Little stars in the dark night

Eigenlijk was het haar afgeraden om het kamp nog te verlaten. Haar buik was aardig gegroeid de afgelopen paar weken en de meeste andere moederpoezen hadden haar al verteld dat het bijna tijd was. Maar wat nou als ze het niet kon? Wat nou als ze zou gaan falen in het opvoeden van de kittens? Gelukkig was Forestrain er, bij die gedachte kwam er een zachte glimlach rond haar lippen. Waarom haar poten haar naar de vochtige Marshlands hadden gebracht wist ze niet, maar het was een bizar warme Newleaf dag geweest en ze had wel zin in een fris avondwandelingetje. De geur van het vochtige landschap was verfrissend, en dat vond de kattin wel fijn. Wie weet hoe lang het zou duren voordat ze opnieuw zo'n frisse lucht mocht ruiken. Natuurlijk was het logisch dat er na zo'n warme dag als deze een regenbui kwam. In de donkere nacht zag ze dan ook wel wolken voor de maan en sterren schuiven. Het begon zachtjes te druppelen, dus maakte Strugglebug omkeert om terug te gaan naar de warme nursery. Ze had nog maar een paar stappen gedaan of ze voelde plotseling een steek in haar buik. Haar smaragdgroene ogen schoten geschrokken open en haar ademhaling werd gejaagd. Wat.. was dit? Voordat ze het wist was ze door haar poten gezakt omdat de pijn in haar buik heviger werd, en kwam ze op haar flank te liggen. Nee.. ze kwamen toch zeker niet nu? Niet op dit moment, op deze plek?! Paniek borrelde op in haar maag, het begon steeds harder te regenen en een lichtflits lichtte het donkere gebied op. "Forestrain!" Dat was het enige geluid wat er uit haar kwam, niet wetend of hij überhaupt wel hier zou zijn. Tranen welden op in haar ogen, angst nam de macht over in haar.

Hij wist dat ze buiten was. Oh ja, hij wilde haar niet volgen noch betuttelen, maar vooral met die dassen was het niet veilig voor een hoogzwangere kattin buiten het kamp. De zwarte kater was haar dus tegen zijn beleefdheid in achterna gegaan, maar vergrootte de afstand steeds meer. Hij voelde zich toch niet helemaal goed bij het volgen van Struggle. De geur van regen drong zijn neus binnen en in de lucht zag hij regenwolken aankomen. Hmm... Regen... Daar had zowel hij als het bos behoefte aan. Zelfs in het shadowclangebied, waar het bekend stond om zijn natte bodem, was de waterhoeveelheid in de grond en poeltjes ernstig gedaald. Hij voelde de eerste spetters. Zijn groene ogen bleven naar de wolken staren, en langzaam vormde er een frons op zijn gezicht. Het was niet alleen regen, het was onweer. En onweer in zo'n droge tijd was gevaarlijk voor het bos. En voor een zekere zwangere kattin.

De warrior begon sneller te lopen. Wanhopig zocht hij haar geur, maar omdat hij zo gehaast bezig was was het moeilijk. De regen kwam nu in grote, warme druppels op zijn pels neer en een eerste flits lichtte het bos op. Dat was het moment waarop hij de geur ving. Hij bleef een seconde staan om verwoed om zich heen te kijken, door de marshlands. Maar hij zag niets. Was ze nog wel hier? Misschien was ze op tijd teruggekeerd. Misschien maakte hij zich druk om niets. Anders had ze vast wel- "Forestrain!" De paniek was duidelijk hoorbaar, overal in haar stem. Hij keerde zich direct naar waar hij haar stem loceerde en zette het op een lopen. Hij moest haar bereiken. Er was iets mis, iets heel erg mis, hij kon het voelen.

Zijn zwarte poten brachten hem over een dikke kamperfoeliestruik, en dat was waar hij haar zag liggen. Haar gevlekte pels op de natte bodem, haar prachtige gezichtje vertrokken van pijn. In zijn neus drong de geur van angst en paniek. "Struggle! Struggle, ik ben hier Struggle!" riep hij maar, ook niet helemaal wetend wat te doen. Hij zag dat haar vacht ook tegen haar lijf plakte, en op dat moment herinnerde hij zich dat het regende. Wakker wordende scande hij de omgeving af. Hij zag ook niets, geen schuilplaats of wat dan ook. Alleen het kamperfoeliebosje. "Struggle, je moet hier weg," knikte hij gehaast. Zijn kaken klemden zich allervoorzichtigst om haar nekvel heen, en hij verplaatste haar zo snel hij kon richting de struik. Langzaam maar zeker verdwenen ze onder de plant. Het was niet waterdicht, maar de bodem was er droger. Het was beter dan niets.

