[Leadership ceremony] Feels like a new start, I'll be a new star

Alles was enorm fel om haar heen en ze voelde zich helemaal verstijfd. Het licht hield naar haar idee lang aan en verblinde haar heldere blauwe ogen die wagenwijd open stonden van schrik. Maar toch voelde ze zich vrediger dan ooit tevoren. Het had even gevoeld alsof haar oude leven van haar afgescheurd werd, wat in feite ook zo was. Hierna zou Innerghost niet meer haar oude zelf zijn, ze zou als het ware weer herboren worden. Het felle licht werd al gouw minder en al snel zag ze haar omgeving weer. Ze bevond zich niet meer in de mothermouth bij de moonstone, Acefray was ook niet aanwezig. Alles was anders, ze stond op een open plek met hier en daar wat bomen. Innerghost knipperde met haar ogen en zag toen allemaal schimmen van vele katten. Daarbij glom alles en leek het te twinkelen van de sterren. Het was enorm vredig. Ze was niet meer in het land der velende, ze was in het land der dode, Starclan, de mooie kant van het land der doden. Vele schimmen verschenen om haar heen en Innerghost huiverde. Deze katten die ze zag waren overledene. Ze probeerde sommigen te herkennen, maar ze kende nog niemand goed. Wel zag ze beweging en iemand op haar afkomen...

Nu eerst, Shrewstar met het leven Justice

Het voelde anders hier.. ze voelde zich jonger en energieker, haar zwart witte vacht had zijn glanzende kleur weer terug en alles wat ze hier tegenkwam leek in de bloei van zijn leven te zijn. Het was hier vredig, katten van alle clans gingen als clangenoten met elkaar om en de mooiste verhalen werden met elkaar gedeeld. Er werd hier niet gehaast, want iedereen wist dat de eeuwigheid lang duurde. Een de ene kant kon ze zich hier gelukkig noemen, haar partner had ze nog altijd aan haar zijde staan (ze had niet zonder hem hier kunnen zijn), maar dan waren er ook de zorgen over haar clan. Deze zorgen werden alleen maar versterkt door wat er zich nu afspeelde daar beneden. Maar goed, ze kon deze zorgen voor nu niet uiten, Innerghost's ceremonie begon bijna.
Met de andere katten die aanwezig waren voor het geven van de levens voegde ze zich op de open plek en de oud clanleader ging op het gras zitten, haar groene kijkers uitgerust voor zich uitkijkend. Daar verscheen ze, eerst als een schim, maar toen stond ze voor haar. Een warme glimlach verscheen op het gelaat van Shrewstar en ze stapte op haar oude vriendin af, om haar een bemoedigend neusje in de nek te drukken. "Welkom Innerghost," begroette ze haar en deed een paar passen naar achteren. "hier zal je jouw levens ontvangen." Ze liet haar blik rond de aanwezige katten gaan en zwiepte een keer met haar staart om vervolgens te tonen dat de ceremonie zou gaan beginnen. "Hierbij geef ik je het leven van rechtvaardigheid, gebruik het om te oordelen wat goed is voor de clan en wat niet." Ze deed een pas naar voren en drukte haar neus tegen die van de zwarte poes. Het leven werd nu doorgegeven en hopelijk wist ze wat ze nu te wachten stond. Toen ze haar taak voor nu had gedaan knikte ze aanmoedigend naar de toekomstige clanleader en voegde zich weer tussen de Starclan katten.

Het eerste wat ze zag aan de kat die op haar afstapte was een enorme hoeveelheid sterren. Echter werd de schim van sterren al snel helder en herkende ze de zwart met witte vacht van Shrewstar. Ze had het niet meteen door, maar er rolde een traan over haar wang. Ze wou zoveel zeggen, maar de kans kreeg ze er niet voor. Shrewstar was één van de weinigen geweest waarbij Innerstar haar onzekerheden bij had durven uiten, want voor de rest had ze sterk moeten blijven. Een sterke deputy, een sterke back-up, een sterke moeder, een sterke warrior.. Maar bij Shrewstar had ze een vriendin kunnen zijn, een kat met gevoel en haar onzekerheden kunnen uitspreken. Maar zij was niet meer in het land in levenden, maar stond nu wel voor haar. Shrewstar begroette haar met een bemoedigend duwtje van haar neus in haar nek. Ze voelde zich warm en keek haar overleden vriendin aan met een droevige glans in haar ogen. Vervolgens deed de voormalige Shadowclan leader een stap naar achteren, waarna ze haar met woorden begroette. "Shrewstar," ademde ze terug als begroeting, een glimlach op haar gelaat vormend. Shrewstar vertelde haar dat ze hier haar levens zou ontvangen, waarna ze liet merken dat de ceremonie begon. "Hierbij geef ik je het leven van rechtvaardigheid, gebruik het om te oordelen wat goed is voor de clan en wat niet." Shrewstar drukte haar neus tegen die van Innerghost en een siddering gleed door haar lichaam heen waarbij ze haar ogen sloot. Ze voelde een stekende pijn, maar ook een krachtig gevoel, een raar gevoel. Ze huiverde en ontving het leven. Ze opende haar ogen opnieuw en keek Shrewstar aan. "Bedankt, Shrewstar, ik zal dit leven goed gebruiken," beloofde ze. Ze knikte naar Shrewstar toen ze verdween tussen de anderen en de volgende op haar af stapte. Dit was Wolftail...

