Soft & warm

Van het moment waarop hij geboren was tot hier had hij non stop zitten klagen. Nou, klagen was een groot woord. In zijn gedachten tolden er niet veel dingen rond. Hij kon de dingen rondom hem duidelijk horen nu. Trots tilde hij zijn kopje op. Het was nog pikzwart, wat dus betekend dat al hetgene wat erachter lag nog onbekend terrein voor hem was. Hij haalde diep adem en liet een piep horen. Iets dat geen echte betekenis leek te hebben, niet voor hem en niet voor degene rond hem. Met een moeizame draai van zijn hoofdje viel hij om en rolde hij op zijn rugje. Moeizaam piepte het even, want nu lag hij op iets of iemand... en het lag niet echt lekker.

-Turtlekit & Open

De kitten was nog steeds zwakker dan zijn siblings, al was hij al iets aangesterkt. Zijn gedachten bestonden nog niet uit woorden maar uit rauwe gevoelens, de puurste van allemaal, de oerinstincten. Hij at alleen maar, kon nog niet op ontdekking gaan. Zijn oogjes zaten immers nog stijf dicht. Plotseling landde er een gewicht op hem. hij kon de zachte vacht van degene boven hem wel voelen, maar het besef dat het een sibling van hem was was er nog niet. Hij zou verontwaardigd piepen als hij dat kon, maar dat kon hij niet. Turtlekit zette kracht in zijn pootjes en probeerde het gewicht zo goed en zo kwaad als het kon van hem af te duwen, ook al was die veel groter en sterker dan hem.

Hij voelde iets zacht, iets dat men later een por zou noemen. Nou tja, ze noemden het nu ook een por, maar daar wist de goudkleurige kit nog niks van. Hij piepte even, een kleine opstand was in zijn stem te horen. Het klonk even zachter, omdat hij het gepiep kortstondig herhaalde. Maar al snel leek hij het op te geven. Kalmpjes strekte hij zich en bewoog hij zijn voorpootjes. Nou... Hij wist de naam van die dingen ook nog niet. Het was allemaal nieuw voor hem. Maar door deze actie leek hij wat van de zachtheid te gaan en kon hij zijn neusje ietwat tegen de pels van de ander duwen. Niet goed wetende waar hij zat met zijn neus, begon hij er harder tegen de duwen, alsof hij een reactie wilde.

Het geduw leek toch te helpen, want het gewicht gleed langzaam van hem af. Nu ja, niet helemaal, maar toch half. Turtlekit had toch al ietwat ruimte om te bewegen. Hij zuchtte eventjes, het enige geluid dat hij met zijn bekje kon maken, en wriemelde weer wat tot hij goed lag. Tot er opeens iets tegen zijn neusje botste. Huh? Wat was dat? Het porde hem opnieuw. De rosse kitten begon terug te porren met zijn neusje, hoewel hij niet wist wat of hoe of waar.

Het ding, dat zeker en vast leefde, begon terug te reageren. Het maakte wat geluiden, maar zelfs dat was erg weinig.. Ook zijn acties leken ietwat rustig en gewoon niet echt geforceerd. Dit vond hij raar. Hoe kwam het dat hij niet impulsief reageerde? Waarom deed hij zo? Hij snapte het niet. Hij piepte even en leek wat verbaasd te zijn over de aanraking van de ander. Als reactie erop, duwde hij een pootje tegen waar het gepor vandaan kwam, alsof hij de kit weg wilde duwen. Hij snapte zijn acties nog niet, maar het gevoel van verbazing was wel voor het eerst in hem opgekomen.

Iets harders kwam nu terug duwen, vooraf gegaan door een piep. Ergens had de rosse kitten wel door dat de andere ook leefde, maar in zijn wereld was dat allemaal nog niet echt van belang. Daar was hij nog niet van bewust. Turtlekit krabbelde opzij tot hij de andere niet meer voelde en ontspande daar weer, ietwat hijgend van de inspanning. Man, wat was het vermoeiend om je lichaam te verplaatsen. De kitten was immers nog niet sterk, al was hij ook niet heel groot.

