Say you'll never let me go

Zodra ik mijn ogen opende, was mijn blik wazig. Ik knipperde een paar keer flink, en probeerde mijn kopje op te tillen. Ik lag ergens midden in een bos, maar ik had geen idee waar. Ik probeerde overeind te komen, maar plotseling begon het te duizelen voor mijn ogen. Een tikkeltje verslagen liet ik me weer vallen. Wat was er aan de hand? Mijn vacht was onverzorgd: het zat in de klit en er staken een paar blaadjes uit. Plotseling merkten mijn oren een geritsel op. Gealarmeerd spitste ik mijn oren, en schichtig keek ik om me heen. "W-wie .. is d .. daar" Mijn stem klonk schor en trillerig, alsof ik al dagen niet gegeten of gedronken had. Wat gebeurde er met me?

[Note: Ember is eigenlijk al warrior, zijn naam is alleen nog niet veranderd + eerste post voor Blackpaw]

∞:

Het waren Blackpaw's laatste paar weken als apprentice. Ze rende als jongvolwassen poes rond, haar vacht pluizig vol door de wintermaanden. Ze voelde zich goed, sterk, en klaar om een warrior te worden. Ze was altijd een zelfstandige geweest, die het niet altijd nauw met de regels had genomen en er vaak alleen op uit was getrokken als ze dat nog niet had gemogen. Maar nu kon ze zelfstandig rondlopen, en was ze ervaren genoeg om daar niet op aangekeken te worden.
Het begon al donker te worden, en Blackpaw maakte aanstalten om terug naar het kamp te keren toen ze een stem hoorde. Die stem... Weken, máánden had ze die niet gehoord, en het ging door merg en been. Het klonk zwak en krakerig. Het klonk ongezond. Ze spurtte op het geluid af en keek met haar grote pupillen rond om Ember's lichaam in de duisternis te vinden. "Ember?" miauwde ze rond.

Spoiler:

Alles ging me voorbij als een soort waas. Ik hoorde haastige voetstappen die steeds dichter bij mij kwamen, en ergens diep in me gingen er allemaal alarmbellen af, maar mijn lichaam kon er om de één of andere reden niet op reageren. Ik werd van alle kanten bestookt met vreemde, sterke geuren en ergens in de verte hoorde ik een stem dofjes iets roepen. Elke seconde leek in slowmotion voorbij te gaan, en ik had geen idee van hoe lang ik hier al lag. Ik registreerde ergens wel dat ik het ongelooflijk koud had in de sneeuw, maar ik schonk er geen aandacht aan. "w-wie .. is daar.." Sprak ik weer, mijn stem ditmaal nog zachter.

∞:

Zwakjes hoorde Blackpaw Ember's roep, maar het was zowaar nog zwakkeer gaan klinken dan eerder. Paniekerig rende Blackpaw om zich heen, niet goed in staat zijn geur te volgen in de nattige, besneeuwde omgeving die veel van de geuren maskeerde. "Ember!" riep Blackpaw, toen ze hem plots zag liggen. Haar hart sloeg een slag over, en begon toen op hem af te rennen. "Ember!" riep ze weer en viel naast hem neer. Haar ogen gleden over zijn lichaam. Hij zag er slecht uit. "Ember." Ze klonk zachter nu. Ze drukte haar snuit in zijn nek. Die stomme eikel ook. Kon hij niet gewoon eens veilig en gezond zijn?

Spoiler:

De doffe stem in de verte werd steeds duidelijker, en kwam steeds dichterbij. "Ember!" De stem bleef dat woord maar herhalen. Wat was "ember"? Plotseling merkte ik hoe een vage gedaante voor me opdoemde. Mijn blik was nog steeds troebel, dus ik kon niet onderscheiden wie of wat het was, maar mijn lichaam schreeuwde "gevaar". Ik wilde opstaan en wegrennen, maar mijn poten voelde nog steeds als pudding en ik voelde me veel te moe om ook maar iets te doen. Als ik nou gewoon heel even kon slapen. Gewoon even mijn ogen dichtdoen ... Plotseling voelde ik hoe een snuit zich in mijn nek drukte. Geschrokken sperde ik mijn ogen open, en krabbelde ik zo goed als ik kon weg van de onbekende kat. "Wie .. is d-daar?" Wist ik uit te brengen. "W-wat is E-ember.. Wat i-is er.. aan de hand?" In mijn krakkemikkige stem lag een ondertoon van paniek, en ik probeerde nog steeds op te staan. Wat gebeurde er allemaal?

