Salty Southern Sight

Ze had echt geen idee hoe ze hier was afgedwaald. Ze wist dat ze achter een muis aan het jagen was en dat deze nogal ver het territorium was uit gerend, maar toch was de rosse poes blijven rennen. Alsof er iets was dat haar aandacht bleef trekken. Alsof de vrijheid buiten haar eigen territorium haar het leven toe lachte. Alsof ze het niet meer uit kon houden binnen die verdomde grenzen. Hoe het dan ook zijn mocht, ze bevond zich buiten haar eigen grens en niet zo’n klein beetje ook niet. De muis die ze aan het achtervolgen was, was natuurlijk allang verdwenen. Hij was verdwenen in het gras, waarschijnlijk een snel kloppend hartje hebbend omdat hij nog maar net aan de dood was ontsnapt. Ze had hem heus wel willen vangen, heus wel. Alleen had het feit dat ze buiten haar grens was gegaan haar afgeleid. De geuren van de RiverClan zouden haar op haar gemak moeten stellen, maar dat deden ze niet. Ze gaven haar juist een reden waarom ze even niet meer terug wilde keren, waarom ze eerder naar de onbekende geuren wilde gaan. Of misschien trok het idee om even geen Clangenoten meer tegen het lijf te lopen haar wel aan. Wat het ook was, ze was buiten haar territorium en het leek er op dat ze te ver was afgedwaald om nu weer direct terug te gaan. Haar nieuwsgierigheid was getrokken, maar er was geen haar op haar kop die er aan dacht om hier achter een muis te gaan jagen. Ze was misschien nog een jonge Warrior, maar ze wist dondersgoed dat hier katten waren die het haar het leven zuur konden maken als ze hun prooi zou verjagen. Natuurlijk was het in principe haar prooi omdat het zich op RiverClan-territorium had bevonden toen zij het gevonden had, maar probeerde dat maar eens uit te leggen. Oceanheart’s aandacht werd getrokken door een kater die verderop stond. De rosse poes trok even kort met haar oren, maar ze ging niet weg. ‘Rogue?’ Het duurde even voor ze besefte dat ze dat hardop gevraagd had, maar desondanks deed ze niet haar best om haar nieuwsgierigheid te verbergen, al bleef natuurlijk dat terughoudende gevoel en het wantrouwende wel aanwezig.

Het was even slikken toen ze zag dat het een vrij robuuste kater was. Hij had een groot lichaam en ze was er vrij zeker van dat als hij dat wilde dat hij haar gemakkelijk tegen de grond kon drukken. Toch leek alles in zijn houding te zeggen dat hij dat juist niet van plan was, maar Oceanheart was nu niet direct de beste in het inschatten van de gevoelens van anderen. Ze wist van zichzelf dat ze het wel vrij snel in de gaten had als iemand echt slechte bedoelingen met haar had, maar van deze kater kon ze dat niet direct zeggen en dat maakte haar lichtelijk wantrouwig. Sowieso het feit dat het inderdaad een Rogue bleek te zijn liet haar er aan denken om zich om te draaien en terug naar het kamp te gaan, maar aan de andere kant vond ze het ook wel lichtelijk interessant dat ze eindelijk eens niks met een Clankat te maken had. ‘Ik dacht het al, maar ik was niet zeker,’ sprak ze. Ze merkte dat er geen emotie in haar stem weerklonk en was daar eerlijk gezegd vrij blij om. Haar ogen bleven de kater strak aankijken alsof ze hem duidelijk wilde maken dat hij niet al te veel geintjes mocht uithalen bij haar, maar ze had geen reden om dat te doen omdat hij vrij vriendelijk leek. Toch konden vriendelijke blikken bedriegen en dus hield Oceanheart haar ruime afstand van hem. ‘En is het interessant om een Rogue te zijn?’ vroeg ze niet onvriendelijk.