Tranen sprongen haar opnieuw in de ogen toen een hevige pijnscheut haar wat in elkaar liet krimpen. De woorden van Acefray drongen weer tot haar door.. maar.. ze zou dit nooit kunnen. Als dit al zoveel pijn deed, hoeveel zou het straks wel niet worden. Haar ademhaling werd sneller omdat ze in paniek raakte, ze was bang dat ze het niet kon. En dan was ze ook nog alleen.. en dan nog het onweer waar ze als de dood voor was. Een trillende ademhaling verliet haar bekje en precies op dat moment hoorde ze het geroffel van poten. Zwakjes tilde ze haar kopje op, en zag ergens tot haar grote opluchting dat het Forestrain was. Voor een kort moment verscheen er een vaag glimlachje, maar deze verdween weer bij een volgende pijnscheut en haar kopje viel weer neer op de drassige grond van de Marshlands. Hij was daar. Zijn vertrouwde stem klonk, maar toch bleef haar ademhaling gejaagd en werd ze omgeven door angst. Angst om zo te gaan falen, om iets te verliezen. Voordat ze het wist had de kater haar voorzichtig bij haar nekvel genomen en haar onder een struik getrokken. De kattin voelde een volgende schok en kromp wat in elkaar. Haar vacht was doordrenkt door de modder en regen, smaragdgroene ogen stonden pijnlijk. "Forestrain.." klonk haar stem zachtjes. Haar blik was vaag door de tranen die in haar ogen stonden, maar ze wist zeker dat hij het was. "Ik.. ik kan het niet.. ik.. ben bang.." Een pijnlijke ademhaling waarbij ze haar oogjes dichtkneep en haar tanden op elkaar klemde. Het deed zoveel pijn.. zoveel pijn had de jonge en onwetende kattin nog nooit gevoeld..

Niet alleen de gevlekte poes zelf was onervaren, ook de kater die haar probeerde te helpen had geen idee wat hij moest doen. Pas na een tijdje hoorde hij zichzelf gejaagd ademen, en hij bedacht dat het misschien slim was om rustig te blijven. Het zou vast vertrouwen opleveren voor haar. Het was best pittig, maar hij ble rustig ademen, hoewel hij zin had om te schreeuwen. Oh starclan, hij voelde zich heel slecht bij wat er gebeurde. Hij stond er ook maar naast. Zijn groene ogen merkten dat haar vacht volledig doorweekt was. In een opwelling begon hij haar zachtjes te wassen, likje voor likje, zo rustig mogelijk. Het duurde even voordat hij doorhad dat ze sprak. Hij ving opl dat ze het niet aan zou kunnen, hoewel ze zacht sprak. De warrior boog zich voorover en zocht haar ogen, die volgesijpeld waren met pijn en paniek. Rustig knipperde hij eens, om wat trillerig te ademen. "Je kunt het Struggle, ik ben hier. Ik ben hier voor je, oké?" Dat was nog een hele opgave om te zeggen. Niet alleen omdat hij vanbinnen nog steeds niet echt rustig was, maar ook omdat hij haar gerust probeerde te stellen met zichzelf. Hij was er. Maar ze had helemaal niets aan hem. Zacht neusde hij in haar nekvel. "Rustig, het komt goed, oké? Moet ik Acefray halen?" vroeg hij, weer opkomend met iets wat ze mogelijk zou kunnen helpen.

