The Hunt {Open}

Zebrakit voelde zich oppermachtig en groot. De zwartwitte poes hief trots haar kop terwijl ze de omgeving afspeurde naar prooi. In een flits doodde ze veel prooien tegelijk. Niemand kon aan haar tippen!
Haar pootjes schokten alsof ze aan het rennen was totdat ze iets raakten waardoor ze overeind schoot. Wat was er gebeurd? haar oogjes stonden weid open van schrik terwijl ze de andere nieuwkomer probeerde te ontwarren. "Ha.. alo?" piepte de kleine zwart-witte kitten naar de nieuwe kat die de Nursery binnen was gekomen. Misschien wilde deze zelfs wel vriendjes worden! Haar angst schoof ze snel terzijde en ze glimlachte naar de andere kat.

Het was een tijd geweest sinds de kater hier geweest was, na de dood van zijn moeder had hij niet gedurfd, bang dat alle vrolijke kittens hem aan zichzelf zouden herinneren en dus aan haar. Dit bleek echter niet het geval te zijn, integendeel, een steen leek van zijn hart gehaald te worden toen hij de vrolijke bolletjes zag rondspringen. Het had iets moois en goeds om te weten dat de clan's zekerheid hier was. Hij had verantwoordelijkheid voor deze kittens nu, voor elke afzonderlijke kit, en dat was speciaal. Het was goed om weer een doel te hebben.

Trillend van opwinding en blijdschap dat ze eindelijk gezelschap kreeg ging ze bijna van haar stokje. Gelukkig herpakte de kitten zich snel en zette ze dapper een paar pasjes naar voren. "Growt!" piepte ze tegen de kat die boven haar uit torende. Ze hield haar kopje scheef en keek de kat schattend aan. Was hij vriendelijk? "Wie jij zijn?" miauwde ze terwijl ze naar zijn gigantische poten keek. Ze trippelde naar zijn staart toe die ze zag bewegen en probeerde deze te pakken te krijgen tussen haar poten. Echter elke keer dat ze dacht zat ze zijn staart had zwiepte hij weer weg. Wat teleurgesteld keek ze naar hoe de staart heen en weer bleef gaan. Zou ze hem ooit te pakken krijgen?

Mayday! Mayday! De kater was ontdekt en een hyperactief bolletje waarvan hij de voorkant niet van de achterkant kon onderscheiden kwam zijn kant op. Toen de mond geopend werd ontdekte Tall waar het hoofd moest zitten, zich bezighouden met het ontcijferen van de codekittentaal hoefde hij niet. Het was de taal waarin hij vloeiender was dan normaal spreken - no judging please, het was gewoon veel cooler - en dus moest hij accuut grinniken bij het statement van de kitten. No argument there. De vraag die toen gesteld werd kon hij echter wel op antwoorden, en terwijl hij wat door zijn poten zakte antwoordde hij met een grote glimlach. "Tallshadow, tot uw dienst," Waarna de kater even zijn hoofd boog, en de kitten zacht op haar hoofdje sloeg met zijn staart. Het was toch wat om gezegend te zijn met het standaard bezighoudmiddel voor kittens, een grote pluizige staart.

'Tallshadow tot uw dienst' sprak de kat voor haar. Ze fronste en probeerde de naam in zich op te nemen. Enthousiast herhaalde ze zijn naam. "Tall.. schaduw. Jij pa...pa?" wist ze eruit te persen. Ze glimlachte en keek de kat verwachtingsvol aan alsof hij haar antwoord goed moest keuren ware het een quiz die ze aflegde.
Het tikje van de pluizige staart leidde haar weer helemaal af terwijl ze met hernieuwde krachten de staart van de nadere kat probeerde te vangen. Met een sprong ving ze eindelijk zijn staart en gaf er een paar likken over. Ze had eindelijk gewonnen, maar wat moest ze nu doen? Ze besloot naar voren te lopen en nestelde zich tussen te twee grote voorpoten van de kater in waar het warm en behaaglijk was.

Bij het nadoen van zijn naam moest hij glimlachen, het was té schattig, en haast teder knikte hij. De vraag die erna gesteld werd maakte echter dat hij even grinnikte, en zijn hoofd schudde. "Ik hoop het niet," Antwoordde hij het poesje, want als dat zo was had hij Little iets uit te leggen, en zichzelf. Dus nee, dit poesje, niet zijn dochter. Daar was hij ook nog niet klaar voor, Little wel, Little leek soms verlangend naar de pluizebollen te kijken met een blik die vertelde hoe graag ze dat ook wel wilde. Tall voelde zich dan altijd een beetje opgelaten, hij wilde het haar wel geven, maar kon het niet. Kittens waren lief, maar hij kon geen vader zijn. Hij was op het moment al vader van de clan, hoe kon hij ooit genoeg aandacht geven aan eigen kits? Hoe kon hij ooit alles goed doen? Hij durfde niet, hij was een watje. En een complete sucker voor kittens zo bleek weer toen de kleine tussen zijn poten ging liggen. De kater glimlachte. "Wil je een verhaaltje horen?" Mauwde hij zacht, liggen gaande aangezien het poesje nu toch rustig lag.