Ex-plain

Hij zocht nu al tijden naar dezelfde kat, en het werd steeds lastiger haar te vinden aangezien het nu aan anderen leek door te dringen dat hij de deputy was. Plots allemaal katten die hem vroegen om richting, dingen te doen, en mogelijke verbeteringen. Het was best veel om plots over je heen te krijgen en de kater was op het moment nog op het niveau van knikken en geen idee hebbende waar het precies over ging. Iets waar hij ongetwijfeld aan zou moeten werken. Eerst echter werken aan vriendschappen die hij moest, en wilde, onderhouden. Vandaar dat hij zich verontschuldigde tegenover de zoveelste kat, en naar de poes met de zwart-witte vacht vloog toen die eindelijk binnen kwam lopen. "Sin!"

Oke, rewind, sprak ze serieus zo koel tegen hem? Zijn naam werd genoemd dus dat moest het geval zijn. Meteen vertoonden zijn ogen tekenen van pijn, want als hij iets lastig vond om mee te dealen was het een vriend die boos op hem was voor iets waarvan hij niet wist wat. Vandaar dat hij resoluut ging zitten, en zijn kop schuin hield, "Gaat het met je?" Zijn stem bezorgt, oprecht.

Ze keek niet echt vrolijk, dat was het eerste wat hem opviel. Daarnaast werd het hem duidelijk dat de poes de aarde nogal flink haatte, of boos was in general, want haar klauwen doken de grond onder haar poten in. Verder had ze de venijnige blik in haar ogen, sprak ze met lange pauzes, en noemde ze hem bij zijn volledige naam. Tall trok een wenkbrauw op bij het horen van het antwoord. "Aha," Antwoordde hij sarcastisch. "Daar trap ik niet in Sin, je bent een van mijn beste vrienden, en als er iets met je is moet ik het weten," Hij keek even naar de grond, zou het kunnen dat zij liever deputy had willen worden? Was ze jaloers, of boos dat hij het was geworden? "Ik heb niet gevraagd om de rang.." Zijn stem was nu zacht, want als dit tussen hem en Sin in kwam te staan, tussen hem en zijn vrienden, moest hij dit dan wel willen? Akkoord gaan met wat er van hem verwacht werd?

Een angst welde in hem op toen ze alleen maar bozer begon te kijken, had hij het dan goed? Was dat waar het haar om te doen was? Nou, nee blijkbaar, want in plaats van daarop te antwoorden begon te het hem te vertellen. Een soort codetaal waar hij niet in gespecialiseerd was. Complete verwarring kwam als een wolk in zijn ogen hangen, maar de blik naar Little deed het hem dagen. Het eerdere gesprek met Sin, de spanning tussen haar en de grijze poes, het mijden van hem wanneer ze erbij was. Het eigenlijk altijd mijden van hem. Zijn oren vielen langs zijn hoofd, droevig naar beneden wijzende. De kater opende zijn mond, maar sloot hem ook weer. Wat kon hij zeggen om dit te verbeteren? Pas bij de laat maar schoot hij plots overeind, en rende de poes achterna, voor haar staande terwijl het langzaam begon te regenen. don't mind the cliché Een ding was zeker. Hij kon Sin niet kwijtraken. Niet nu. Niet nu zijn leven op de kop stond en hij alles al kwijt was, nu er zoveel van hem verwacht werd terwijl hij stuk ging vanbinnen. Niet nu hij zijn vrienden nodig had. "Sin..." Zijn stem gebroken. Woorden verlieten hem. "Blijf..:" Zijn ogen keken naar de grond. "Alsjeblieft.."

Ze stond nu in ieder geval stil, en als je het aan hem vroeg was dat een win. Pratend lopen, of lopend lastige gesprekken voeren was niet zijn ding, zijn woorden kwamen nooit tot hun recht, en dus was de kater blij met het statische decor. De stilte om hen heen afgezien van de regendruppels die uit de lucht kwamen vallen. Veel verder waren ze nog niet, gezien het feit dat Sin stil bleef, maar dat maakte niet uit, hij kon praten tot ze hem tot stilte zou manen haar woordje te doen, praten was hij zelfs goed in. Al waren dit soort situaties niet echt zijn strong suit. "Dankjewel.." Begon hij mee, officieel op de grond zoekend naar woorden, zijn ogen van druppel naar druppel laten drijvende in de hoop iets te vinden. "Ik-," Hij stopte, slecht begin. "Jij..-," Ehm.. Nog slechter begin. "Wij.." Hey! Dat klonk best goed. "Wij," En hij legde er nadruk op door met zijn staart te seinen tussen hun lichamen, "Zijn belangrijk voor mij,"

De poes stond nog steeds stil, en dat deed hem goed. Gaf de kater tijd om even te ademen, zijn rug te rechten, en weer zijn normale statige houding aan te nemen. Die ging echter weer helemaal naar de knoppen toen plots nog een poes verscheen, een bekend grijze, met een haast buitenwerelds boos gezicht. "Zijn dat je trucjes? Palm je zo iedere kattin in?" Te verbaast om te antwoorden keek de kater naar de poes, zijn ogen groot en mond een beetje open. "Nu je deputy bent denk je dat je zomaar bij iedere poes mag slijmen? Want als dat zo is, dan was ik ook gewoon maar iemand die je kon gebruiken, niet?" Dit kwam allemaal maar half binnen, op het moment was de kater nog aan het processen dat hij blijkbaar een of andere gigantische fout had begaan, maar welke het was was hij nog mee bezig uit te werken. Zijn blik volgde, nog steeds even verbaasd, die van Little naar Sin. "Ik snap het al.. Je hebt me gewoon gebruikt. Zodat Innerstar jou meer zou zien staan. En nu je hebt wat je wilt, gooi je me gewoon weg voor iemand als haar" Oh! Nu was hij weer center of attention. Al kwamen de woorden nog steeds niet aan, en begreep de kater er niets van. Terwijl Little boos wegstormde bemerkte hij half dat Sin ook iets zei, maar de woorden konden niet registreren. Even keek hij dazed naar de zwart-witte poes, en toen naar de uitgang van het kamp. Wat was er zojuist gebeurt? Nu pas kwamen de woorden van eerder binnen, en een diepe pijn scheerde door zijn binnenste toen de boodschap van Little duidelijk werd. Diepe pijn, en withete woede. Dit was niet goed gelopen, en wat hij fout had gedaan was nog steeds onduidelijk. Om eerlijk te zijn was de kater het een beetje zat constant spul fout te doen zonder te weten wat. Eerst Sin, nu Little, straks zou Ace ook nog beginnen. Zijn blik schoot dan ook naar de poes die nog voor hem stond, en een diepe zucht verliet zijn mond en neus. "Ik meende wat ik zei, jij en ik, onze vriendschap, die heb ik nodig Sin, na alles wat er gebeurt is zijn het die dingen, die factoren, die me gaande houden," Hij zuchtte weer eens, zijn ogen heen en weer bewegende door de plotse stress die zijn lichaam ingeschoten was. "Geloof me alsjeblieft als ik dat zeg," Na deze woorden klemde hij zijn kaken even gefrustreerd op elkaar. "Ik zal dat dan ook nu duidelijk maken aan Little, en hopelijk mijn problemen eindelijk eens oplossen," Hij zuchtte nu meer geïrriteerd dan eerst, en glimlachte toen nog eens naar haar, waarna hij zijn neus in haar wang duwde, en het kamp uit sprintte achter Little aan.