∆ BloodClan ceremonie 03/2016

BloodClan ceremonie

Ziekte verspreidde zich onder de katten die hij juist zo hard nodig had. Na daar eerst over te hebben zitten mokken en zichzelf op te zitten vreten, had hij het naast zich neergelegd. Het zou niet veranderen en hij vertikte het om hulp te vragen aan die irritante kruidenkatjes. Uiteraard deden de ThunderClanners dat wel, maar hij kwam niet bij de Medicine cat’s den in de buurt en hij wist dat zijn members dat ook niet deden. Hij was nog niet ziek en er waren nog genoeg katten over die ook niet ziek waren, maar het verzwakte ze wel. Hij stond op en verliet zijn barn. Ondanks alles was het toch weer tijd voor een ceremonie. Zijn groengele ogen stonden kalm en ijzig terwijl hij boven op het muurtje sprong. Hij liet een luidde miauw over het kamp gaan voor de katten die in het Elite kamp aanwezig waren. “Eest heb ik een mededeling.” Begon hij terwijl zijn blik over de katten gleed. “Alle katten die ziek zijn of een teken van ziekte vertonen moeten uit de buurt blijven van de kittens en moederkatten.” Het laatste wat ze moesten hebben was dat zij ook ziek werden en ook zijn eigen kittens lagen in barn two. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als ze ziek zouden worden. Toen gleed zijn blik naar Summer. “Dan nu wil ik aangeven dat Summer haar training heeft voltooid. Ze heeft aan mij bewezen dat ze er klaar voor is om member te worden. Vanaf nu zal zij gaan mogen vechten voor een plekje in een barn.” Hij knikte kort, voordat hij van het muurtje afsprong en terug liep naar zijn barn.

In het kort:

Koude lucht gleed door zijn haren en bereikte zijn huid. Even stond de zware kater op en schudde zijn vacht uit. Hij voelde zich niet geweldig en dat was te zien aan zijn pels, die niet lag zoals hij hoorde te liggen. Maar hij was nog niet echt ziek, voorlopig. En dat wou hij graag zo houden. Hij hoorde rumour van de andere bloodclanners en besloot van het muurtje te springen. Zijn poten raakten den koude met een klein laagje ijs bedekte grond. Hij rilde van neus tot staart en rekte zich uitgebreid uit. "Wat een dag." het was weer van dat vervelend ziekteweer. Koud en vochtig. Achter zich klonk het geluid van een muis en instantly ging zijn maag grommen, gisteren had hij niets weten te vangen. Het was dan ook echt stormweer geweest. Hij wou zich net omdraaien om deze muis te vangen en zijn buikje te vullen toen hij een stem tussen de huizen door hoorde galmen. Snel liep hij richting het muurtje en keek omhoog naar de zwarte leider. Hij liet even een grijnsje zien aan de leider en ging vervolgens aandachtig zitten. Ookal zag zijn vacht er minder uit, je kon zijn littekens en spieren nog duidelijk zien door zijn grote postuur en dat zou verscheidene katten nog steeds afschrikken. Claw deed zijn woord. Ziekte, kittens, moederkatten. En oeee, Cybers oren gingen nog overeinder staan en een amusement lachje gleed over zijn lippen. Summer, haar kende hij wel. "Dat sletje, Dracos vriendinnetje." Hij keek achter zich opzoek naar de gelukkige, maar vond haar niet direct. "Zit Draco nog in de bloodclan?" vroeg hij toen Claw af het muurtje sprong.

Hij keek om toen Cyber hem aansprak. Het was de eerste keer dat de gevlekte kat hem aansprak nadat hij hem had geprobeerd te vermoorden, dat hij hem gericht aansprak. Hij hield de kater strak in de gaten maar tot noch toe had hij hem op niets vreemds kunnen betrappen. Zira zou Cyber met alles in bescherming nemen, maar hij niet. Hij nam hem kalmpjes op voordat hij zijn schouders ophaalde. “Ik heb hem al een tijdje niet gezien. Ik denk van wel, maar als je zeker wilt weten dat hij niet dood is zal je hem moeten zoeken.” Het was lastig om iedereen in de gaten te houden nou hun groep zo groot was en verspreid over veel territoria, maar hij deed zijn best. Al kon hij niet alles controleren, daar was simpelweg geen tijd voor.