Wolftail mag het volgende leven geven - Strength

Zijn ogen volgden het gestalte van Shrewstar en voordat dat de kater naar voren ging gunde hij de zwart met witte poes eerst nog een liefkozend kopje. Hij was blij dat hij de reis naar Starclan niet alleen had moeten maken. Alhoewel hij liever had gehad dat dit alles niet was gebeurd, helaas kon hij de tijd niet terugdraaien. Anders had hij nooit ruzie met haar gemaakt, had hij die vos haar nooit laten vermoorden. Hij zuchtte zijn frustraties weg en stond op, zijn imponerend gestalte in de richting van de toekomstige leader bewegende. Een ijzige blik lag in zijn ogen verscholen maar met een korte knik maakte hij wel duidelijk dat hij vertrouwen had in de zwarte poes. Het maakte niet uit of hij zich nu in Starclan bevond, hij bleef die koude en arrogante kater die hij altijd al geweest was. Het was ook daarom dat katten hem begonnen te respecteren, in de tijd dat hij nog leefde. "Gegroet Innerghost," miauwde hij op een rustige toon. Even wachtte hij, de woorden uitkiezende die hij zou gebruiken voor het leven dat hij haar ging geven. "Ik geef je het leven kracht," De gespierde kater wachtte een tel voordat hij verder sprak, zijn blauwe ogen doordringend in de hare priemende. "Gebruik het om je Clan te beschermen, om voor ze te vechten wanneer dat nodig is." Net zoals Shrewstar had gedaan, drukte Wolftail zijn neus tegen die van de zwarte kattin. Hij sloeg een keer met zijn dikke staart in de lucht en draaide zich vervolgens om, zich opnieuw bij de Starclan katten voegende.

Met haar ijsblauwe ogen volgde Innerghost de zwart met witte poes die zich weer tussen de Starclan katten voegde. Zij bleef staan waar ze stond. Ze kon zich niet bewegen en stond daar alleen maar. De volgende kat die op haar af kwam was Wolftail, één van de meest sterke en loyale warriors die ze gekend had. Hij was de partner van Shrewstar geweest. De grijs gestreepte kater kwam op haar afgestapt, precies zoals ze hem kende, tikkeltje arrogant. Innerghost respecteerde de kater voor zijn eigen ik, hij deed zich niet anders voor dan dat hij was. En ondanks dat ze nooit beste vrienden waren geweest, had ze hem wel gerespecteerd. "Gegroet, Innerghost," sprak Wolftail op een rustige toon. Innerghost glimlachte scheef en knikte naar hem. "Hallo, Wolftail," begroette ze hem terug. "Ik geef je het leven kracht," de ogen van Wolftail priemde zich in de ijsblauwe ogen van haar. "Gebruik het om je Clan te beschermen, om voor ze te vechten wanneer dat nodig is." Toen Wolftail haar neus aanraakte ging er een nieuwe siddering door haar ruggengraat heen en kreeg ze het gevoel alsof ze in een gevecht zat. De ogen van Innerghost waren gesloten. Het leek als of haar huid open gekrabd werd en als of tanden zich in haar nek plaatse. Het was pijnlijk, maar ze hield zich sterk, ze vertrok geen spier. Toen dit gevoel voorbij was zag ze Wolftail terug keren naar de Starclan kater, om vervolgens de volgende op haar af te zien komen...