∞:

Blackpaw was paniekerig geweest, maar dat gevoel verdween volledig door Ember's reactie. Hij schoot weg; zij schoot overeind. Haar ogen stonden groot, net als de zijne, en ze keken elkaar voor een moment in stilte aan. Kort stonden er vraagtekens in Blackpaw's blik, maar ze was niet dom, en de puzzelstukjes waren in elkaar gevallen het moment dat Ember van haar was weggeschoten. Hij herkende haar niet. Zelfs als hij haar niet had kunnen zien, had hij haar geur moeten herkennen, zoals ze de zijne op meters afstand had herkend. Hij had haar stem moeten herkennen, zoals ze de zijne had herkend ondanks het gekraak wat het meeste van zijn geluid overstemd had. Maar hij herkende haar niet. Ze bleef verstijfd staan. Het leek minuten te duren. "Wat is er met je gebeurd?" Ze fluisterde het, en het was niet duidelijk wat meer doorklonk: paniek, bezorgdheid, of de overheersende angst dat Ember niet meer wist wie ze was.

Spoiler:

Ik merkte hoe mijn zicht een beetje scherper werd. Ik kon nu net de gelaatstrekken van de poes voor me onderscheiden, maar ze kwam me nog steeds niet bekend voor. Bij haar leek dat wel het geval. Haar ogen stonden bezorgd en een tikkeltje paniekerig, vol vragen. De heldere blauwe kleur bracht me een beetje tot bedaren, en ik snapte dat ze me geen pijn wilde doen. Toch bleef ik op mijn hoede. Zo nu en dan keek in schichtig om me heen. "Wat is er met je gebeurd?" De mist in mijn hoofd begon een beetje op te trekken, maar in plaats van duidelijkheid ontstond er enkel meer verwarring. Wat was er met me gebeurd? Ik wist het niet. Ik probeerde zo diep mogelijk na te denken en ik keek gefocust naar de grond, maar er kwam niets. Helemaal niets. "I-ik weet .. het niet." Stamelde ik. Plotseling keek ik haar aan met paniek over mijn hele gezicht. "Ik weet het niet!" Mijn stem was dit keer iets duidelijker, maar vol paniek. Het voelde alsof ik plotseling van een klif was gevallen in een kloof die oneindig diep was. Het begon weer om me heen te duizelen, en ik wankelde even gevaarlijk.

∞:

Hij wist het niet. Ember wist het zelf ook niet. Waar was hij in godsnaam geweest? Wat was hem overkomen?! En wat kon zij doen? Hij kende haar niet, en ook al leek hij wat rustiger in haar aanwezigheid, ze had geen idee wat ze wel en niet moest laten. Hij antwoordde paniekerig, en zijn bewustzijn leek wat weg te vallen. Hij wankelde, en ondanks haar twijfels van nog geen seconde geleden schoot ze naar voren om hem op te vangen. Met haar schouder tegen de zijne hield ze hem recht, en stapte weer naar achter toen ze erop vertrouwde dat hij weer stevig op zijn vier poten stond. Ze stond tegenover hem, maar deed ongemakkelijk nog een stap naar achter door de onwerkelijkheid van de situatie. "Het komt goed," fluisterde ze, Ember en zichzelf rustig proberend te krijgen, al kan het niet overtuigend geklonken hebben. "Het komt goed." Nu wel. Het moest wel. "We gaan naar Acefray."

