R u kidding me? {Brindleleaf}

Bronzemask lag relaxed in het winterzonnetje, haar kop op haar voorpoten. Ze keek verveeld naar haar clangenoten die voorbij liepen. Ze zag hoe twee kittens ruzie maakten en hoe een queen het oploste. Ze zag hoe een elder lui op zijn lunch kauwde. Ze zag hoe een jonge apprentice trots aan haar zusje vertelde hoe ze haar eerste prooi had gevangen. Dat deed haar denken aan Brindleleaf. Ze had haar de laatste tijd niet veel meer gesproken. Eigenlijk had ze er wel even behoefte aan. Met nieuwe energie stond ze op en schudde wat grassprietjes van zich af. Ze zocht het kamp af naar de gevlekte vacht van haar zusje, en liep naar haar toe. ''Hey Brin!'' Begroette ze de kattin vrolijk.

Het leven zat niet mee en het erge was nog dat het haar eigen schuld was. Ze zorgde er altijd wel weer voor dat er iets gebeurde wat niet door de beugel kon en wat ze dan weer op moest zien te lossen. Natuurlijk zorgde ze er wel voor dat ze een dekmantel had, dat ze een verhaal had die alles verklaarde. Toch werd het web van leugens steeds groter en hoe lang zou het nog duren totdat ze een fout maakte? Ze was gehaaid dat was zeker, maar iedereen maakte wel eens een misredenatie. Ze had net een training met Swanpaw gedaan en lag nou in het kamp. Het was pas een paar dagen geleden dat ze zwanger was geraakt, dus het was nog niet zichtbaar, maar uiteindelijk zou iedereen het zien. Ze had haar verhaal al klaar, ze zou er voor zorgen dat niemand achter haar geheim kwam. Dat was haar bij haar eerste nestje gelukt en ze zou er voor zorgen dat dat nou niet anders zou zijn. Ze keek op toen de stem van haar zus de stilte verbrak. Dat vond ze nog het moeilijkst dat ze zelfs haar bloedeigen zus niet de waarheid kon vertellen. Het was een leugen om bestwil, een leugen die het voor iedereen beter maakte. Dan was het niet erg toch? Ze glimlachte naar haar en klopte met haar staart naast haar, dat ze daar kon gaan zitten. “Hee Bronze.” Zei ze even vrolijk terug.

Brindleleaf zat te piekeren dat kon Bronzemask zien aan haar ogen, oh ja ze kende haar zus en wist dat haar iets dwars zat. Toen haar zus haar opmerkte begon ze te glimlachen en gebaarde haar te gaan zitten. Bronzemask deed dat en sloeg haar staart comfortabel om haar poten. ''Hoe ist met jou?'' Besloot ze maar te vragen op normale toon. Ze waren allebei goed in het verbergen van hun emoties dat is een ding wat zeker is.

Ze zag aan haar zus dat ze merkte dat er iets was. Uiteraard merkte haar zus dat als iemand haar goed kende dan was Bronze dat wel. Toch was zij er heel goed in om gewoon haar pokerface op te houden. “Goed. Druk met Oceanpaw en Swanpaw.” Daarnaast was ze ook heel druk met andere dingen, maar dat zei ze niet hardop. Zo vertelde ze de waarheid, ze hield alleen wat dingen achterwegen. “En met jou?” Vroeg ze terwijl ze haar zus een klein kopje tegen haar wang gaf.

''Goed. Druk met Oceanpaw en Swanpaw.'' Miauwde Brindleleaf. Oja, zij had natuurlijk ook een apprentice, correctie twee. De kattin gaf een kopje tegen Bronzemask's wang. ''En met jou?'' Miauwde ze. ''Ook goed, en druk met Puddlepaw.'' Antwoordde ze terwijl ze in gedachten de les van vanmorgen weer voor zich zag. ''Hij is heel ambitieus alleen af en toe een beetje impulsief.'' Vertelde ze haar zus. ''Van wie zou 'ie dat nou hebben?'' Plaagde ze Brindleleaf.

Ze glimlachte toen haar zus over Puddlepaw begon. “Hoe gaan de trainingen. Pikt hij het snel op?” Ze kon niet voorstellen dat dat niet zo was. Haar zoontje was inderdaad ambitieus zoals Bronzemask ook aangaf. “Ik ben helemaal niet impulsief.” Vervolgde ze iets snauweriger dan dat ze bedoeld had. Het deed haar denken aan de manier waarop ze weer zwanger was geworden, dat was heel erg impulsief geweest. Ze was alleen veel te koppig om dat toe te geven. Ze wilde het ook ontkennen, omdat ze diep van binnen wist dat haar zus gelijk had.

'Hoe gaan de trainingen. Pikt hij het snel op?' Vroeg Brindleleaf. 'Jawel, hij kan redelijk jagen maar hij 's denk ik meer een vechtertje.' Miauwde Bronzemask. 'Ik ben helemaal niet impulsief.' Zei Brindleleaf op een snauwerig toontje. Neuh tuurlijk niet. Bronzemask keek haar zus aan. 'Oh sorry hoor, het was niet mijn bedoeling om je te herinneren aan bepaalde dingen die je gedaan hebt in je leven.'