En dan nu: Timesong met het leven Friendship

Het had hem pijn gedaan, hij had alles gezien. Hoe ze ruzie hadden gemaakt, hoe de vos had aangevallen, hoe ze samen in Starclan waren gekomen. Hij had ze nog niet gesproken, hij had ze niet eens verwelkomd in Starclan. Hij had het niet kunnen doen. En nu had hij de taak gehad om de kersverse Shadowclan leader een leven te geven. Hij vroeg zich af waarom hij die taak op zich had genomen. Misschien er een einde aan te maken. Hij had over Shadowclan gewaakt toen Shrewstar leader was geweest omdat hij haar en de clan veilig wilde houden. Maar hij had er vertrouwen in dat Innerghost dat in haar eentje, met een goede Deputy, ook wel aan zou kunnen. Zijn gouden ogen stonden vriendelijk en warm, terwijl hij op de zwarte kattin stapte. "Innerghost, je hebt altijd je leven voor Shadowclan willen geven. Nu is het tijd dat ik, in naam van Starclan, jou een leven geef," miauwde hij rustig. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. "Met dit leven geef ik je Vriendschap, dat je in iedereen een vriend kan zien," zei hij zachtjes, terwijl hij zijn snuitje tegen het voorhoofd van de zwarte kattin drukte. "Let goed op de clan, ik weet zeker dat ze in goede klauwen is bij jou," miauwde hij daarna, terwijl hij de kattin een respectvol knikte gaf, voordat hij weer terug naar de andere Starclan katten wandelde.

De volgende kater die verscheen was ook een oude bekende van haar. Een kater die intussen al wat langer overleden was, maar toch had ze hem het grootste deel van haar leven gekend. Hij was rond haar leeftijd geweest, wat ouder dan. Deze kater was met haar beste vriendin geweest en daar was nog een hoop gedoe bij geweest, wat wel goed zat, maar allerlei dubbele gevoelens. Innerghost was er in die tijd nog voor Shrewstar geweest. Timesong was een goede warrior geweest van Shadowclan, een gerespecteerde en nu kwam hij haar een leven schenken. Innerghost begroette de kater met een vriendelijk knikje en beantwoordde zijn vriendelijke blik. "Innerghost, je hebt altijd je leven voor Shadowclan willen geven. Nu is het tijd dat ik, in naam van Starclan, jou een leven geef," sprak de kater. "Dankjewel, Timesong..." murmelde ze zacht. "Met dit leven geef ik je Vriendschap, dat je in iedereen een vriend kan zien," klonk zijn stem terwijl zijn snoet op haar kop werd gelegd. Innerghost beet op haar lip, verwachtend weer een ellendig gevoel te voelen, maar dit was nu niet zo. Dit leven voelde warm en vertrouwd aan, niet gewelddadig maar heel vriendschappelijk. "Let goed op de clan, ik weet zeker dat ze in goede klauwen is bij jou," zei Timesong. Innerghost opende haar ogen en keek naar Timesong, gevolgd door een knik. "Zal ik doen, Timesong," miauwde ze, waarna de kater weer verdween en de volgende kat in zicht kwam. Deze kat kende ze niet, helemaal niet, maar straalde wel wat uit wat maakte dat het niet zomaar een kat was. Ze vernauwde haar ogen en bekeek deze kat. Het was een Starclan kat, dus het moest goed zitten...

Het volgende leven wordt gegeven door Lionclaw - Courage

Al een tijd geleden had hij zich bij de eeuwige jachtvelden van StarClan gevoegd. Alles was goed hier. Hij had vriendschap gesloten met zijn ex-partner, Dreamheart, en ook zijn doodgeboren kitten ontmoet. Deathkit was nu vrijwel altijd aan zijn zijde te vinden. Ook had hij vanaf de sterren zicht op zijn Clan. Hij was trots op de poes die hij een van haar negen levens had mogen schenken, Butterstar. Ze had de zorg van zijn zoon, Liongaze op zich genomen. Iets waar hij haar eeuwig dankbaar voor zou zijn. Hij had zijn zoon zien opgroeien tot een volwaardig krijger. De jonge Liongaze had een hart van goud, al moest hij wel opletten wie hij vertrouwde. De omgekomen krijgskat had ook de terugkomst van Criedwolves, de vader van Butterstar gevolgd. Dat was een van de weinige dingen die hem zorgen baarde. Criedwolves was geen krijger, hij geloofde niet in StarClan. Alles waar hij naar zocht was hebzucht.
Nu had hij echter een belangrijke taak, dus was het tijd deze zorgen opzij te schuiven. Voor hem stond Innerghost, de zwarte ShadowClan deputy. De gigantische kater stapte naar voren, in het zicht van de poes. "Hallo daar, Innerghost." groette hij haar met een warme glimlach. "Ik neem aan dat ik geen bekende voor je ben, dat kan kloppen." In zijn vorig leven hadden ze elkaar niet ontmoet. "Ik ben Lionclaw, een krijger uit RiverClan. Ik ben hier om je het leven van moed te schenken. Jij en je Clan hebben mij een gunst gedaan door mijn Clan te helpen bij het verdrijven van de dassen. Je hebt dapper gevochten." De kater leunde naar voren en raakte haar neus kort aan met de zijne, waarbij hij zijn oog kort sloot. "Angst is iets wat moeilijk te overwinnen is, maar ik zie iets groots in jou, en ik weet zeker dat jij moedig genoeg bent je angsten recht in de ogen te kijken." Hij schonk haar nog een warme glimlach voor hij zich weer tussen de andere katten mengde.

