When the pain cuts you deep

Met een zelfvoldane grijns trippelde Polarpaw het kamp in. Ze had net enkele flinke prooien te pakken gekregen, waar ze best trots op was. Toen ze de lijster en het konijn op de prooistel had neergelegd ging ze met een muis aan de kant zitten. Maar daar bleef ze niet al te lang. Na enkele happen had ze een bekende kat gezien. Haar grijns verbreedde een beetje bij elke stap die haar dichter naar Magpiekit bracht. Ze had de kater al een hele tijd niet meer gezien omdat hij de hele tijd in de med cat den was geweest. En ze had zelf geen zin gehad om besmet te worden met zijn Greencough. Dat zou het niet waard geweest zijn. "Dag Magpiekit," hoonde ze, met de klemtoon gelegd op de 'kit'.

-Magpiekit first

Magpiekit. Hij was ouder geworden. Wijzer. Maar niet sterker. Nee en hij was laat. Al zijn leeftijdgenootjes hadden hun training bijna rond en hij moest nog beginnen. Dat werd zeker trainen tot zijn 16 moons. Want rond de 12 moons werd je warrior en dat was wanneer je op je 6 moons begon. Dus uitgerekend moest hij nog tot zijn 16 moons en dan hadden de meeste katten al nestjes enzo. Magpie zuchtte. "Dag Magpiekit," hoorde hij iemand honen. Hij kromp ineen, de stem herkennende van Polarpaw. Die gemene heks. "Ook hallo.", piepte hij zachtjes. Ja gegroeid was hij wel, maar hij had nog steeds dat stomme kittenstemmetje van vroeger. Zijn rode ogen ontmoette eventjes die van Polar, maar glipten dan snel weer weg. Dat kreng!