{ brother from another father - turtlekit }

Joltpaw was gegroeid tot een fantastische vechter en gigantische kater. Zijn idee over Mazeclan en Joltclan waren vervaagd in het verleden. Zijn moeder was nog wel steeds zijn grote idool, en hij ging dus alleen naar zijn broertjes en zusjes kijken omdat het de hare waren. Misschien zat er wel een potentiële deputy bij voor Joltclan. Just kidding, hij ging gewoon kijken of er één was die zijn vriendelijkheid waard was. Bij binnenkomst van de nursery zag hij het nestje liggen. Rosse kittens, sommigen met wat wit. Jolt boog zich over een minuscuul geval met een pluizig vachtje. Man oh man, hij was toch zeker nooit zo klein geweest? Hij neusde zacht in de vacht van het mormel. Kijken of het al wat kon, en of er wat nuttigs uit zou komen.

De kitten sliep niet en hoorde de pootstappen die hem naderden. Hij begon net een beetje besef te krijgen dat dat betekende dat er een kat dichterbij kwam, en dat werd opnieuw bevestigd toen een neusje in zijn vacht geduwd werd - zachtjes weliswaar. De rosse kitten bewoog wat, zijn oogjes nog steeds stijf dicht. Hij maakte echter geen geluid, sloeg enkel wat met zijn voorpoot naar voren, in de richting van degene die hem aangeraakt had.

Juist. Het beestje maakte geen geluid. Zijn oogjes zaten waarschijnlijk nog dicht. Het enige wat er afkwam was een zwakke mep met het voorpootje. Jolt was een beetje teleurgesteld. Come on. Hij wist zeker dat hij op zijn eerste dag tenminste kon lopen... toch? Hij wist de naam van het jonkie ook niet. Goldenkit, Turtlekit en... uh, nog iets. Hij iwst niet wie wie was, en dus bleef hij maar stil zitten waar hij zat, en keek toe op de kleintjes. "Goldenkit?" bromde hij op de gok. Kijken of de kitten responsief was tegenover die naam.

Goldenkit? Wat betekende dat nu weer? De stem die het bromde was onbekend aan de kleine kitten, en de woorden klonken nog niet bekend. Misschien had hij het wel al eens gehoord, ergens, maar het zei hem niets. Turtlekit gaf dan ook geen reactie. Misschien zou de andere kat iets zeggen dat hij wel begreep, al begreep hij slechts erg weinig - misschien zelfs enkel zijn eigen naam, en dat al nipt.

Weer bleef het doodstil liggen. Heh. Of het was niet de naam van het kleintje, of hij begreep wel heel weinig. Hij zou toch niet achterlijk zijn ofzo? Stel dat hij dom was, of misschien was 'ie wel doof. Als ze maar niet allemaal zo waren als Chilly, dat zou vreselijk zijn. Dan konden ze niet veel erger zijn. "Turtlekit?" probeerde hij nu. Als dat het niet was wist hij het ook niet, hij was de derde naam namelijk vergeten. Oeps. Zijn staart sleepte over de grond toen hij deze even zwiepte. Beter dat erop gereageerd werd. Hij moest zijn halfbroertje even testen. Omdat hij niet wist wie de vader was moest hij weten of deze geen slechte genen had ingebracht.

Het tweede ding dat de andere kater zei klonk al bekender. Automatisch gaf hij weer een klopje met zijn poot, misschien zelfs ietsje sterker dan de vorige por. Nog steeds maakte de kater geen geluid, al had hij waarschijnlijk gepiept als hij dat kon. De kleine rosse kitten porde opnieuw. Zou dat grappige andere ding nog dingen miauwen?

Reactie! Er werd weer geslagen met een voorpoot. Het raakte Jolts borstvacht, meer niet. Een beetje opgelucht leunde hij naar achter. Hij was niet retarded. Dacht hij zo. Toen er opnieuw werd geklopt twijfelde hij helemaal. "Turtlekit," ging hij opnieuw. Kon het beestje niet piepen ofzo? "Ik ben je broer, Joltpaw," Ugh, hij wilde een warriornaam. Joltpaw klonk vreselijk. Vooral moest hij zich voorstellen aan zijn jongere siblings. Zelfs als ze niks waard waren konden ze zich nog aan hem binden als ze wisten dat hij verlaat warrior was geworden.

De woorden van de kater zeiden de jonge rosse kit niets, maar toch bleef hij met zijn pootje enthousiast in diens borstvacht porren. Hij besefte dat allemaal natuurlijk niet, voor hem bestond de wereld enkel uit verwarrende geluiden en vreemde gevoelens. Zicht zou er later pas bij komen, maar praten zou hij nooit kunnen.

Eeeeeen hij was achterlijk. Jolt ging zitten, zuchtte, en keek neer op het beestje wat nog altijd in zijn vacht aan het slaan was. Kon hij überhaupt wel iets zeggen? Piepen ofzo? De tabby boog zich weg van het lichter gekleurde vachtbaaltje. Nu sloeg Turtle als het goed was in het niets. In plaats van weg te gaan besloot Jolt een laatste testje uit te voeren. Hij nam het pelsje in de nek van het kleintje voorzichtig tussen zijn kaken en tilde het uit het nest, om er even mee te schudden. Dit moest iets opleveren.

De kleine rosse kater sloeg opnieuw met zij pootje naar voren, maar dit keer voelde hij niets. hé? Waar was de andere kat nu opeens? Turtlekit pruilde, maar zijn gezicht vertrok al snel in een verbaasde uitdrukking toen hij opeens de grond onder hem voelde verdwijnen. De rosse kitten spartelde hulpeloos met zijn pootjes. Hij had geen idee waar hij was zonder de grond onder hem of de vacht van zijn moeder naast hem - had zag immers niets, zijn oogjes zaten nog stijf dicht.