Friends with the monster. [OPEN]

Geluidloos liep de kater naar voren. Zijn neusje was naar voren gericht alsook zijn oortjes. Zijn snorharen trilden en het puntje van zijn staart zwiepte geagiteerd terwijl hij het muisje in de gaten hield dat op een zaadje aan het knabbelen was. Het muisje bevond zich nog net binnen ShadowClan-territory. Het was dus legaal als hij het zou doden en vangen, maar dan moest hij het natuurlijk wel eerst te pakken krijgen. Hij boog een beetje door zijn poten terwijl hij merkte dat hij zich plotseling bewust was van alles. Hij was alles eerst even vergeten, maar nu hoorde hij duidelijk verderop de monsters over het Thunderpath razen. Toch was de kater niet van plan om zich daardoor af te leiden, was vastbesloten om deze muis voor zijn Clan te vangen. Hij boog nog een beetje door zijn poten terwijl hij afwachtte op het juiste moment om zich af te zetten. Het muisje leek niks in de gaten te hebben en leek zich op een veilige afstand te voelen van de monsters. Ze moest eens weten. Rapidpaw grijnsde terwijl hij zich afzette. De muis schrok op, draaide zich om en liet het zaadje vallen. Rapidpaw grauwde terwijl hij het beestje achtervolgde. Het duurde niet lang voordat hij het Thunderpath in zicht kreeg, maar hij remde niet af. Pas op het laatste moment besefte hij dat het te gevaarlijk werd en remde hij af. Hij keek geërgerd naar het muisje dat de oversteek zonder problemen wist te maken en nu prooi was van ThunderClan. ‘Shit,’ zuchtte hij. Hij ging zitten en begon zijn poot te wassen terwijl hij naar de vieze monsters keek die over het pas raasden. Ondanks dat zijn haren omhoog gingen telkens als er eentje naderde, was hij niet van plan om zich af te laten schrikken en bleef hij gewoon zitten. Hij was ver genoeg om er niet door lastiggevallen te worden, maar veilig? Niet echt.

Met een rustig drafje wandelde de kater veder. Zijn blik gleed over de bomen van het Thunderclan gebied, wat was hij toch gelukkig dat hij hier zat in niet bij Windclan. Stel je voor, dat hij daar wonde? Dan kon hij nooit klimmen, iets waar hij altijd over droomde. Om in de allerhoogste boom van de territorium te klimmen. De rode gespierde later zuchtte eventjes zacht. Straks moest hij terug komen in het kamp met prooi bungelend in zijn bek. Anders kreeg hij weer op zijn sodemieter van die Bloodclanners. Maar jagen ging nou eenmaal moeilijk zonder mentor. Toch liep Gingerpaw met snelle passen verder, richting de Thunderpath. Het duurde dan ook niet lang voordat hij de geur van de monsters rook. De kater trok eventjes zijn neus op en wandelde stug veder. Langzaam kwam de rode en gespierde Apprentices tussen de struiken vandaan -die hem eerst verbogen hield- De zwarte pad dat door het bos kruiste kwam in zijn blik en meteen viel hem op dat het rustiger was dan normaal. Tot dat een kleine bruine gestalte over de zwarte stinkende pad rende. Zijn instincten begon meteen te werken en dook in de jachthouding. Toen de muis zijn terratorium bereikte sprong hij uit zijn schuilplaats bovenop de muis. Zijn nagels klemde hem tegen de grond aan en meteen beet Gingerpaw zijn keeltje door. Wat een geluk zeg! De kater pakte het wat magere muisje op en keek naar de overkant waar het beestje eerst had gezeten. Zijn ogen bleven op een andere stuk vacht geplakt. De kat die daar zat zat op zijn dode gemakje zijn poot te wassen, en best wel erg dichtbij het Thunderpath. Tenminste dat vond hij. De kater stapte iets naar voren wachtte tot en monster naderde. "Pas je een beetje op?!" Riep hij naar de kater, en zwiepte een beetje bezorgd met zijn staart. Straks lette hij niet goed op en werd de aangereden!  

OCC; Telefoon bericht

Ondanks dat Rapidpaw zijn poot aan het wassen was, hield hij de overkant toch in de gaten om te zien waar het muisje terechtgekomen was. Misschien zou het niet gevangen worden en zou het nog terug rennen ook. Dan had hij misschien toch prooi voor zijn Clan. Het jagen was echter heel erg lastig als je geen mentor had die hem jachttechnieken had aangeleerd. Ook kende hij nog geen vechttechnieken, maar hij was er vrij zeker van dat hij er genoeg kon improviseren om zichzelf te beschermen. Natuurlijk had hij wel een mentor nodig die hem de nodige aanvallen en verdedigingstechnieken aanleerde, maar hij wist gewoon dat als er iets gebeurde dat hij zichzelf kon beschermen als dat nodig was. Rapidpaw keek op toen hij een geluid hoorde. Het monster dat naderde gromde nog een eindje verderop, maar was lang geen gevaar meer voor Rapidpaw. Aan de overkant stond een kater die waarschijnlijk afkomstig was van ThunderClan. Rapidpaw snoof geërgerd toen hij zag dat de kater een muisje tussen zijn poten hield, waarschijnlijk hetzelfde muisje waar hij een paar minuten geleden nog op had gejaagd. Aan de ene kant vond hij het knap van de Apprentice dat hij de muis wel had gevangen, maar aan de andere kant vond hij het ook vervelend omdat dat muisje prooi had kunnen zijn voor zijn Clan. ‘Ja hoor,’ sprak hij rustig op de lichtelijk bezorgde toon van de ThunderClan-cat. Toch zorgde de toon van de kater ervoor dat hij zich bewust werd hoe veel gevaar hij wel niet liep als het monster van het pad zou afwijken. Maar goed, die monsters weken nooit af van hun pad. De kater richtte zijn oren naar voren en keek de kater aan de overkant aan. ‘Je hebt geluk dat die muis ongedeerd het Thunderpath over is gerend,’ zei hij met een knikje naar de muis, expres weglatend dat dat zijn schuld was. Dadelijk dacht ThunderClan nog dat ShadowClan hun gratis prooien gaf en dat wilde hij niet.