Oceanheart vroeg zich af of deze kater echt vriendelijk was of dat hij dat gewoon speelde. Als hij het speelde, dan was hij in elk geval heel erg goed bezig. Ze wist niet direct of ze hem kon vertrouwen, maar hij zag er wel uit als een vertrouwenspersoon. Zijn grootte nam het vertrouwen een beetje weg, maar zijn vriendelijkheid en oudere leeftijd maakten dat weer goed. En het feit dat hij niet in een Clan zat trok haar ook wel op de één of andere manier aan. Niet als in liefde, want dat vond ze raar als ze dat nu zou concluderen, hij was te oud voor haar en bovendien was ze niet zo met liefde bezig. Maar op een andere manier die ze niet echt kon beschrijven. Misschien was het zijn levensstijl die haar wel interesseerde, ze had echt geen idee. Oceanheart trok kort met haar oren toen ze een antwoord kreeg. ‘De vrijheid,’ floepte er gelijk uit en Oceanheart voelde dat het warm werd onder haar vacht, maar besloot om ondanks dat toch door te gaan. Ze had het gevoel dat ze eindelijk kon zeggen wat haar dwarszat. Ook al was dat tegen een onbekende kater van geen Clan, dan had ze het toch maar gezegd. En het feit dat hij niet afkomstig was uit een Clan maakte alles juist makkelijker omdat hij haar niet zou beoordelen of zou verraden aan andere Clans. Als dit bespreekbaar zou raken tussen haar Clangenoten, zou ze zich zo verschrikkelijk schamen. ‘Ik heb het gevoel dat ik niet thuishoor in mijn Clan,’ verklaarde ze. ‘Ik heb het gevoel dat ik nooit iets goed voor ze kan doen en dat mijn aanwezigheid geen waarde voor hun oplevert. Soms… soms verlang ik wel eens naar de vrijheid buiten de Clan en vraag me af hoe dat is.’ De poes zweeg en staarde op haar poten neer alsof ze iets verschrikkelijks had gezegd.

Het was de eerste keer in haar leven dat de poes echt zo goed haar frustraties kon uitleggen. Ze had het in haar Clan natuurlijk niet veel over dit onderwerp gedacht, want dan dachten ze waarschijnlijk dat ze niet meer loyaal was aan de Clan en dat ze misschien zelfs Rogue wilde worden. En op één punt in haar leven had ze dat ook wel gewild. Misschien wilde ze wel die vrijheid hebben om voor haar eigen te jagen en zich niks meer aan te trekken van de verplichtingen binnen de Clan, maar ze wist dat ze dat niet kon maken naar haar Clan toe. Ze wist dat ze Butterstar dan zou teleurstellen en dat ze misschien zelfs verbannen werd, dat anderen van haar Clan de toestemming kregen om vrije jacht op haar te maken. Nee, dat kon de poes zich niet permitteren. Misschien kon ze het beter nog wat afwachten en kijken of ze vrienden zou maken in de Clan. Het was van groot belang dat ze weer zou ontdekken waarom ze vroeger wél blij was om Clangeboren te zijn. De poes keek naar de kater toen deze zijn uitleg begon te doen en hoewel het voor anderen de grootste zever moest klinken als maar zijn kon, voor de poes klonk het juist vrij logisch en ze had dan ook vrij snel door wat de onderliggende boodschap was nog voordat de kater uitgesproken was. Maar had ze wel tijd en zin om daarop te wachten? Ze was er nu juist zo zeker van dat het Clanleven niks voor haar was. Toch wist ze dat ze nog jong was en dat ze het nog wat moest afwachten. En dus knikte ze vastberaden naar de kater. ‘Misschien heb je wel gelijk,’ zei ze schouderophalend. ‘Misschien moet ik er ook maar achter proberen te komen of het Clanleven wel iets voor mij is.’ Daarna haalde ze ongelukkig haar schouders op. ‘Maar wat als het aan het einde van de rit nog steeds niet zo blijkt te zijn? Moet ik het dan eerlijk aan mijn leider vertellen? Want mijn Clangenoten zullen het niet begrijpen.’ Ze keek een tikkeltje ongelukkig naar de kater. Het voelde eerlijk gezegd wel goed om met hem te praten, juist omdat hij al ouder en wijzer was.