Innerghost werd begroet door een grote, zwart met witte kater wie zichzelf voorstelde als Lionclaw, een warrior die Innerghost niet kende en waarschijnlijk al langer in Starclan was dan de eerdere katten die ze had ontmoet. Waarom gaf zo'n kat haar een leven? "Ik ben hier om je het leven van moed te schenken. Jij en je Clan hebben mij een gunst gedaan door mijn Clan te helpen bij het verdrijven van de dassen. Je hebt dapper gevochten." Dat was dus de reden dat ze een leven van een Riverclanner ontving? Oké, dan was de Riverclanner nu een Starclanner. Innerghost knikte dankbaar. De kater boog naar voren en raakte haar neus aan, al snel voelde ze een vreselijke angst door haar lichaam heen kruipen, maar ze vocht hier tegen... "Angst is iets wat moeilijk te overwinnen is, maar ik zie iets groots in jou, en ik weet zeker dat jij moedig genoeg bent je angsten recht in de ogen te kijken." Het leven ging door haar lichaam heen en ze had het gevoel dat een windvlaag recht in haar gezicht waaide. Ze opende haar ogen toen het vreselijke gevoel weg was en keek naar Lionclaw, voor hij weg liep. "Bedankt, Lionclaw. Ik zal mijn leven goed gebruiken," miauwde ze, waarna de warrior verdween tussen de andere Starclan katten. De kat die ze toen meende te zien had ze echter niet verwacht...

Honor zal gegeven worden door Ravenheart

Het had kort geduurd. De pijn had plaats gemaakt voor een ultiem gevoel van rust. Het was vredig hier. "Starclan.." ademde de grote zwarte kater zachtjes terwijl hij zijn ogen opende en overeind kwam. Een klein stukje liep hij en wierp een blik in een plas water. Hij zag er niet meer vervallen en ellendig uit. Hij was de Ravenheart die hij was geweest toen hij net wat met Dauntrose had gekregen. De Ravenheart die een hart voor heel Shadowclan had gehad. "Ravenheart?" Een kat die hij niet kende riep hem, ze praatte even. Er werd hem uitgelegd dat hij zijn moeder een leven moest geven. Zou hij dat kunnen? Nu al? Hij was pas net in Starclan en nu al moest hij een leven geven aan haar. Een gevoel van paniek besloeg hem en maakte dat hij wat korter ademde. De kat die hem geroepen had wenkte hem mee. Het was zijn beurt.

Nooit had hij gedacht dat het zo moeilijk zou zijn om zijn moeder onder ogen te komen. Toen zijn blauwe ogen zich op zijn moeder vestigde, kreeg hij toch wel kleine tranen er in. Met een versnelde pas liep hij op haar af, drukte zijn kop tegen die van haar aan. "Mam.. Innergh-star. Mam.." zijn stem stierf weg in een korte snik. Hij moest zich vermannen. Hij stapte naar achteren, veegde de restjes van tranen met een poot weg en haalde diep adem. Vechtlust vulde hem weer. Claw moest dood. In elk geval moest hij weg van hun clangrond. Hij keek Innerghost aan, vastberaden. "Ik ben gestorven in de klauwen van een Bloodclanner." vertelde hij, iets rustiger. "Met dit leven geef ik je Eer," vertelde Ravenheart vastberaden aan Innerghost. "Dat je mag doen wat jij denkt dat juist is en er geen seconde spijt van mag hebben." Hij liep weer naar zijn moeder toe drukte zijn neus tegen haar aan. Toen gaf hij haar een kopje en ademde voor de laatste keer haar vertrouwde geuren in. Zijn ogen vulde zich weer met tranen, maar hij beet door. "Ik zal je missen." fluisterde hij in haar oor, voordat hij naar achteren stapte en zijn plaats innam.