Spoiler:

Net toen ik dreigde om te vallen voelde ik hoe de schouder van de poes mij ondersteunde, en me weer stevig rechtop zette. Het was een simpele manoeuvre, maar het leidde er wel toe dat ik besloot om haar te vertrouwen. Ze leek me te herkennen, en dat was heel wat aangezien ik mezelf niet eens herkende. Ik hoorde hoe ze prevelde dat alles wel goed kwam, en ik vroeg me af of ze mij of zichzelf probeerde te overtuigen. "Het komt goed." Herhaalde ze weer. Dit keer klonk haar stem zekerder, en ik voelde hoe een deel van me wilde geloven wat ze zei. Een deel van me voelde zich vertrouwd bij haar, en vertrouwde haar compleet. Toch bleef ik op mijn hoede. Alles was ook zo .. raar. Ik voelde me zo leeg van binnen. Als een soort lichaam zonder ziel. Paniek was allesoverheersend, en van binnen schreeuwde ik aan één stuk door. Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam. "We gaan naar Acefray." Bij deze woorden keek ik haar weer een beetje wantrouwend aan. 'Wie is .. Acefray?" Vroeg ik nog altijd een beetje krakend, maar niet meer zo zwak als eerst.

∞:

Ember leek wat rustiger. Het maakte haar ook rustiger, wat hielp, want nu kon ze tenminste weer helder nadenken. Ze haatte het als emoties ervoor zorgden dat ze niet meer rationeel kon nadenken. "Acefray.." begon ze, zuchtend toen ze zich realiseerde dat Ember ook dat niet meer wist. Wist hij dan niks meer. "Die zorgt ervoor dat het goed komt." Want wie anders?
"Ember.." begon ze na een korte stilte. "Jij dus." Ze knikte naar hem. ".. Weet je nog.. iets?" Ze had er weinig vertrouwen in, maar als er nog iets was wat hij wist, al was het een.. een paardenbloem in een wei.. of.. een rotte muis in de prooistapel.. of, goh, misschien dat zijn familie wat uitgedund was.. dan kon dat helpen. Dan wilde ze dat weten.

Spoiler:

De poes begon iets rustiger te worden zodra ik dat ook werd, en zo kwamen we beiden weer een beetje bij zinnen. Ik probeerde voorzichtig weer wat na te denken. Ik wist wel iets. Ik wist hoe ik moest ademen en lopen en praten, ik wist wat een boom was en wat sneeuw was, dat soort basis kennis. Maar herinneringen? Nee, die was ik allemaal kwijt. Ik wist niet wie ik was en waar ik vandaan kwam. Ik wist niet wie mijn vrienden waren en familie, maar ik wist wel wát vrienden en familie waren. "Acefray.." Begon de tabby poes. Ik luisterde aandachtig. "Die zorgt ervoor dat het goed komt." Ik knikte. Acefray dus.. Zou deze Acefray weten wat er met me aan de hand was? Het werd even stil, en ik keek voorzichtig om me heen. "Ember.." Ik schrok een beetje toen de poes opeens de stilte verbrak. "Jij dus." Legde ze uit, terwijl ze naar me knikte. Ooh, dus ik was die Ember? Ember was mijn naam? "Ember.." Mompelde ik even. ".. Weet je nog.. iets?" Ik fronste even. Ik was wanhopig op zoek naar iets van een herinnering. Hoe klein dan ook. Iets om aan vast te houden. Niets. "Ik.. ik denk het niet?" Begon ik voorzichtig "Het is alsof al mijn persoonlijke herinneringen helemaal .. helemaal weg zijn. Ik weet hoe ik moet praten, bewegen, ik weet wat alles om me heen is maar niets van mijn .. geschiedenis, als je begrijpt wat ik bedoel." Ik probeerde het zo duidelijk mogelijk uit te leggen, maar ik besefte zelf ook wel hoe vaag het allemaal klonk. "Maar ik ben dus .. Ember? En wie ben jij? Wat .. wat beteken jij voor mij? Zijn we vrienden? Of familie?" Ik merkte hoe mijn spraak steeds beter ging, hoewel mijn keel nog steeds kurkdroog was.

