The silent storm

Het was halverwege de dag toen ik had besloten om hier even te gaan zitten. Het was een rustig plekje, ergens in een hoekje van het kamp, en je werd er niet snel gestoord. Voor mee lag een klein muisje - mijn lunch. Ik zuchtte. Mijn kamparrest begon me steeds meer te frustreren, en eerlijk gezegd was het hier ook behoorlijk saai. Verveling en frustratie, dat waren de emoties die mijn dag grotendeels beheersten. Elke ochtend werd ik wakker met de hoop dat ik mijn herinneringen weer terug zou hebben, of in ieder geval dat ik me iets minder leeg zou voelen. Ik nam voorzichtig een hapje. Ergens voelde ik me schuldig dat ik zelf geen eten kon vangen, maar aan de andere kant, ik kon moeilijk gaan jagen in het kamp. Ik ging even verzitten, en keek om me heen. Misschien dat er vandaag nog iets leuks ging gebeuren.

[Wind eerst + spt]

Ik staarde wat voor me uit, toen plotseling een bruinige poes voorzichtig op mij af kwam lopen. Ze mauwde zachtjes mijn naam, en ik werd met een kleine schok wakker uit mijn gedachtes. Een tikkeltje wantrouwig keek ik naar de poes. Ik wist dat ze me waarschijnlijk niets aan wilde doen, gezien haar voorzichtige houding, maar sinds het heele geheugenverlies-gedoe was ik eigenlijk continu op mijn hoede. Alles was dan ook zo .. verwarrend. Ik wist niet meer wie of wat ik kon vertrouwen, en wat ik moest doen. Maar iets aan deze poes was .. bekend. Misschien kwam het omdat ze mij leek te kennen, of misschien was er echt een deel van mij dat haar herkende, maar ik besloot ten slotte toch dat het goed volk was. "Sorry, ken ik jou?" Mauwde ik voorzichtig.

De stem van de poes klonk zacht en hakkelig, en het leek alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten. Had ik iets verkeerds gezegd? "M-mijn naam is Winddancer.." Winddancer.. Mooie naam, maar het zei me niets. "Ik ben je zusje.." Oh.. dat verklaarde wel waarom ze zo overstuur leek. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Dat kwam wel vaker voor dezer dagen. 'H-het spijt me...' Mauwde ik voorzichtig maar oprecht. Ik vond het verschrikkelijk om anderen zo pijn te doen, en het liefst zou ik iedereen vrolijk houden. Ik wiebelde een beetje ongemakkelijk heen en weer. Wat moest ik doen? Haar troosten? Zeggen dat alles wel goed kwam? Want eerlijk gezegd wist ik zelf niet of dat wel zo zou zijn..