De spanning was om te snijden toen de zwarte kater haar naar binnen had gebracht. Meteen was haar gevraagd of alles goed was. Whifflekit had lichtelijk geïrriteerd met haar oor gewiebeld en gezegd dat alles goed was. Waarom zou het niet zo wezen? Waarom keek iedereen naar Claw als of híj de duivel was. Ze geloofde niet meer dat Claw de duivel was, na hun gesprek keek ze naar hem op. Hij was de echte leider. Haar moeder had altijd tegen haar en haar andere siblings gelogen en nu was ze achter de waarheid gekomen. Dood maken was niet helemaal goed geweest, maar ze begreep het nu en had Claw vergeven. Ze zwaaide met haar staartje terwijl ze zich wat afzonderde om na te denken over alle indrukken die op haar afgekomen waren deze dag.

OOC: Open

Ook hij had met samengeknepen ogen staan toekijken hoe Claw tegen het kleine zusje van Firepaw was aan het praten. Zodra hij de zwarte kater de kraamkamer zag verlaten, stoof hij naar binnen en wierp de grote krijger zijn helderblauwe blik meteen op Whifflekit. "Whiffle!" klonk zijn stem luid waardoor hij enkele nijdige blikken van Queens toegeworpen kreeg. Onbehaaglijk wiebelde hij even met zijn oortjes, waarna hij naar de lichte poes toeliep. "Alles oké? Heeft hij je pijn gedaan..?" Zealspark probeerde zijn stem onder controle te houden en vreemd genoeg lukte hem dit ook. Hij had altijd al een overbeschermend karakter gehad, zeker wanneer het aankwam op kittens. En het feit dat dit de zus was van Firepaw zorgde ervoor dat deze eigenschap extra ondersteund werd en opvallender naar voren kwam. Bezorgd keek hij haar aan met zijn grote blauwe ogen, afwachtende op de antwoorden die hij zou krijgen.

Met haar blauw groene oogjes zocht ze naar haar siblings. Misschien moest ze toch subtiel met hun proberen te praten over het gene wat ze vandaag had geleerd van Claw over hun moeder. Maar ze wist niet of ze gelooft zou worden. Straks werden ze boos! Maar dat moesten ze proberen, want dan zou ze er voor zorgen dat Claw zelf een woordje met ze ging praten. Claw zouden ze waarschijnlijk wel geloven, want hij had macht. "Whiffle!" Hoorde ze vervolgens een luidde stem zeggen. Ze keek op en zag toen Zealspark op haar af komen. De mentor van haar grote zus, Firepaw. "Alles oké? Heeft hij je pijn gedaan..?" Vroeg de kater toen. Whifflekit glimlachte en keek hem aan met haar grote ogen. "Nee, waarom zou hij me pijn doen? Dat doet hij alleen bij de katten die niet luisteren en liegen," miauwde ze met een glimlach.

De woorden die de kleine kitten uitsprak deden zijn maag omdraaien. Zijn blauwe blik vernauwde wat en zijn oren spitsen zich naar Whifflekit toe. Hij wist dat hij haar niet met de harde realiteit mocht confronteren, maar nog liever dat dan dat ze gehersenspoeld werd door die ziekelijke Claw. "Bedoel je nou dat Brightspots niet luisterde? Dat Nightwish niet luisterde? Dat ík niet luisterde, net zoals Mistpaw en zoveel anderen?" Zijn stem had kalm geklonken maar vanbinnen ging zijn hart als een wilde tekeer. "Claw is níet goed voor ons, hij maakt je dingen wijs." vervolgde hij nadien, hopende dat hij met deze woorden haar gedachtengang terug op het juiste pad had gekregen. No way dat hij de zus van Firepaw om de tuin liet leiden door dat Bloodclan mormel. Zealspark moest voorkomen dat Whifflekit dingen ging doen of zeggen waar ze voor de rest van haar leven spijt van ging krijgen. Het was simpelweg smerig geweest van Claw om een jonge ziel zoals die van haar te verzieken met zijn leugens.

Whifflekit luisterde met een half oor naar wat Zealspark allemaal zei. Claw was eerlijk verteld en had haar allemaal redenen verteld. "Ja," miauwde ze enkel kort. "Claw is níet goed voor ons, hij maakt je dingen wijs." Whifflekit draaide met haar oor en keek vervolgens weg. Daar lag een mosbal. Ze pakte deze vast met haar nageltjes en gooide die tegen Zealspark aan. "Laten we spelen!" Miauwde ze met een glimlach. Ze wou het hier niet over hebben. Claw vertelde haar de waarheid. Elke keer weer en hij hielp haar. Ze wou geen woorden horen die haar anders vertelde. Claw had uitgelegd dat katten dat gingen proberen bij haar. Dus moest ze daar niet naar luisteren.

