Roses & Violets

Zijn lichte blauwe blik keek doelloos om zich heen terwijl hij nogmaals een zucht over zijn lippen liet rollen. De tallpines was het enige gedeelte van hun territorium dat zich dicht bij de twolegs bevond. De plek waar zijn familie woonde, zijn grootouders en waar zijn vader Firestar ooit gewoond had. Zijn ogen gleden over het hoge hek dat de grens moest vormen tussen het Clanterritorium en het leefgebied van de kittypets. Soms vroeg hij het zich wel eens af hoe het was om een huiskat te zijn. Niet dat hij er een bepaalde drang naar voelde, maar eerder nieuwsgierigheid. Hij was blij met zijn leven zoals het nu was, naast de inval van Blooclan dan. Maar geen haar aan zijn lijf dacht eraan om ooit een kittypet te worden. Dat nóóit. Het was puur en alleen nieuwsgierigheid. Maar net toen de grote kater op het hek wou springen, hoorde hij het geruis van struikgewas achter zich. In een mum van tijd had hij zich omgedraaid, zijn blauwe blik richtende op de kat die tevoorschijn kwam. "Thornflame, wil je me de volgende keer niet zo laten verschieten, oké?" mompelde hij, opgelucht.

Thornflame eerst!

Een opgewekte blik lag in de ogen van de kater terwijl hij het muisje dat hij die ochtend had gevangen naar het kamp bracht. Hij negeerde de doordringende geur van BloodClan zo goed mogelijk. De laatste tijd besteedde hij er helemaal geen aandacht aan, evenals de problemen die zich voordeden in de Clan. Hij was een onbezorgde kater geworden. Dat wilde niet direct zeggen dat hij niet meer loyaal was naar zijn Clan toe, maar waar sommigen zich ernstige zorgen over maakten, was hij niet eens in staat om naar het probleem te kijken. Nee, hij richtte zich voornamelijk op de training van Briarpaw, ving prooi voor de Clan en liet de BloodClan zo veel mogelijk met rust. In opstand komen deed hij niet omdat hij wist dat het gewoon geen zin had. Hij wist ook dat hij met momenten veel te vrolijk en te onbezorgd was, maar ook dat feit negeerde de kater. Hij was als Apprentice naar Warrior gegaan en sindsdien zag hij het leven veel onbezorgder in. Was het een foute eigenschap? Daar stond de kater niet per se bij stil. Hij had misschien wel nood aan iemand die hem met beide poten op de grond trok en die hem wat serieuzer zou maken, maar daar ging de kater niet over. De kater draaide zijn ogen toen hij een geluid hoorde en grijnsde toen hij Zealspark verderop zag staan. De kater boog zich door zijn poten heen, sloop op de kater af en sprong tevoorschijn. Hij kon zich nog net inhouden omdat niet heel hard ‘boe’ te roepen, maar het effect was er al en Thornflame grinnikte op een ietwat kinderachtige manier. ‘Sorry, Zealspark,’ verontschuldigde hij zich. ‘Je was ook zo geconcentreerd. Ik kon de drang niet onderdrukken.’ Opgewekt zwiepte de kater met zijn staart. ‘Wat was je aan het doen?’

Zealspark kon het niet laten zijn kop wat schuin te kantelen toen hij Thornflame hoorde praten. Het was best lang geleden dat hij iemand nog zo opgewekt had gehoord. "Ik was de grenzen aan het controleren. Je weet namelijk maar nooit, zeker niet nu Bloodclan ons elk moment van de dag in de gaten houd." miauwde hij, misschien iets koeler dan bedoelt. Zealspark voelde dan ook een steek van faling door zijn borstkas gaan. Hij gaf zichzelf de schuld dat Bloodclan hen zomaar had kunnen aanvallen. Want dat was nooit gebeurd als hij de grenzen beter had nagekeken, als hij iedereen op tijd had kunnen waarschuwen. Dan zouden ze voorbereid zijn geweest, dan zou Silverstar er nu nog zijn.. Dan zou Firepaw een krijger zijn geweest en het grootste deel van de kittens al apprentice. Dan zou Mistpaw nooit aan één oog blind zijn geworden, zouden Brightspots en Nightwish nooit vermoord zijn geweest.. De rood met witte kater onderdruke een zucht en probeerde zijn lichte blauwe ogen te ontdoen van elk greintje emotie. Hij wou niet dat anderen hem als een zwakke krijger beschouwde, hij hoorde juist een voorbeeld voor hen allemaal te zijn. Zealspark had zichzelf beloofd om nooit de hoop op te geven. Daarom dat hij onopvallend zijn hoofd schudde en een verse hap zuurstof naar binnen slokte. "Wat was jij eigenlijk aan het doen? Jagen?" miauwde hij, opnieuw gekalmeerd terwijl hij rustig met zijn staart van links naar rechts zwaaide. Dat moest Thornflame wel aan het doen zijn geweest. Waarom zou de kater anders zo ver weg van het kamp zijn?