Doing nothing at all. [&WINDDANCER]

De sterke geur van muis verspreidde zich in de neusgaten van Oceanheart en met een kort rukje van haar kop draaide de poes zich om. De grijze muis zat een eindje verderop op een zaadje te knabbelen, zich niet bewust zijnde van het gevaarte dat zich op enkele vossenlengtes van hem bevond. Oceanheart boog kort door haar poten heen terwijl haar ogen strak op de muis gericht bleven. Het was dom om te geloven dat het beestje er voor haar stond. Ze had in tijden al geen fatsoenlijke prooi meer gevangen en ondanks dat dit muisje er ook weer erg mager uitzag, likte Oceanheart toch langs haar lippen. Het magere musje dat ze vanmorgen had gegeten was niet genoeg geweest en ze had weer honger. Toch weigerde de poes om zich te vullen met dit diertje. Er waren anderen in de Clan die het meer nodig hadden en bovendien was het niet zo erg als ze zou verhongeren. Dan had de Clan in elk geval een last minder. Puppypaw zou wel weer een andere mentor krijgen. Door haar eigen negatieve gedachten maakte ze te veel lawaai en schrok het muisje op. Oceanheart kon het hartje van het muisje tot hier horen kloppen toen het beestje zich eindelijk bewust werd van het gevaar waarin hij zich bevond en snelde rende het weg. Een geërgerde grauw van de poes uit was het gevolg en met een zucht draaide zij zich om. Hoe moest ze Puppypaw in godsnaam fatsoenlijk leren jagen als ze het zelf niet eens kon? Zuchtend rende de kattin naar de plek waar Fourtrees was. Daar kon ze in elk geval even op haar gemak gaan zitten. En dus rende de poes tot de vier indrukwekkende eiken in haar zichtveld opdoemden, ging zitten en begon zich vervolgens te wassen terwijl haar gedachten letterlijk alle kanten op vlogen.

De shadowclan poes wist niet goed waarom ze eigenlijk besloten had om naar fourtrees te komen, maar ach. Ze was er al een tijdje niet meer geweest, maar de vier grote eiken zagen er net zo uit als altijd - weliswaar zonder bladen, sinds het Leaf-bare was. Het zicht was vreemd en de bomen zagen er te naakt uit, alsof ze kou zouden hebben. Waarom wierpen de bomen hun bladen ook af tijdens de winter? Zouden ze geen kou hebben, zonder hun gebruikelijke pels, als het ware, van bladeren? De bomen waren schijnbaar niet de slimsten. Winddancer merkte een rosse poes op die bij de vier bomen zat, haar gedachten overal zo leek het. De tabby glimlachte, ietwat afwezig, zoals ze vroeger deed, en stapte op haar af. Ze rook naar Riverclan. "Hallo.", zei de jonge warrior zachtjes, al was er terug wat vrolijkheid in haar stem - misschien heelde de tijd echt alle wonden.

Het was door haar gedachten dat de geur te laat in haar neusgaten drong. Met een ruk tilde Oceanheart haar kopje op. Ze opende haar bek waardoor de geur wel duidelijk werd: ShadowClan. Kort twijfelde de rossige poes. Ze had veel over ShadowClan gehoord en als ze eerlijk mocht zijn was niet altijd alles even netjes. Ze wilde echter geen angst tonen, want dat was een gevoel waarvoor ze juist die muur had omgezet om zich heen. Zodat anderen niet meer konden zien wanneer ze wel bang was en wanneer niet. Zodat ze ook niet konden merken wanneer ze wel vreugde voelden en wanner niet. Haar oortjes trokken lichtelijk verbaasd naar achteren toen de poes haar op een normale manier begroette. De toon van de poes strookte totaal niet met hoe de verhalen over de ShadowClan de ronde gingen, maar toch deed dat niks af aan de terughoudendheid van Oceanheart zelf. De poes was voorzichtig. Als ze al wantrouwig was naar sommige Clangenoten, was ze dat naar andere Clankatten zeker. Ze had er al enkele ontmoet, maar kon niet direct zeggen dat ze ook maar met één van hun al een band geschept had. Een band buiten de Clan met iemand kon volgens haar ook gewoon niet omdat de Code veel te veel onderscheid maakte. ‘Hallo,’ sprak ze met een heldere stem terug. De eerste keer dat haar stem echt helder klonk, want normaal gezien klonk het doods en zonder emotie. Het moest vast zijn omdat ze haar gedachten de vrije loop had laten gaan. De poes richtte zich op en keek de andere poes strak aan. Ze moesten ongeveer dezelfde leeftijd zijn. ‘Ook de rust van Fourtrees aan het opzoeken?’ Het was bijna alsof het een verzoekje was dat de ShadowClan-poes beter weg kon gaan. Bijna.