Toen Whifflekit zijn woorden zomaar negeerde en een mosballetje tegen hem aangooide, verscheen er een norse uitdrukking op zijn gelaat. Zonder pardon greep hij de mos met zijn nagels en trok hij het naar zich toe, er zeker van zijnde dat Whifflekit er niet aankon en ze nu dus wel móest luisteren als ze nog wou spelen. "Neen, we gaan niet spelen tot jij mij belooft dat je niet meer met die Claw zult omgaan. En ook geen andere Bloodclanner." klonk hij streng en doodserieus, zijn blauwkleurige ogen vernauwende tot twee smalle spleetjes. "Ze.. hebben Brightspots vermoord. Dat weet je.. toch?" bracht hij haar nadien voorzichtig bij. Misschien was het wel de bedoeling dat ze opnieuw wat van slag geraakte, zodat ze besefte dat die bloedzuigers echt voor niets goed waren.

Ze kon niet geloven dat Zealspark zomaar haar mosbal afpakte en haar uitdrukking werd daardoor ook ietwat opstandig, dus perste ze haar lippen op elkaar en keek hem aan met grote, blauw/groene ogen en miauwde ze "Hé!" Ze besefte nu wel dat ze deze niet terug ging krijgen en dat ze wel luisteren moest. "Neen, we gaan niet spelen tot jij mij belooft dat je niet meer met die Claw zult omgaan. En ook geen andere Bloodclanner." Twee grote ogen gevuld met ongeloof staarde naar Zealspark toen hij dat zei. "Maar zij zijn ook onze clan genoten, hoe kan je dat vragen?!" Vroeg ze met even veel ongeloof als dat er in haar ogen te bespeuren was. "Ze.. hebben Brightspots vermoord. Dat weet je.. toch?" Whifflekit scheufelde wat heen en weer. "Maar Brightspots was stout geweest..." murmelde ze daarop, alsof het een normale straf was om te krijgen.

Zealspark vernauwde nogmaals zijn ogen. De antwoorden van de kitten stonden hem niet aan. Normaal gezien wist hij altijd redelijk kalm te blijven tijdens zulke omstandigheden, maar nu vond hij toch wel echt dat het spelletje afgelopen was. Whifflekit begon te geloven dat die Bloodclanners bij Thunderclan hoorde, en dat alleen al was een grote brok zever. "Bloodclan hoort niet bij onze Clan. Moet ik je dan echt het hele verhaal vertellen? Zij hebben Silverstar, onze échte leider ontvoerd en heb met geweld de Clan.. overgenomen. Maar dat betekend nog niet dat ze bij Thunderclan horen!" Zijn stem klonk giftig en hij merkte de verontwaardigde blikken die enkele Queens op hem gooide op. Toen Whifflekit nadien beweerde dat het vermoorden van haar moeder een normale straf was geweest, viel er zelfs nog meer ontzet in zijn blauwe blik te lezen. "Oh.. oké. Wel, jij hebt daarnet een mosbal tegen een oudere krijger gegooid. Ik ga daar niet mee akkoord, dus zal ik je maar vermoorden." Hij schudde zijn kop en beet even op zijn lip. "Doden is nooit goed. Een echte krijger vecht niet om te doden.. Het is nooit eerlijk om iemand van het leven te beroven. Brightspots heeft heel haar leven de Clan goed gediend, zo goed als ze maar kon. Claw heeft haar niet vermoord omdat ze stout was geweest, maar omdat hij ons een lesje wou leren." Het maakte hem niets uit dat Whifflekit nog jong was, het was al duidelijk dat ze niet meer helder nadacht. Iemand moest daar verandering in brengen en als dat enkel op deze manier kon, dan zij het zo.

