Boek (nog zonder naam)

Hooftstuk 1.
Ik ben met de hele school naar een grieks dorp. Ik ben dertien jaar. Ik zit in het eerste jaar Havo. We lopen door een eeuwen oud steegje. Mevrouw van de goot heeft al tien keer geroepen dat ik op moest letten, maar ik verveel me. Griekenland was niks voor mij. Ik liep er maar een beetje achteraan te sloffen. Ik hoorde in de verte een knal. Iets vreems! Niet iets zoals een geweer een bom vuurweg of van dat soort dingen! Mevrouw van de goot riep iedereen bij zich en rende met de hele groep van vijfendertig kinderen een hotel in. Tussen al die ouden dingen stond aan de rand een mooi nieuwe, lux hotel. Ik wil weten wat daar was. Mevrouw de goot miste mij niet, al was dat natuurlijk niet anders te verwachte omdat er zesendertig kinderen in die klas zaten. De andere vijfendertig kinderen waren mee gerend. Het leek als of de wind mijn naam riep. Het leek of mijn voeten vast zaten,en ik maar in een richting mocht lopen. Ik rende richting de knal. Ik stond uiteindelijk achter een eeuwe oude steen uit de griekse tijd. Hij was groot genoeg om achter te staan. Ik keek langs de steen naar het stuk land waar de knal vandaan kwam. Het zag eruit of er een deuk in de keiharde grond zat. Ik liet de steen los en liet haar halve lichaam naar voren,om het beter te kunnen zien. Opeens word mijn arm gepakt door een renende man. Ik ren gewillig mee. We rennen naar een of ander winkeltje. ‘Hoi Serena’ sprak de man. Ik keek hem verbaast aan.’Hoe ken je mijn naam?’ Vraag ik terwijl ik de man helemaal bekeek. Vreemd allemaal ik hoorde een klap, ik ga kijken, ik word mee gesleurd naar een griekse winkel, door een man die ze niet kent maar hij wel haar naam weet, zonder dat ze ook maar iets van identiteits bewijs bij had, dus dat kon het niet zijn! ‘Je bent hier niet voor niets, of dacht je dat je hier zomaar was?’ Sprak de man. Ik kijk hem verbaast aan. ‘Welkom Serena ik ben Pergaminho, ik nodig je uit om op l'école de sorcellerie te komen, dat is een school voor tovenaars! We wachten aleen eeuw op jou komst, en nu is het eindelijk zover, om je echte ouders op te volgen.’ Sprak de man. Ik schoot in de lach. ‘Ja tuurlijk! Ik ben geen tovenaar!’ Sprak ik. ‘Ben je wel Serena! Kijk naar je arm’ Sprak de man. Serene deed haar mouw omhoog en keek naar de binnen kant van haar arm. Er zat een soort slangen tekening op haar arm. Het was altijd al zo geweest dus ze vond het niet vreemd om te zien. Toen hield de man zijn arm er naast. Ze zag het zelfde teken. ‘Dit is het teken van l'école de sorcellerie’ Sprak Pergaminho. ‘Oke, toch geloof ik je niet helemaal’ Sprak ze. Pergaminho zuchte. Hij pakte een stok. Hij richte op de muur. ‘Foramen’ Sprak hij. Toen zat er met een lichte knal een gat in de muur. Serena keek licht verbaast. ‘Sana’ Sprak hij. Het gat in de muur heelde zich. ‘Oke ik geloof je’ Sprak ze, terwijl ze naar de muur staarde waar niks meer aan te zien was, als of er niks was gebeurt! ‘Kom morgen naar het zuideplein’ Sprak Pergaminho. Serena knikte. Het zuideplein kwam nooit iemand, het was een verlaten gebied. ‘Ga maar gouw terug naar je klas, ik zorg dat je Zus het weet dat je naar ons komt, en school denkt dat je naar een andere normale school gaat’ Sprak Pergaminho. Serena knikte, en liep weg. ‘En vertel niemand over dit, wat we besproken hebben’ Sprak Pergaminho. Serena rende terug naar de groep. ‘Oke we gaan even checken of iedereen er is’ Sprak mevrouw van goot. Serena ging weer tussen de groep staan, zonder dat iemand het merkte. ‘Serena’ Sprak mevrouw de groot. ‘Hier mevrouw de Groot’ Sprak ze. Ze hoorde zacht de stemmen van de andere leerlingen. Ze dacht aan wat er net was gebeurt. Eigenlijk was het allemaal zo vreemd. Morgen zou ze haar leven hier verlaten. Pergaminho zal er voor zorgen dat ze morgen zo weg kon! Wat ging het snel! Even geleden wist ze niks van het hele tovenaar gebeuren. Ze dacht dat het allemaal niet bestond. Haar echte ouders waren trouwens toch normale mensen?! Ze zijn omgekomen bij een auto ongeluk! Toch? Was het allemaal verzonnen? Zomaar verzonnen, omdat ze niet wilde dat ze zou horen dat ze tovenaar was, en naar die school zou moeten gaan? Was haar zus bang om het haar te vertellen? Ze zou het moeten wezen, omdat ze haar ouders wel kende. Haar ouders hadden mij bij haar achtergelaten zeker? Wat was er echt gebeurt? Je kon zoveel denken! Je wist nooit wat waar was! Hoe kon je zomaar iemand vertrouwen die je niet kent, en je even verteld dat je ouders tovenaars waren! Toch wist ze diep vanbinnen dat Pergaminho de waarheid had gesproken! Dat was één ding wat zo was! Hoe zou ze eigenlijk bij die tovenaars school komen?! Hier in de buurt was het in ieder geval niet! En hoe moesten ze van een grasveld in een verlaten gebied ineens bij een grote tovenaars school zijn?! Morgen zouden alle antwoorden waarschijnlijk wel uitkomen! ‘Volgen jullie mij het gebied uit, naar de appartementen’ Sprak mevrouw van de Goot. Serena volgde de groep. Nog steeds in gedachte verzonken. Hoe zou het daar wezen? Na een eind gelopen te hebben kwamen ze bij de huisjes aan. Serena zad met een ander meisje in een huisje. Ze kende het meisje niet goed, hoewel ze voor haar in de klas zat. Ze ging opbed zitten. Het was een lekker zacht bed. Ze staarde naar de grond. Wat zou morgen haar brengen?