Frost is coming

Een zucht verliet zijn mond, maar een glimlach sierde hem meteen daarna weer. Het was niet zijn plaats om te gaan zuchten nu, het weer was mooi, de clan werd beter en veel kittens zouden binnenkort apprentice worden. Niet dat hij een apprentice zou krijgen, hij had het Inner gezegd, eerst focussen op het opbouwen van de clan, dan weer apprentices. Zijn taak was nieuw voor hem, daar hoefde hij op het moment geen apprentice bij te hebben. Sterker nog, de rust deed hem op het moment wel even goed, en maakte dat hij hier rustig kon lopen zonder problemen te voelen.

- Fairfaith

Eerlijk gezegd was hij verbaasd hoe het wezen voor hem zo plots op het territorium verschenen was, en ook zo geschrokken kon kijken. De kater trok verward een wenkbrauw naar haar op, en herinnerde zich toen dat hij een voorbeeld functie had. Hij schraapte zijn keel, tijd om streng te worden. "Hallo," Oke, het ging hem nog niet goed af, het klonk eerder zoals je tegen een kleine kit praatte die zijn moeder kwijt was, bovendien was iets als 'scheer je weg' misschien gepaster tegen een indringer. Al leek ze niet met opzet hier beland te zijn. "Gaat het?" Hij was een waardeloze deputy.

Oke, de poes was niet zo goed in duidelijk overkomen aangezien het hem niet duidelijk was of de 'ja' nou meer tegen hem of meer tegen de poes zelf was. Ze liep namelijk naar achteren alsof hij druk bezig was met haar ergens toe forceren, terwijl de kater niets anders had gedaan dan met open mond staren, en vragen of het ging. "Mooi," Besloot hij uiteindelijk maar gewoon te antwoorden, waarna zijn hoofd hem nog eens probeerde te zeggen dat dit niet de manier was om met indringers om te gaan. "Mag ik vragen wat je hier doet?" Oh help. Zelfs nu klonk hij nog caring en lief. Serieus, het was maar goed dat Inner hem nu niet zag want dan ging hij de geschiedenisboeken in als de kortste deputy ever.

Tall deed zijn best niet teveel te glimlachen, hij was natuurlijk wel de 'enge' tegenstander op het moment. Vandaar dat hij bleef hangen op een aardige blik en een scheve grijns. Niet echt eng te noemen, maar hij kon niet beter. Bij haar antwoord werd het alleen maar lastiger, een grinnik verliet zijn mond, en ongelovig schudde hij zijn hoofd. "Dat valt te begrijpen, het bos is een doolhof op dit stuk, de rivier verdwijnt ook ergens.." Zoekend keek Tall rond om zijn punt kracht bij te zetten door de rivier aan te wijzen, het water was echter niet makkelijk te vinden en dus haalde hij zijn schouders op en keek weer naar de poes. "Heb je de weg terug naar Riverclan nodig?" Besloot hij te vragen, want het leek hem dat ze hier niet zou willen blijven.

Hij moest even inwendig glimlachen toen de poes nog steeds argwanend leek, maar zag ze dan niet in dat hij hier niet was om haar te doen ondergaan? Het tegengestelde juist, hij herkende een verdwaalde kat zodra hij er een zag, en dat was het geval, niet meer niet minder, en dus zou hij er ook geen fuss over maken. Als het goed was zou Inner dat niet erg vinden, want oorlog voeren kon zijn clan nu toch niet, en zo leidde hij haar toch juist weg van het kamp? In zijn oren klonk het goed, en zijn hart volgende knikte hij bij haar antwoord. "Prima," Mauwde hij glimlachend, nu wel te zien, en begon te lopen. Met zijn staart seinde hij naar haar om hem te volgen. "Ken je de weg naar je kamp wel?" Vroeg hij toen, niet perse bezorgd maar gewoon informatief, zo niet dan moest hij haar een eindje op weg helpen, of meegeven aan een patrouille.