∞:

Blackpaw luisterde, maar zijn antwoorden waren niet degenen die ze wilde horen. Het werd haar duidelijker hoe hij zich niks meer herinnerde, maar ze vroeg zich nog steeds af hoe hij zo verzwakt was geraakt. Hoe lang kon hij nou weg zijn geweest?
Zijn vraag over wie zijn was stak haar. Zij en Ember hadden elkaar weken niet gezien. De laatste keer dat ze samen waren geweest was het heel leuk en fijn geweest. Natuurlijk was het toen in haar gaan borrelen dat ze misschien samen zouden komen als ze allebei warrior zouden zijn. Ook al was die ontwikkeling daar gestopt, het idee had haar nooit helemaal verlaten. En hoe haar lieve, lieve Ember zo voor haar stond, geen idee wie hij zelf was en geen idee wie zij was, zonder enkele herinnering aan wat ze samen hadden meegemaakt terwijl zij ze nog stuk voor stuk bij zich droeg, liet haar haar ogen neerslaan. "Ik ben Blackpaw," mompelde ze teneergeslagen. Ze draaide zich van hem af en begon richting het kamp te lopen, op naar de Acefray waar ze hem net over had verteld. Zijn vraag wie ze voor hem was beantwoordde ze niet. Want wat was ze voor hem? Wat maakte het nog uit wat ze ooit was, als hij zich dat toch niet meer kon herinneren?

Spoiler:

De poes leek geraakt door mijn vraag. Mijn blik stond vragend en een tikkeltje .. bezorgd terwijl ze haar ogen neer sloeg. Was het zo veel gevraagd. "Ik ben Blackpaw." Haar antwoord was kort en terneergeslagen, en het ontging me niet dat ze het tweede deel van mijn vraag ontweek. Het was dus .. ingewikkeld? Het kon niet zo zijn dat ik een vage kennis voor haar was, gezien haar reactie toen ze me vond. Waarom antwoordde ze dan niet? Ik besloot er maar niet op door te vragen. Ze leek al genoeg met zichzelf in de knoop te zitten, en iets in me wilde haar niet verder belasten. Dat zeurende deel ook.. Ik wist niet waar het vandaan kwam, maar het voelde als een soort instinct, iets wat gewoon moest. Ik zuchtte even, en de poes begon weg te lopen. Ik hoopte serieus dat die Acefray antwoorden voor me had.. Ik stond voorzichtig op, en merkte dat de kracht in mijn ledematen weer een beetje was teruggekeerd. Ik probeerde even bij de poes aan te sluiten, struikelde bijna, tot ik naast haar kwam lopen. Mijn blik was gefocust op een punt in de verte. "Duss.." Begon ik. "Waar is deze Acefray precies?"

∞:

Ember kwam naast haar lopen. Blackpaw vond het moeilijk om zich een houding te geven, en het schokte haar toen bleek dat Ember niet eens meer de principes van de clan met het kamp leek te weten. "In het kamp," legde ze uit. "Van de Shadowclan. Weet je nog wat dat is?" Ze had haar snoet naar Ember toegekeerd om hem aan te kunnen kijken. "Dat we allemaal familie binnen de Shadowclan zijn?"

Spoiler:

De poes die dus - .. hoe was het ..? - Blackpaw heette leek zich een beetje ongemakkelijk te voelen, en ik vroeg me af waarom. Had ik haar misschien ooit iets misdaan? Ik wilde het vragen, maar hield me toch in. Ik wist dat ieder antwoord toch alleen maar meer vragen zou oproepen. "In het kamp." Zie je, dat bedoelde ik. Welk kamp? Waarvan? Waar is dat dan? Ik bleef zwijgen, terwijl Blackpaw verder uitlegde. "Van de Shadowclan. Weet je nog wat dat is? Dat we allemaal familie binnen de Shadowclan zijn?" Shadowclan.. Terwijl ze dat woord uit sprak, leek het alsof er een beeld in mijn hoofd opkwam. Iets van een vage herinnering, als uit een ander leven. Geschokt bleef ik staan, maar net zo snel als het was gekomen was het al weer weg. Behalve.. "W-waarom zie ik een zwart wit .. iets? Een zwart witte vacht. Wat is dat?" Mijn stem klonk paniekerig, maar ook een beetje opgelucht. Misschien dat ik niet helemaal hopeloos was.

