Lucky lucky us [OPEN]

Het was een van die zeldzame momenten dat de kitten de nursery uitkwam. De geur van de Bloodclanners hing over de open plaats en maakte haar bijna kokhalzen, maar ze probeerde het zo goed en zo kwaad als het ging te negeren. Redkit duwde haar buikvacht tegen de grond en legde haar oortjes in haar nek terwijl ze over de open plek sloop, naar de prooistapel. Ze had honger, en ze had geen zin om gezien te worden.

OPEN

Het was een tamelijk rustige dag, althans, dat zou het kunnen zijn als er geen BloodClanner in haar zicht kwam. Toch bleef haar blik en houding een kalme glans vasthouden. Haar ambere ogen bleven hangen bij een rode kitten, bijna een apprentice, schatte ze. Ach, een gesprekje kon geen kwaad, en het leidde je af van de negatieve dingen. Langzaamaan stond de witte kattin op. De sneeuw irriteerde haar mateloos. Maar haar witte vacht had ook een voordeel, de prooi kon haar moeilijker ontdekken in de sneeuw. Briarlight keek om zich heen, in de hoop dat geen BloodClanner haar voor een onnozele reden ging aanspreken. "Hey, Redkit." groette ze het kleintje. Ze was best wel een pro in het onthouden van namen. Nou ja, tenminste van haar Clangenoten dan.

De kleine kitten sprong bijna een meter omhoog toen er opeens iemand haar aansprak. Haar oortjes lagen in haar nek en haar vacht recht omhoog, al kalmeerde ze iets toen ze zag dat het een poes van haar clan was. "H-hallo", zei ze zachtjes, niet wetend hoe de witte poes heette. Redkit probeerde haar ademhaling weer onder controle te hebben en zwaaide haar staartje heen en weer, in de hoop zichzelf te kalmeren met de rustige beweging.

De kattin glimlachte naar de rode kitten nadat haar begroeting wat onverwachts aankwam. "H-hallo", mauwde ze terug. Briarlight ging zitten tegenover het poesje. "Hoe is je dag vandaag?" vroeg ze met nogsteeds diezelfde vriendelijke blik. Zo te zien was de kitten geen kitten meer. Ze zat eigenlijk al bij haar apprenticeleeftijd. "Ik ben Briarlight, voor als je het niet wist." Het was haar Clangenoot, daar moest je wel de naam van weten. Maar bij jonge katten nam de witte poes ze het niet kwalijk. Het was nieuw voor ze en stap voor stap zouden zenmeer dichterbij de realiteit komen. Wat bij Briarlight als apprentice aardig hard aankwam.

De kitten keek naar de grond en haalde haar schouders op als antwoord. Hoe was het met haar? Tsja, niet bepaald goed, gezien de situatie, maar ook weer niet geweldig slecht.. "G-goed..", zei ze uiteindelijk na een korte stilte. Was het niet beleefdheid om dat te antwoorden? Niemand wou echt weten hoe het met je ging als ze dat vroegen. Dat was puur beleefdheid, toch? Toen de poes zichzelf voorstelde keek de rosse poes weer op, haar amberen oogjes vriendelijk maar angstig. "H-hallo B-briarl-light", zei ze zachtjes. De witte poes kende haar naam al, ze had haar immers begroet met haar naam.

Er volgde een stilte nadat de kattin gevraagd had hoe haar dag was. Het was ook best wel moeilijk het te onderscheiden met de situatie met BloodClan. "G-goed.." antwoordde de kitten maar. Briarlight bleef nogsteeds haar glimlach vasthouden. "Goed om te weten." miauwde ze nogsteeds optimistisch. "H-hallo B-briarl-light", begroette ze zachtjes nu ze wist hoe ze heette. "Heb je zin om een spelletje te spelen?" vroeg ze met een warme stem. Het was goed om even afgeleid te worden. Vooral de kittens. Haar witte pels tintelde voor een momentje. Haar goudambere ogen keken rond het kamp voordat ze zich weer op de rode poes focusten. Ze wou niet dat een BloodClanner opeens aan zou komen kakken.

De kleine rosse poes keek op naar Briarlight. Een spelletje spelen? Niemand wou ooit een spelletje met haar spelen, tenzij ze een slachtoffer ofzo nodig hadden. Niet dat Redkit dat zo erg vond, ze speelde meestal niet zo graag mee met haar leeftijdsgenootjes. Ze speelden allemaal veel te wild. De jongere kittens waren aangenamer - die sliepen altijd, en waren meestal ook heel rustig. "W-wat vo-voor s-spelletje?", vroeg de kitten uiteindelijk, haar stem ietwat verlegen. Ze had geen idee van wat voor spelletjes je allemaal kon doen, aangezien ze nooit meedeed..

Het was wel duideijk dat de kitten niet zo vaak spelletjes speelde met warriors. Toch bleef dezelfde vriendelijk glimlach op haar blik hangen. Briarlight was niet zo onzeker om met kittens te spelen. Sterker nog, dat deed ze graag. Het liet haar afleiden van al dat gebeuren rondom haar heen. "W-wat vo-voor s-spelletje?" vroeg het poesje verlegen. "Dat mag jij bepalen." Haar goudambere ogen keken in dat van Redkit. Het maakte niks uit wat ze speelden. Zolang ze beide maar lol hadden. Een stoeispelletje zou ze misschien niet willen spelen. Ze was niet zo goed met stoeien. En met een kitten moest je al helemaal voorzichtig doen. Vandaar dat de witte kattin het kleintje liet beslissen. Die wist wel waar ze goed in staat was.

De kitten keek naar haar pootjes en dacht even na. Wat deden andere kittens zoals? Ze had niet echt een idee. Of wacht.. Ze had andere kittens soms een spelletje zien doen, en dan kwamen ze zich verstoppen in de nursery en dan fluisterden ze aan alle queens om niet te vertellen waar ze zaten. Misschien konden ze dat doen? Maar hoe heette dat ook al weer.. Redkit keek fronsend op, proberend de naam van het spelletje te herinneren. Oh! "W-w-w" Ze wist wat ze wou zeggen, maar ze was gestresst dat de poes het geen goed spelletje zou vinden. De rosse poes haalde diep adem en probeerde opnieuw. "W-wat v-v-v-vind je-je v-v-v-van v-v-v-vers-s-stop-oppertje?", stotterde ze, bijna trillend op haar poten van stress. Ze had zoiets nog nooit eerder gedaan, iets echt voorstellen, en ze voelde zich niet echt op zich gemak met 'zo'n grote verantwoordelijkheid'.

De witte kattin wachtte rustig af van wat de kitten zou zeggen. "W-wat v-v-v-vind je-je v-v-v-van v-v-v-vers-s-stop-oppertje?", Lukte het kleintje uit te spreken. De witte poes kon het nog net verstaan. "Dat klinkt als een goed plan." glimlachte ze. "Oké, wil jij de verstopper zijn? Of wachten we even totdat er andere kittens komen?" Het was tenminste een spelletje wat ze beiden leuk vonden. En Briarlight wou graag dat de kitten niet zo onzeker zou doen. Dat was niet helemaal nodig. Al nam de kattin het haar niet kwalijk. Want zo was ze ook toen ze klein was. Ze wiebelde eventjes met haar oren. Dit was zo slecht nog niet.