I hope you can hear me

Zijn lome passen toonden aan dat de gevlekte kater niet helemaal ok was. Zijn vacht was dof en niet langer pluizig. Wat ooit een warrior had moeten zijn, was niks meer dan een jonge elder geworden. Hij zag iedereen voor zijn eigen gelukkig worden. En de jonge elder, die iedereen vergeten was, bracht zijn dagen eenzaam door in de den. Hij mocht geen warrior worden. Zijn gezondheid was niet stabiel genoeg daarvoor. Hij had nooit een nut gehad in de clan. Hij had alles voor zijn ogen zien gaan... Zijn zus, zijn partner... Zijn kits... Maar iets in hem zei dat die laatste nog ergens konden rondlopen... Buiten Fox, Shimmer en Badger natuurlijk. Die zaten in zijn eigen clan, maar ze hadden nooit echt de moeite genomen hun vader te bezoeken. Hij was een elder, hij had niks om trots over te zijn. De kleine, gevlekte kater liep wankel richting de grens en zakte door zijn poten vlak bij de plaats waar hij vroeger altijd Crimson ontmoette... Hij neeg zijn kopje wat en haalde die adem... Om zichzelf op te duwen en even naar de hemel te kijken. "Hey... Crimson..." zei Lakeside zachtjes. Het was avond en weldra zou de zilverpels zichtbaar worden. "Ik dacht even hier terug te komen... Deze plek brengt mooie dingen terug, niet?" hij glimlachte even en keek naar de hemel die een zachtroze kleur droeg. "De kits worden al groot... Maar ik zie ze niet veel... Ik hoop maar dat de andere het goed maken," bekende hij zachtjes. "Maar goed, dat kan je zelf wel goed zien, niet?" zei hij nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. "Met mij gaat alles ook goed hoor, hahaha," Hij grinnikte even en liet zijn oranje ogen langs de hemel gaan... Zijn mondhoeken begonnen echter opeens te trillen, gevolgd door wat tranen die uit zijn ooghoeken glipten. "Ja het is waar... Ik mis je... Crimson..." zei hij zachtjes. "Maar ik probeer er het beste van te maken..." bekende hij zacht. "Tot de dag dat we elkaar terug zien... Mijn liefste..." Hij moest even zacht lachen om die laatste zin... ZIjn allerliefste...

-Echopaw

Ze lag aan de border te wachten tot er misschien nog prooi langs zou komen. Er was een plekje onder haar vrij van sneeuw gemaakt door een ander. Ze had het ingepikt en lag in een ijskoude avondzon, in stilte onder een struik. Het was een heldere dag geweest, dus lagen de temperaturen absoluut laag. Nu zeker onder nul. Ze wachtte, maar in plaats van een prooi kwam er een Windclanner aan waggelen. Hij leek jong, maar zeker niet fit. Hij rook niet naar ziekte, zoals hun kamp ook rook. Hij rook naar Windclan en slaap, dat was alles. Ugh, zijn aanwezigheid verbrak haar moment. Ze wilde net opstappen toen ze een woord hoorde vallen wat haar intrigeerde. Crimson. Ze keek niet om, luisterde alleen even. Ze bedoelde maar, dat kon niks kwaad, toch? Toen hij begon te huilen legde ze haar kop neer, haar oren echter niet afwendende van het tafereel. Toen hij helemaal klaar was met z'n verhaal wachtte ze even. Zou ze dat doen? Echo luisterde naar zijn gesnik, voor ze uiteindelijk haar entree besloot te maken. Ze stond op, bevrijdde zichzelf uit de kluwen van de struik. Ze ging zitten voor het ding, heel ongemakkelijk. "Crimson.. cry..?" vroeg ze aan de kat. Oh man, huilende wezens... Ze bestudeerde de Windclanner. Zwart-witte vacht, kort, zijn ogen zachtoranje. Kon 't..?