Het duurde niet lang of de warmte en zachtheid leek zich verder van hem te verplaatsen. Hey! Hij piepte even, nijdig over het feit dat de ander had besloten weg te gaan van hem. Hij wist niet dat dit nijdigheid was, hij wist niks van deze emoties, deze dingen... Hij moest het allemaal leren, van het begin tot het uiterste einde. En zelfs als hij dan daar was, was er nog zoveel te leren. Een heel pas lag voor hem open, maar daar was hij zich echt nog niks van bewust. Hij besloot te piepen en te piepen en uiteindelijk wat te bewegen, tot hij weer iets aanraakte... en het bleef aanraken, porren en lastigvallen.

Hij had maar heel even rust voor de ander hem weer lastig begon te vallen. De rosse kitten raakte geïrriteerd, al had hij natuurlijk nog geen besef ervan. Het begon met piepen, een hoog, boos gepiep - nog een emotie die hij niet snapte. Maar al snel kwam de sibling terug dichterbij en begon hem te porren en lastig te vallen. Turtlekit liet het even toe, zijn snuitje vertrokken in irritatie. Met zijn voorpootje begon hij terug te slaan, zwakker dan de ander natuurlijk, maar toch.

Er kwam een reactie. de ander leek hem na te doen. Hij haalde diep adem en piepte even in een response waarna hij even harde porde naar de ander en deze probeerde weg te duwen van hem. Hij vond het niet echt fijn dat dit... ding... Hem op zijn plaats probeerde te duwen. Iets in hem was het niet eens met wat de ander deed en dat was duidelijk te merken aan hoe hij reageerde op de ander. Hij gebruikte even ook zijn achterpoten om de ander lichtjes weg te duwen. Hij snapte niet eens waarom hij dit deed.

De andere kitten gaf niet in en bleef doorduwen. Turtlekit begon moe te worden van het constante terugduwen, maar iets in hem liet hem niet opgeven. Twee achterpoten kwamen tegen zijn buik terecht. De rosse kitten blies de lucht die in zijn longetjes zat in een keer uit, een bijna piepend geluid makend. Hij krabbelde weer ietwat achteruit en haalde hijgend adem, al bleef hij wel halfslachtig terugduwen met een van zijn voorpootjes.

Het leek effect te hebben. Was dit dan een overwinning? Wat was overwinning? Hoe... Moest hij dat weten als niemand het hem uitlegde. Hij hoorde iets, iets dat hij nog niet eerder had gehoord, in combinatie met het terugtrekken van de ander. Daarop reageerde Goldenkit traagjes, door even te piepen en zich wat te verplaatsen. Hij hief opnieuw zijn kopje wat op, maar verloor al snel zijn evenwicht. Met een plofje lande zijn kopje op het lichaam van de ander, waar hij stil bleef liggen... Hij lag goed zo...

Vermoeid liet het katertje zijn pootje zakken. Hij hijgde nog steeds wat, maar de ander was hem in ieder geval niet meer aan het porren. Een piep bereikte zijn jonge oortje vlak voor een gewicht op zijn lijfje neerkwam. Turtlekit verstijfde even geschrokken maar ontspande zich uiteindelijk. Ach, zolang de ander hem maar niet weer begon te porren.

-Topic uit geloof ik?

Het leek stil te zijn, ookal leek de ander eerst een soort van gespannen te zijn.. Na een tijdje merkte Golden niet echt meer veel op van de omgeving en zakte hij weg in iets dat hij al meerdere keren had meegemaakt. De slaap... Het sleurde aan hem en trok hem mee in de wereld des dromen... Nou tja, hij droomde nog niet echt. Hij kon enkel nog maar simpele gedachten verwerken... En daarbij... Waarover zou hij moeten dromen als er toch niks te zien was?

-Yeah topic uit~ :3