De waarheid was hard, maar deze wou ze niet onder ogen komen te zien. Niet nu, niet hier. het gevoel van machteloosheid overviel haar als een lawine in de bergen. Deze kat wilde ze hier niet zien en ze hoopte zo erg dat dit een soort over, over, over groot vader van haar was. Dat hij gewoon enorm veel op Ravenheart leek. Maar dit was niet het geval. Toen hij dichterbij kwam herkende de moeder zijn geur maar al te goed en vocht vulde haar ogen. Hij stamelde haar vele namen, mam, Innerghost... straks Innerstar waarna hij weer mam zei. En dat was het gene wat haar toch lichtjes liet glimlachen. De zwarte poes moest sterk zijn en laten zien dat wat haar zoon was overkomen niet het ergste was. "Rustig Ravenheart, rustig maar," murmelde ze. Hij bleek nu in Starclan te zijn, wat zijn volgende woorden al snel beaamden. "Ik ben gestorven in de klauwen van een Bloodclanner." Innerghost vernauwde haar ogen en knikte. Ze zal die Bloodclan laten weten wat er gebeurde als ze aan haar familie zaten. "Het komt goed, mijn zoon," murmelde ze zacht. Vervolgens gaf hij haar een leven, "Met dit leven geef ik je Eer." De stem van haar zoon klonk vastberaden. "Dat je mag doen wat jij denkt dat juist is en er geen seconde spijt van mag hebben." Innerghost knikte en raakte de neus van Ravenheart aan toen hij deze naar haar toe reek. Er ging een grote mengeling van gevoel door haar heen, wat opnieuw begon met een huivering door haar ruggengraat. Ze zwaaide met haar lange staart en keek haar zoon weer aan toen het leven gegeven was. Ravenheart gaf haar een kopje die Innerghost liefdevol beantwoorde, gevolgd door een lik langs zijn nek. Hij zei dat hij haar zou missen en dat was het moment dat er toch een traan van haar op de grond viel. "Ik jou ook... maar we zullen elkaar weer zien," miauwde ze, zeker van haar woorden. Toen stapte Ravenheart terug naar zijn plek tussen de andere Starclan katten. Ze slikte en hief haar kop weer op, rechte haar rug en wachtte op de volgende kat om haar een leven te geven. Dit was een andere bekende. De zoon van Shrewstar...

Thrushdive zal het volgende leven geven - Loyalty

De slanke, gespierde kater wachtte rustig af op zijn beurt. Hij had zijn moeder weer bij zich wat twee gevoelens bij hem op leverde. Ditzelfde gold voor zijn vader, hij was nu ook in Starclan. Hij voelde zich gelukkig om zijn ouders weer bij zich te hebben, maar ook bedroefd dat ze niet langer meer onder de levende waren. Maakte het hem egoïstisch om blij te zijn om zijn ouders weer aan zijn zijde te hebben? Ravenheart was nu ook in Starclan, had zijn leven voor de clan gegeven in een gevecht met Thunderclan en Bloodclan, al was het Bloodclan die de moord gepleegd had. Dit was een harde klap voor Innerghost, dat kon hij zien. Nadat Ravenheart zijn leven had gegeven stond Thrushdive op om zijn leven te geven aan Innerghost. De kleine sterretjes sprankelden langs zijn slanke lichaam terwijl hij op de komende Shadowclan leader afstapte. "Lang niet gezien, Innerghost," miauwde Thrushdive met een scheef glimlachje terwijl hij dichter bij kwam. "Ik zal er geen lang verhaal van maken omdat jij snel weer nodig bent in jouw clan," vervolgde hij, terwijl zijn ogen even flikkerden. "Ik schenk jou het leven van loyaliteit," sprak Thrushdive. "Dat je deze gebruikt om de clan te laten zien hoe belangrijk loyaliteit is," sprak hij. Innerghost bezat al over veel loyaliteit, maar deze kon ze goed doorgeven aan de andere katten in de clan. Thrushdive raakte de neus van de komende leader aan...

Innerghost zag hoe Thrushdive op haar af kwam gelopen. De zoon van Shrewstar zag er goed en gezond uit en bovenal gelukkig. Dat was goed om te zien. Thrushdive was een loyale warrior van Shadowclan geweest. Hij sprak zijn woorden uit waarop Innerghost knikte. Ja, zij voelde ook de druk dat ze snel weer terug moest gaan naar de levende. Tijdens haar reis hier naar toe had ze het dus goed gevoeld. Er was wat aan de hand en de dood van Ravenheart verklaarde het. Thrushdive gaf haar het leven van loyaliteit en deze ontving ze. Er ging een nieuwe huivering door haar heen en ze voelde de drang om iedereen van haar clan te laten zien hoe belangrijk loyaliteit naar elkaar en naar haar toe was. Thrushdive trok zich terug van haar en Innerghost keek hem recht aan. "Bedankt, Thrushdive," miauwde ze, waarna de cyperse kater zich terug trok tussen de andere Starclan katten. Nu was het tijd voor haar zevende leven. De kat die op haar af kwam was geen bekende voor haar en rook opnieuw naar Riverclan.

