I just wanna go someplace where no one knows my name

Het was koud, gewoon echt koud. Maar de kater klaagde niet, hij was op dit soort momenten blij met zijn dikke vacht want die had hij nu zeker weten nodig. Jaysong had zijn nachtzwarte vacht iets omhoog gezet om de warmte nog beter vast te kunnen houden. Zijn pootkussentjes waren integendeel wel bevroren terwijl hij veder door de sneeuw ploeterde. Het was gelukkig niet zo'n hele dikke laag sneeuw, maar wel dik genoeg dat de massieve kater er iets in te laten zakken. Bij elke ademhaling verliet een ademwolkje zijn bek en verdween weer in de koude lucht. Toch lag er een vastberaden blik in zijn mintgroene ogen, hij moest en zou vandaag een hoop prooi inslaan. Ook al was dat geen makkelijke opgave in dit soort weer. Maar het was ook weer een goeie smoes om niet in het kamp te zijn. Jaysong dwaalde steeds veder door het territorium, maar prooi was nergens te vinden. Toen hij in de buurt kwam van de Fourtrees kwam hij tot stil stand. Zou hij er heen gaan? De zwarte massieve kater twijfelde eventjes maar haalde zijn schouders op. Agh wat maakte het uit als hij maar gewoon niet de grens overstak was het prima. Met soepele passen glipte hij het Windclan territorium uit naar de Fourtrees. Het eerste wat hem meteen opviel was dat de Shadowclan geur hier sterk was. De kater bleef geintreseerd staan en draaide zijn brede kop wat opzij. De geur werd alsmaar sterker, alsof er een kat regelrecht op hem afliep.

[Tallshadow]

Vandaag was een dag zonder doel. Zoveel problemen waren op hem afgekomen de laatste tijd dat Tall geen weet meer had van wat hij ermee aan moest, en dus deed hij maar niets. Zuchten daarentegen leek hij steeds vaker te doen, een slechte gewoonte die zijn coole eeuwige glimlach een beetje vervangen leek te hebben. Ach. Hij had altijd de twinkeling in zijn ogen nog. Die leek maar niet te willen doven. Hij hoopte dat het een teken van Starclan was, een teken dat er betere tijden zouden komen. Een teken van - Autsj!
Dit was hem in tijden niet overkomen, teken een struik aanlopen tijdens het denken. Met een frons wreef Tall over zijn zielige neus en zij mondhoeken gingen verontwaardigd naar beneden. Hoezo heftige onderbreking van belangrijke zaken? Hij pufte eens, en liep toen om de struik heen, recht tegen nog een aan. What the hell?! Maar wacht. Dit was misschien wel wat zacht voor een struik. Tall kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, maar in plaats daarvan zette hij een stap terug en probeerde met een schuldige glimlach maar gewoon de "Ehm... hi!" Smooth Tall. Smooth.