;; Like a mirror | Leopardpaw

En ze sprong. Met haar klauw haalde ze bliksemsnel uit naar het kleine lichaam van de muis. Bloed poelde langzaam op het bevroren water. Het was haar gelukt. Meestal kraakte de sneeuw zo erg dat sluipen niet lukte, maar ze leek het onder de knie te hebben. Voor de zekerheid liet ze het nekbeen van het beestje kraken, om het vervolgens voorzichtig op te pakken in haar bekje. Wauw, ze had pas weinig gevangen deze winter, dit was waarschijnlijk haar meest geluidloze en soepele prooi geweest. Ze was redelijk trots. Met enige arrogantie richtte ze zich op en begon vooruit te lopen. Uh oh. Ze sloeg haar klauwen uit, maar het hielp niet. Het bevroren water onder haar poten wilde geen grip geven. Ze trappelde nog met haar achterpoten, maar nee. Ze ging vol onderuit, en gleed ook nog een eindje weg met een vaartje, tot ze met haar snuit in de sneeuw belandde. Razendsnel tilde ze haar kop op. Het zwart van haar gevlekte pels was haast niet meer zichtbaar door de witte vlokken. Bah.

;; Leopard first

De vuurrode kat liep door de Marshlands heen. Zijn passen waren vluchtig en soepel terwijl hij zijn best deed de meeste trage plekken te ontwijken. Ondanks dat hij redelijk groot was, was hij niet zwaar. Hij was juist heel sportief gebouwd. Zijn lichaam was dun maar had een laagje spieren die zichtbaar waren, zijn poten waren wat langer en zijn staart was al helemaal een punt om trots op te zijn. Zo kon hij in ieder geval zichzelf makkelijk voort bewegen. Maar in de afgelopen maan was zijn lichaam zo erg snel veranderd dat hij er nog maar weinig mee kon. Jagen en vechten ging hem niet al te soepel af. Natuurlijk kon hij altijd nog zijn prooi dood vervelen met feitjes en de Warrior code. Toch bleef hij falende pogingen doen, want ooit moest hij het eens leren. Net sprong hij op een omgevallen boomstam toen hij iets hoorde. Nieuwsgierig gleed zijn blik het gebied over tot hij een gevlekt gestalte lag liggen in de sneeuw. Even grinnikte hij en sprong soepel naar haar toe, oppassend dat hij zelf ook niet op z’n muil ging. “Hey Echo” Zijn blik gleed over de poes heen die nu vrijwel wit leek, hij zette een stap opzij, niet in de gaten hebbend dat hier een staart zou kunnen liggen. “Wit staat je goed, de muizen zien je niet meer aankomen” Hij zag er het leuke er wel weer in, zijn toon klonk luchtig en vriendelijk, maar zijn blik ging net niet zo vrolijk mee.

Ze moest zeggen dat de andere kat — die daarbij ook nog eens niet haar favoriete clangenoot was — een moment had uitgekozen waarop het haar niet uitkwam. Damn snow. Ze schudde wat van het witte plakspul weg, maar er bleef een lichte deken achter. Ze wierp een veelzeggende blik naar Leopardpaw, die er zeker op wees dat ze zijn opmerking niet al te fantastisch vond. Maar daarop dacht ze aan haar muis en viste deze uit de hoop sneeuw. "Ook zonder sneeuwvacht zien ze me niet," vermeldde ze. "Bij jou zal dat wel anders zijn? Misschien heb jij ook wat sneeuw in je vacht nodig," Uiterst kittenachtig, maar het moest gebeuren. Ze trapte een kleine pluk sneeuw vooruit, hopend zijn vacht te raken. Hij stond in ieder geval binnen haar bereik. Ondertussen bleef ze vrij neutraal kijken, wat het misschien wat minder zielig zou maken.

Even leek Leopardpaw de reactie van de ander niet te begrijpen. Voornamelijk de blik niet. Echter duurde het niet al te lang voor het hem begon te dagen. Ah ja, Echopaw had hem beschuldigd van haar mentor gestolen te hebben. Het was een flinke tijd geleden geweest en hij vond het bijna indrukwekkend hoe groot haar doorzettingsvermogen was. Of koppigheid. Hoe dan ook, zijn goedzak act leek spontaan te vallen en hij keek haar droogjes aan. "Zeker, een lopende hoop vlekken is zeer onopvallend" sprak hij met rollende ogen. Hij stapte wat opzij, klaar om ruimte te maken zodat madame haar ding kon gaan doen. Toen raakte echter een sneeuwbal hem en werd zijn blik toegevoegd met dingen onder het minpunt. Samen met het weer en het hart van de kat voor hem. "Bedankt voor je goede zorgen maar dat zal niet nodig zijn" De vuurrode kater schudde zijn vacht uit en ontdeed zich van de sneeuw. "Misschien toch wat doen aan dat zware humeur van je, dat verminderd het uitglijd gevaar vast enorm"

"Minder opvallend dan een stampende hoop vuurrode strepen," observeerde ze luchtig. Hij schudde zijn vacht uit en merkte wat op over haar humeur. Minder uitglijdgevaar? "Ik zal het eens proberen," knikte ze. Just not today. Ze zag zijn blik, en merkte op dat hij ook niet de allervrolijkste leek. Of kwam dat door haar sneeuwaanval. Oké, dat vond ze wel lachen. Het was de miniemste van grijnzen die haar snuit in beslag nam, maar hij deed het, of ze dat nou wilde of niet. Nou, ze was al wat blijer, was hij nu— Bam. Daar ging ze nog een keer. Nu bleef ze echter liggen, een beetje verbluft, alsof een beter humeur echt zou zorgen dat ze niet uit zou glijden.

“cause you'll be in my heart”

Echopaw heeft een serenade ontvangen!



Echopaw zo goed probeer jij,
in de buurt te komen van mij.
Proberende mijn awesomeheid te delen,
zonder je medemensen daarmee te vervelen.

Ik zal je indelen in een geheim,
zo awesome als ik zou voor jou onmogelijk zijn.
In plaats daarvan zo deel ik je mee,
mag jij zijn, mijn nummer twee!

Een geweldig kater zoals ik,
heeft iemand nodig, een P.I.C.
Ik neem aan dat je de titel niet zal bevuilen,
maar zo wel, dan schroom ik niet om je in te ruilen.

Neem het dus serieus en leef ernaar,
daarmee is deze geweldige serenade klaar.
Als laatste nog een goed einde voor dit adembenemende verslag,
Beste Echo, fijne Valentijnsdag!





Fijne Valentijnsdag Echopaw

xx Leopardpaw

coded by electric of synesthesia and shine

Ze was net een beetje overeind gekrabbeld toen de vuurrode kater zowaar begon te zingen. Een heus lied, wat ook nog eens rijmde en logische woordvolgorde had. Echo onderdrukte een grinnik toen ze zich afvroeg hoe lang hij daaarop geoefend zou hebben. Het was een serenade, legde hij uit in zijn lied, aan het eind. Toen hij klaar was ging ze zitten, op het ijs, opdat ze niet weer onderuit zou gaan, en keek de kater goedkeurend en uiterst geamuseerd aan. "Applausje, vriend. Al weet ik niet heel zeker of ik nou minder awesome ben dan jij, sorry dat ik twijfel aan je woorden," Ook moest ze nog even nadenken over dat hele partner in crime idee. Wie weet kon het wat worden.

- Ik wist niet zeker of ik die serenade nou in de RPG moest rekenen of niet oeps. Ik ging je niet negeren ofzo xd

Onderwerp: Re: ;; Like a mirror | Leopardpaw