∞:

Een zwart-wit iets? Blackpaw stopte met lopen en keek om zich heen, op zoek naar de zwart-witte gedaante waar Ember het over had. "Ik zie niks?" zei ze vragend. "Er zijn veel zwart-witte poezen in de clan, dat wel," probeerde ze het voor hen allebei te verklaren. "Shrewstar, de oud-clanleider, had zo'n vacht." Shrewstar, zijn oma.. Zou hij haar nog herinneren? Ze betwijfelde het. "Het patroon zit ook in jouw familie." Misschien dat door die opmerkingen herinneringen op zouden borrelen?

Spoiler:

Toen de poes een beetje verbaasd om zich heen keek, en opperde dat ze niets zag, kon ik een zachte grinnik niet onderdrukken. 'Niet op die manier, gekkie." Mauwde ik met een scheve grijns. Het verbaasde me hoe gemakkelijk dat eruit kwam, alsof er helemaal niets aan de hand was. Het voelde goed om een beetje "normaal" te doen.. Vervolgens begon Blackpaw uit te leggen over de populatie zwart-witte katten in deze Shadowclan, en dat het ook in mijn genen zat. Shrewstar dus.. Ik dacht zo hard als ik kon, maar er gebeurde niets. "Ik weet het niet.. Volgens mij is het woord Shadowclan in mijn hoofd .. gekoppeld ofzo aan die zwart witte vacht .." Probeerde ik uit te leggen. "Kan je misschien iets meer vertellen?"

∞:

Ember's antwoord was zo natuurlijk en zo automatisch, dat Blackpaw er voor een moment om moest meelachen. Het gaf haar wat hoop te zien dat hij wel nog dezelfde was, ook al had hij geen idee hoeveel dat voor haar betekende, omdat hij nog steeds geen idee had wie zij was. Ze zocht even naar woorden, nog steeds twijfelend of ze hem over Shrewstar moest vertellen. Maar als hij toch geen herinneringen had, hoe pijnlijk zou het dan zijn om te horen dat ze overleden was? Zijn vader zou ze verzwijgen, voor nu. Dat zou misschien té dichtbij zijn. Maar als er geen herinneringen aan iemand waren, hoe diep zou de liefde voor zo iemand dan nog liggen? En hoe verdrietig kon je er over zijn, als je diegene niet zou missen? Het zou een schok zijn, maar misschien niet zo erg als wanneer hij nog al zijn herinneringen had gehad?
"Shrewstar, de voormalige leader, is overleden. Ze was jouw grootmoeder."

Spoiler:

Haar antwoord zorgde voor een dubbel gevoel. Aan de ene kant was het heftig. Een familielid van me was dood, en dat kwam wel even hard aan. Maar aan de andere kant.. was het alsof ze het over een vreemde had. Ik wist niet wat deze poes voor me had betekend, of ik van haar hield of juist bang voor haar was. Ik had geen herinneringen van haar, en ik had geen idee van hoe ze was. En dat was misschien nog wel het heftigste. 'Oh..' Bracht ik dus enkel uit. Ik wist niet echt wat ik verder nog kon zeggen. Ik zal haar missen? Nee, want dat zoy een leugen zijn. Hoe zou ik nou iemand kunnen missen die ik niet kende? Hoe was ze? Was ik .. close met haar?' Vroeg ik vervolgens voorzichtig. 'En heb ik nog meer familie? Ouders? Broertjes en zusjes?' Ging ik verder, opdat we niet te lang bij het onderwerp Shrewstar bleven hangen.

∞:

Onderwerp: Re: Say you'll never let me go