Cyber knikte op het antwoord van de zwarte kater, dat is waar. Claw kon ook niet iedereen in de gaten houden natuurlijk. Al was Cyber ervan overtuigd dat hij een van de katten was die zeker onder de loep genomen werd door Claw. "Ik hoop dat dat krel dood is" En anders zorg ik daar wel voor, wou hij er nog aan toevoegen. Maar de zwart-witte bruut was wel zo snugger dat hij dat niet openlijk uitsprak tegen de leider. Hij had nog een andere vraag voor Claw "Seg claw, ik ben afgelopen tijd wat minder actief geweest in de clan," Ja hij was meer op zichzelf geweest, veel met de kittens bezig en jagen en territorium verdedigen. "Hoe staat het met thunderclan? Zijn er nog executies geweest ofzo, hoe staat het met Silverstar?"

Blijkbaar had de kater behoefte aan een gesprek en hij vond het prima, dan kon hij ook weer eens kijken hoe Cyber reageerde. Hij hield zich stil totdat de andere kater over de ThunderClan begon. Toen ontstond er een klein grijnsje om zijn lippen. “Ze brengen prooi binnen, markeren de grenzen en vechten voor ons. Er zijn bijna geen katten meer die zich verzetten, dus dat gaat mooi. Het enige probleem is die irritante ziekte.” Ja, dat was het enige minpuntje in de situatie. Er werden katten ziek en dat waren niet alleen ThunderClanners. “Nightwish en Brightspots zijn dood.” Die katten waren hen alleen maar tot last geweest. “Silvertje rot lekker weg in zijn hol.” Ze pakte hem soms een leven af en dat maakte Silverstar steeds zwakker. Soms vroeg hij zich wel eens af hoe vaak ze hem nog konden vermoorden.

Die irritante ziekte, ja dat zat hem ook wel dwars. Hij moest oppassen dat zijn kittens het niet overkrijgen van die schurftige ratten hier of die kittypets in de clans. Als ze het al niet overkregen van hem, want hij was vrij zeker van dat hij ook tegen iets aan het vechten was. "Is er genoeg prooi voor de clan en ons om te voeden? Ik vind niet zo veel prooi, ze verstoppen zich allemaal in hun hollen." zei hij laag met afgunst, zijn kittens hadden honger. Toen Claw vertelde over de doden spitsten zijn oren "Die heb ik beiden volgens mij nog gekend. Nightwish zeker.." Hij schudde met zijn hoofd en ontblote zijn tanden in een grijns "Goed dat ze er niet meer zijn om opstandig te doen." zei hij zelfverzekerd. "Waarom is Silver nog altijd niet dood?" siste hij. "Ik zorg er graag voor." zei hij zijn lippen aflikkend, pretending there was some blood on it.

“Voor ons is er zat prooi.” Bromde hij droogjes. Voor de ThunderClanners niet altijd, maar wat gaf dat? Als er genoeg was gaf hij wat aan ze, zodat ze niet dood gingen van de honger. Maar hij gaf niet meer dan noodzakelijk. Ze haalden het ook niet in hun kop om te stelen, want als hij dat zag was die kat dood. Misschien gebeurde het wel eens als een BloodClanner te lui was om op te passen, maar dan was dat maar zelden. “We hebben hem nog eventjes levend nodig totdat we ook een andere clan in poten hebben, dan vermoord ik hem.” Als hij dat daarvoor per ongeluk al niet gedaan had. Hij had hem al een paar keer vermoord, maar Silverstar leek steeds weer op te staan. Hij vroeg zich alleen af hoe vaak hij dat nog zou doen.

Onderwerp: Re: ∆ BloodClan ceremonie 03/2016