Hah, no 282 Actief Maybe you were my blue moon,
maybe I let go too soon.
Running from what could be,
so terrified of happy,
| |
| Onderwerp: It was worth trying do 10 maa 2016 - 17:04 | |
|
Zijn ijsblauwe ogen keken voor zich uit terwijl de zwarte kater langzaam door het woud sloop. Zijn staart hing slaap achter hem aan. Weer zo'n rotdag. Een nieuwe Deputy, nieuwe vijanden en nieuwe problemen. Een diepe zucht rolde uit zijn bek tegen de tijd dat hij het Rogue Territory aantrof. Niet dat hij hier wat zocht. Maar iets of iemand riep hem hiernaartoe. Alsof datgene wou dat hij hier was. Schichtig keek de kater om zich heen. Het was rustiger dan hij verwacht had. Het zag er ook zo vredig uit. De kater kreg vandaar ook bijna de nijging te gaan zitten en uit te rusten. Maar hij wist dat dat niet kon. Hij moest doorlopen. En hij zal ook bij zijn bestemming aankomen. Tijdens het wat sneller trippelen door het grindpad voelde de WindClanner een plotselinge zwaar gewicht op zijn rug. Wat hem meteen deed omvallen. Hij hapte geschrokken naar adem en keek recht in de kraaloogjes van een hond. Niet te groot, niet te klein. Toch mocht Runningtime het beest niet onderschatten. Hij zag zijn kans en krabte zijn neus, hij kronkelde zich meteen los. Zijn pels recht overeind en zijn klauwen uit zijn hulzen geschoten. Plots gebeurde alles te snel. Het beest greep hem bij zijn rug en boorde zijn tanden met flinke kracht zo diep mogelijk zijn huid in. Runningtime siste door de pijn en voelde zijn tegengestribbel zwakker worden. Waarom moest hem dit weer overkomen? De hond begon al razendsnel zijn kop heen en weer te schudden in de hoop de zwarte kat duizelig te maken en dood te vallem. Hoeveel pijn het ook deed, Running wist wel dat dit nutteloos was en dat het allemaal beter snel kon gebeuren. Hij liet zich slap tussen de kaken van de hond hangen. De pogingen om weer vrij te komen hadden toch al geen nut meer.
- Lovesong first
|
|