“Een sterke warrior kunnen we wel gebruiken.” Al zorgde het toch voor een frons in haar voorhoofd. Ze had liever niet dat haar kinderen zich in gevechten mengden, maar ze wist dat ze dat niet kon voorkomen. Uiteindelijk zouden ze wel moeten, maar ze vond het verschrikkelijk als ze pijn hadden. De volgende opmerking van haar zus klonk als een verwijt en met een ruk draaide ze haar kop naar haar toe. Dat uitgerekend zij zo’n rot opmerking moest maken. Toch ging ze er niet op in haar schouders zakten wat terwijl ze gepijnigd naar haar voorpoten keek, dat was helemaal niets voor Brindleleaf.

''Een sterke warrior kunnen we wel gebruiken.'' Miauwde Brindleleaf. Na de opmerking van Bronzemask draaide Brindle zich met een ruk om. Bronzemask verwachtte een felle opmerking maar brindleleaf haar schouders zakten omlaag en ze keek naar haar poten. Bronzemask keek er een beetje beteuterd naar. ''Ehhhm...'' Was het enige wat uit haar keel kwam. ''Gaat het?'' Vroeg ze voorzichtig. Ze wilde haar zus niet kwetsen. Ze had niet verwacht dat het haar zo zou raken. Normaalgesproken zaten ze nu te kibbelen.

“Ziet het eruit alsof het gaat?” Snauwde ze terwijl ze zacht binnensmonds begon te vloeken, woorden die niet bestemd waren voor de buitenwereld. Voor het eerst voelde ze zich een mislukkeling. Ze had haar kinderen pijn gedaan, het meest dierbaarste in haar leven had ze gekwetst. Ze was een waardeloze moeder en ze verwachtte niet dat ze het een tweede keer beter zou doen. Ze had het recht niet om opnieuw Queen te worden. Soms wilde ze dat ze net als haar zus was. Ze keek op recht in de ogen van Bronzemask. Haar gezicht vetrokken van de pijn, pijn die bij haar veel harder aankwam dan bij welke andere kat. Ze was er veel te gevoelig voor en dat was ook de reden dat ze zo vaak maskers opzette.

''Ziet het eruit alsof het gaat?'' Snauwde Brindleleaf. Ze hoorde haar zachtjes mompelen maar verstond niet goed wat ze zei. Er was iets goed mis met haar dat zag je zo. Brindleleaf keek recht in de ogen van Bronzemask. Haar ogen vertrokken van de pijn, haar spieren gespannen. Bronzemask maakte zich nu wel echt zorgen. Dit is gewoon niet normaal meer. Bronzemask zuchtte even om haarzelf te kalmeren. ''Wat is er aan de hand, Brin?'' Vroeg ze rustig maar met bezorgde ondertoon. Ze wilde het weten, dan kon ze haar helpen. Dit kon ze niet langer aanzien.

Een bibberige zucht verliet haar bek terwijl ze verslagen haar kop op haar voorpoten legde. “Ik ben gewoon zo’n oen.” Zoiets had ze nog nooit over zichzelf gezegd. Meestal lag het altijd aan de ander, maar dit keer voelde dat niet zo. Zij was zelf de aanleiding geweest voor de puinhoop waar ze nu in zat. “Soms is het gewoon zo’n wervelwind in mijn kop, maar ik had het voor moeten zijn.” Haar blik werd afwezig terwijl ze strak voor haar uitstaarde.

Brindleleaf zuchtte alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten. ''Ik ben gewoon zo’n oen.'' Bracht Brindleleaf uit met bibberende stem terwijl ze haar kop op haar voorpoten legde. Er was hier iets heel erg mis, anders zou haar zus nooit zo iets doen. ''Soms is het gewoon zo’n wervelwind in mijn kop, maar ik had het voor moeten zijn.'' Wat voor moeten zijn?!? Bronzemask werd bezorgder en bezorgder. Kalmeer, rustig aan. Bronzemask slikte en zei toen met een vriendelijke warme stem. ''Je kan het vertellen, ik zweer bij Starclan dat ik niet boos ga worden.''

Ze tilde haar kop weer op en schudde langzaam haar kop. “Ooh hier wordt je wel boos om Bronze. Ik ben er zelf al boos over en jij bent de meest verstandige van ons twee.” Dat was ook vreemd, dat was de eerste keer dat ze zulke woorden in haar bek nam. Ze zou het anders nooit toegeven dat ze soms veel te impulsief was. “Ik ben weer zwanger.” Fluisterde ze er achteraan. Ze klemde haar kaken op elkaar en keek beschaamd weg.

Brindleleaf schudde haar kop. ''Ooh hier wordt je wel boos om Bronze. Ik ben er zelf al boos over en jij bent de meest verstandige van ons twee.'' Bronzemask slikte en spitste haar oren. ''Ik ben weer zwanger.'' Fluisterde Brindleleaf en keek daarna weg. Zwanger? Wat ben je aan het doen met je leven? Wie is de vader? Heb je dit al aan je kits verteld? Deze gedachten spookten door haar kop en maakte haar hoofd pijn doen. Maar toen dacht ze aan wat Brindleleaf dan niet voor pijn moest hebben. Ik ga haar niet helpen door het er nog eens in te wrijven, nee ik ga haar zo goed mogelijk proberen te helpen. Bronzemask zuchtte diep om zichzelf te kalmeren. ''Kan ik je helpen met iets, maakt niet uit wat?'' Miauwde ze met een kalme stem. Ze wist niet dat ze dat kon, zo kalm blijven. Maar iets in haar zei dat als ze haar zus nog meer opfokte, het niet ging helpen. Nee, dit moest ze kalm aanpakken.