Het volgende leven zal door Dreamheart gegeven worden - Selflessness

In stilte wachtte de jonge calico kattin. Nou ja jong. Ze leek jong, geen litteken meer op haar glimmende vacht te vinden en het licht dat in haar blauwe ogen brachten iets van haar jeugdige onschuld terug. Het was niet de eerste keer dat ze een leven zou geven aan een toekomstig leader. Ze keek toe hoe de leader haar levens kreeg tot het uiteindelijk aan haar de beurt was.
Met een rustige pas stapte ze naar de zwarte kattin toe haar blauwe ogen gefocust op die van de zwarte kattin. "Innerghost." Fluisterde ze zacht een warme glimlach op haar lippen. "In mijn leven heb ik een belangrijke les geleerdt. De clan zal altijd boven alles gaan. Hoe pijnlijk het soms ook zal zijn. Hoe graag je voor jezelf zou willen kiezen op sommige momenten. Je zal jezelf toch op moeten geven voor het goede van de clan." Haar normaal vrolijke stem was zacht en serieus terwijl ze de kattin recht aankeek. "Hierbij geef ik je het leven van onbaatzuchtigheid. Moge je het belang van je clan en die die jij lief hebt altijd op de eerste plaats zetten." Sprak ze zacht en duwde haar neus tegen die van Inner. Het gevoel dat Dream te vaak had moeten voelen doorsturend. Haar onzekerheid over haar zuster, hoe ze had moeten kiezen tussen haar zusters geluk het de veiligheid van de clan en hoe ze daar haar zus mee had verraden. Maar ook het gevoel van opluchting wetende dat haar eigen geluk op de tweede plaats zetten de clan beter had gemaakt. Haar egoisme in haar jeugd verlatend. En een volwasse respectvolle kattin geworden was.
Uiteindelijk stapte ze in stilte weer naar achteren het contact tussen hun neuzen loslatend en glimlachte zacht. "Ik wens je succes in je leven als clanleader Inner. Starclan zal altijd over jouw stappen waken." Met een knikje stapte ze opnieuw achteruit en voegde zich naast de andere katten in de schaduwen van de sterren.

De onbekende bleek een lapjes poes te zijn met hemels blauwe ogen. Ze straalde iets uit wat maakte dat ze haar wel respecteerde. "Innerghost." Begroette de poes haar. Innerghost knikte terug ter begroeting, gezien ze haar naam niet wist. "In mijn leven heb ik een belangrijke les geleerd. De clan zal altijd boven alles gaan. Hoe pijnlijk het soms ook zal zijn. Hoe graag je voor jezelf zou willen kiezen op sommige momenten. Je zal jezelf toch op moeten geven voor het goede van de clan." Innerghost knikte opnieuw bij haar woorden. "Hierbij geef ik je het leven van onbaatzuchtigheid. Moge je het belang van je clan en die die jij lief hebt altijd op de eerste plaats zetten." En opdat moment raakte de poes haar neus en ging er een nieuwe siddering door haar ruggengraat heen. Allerlei gevoelens vulde haar lichaam, wat haar liet huiveren. Na de golf van gevoelens stapte de lapjes poes terug naar achteren. "Ik wens je succes in je leven als clanleader Inner. Starclan zal altijd over jouw stappen waken." De zwarte poes knikte respect vol naar de lapjes poes. "Bedankt, ik zal dit leven goed gebruiken," verzekerde ze de starclan poes. Ze wou haar nog om haar naam vragen, maar dat voelde niet goed, dus liet de zwarte poes het erbij.
De volgende poes had wel een Shadowclan geur met zich mee, maar verder was ze volledig onbekend voor haar. Wel viel haar op dat de poes zwart was en net zulke blauwe ogen had. Innerghost had eerst verwacht haar tweelingzus, Fallentear te zien, maar dit was Fallentear niet. De poes was toch anders en haar tweelingzus herkende ze uit duizenden zwarte poezen met blauwe ogen. Maar dit was Fallentear niet. De poes kwam dichterbij, haar lange zwarte vacht golvend in de zachte hemelse wind. "Gegroet, mijn dochter," begroette de volledig zwarte poes haar. Innerghost vernauwde nu haar ogen en was geneigd een stap naar achteren te doen. Ze wist geen woord uit te brengen. "Het spijt me dat ik je nooit heb kunnen zien opgroeien en het spijt me dat je al die moons het verkeerde hebt moeten denken. Maar je vader en ik hebben jou en je tweelingzus nooit willen verlaten," vertelde de poes. "Je vader en ik zijn vermoord door dassen tijdens de jacht en vervolgens niet terug gevonden doordat onze lichamen het territorium uitgesleept waren," vertelde de poes. "Je hebt het recht om te weten wat er gebeurd is voor ik je jouw leven geef, mijn dochter." Ze kwam nog dichterbij en Innerghost keek haar moeder aan met grote ogen. "Moons heb ik gehoopt dat je er achter zou komen wat er gebeurd was en dat je weer met een goede blik naar jouw vader en mij terug zou kijken, daarom geef ik jou het leven hoop, dat je dit nooit kwijt zal raken," sprak Darklily waarna ze haar neus tegen die van haar dochter aan drukte. Een siddering van droevigheid en verlangen ging door haar heen. Ze voelde hoe naar haar moeder zich hieronder had gevoeld en ervoer zelf hoe ze zich zou voelen als haar kittens zo naar haar zouden kijken. Vervolgens voelde ze een lichter gevoel, het gevoel van hoop, vasthoudendheid. Hierna liet haar moeder haar neus los en keek Darklily haar dochter aan. "Ik ben trots op je, Innerghost, en ook namens je vader, Tigerfang," sprak de mooie poes. Overduidelijk had Fallentear altijd al de bouw van haar moeder gehad. "Bedankt mam," klonk de hese stem van Innerghost, waarbij ze besefte dat ze de hele tijd geen woord had uitgesproken. "Ik zal zorgvuldig met dit leven om gaan en het goed gebruiken," murmelde ze. Ze slikte, waarna ze toekeek hoe haar moeder haar toe knikte en zich naast een grote, forse kater plaatste. Was dat haar vader?