Zealspark begon het verhaal uit te leggen. Maar het was toch dat Claw Thunderclan geholpen had om van Silverstar af te komen omdat hij de clan zwak maakte? Whifflekit luisterde en besloot maar te doen alsof. "Oh.. oké. Wel, jij hebt daarnet een mosbal tegen een oudere krijger gegooid. Ik ga daar niet mee akkoord, dus zal ik je maar vermoorden." Whifflekit begon te lachen toen Zealspark dat zei. "Hahaha! Dan zal Claw jou vermoorden omdat jij een kitten vermoord hebt! Want Claw vermoord alleen bij goede redenen," vertelde Whifflekit alsof het goed was. "Doden is nooit goed. Een echte krijger vecht niet om te doden.. Het is nooit eerlijk om iemand van het leven te beroven. Brightspots heeft heel haar leven de Clan goed gediend, zo goed als ze maar kon. Claw heeft haar niet vermoord omdat ze stout was geweest, maar omdat hij ons een lesje wou leren." Whifflekit wiebelde met haar oortjes, dat zei iedere Queen. "Claw zei dat Brightspots nep deed, Brightspots heeft iedereen voorgelogen omdat ze lui was! Claw en andere Bloodclan katten zagen dat en hebben er toen iets tegen gedaan," vertelde Whifflekit er heilig van overtuigd zijnd. "Zullen we nu dan gaan spelen?" Vroeg ze, terwijl ze dichter naar Zealspark toen kwam en smekend haar poten tegen zijn poot aan zette.

Opnieuw verliet een geërgerde zucht zijn bekje en sloot de kater voor een tel zijn lichte blauwe ogen. Hij opende ze weer zodra hij een kleine druk tegen zijn poot voelde. Toen hij zag dat ze hem smekend aankeek, schudde hij zijn kopje. "Je moeder deed niet alsof. Ze kón niet meer jagen of vechten voor de Clan. Claw heeft mij ook verwond. Vind je dan dat ik dat verdiende?" Hij trok zijn poot terug en keek de kitten afwachtend aan. Het antwoord dat ze hem nu zou geven zou bepalen of hij wegging of niet. Hij wou namelijk niet 'samen spelen' met een voorstander van Claw. Zealspark kon nu eenmaal niet doen alsof hij dit oké vond, en dat moest Whifflekit maar beseffen.

Whifflekit voelde zich gekwetst toen Zealspark met zin kop schudde. "Je moeder deed niet alsof. Ze kón niet meer jagen of vechten voor de Clan. Claw heeft mij ook verwond. Vind je dan dat ik dat verdiende?" En toen trok Zealspark zijn kop terug. Whifflekit kon het niet geloven en keek hem gekwetst aan. "Mama deed niet alsof!" Schreeuwde ze nu. Want als mama wel alsof had gedaan, was ze voor niets gestorven en dat ging ze niet geloven en niet toegeven. Claw had gelijk. Ze deed nu drie stappen achteruit en keek Zealspark aan met haar oortjes in haar nek gedrukt.

Zijn bloed begon te koken en nogmaals zuchtte hij. "Claw probeert je gewoon aan zijn kant te krijgen, besef dat nou toch!" Zijn stem klonk wat luider en voor de zoveelste keer keken Queens hem wat kwaad aan. Hij gunde ze enkel een vlugge blik, waarna hij zich weer op de poes focuste. "Je gaat zo iedereen kwijtspelen.." mompelde hij zachtjes, zijn ogen teder op haar richtende. Zealspark wou niet dat Whifflekit met deze realiteit getroffen moest worden, maar er zat niets anders op als ze zich zo bleef gedragen. Zijn staartpunt sloeg ongemakkelijk van links naar rechts, waarna hij de grote kater uiteindelijk zijn achterwerk neerzette op de zachte bodem van de nursery. "Moet ik je anders een verhaaltje vertellen?" Zijn lichte blauwe blik keek haar doordringend aan, nu al wetende wat hij haar zou vertellen. Dit onderwerp was niet voor niets extra pijnlijk bij hem; Bloodclan was namelijk ook deels verantwoordelijk voor de dood van zijn moeder, Icestorm..

Elk woord dat Zealspark uitsprak liet ze langs zich heen gaan, terwijl ze het in zich opnam. Het was niet alsof ze er geen controle over had, het was puur omdat ze beïnvloed was door Claw, vanaf het moment dat hij het kamp binnen was gekomen en al helemaal toen haar moeder het leven had verlaten. Het had ze jonge, spontane kitten veranderd. "Moet ik je anders een verhaaltje vertellen?" Vroeg Zealspark toen. Whifflekit ging liggen en legde haar kopje op haar poten. "Ja is goed," murmelde ze. Ze keek naar Zealspark met haar grote, groen met blauwe ogen, benieuwd naar wat hij haar ging vertellen. Ze hoopte iets leuks, iets wat niet over haar moeder of over Claw of over Bloodclan ging. Gewoon iets leuks.