En dan nu Fallentear met het leven - love

De pijn die de windclanner haar lichaam had gedaan had haar al snel verlaten toen ze in de eeuwige velden terecht gekomen was. Nogsteeds vond ze het erg ironisch dat het van alle clans een windclanner had moeten zijn, de clan van de vader van haar kittens. Haar kittens. Elke dag had ze vanaf hier over haar kittens gewaakt. Energy, de kitten die binnenkort zijn eigen pad zou volgen. Iets wat ze niet van hem gewenst had, niet op de manier die hij het zou gaan vervolgen, toch hield ze van hem hopend dat hij zijn hart toch bij zijn familie zou houden. Lion, haar zoontje die ondanks zijn uiterlijk erg verschillend was van zijn vader. Locked, de prachtige en krachtige poes en als laatste Inner. De eigenwijze en toch zorgzame kitten. Een lichte zucht verliet haar bek. Nu was niet de tijd om hier over te zitten piekeren. Ze had een belangrijke taak. Eentje die heel Shadowclan zou beinvloeden en nog wel het meest haar tweelingszus.
Nadat ze Shrewstar had gezien, met die pijn die het haar zusje deed volgde er alleen maar meer en toch was Ravenheart degene die haar het meeste gestoken had. Toch was hij onder goede zorg, hoewel hij hier nog niet lang was zou ze over hem waken tot zijn moeder zich uiteindelijk bij hen zou voegen. Ze volgde de lapjes riverclan poes toen die weer terug stapte en richtte haar oren op. Ze wilde de reactie van Innerghost weten op deze poes. Hun moeder. Nieuwschierig keek ze toe haar ogen kort glinsterend alsof ze weer een kitten was. Eindelijk zou ook haar tweelingzus weten wat er echt met hun ouders was gebeurd. Ze knikte kort naar haar moeder toen die terug kwam en nam een diepe hap lucht. Nu was de tijd dat zij haar zusje moest aankijken, haar een leven moest geven. Ze knikte zacht om moed op te nemen en hees zichzelf op haar poten voor ze naar haar tweelingzus stapte. Haar vacht zo dof als het was de periode voor haar dood glansde met duizende sterren. Ze keek haar zusje kort aan voor ze haar kop in haar nek drukte. 'You're looking good twinnie' snorde ze voor ze langzaam weer naar achter stapte en haar zusje recht aan keek. 'Met deze wil ik je je laatste leven geven. Het leven van de liefde' knikte ze kort. 'Houd van je clan, als dat je van je familie houd. Als een moeder van haar kittens' sprak ze warm en drukte zacht haar neus tegen de van haar zusje voor ze haar kop tegen de hare drukte. 'Moge wij elkaar snel weer zien, maar niet te snel, moge je een lang leven hebben' ze knikte opnieuw. 'Waak over mijn kittens twin' sprak ze voor ze terug stapte. 'Welcome Innerstar, may you lead your clan with pride and strength of these nine lives. Use them wise, make starclan look down proudly' snorde ze tegen haar zus voor ze terug naar de starclan katten stapte.

Ze had haar moeder ontmoet. Een mooie slanke poes, zelfde zwarte vacht en net zulke blauwe ogen. Haar moeder. Ze wist niet goed wat ze voelde en wat ze er mee aan moest. Ze besloot daarom het ook zo te houden en voortaan met een andere blik naar haar moeder te kijken. Ze liet haar ijsblauwe ogen nog wel op haar vader gericht, waar de andere vachtpatronen vandaan kwamen in haar familie (en de vader van haar kittens natuurlijk).
De poes die toen in beeld kwam herkende ze echter wel uit duizenden. Haar tweelingzus. Ze leek zoveel op haar, zoveel op hun moeder. Haar bouw was overduidelijk die van hun moeder. Innerghost had die van haar vader gekregen. De enige lichte verschillen tussen de twee zwarte, langharige poezen met ijsblauwe ogen. De donkere zwarte vacht leek vol te zitten met duizenden sterretjes. Deze glinsterde fel op tegen haar zwarte vacht. Haar ogen stonden ook helder. Haar tweelingzus zag er als vanouds uit. Gezond, sterk, mooi en bovenal gelukkig. Het stak haar om haar zo te zien, in Starclan, in plaats van tussen de levenden. Innerghost had het gevoel van verdriet om haar verlies zo lang onderdrukt dat ze deze nu wel voelde. Maar ze vertikte het om ook maar een traan te laten vallen. In plaats daarvan zette Innerghost een warme glimlach op en keek haar zus blij en warm aan. 'You're looking good twinnie,' zei Fallentear. "Lang niet zo goed als jij, Fallen," miauwde ze met een glimlach terwijl haar staart omhoog krulde. Fallentear keek haar recht aan en begon te vertellen over het leven dat ze haar ging geven. 'Met deze wil ik je je laatste leven geven. Het leven van de liefde,' sprak Fallentear. Liefde. Ze slikte een brok weg en knikte naar Fallentear, zwijgend. 'Houd van je clan, als dat je van je familie houd. Als een moeder van haar kittens,' vervolgde Fallentear waarna haar neusje die van Innerghost vond. Een warm, maar tegelijkertijd koud gevoel gleed door haar ruggengraat heen. Ze huiverde en voelde blijdschap, warmte, tintelingen, een licht gevoel... maar ook bezorgdheid, angst, woede en verdriet. Alle gevoelens die kwamen kijken als het ging om liefde. Liefde was misschien het moeilijkste in het leven, omdat het overal bij kwam kijken. Naast dat het het moeilijkste was, was het ook het belangrijkste. Iets wat je altijd bij je moest blijven dragen en niet moest verliezen, omdat liefde je ook bij het goede hield. Maar omdat liefde ook enorm eng is, was er ook een groot risico dat je het weg zou duwen, wat niet mocht gebeuren, want dat kon voor een enorme val zorgen. Liefde moest je bij je houden, niet weg duwen, liefde moest je koesteren.
Fallentear maakte zich los van haar neus en de twee poezen keken elkaar aan. Innerghost voelde hoe alle negen de levens door haar lichaam heen stroomde. Ze voelde zich sterk en als vanouds, jong en sterk. 'Moge wij elkaar snel weer zien, maar niet te snel, moge je een lang leven hebben,' sprak Fallentear. 'Waak over mijn kittens twin,' vervolgde ze. "Dat zal ik doen, altijd," beloofde de zwarte poes. 'Welcome Innerstar, may you lead your clan with pride and strength of these nine lives. Use them wise, make starclan look down proudly,' sprak Fallentear. Niet langer was haar naam Innerghost, maar Innerstar. De kersverse Shadowclan leader boog haar kop naar Fallentear toe en knikte. "Ik beloof dat ik Shadowclan sterker dan ooit te voren zal maken," miauwde ze vastberaden. "Shadowclan zal verder gaan in haar oude naam, in de naam die Shadowclan vroeger had. Trots, sterk en gevreesd," miauwde ze, haar tweelingzus strak aankijkend. Toen stapte Fallentear terug naar achteren. De katten keken haar aan en verdwenen langzaam. Als laatste richtte Innerstar haar blik op Shrewstar. Ze zou verder gaan waar zij was gebleven. Ze knikte naar de zwart met witte poes toen zij ook verdween in de menigte.

"Keer terug naar Shadowclan, Innerstar, snel!" Hoorde ze plots een bekende stem zeggen. Innerstar keek naar waar het geluid vandaan kwam en zag nog maar net de gevlekte vachtpatroon van Leopardgaze en zijn ogen, bezorgd en in paniek maar ook vol met verdriet. Innerstar wou naar hem toe roepen en hoopte dat dit één grote droom was. Dit kon niet waar zijn. Dit kon niet. Leopardgaze kon hier niet ook al zijn. Niet hij ook niet. Ze was Ravenheart en Leopardgaze in één avond kwijt geraakt. Dit kon niet mogelijk zijn. Dit mocht. En toen was alles zwart voor haar ogen en bevond ze zich niet langer meer in Starclan.