Een traan drupte uit haar ooghoek, maar omdat haar vacht toch al nat was zou dat vast niet zo erg opvallen. Het deed gewoon zoveel pijn, en dat werd haar een beetje teveel op dit moment. Haar kopje voelde draaierig aan, maar er zat echter niks anders op dan gewoon doorzetten en hopen dat het snel afgelopen was en dat de kittens allemaal in orde zouden zijn. Buiten het struikje dreunde de regendruppels op de grond en werd het woud verlicht door meerdere bliksemstralen. "Oké," mauwde ze zachtjes en sloot haar ogen kort, Forestrain zou er voor haar zijn en dat was goed. Maar toen hij voorstelde om Acefray te gaan halen sperde ze haar ogen open en schudde ze haar kopje. "Nee! Blijf alsjeblieft hier.. het.. is al te laat daarvoor.." Toen ze merkte dat het nu echt was begonnen legde ze haar kopje neer en sloot ze haar ogen, de eerste kitten kwam eraan. Ergens voelde ze zich schuldig dat de kater hierbij moest zijn, maar alleen durfde ze niet. Zoveel.. pijn.. Het was een zwart katertje dat als eerste geboren werd. Een zachte glimlach kwam rond haar lippen te liggen en met lichte moeite trok ze het kleine wezentje naar zich toe. Hij zou op zijn biologische vader gaan lijken, maar Strugglebug zelf bezat ook zwart en Forestrain ook, dus niemand zou iets gaan vermoeden. Gelukkig maar, want ze wilde echt het beste voor de kittens en dat was niet als ze zouden weten wie hun vader was. Dat was voor niemand het beste. Voorzichtig begon ze de kitten schoon te likken, waarna ze hem naar haar buik liet kruipen, die nog altijd opgezwollen af en aangaf dat het katertje geen enig kind zou worden. "Spiritkit," mauwde ze zacht en legde haar kopje neer toen er al een volgende pijnscheut volgde. De kitten was vernoemd naar zijn biologische vader, een soort van dan toch. Haar blik ging kort naar Forestrain en voordat ze wist was ze weer in volle gang om opnieuw een kitten ter wereld te brengen. "Ik kan niet meer.." mauwde de kattin zwakjes, maar wist zichzelf half overeind te hijsen en de kitten voor een deel droog te likken. Hopelijk zou Forest haar helpen nu, want dit was het moment dat een tweede kat tijdens een bevalling handig was. Het zweet was haar uitgebroken en alles tolde, maar ze voelde dat ze nog niet klaar was na dit gestreepte katertje wat best wel veel op haar eigen vader leek. "Lightningkit," mauwde ze zwakjes en gaf een kort likje over de kop van de kit. Haar jongere broertje had hetzelfde voorvoegsel, en op het moment dat ze de naam uitsprak schoot er een bliksemflits door de lucht heen. Wat nou als ze niet klaar zou zijn voor het moederschap? Wat nou als één van haar kittens niet sterk genoeg was om de reis door de storm naar het kamp te maken? Misschien moesten ze maar onder deze kamperfoeliestruik blijven liggen, maar dat was ook niet zo veilig natuurlijk. Een derde kitten kwam ter wereld en ook deze was een evenbeeld van zijn vader. "Darkkit," mauwde ze zachtjes en likte de kitten weer voor de helft droog, hopend dat haar partner de rest een beetje zou doen. Hij was vernoemd naar zijn donkere vacht. Ze voelde dat een volgende er nu aankwam en sloot haar ogen, ze had aardig wat bloed verloren en dat maakte haar draaierig, zwak en misselijk. "Forestrain.." mauwde ze zachtjes en liet haar versufte blik naar de kater gaan. Toen de kitten ter wereld kwam had ze enkel de kracht nog maar om de eerste paar likken er overheen te geven, hopelijk zou de kater de rest doen en haar bij haar buik leggen. "Crookedkit." Het poesje leek wel een beetje kromme klauwen te hebben, en werd hierbij ook meteen vernoemd naar een heel vroegere leider van RiverClan. Het waren drie katertjes en één poesje geworden.

{ De kittens mogen posten, hoeft niet in volgorde! }

Spiritkit

Spiritkit had enkele Manen rustig in zijn moeders buik doorgebracht. Zwevend alsof niets hem kwaad kon doen, en hij in de zevende hemel leefde. Hij had een paar dingen wel redelijk gemerkt, het feit dat zijn broertjes of zusjes net als hem groter werden. Dat de buik halverwege de zwangerschap anders begon te bewegen en natuurlijk het feit dat de buik redelijk krap was geworden. De rustige deinende bewegingen van zijn moeder, hadden hem in een soort slaap gesust. Elke dag ging hetzelfde, en elke dag eindigde het zelfde. De bewegingen werden richting het einde van de dag rustiger, en in zekere zin ook saaier. Zo nu en dan had hij tijdens de zwangerschap dan ook flink in zijn moeders buik getrapt, met een van zijn kleine pootjes, in de hoop dat ze nog even omhoog kwam, en rond zou lopen. De bewegingen waren een grote geruststelling geweest voor het jonge zwarte katertje, dat vredig opgekruld wachtte op wat komen zou. Waarschijnlijk hetzelfde als elke dag tot nu toe was geweest.

Maar niets was minder waar, ineens ging zijn moeder liggen, en veranderde de bewegingen in de buik. Er was iets anders, schokken gleden door de buikwand heen, en maakte dat het katertje beduusd in de buik bewoog. Dit waren niet de normale bewegingen, dit was niet wat hij wou. Als hij nu al in de buitenwereld was geweest, had hij duidelijk van zich laten horen. Maar nu bleef hij dus in elkaar gekruld liggen. Zijn lichaampje leek te verschuiven, zijn veiligheid en het bekende leken te verdwijnen. Waar waren zijn nestgenootjes, waar waren zijn broertjes of zusjes gebleven! Toch had hij niet veel tijd om paniekerig te zijn, want de ruimte werd krapper, en ruimer in hetzelfde ritme als de weeën door de buik hadden bewogen. Waardoor de kitten uiteindelijk met een zachte plof op de grond in de buurt van zijn moeder landde. Op het moment dat hij zijn eerste ademteug nam, liet hij een duidelijke piep horen. Waarschijnlijk zou dat tot opluchting leiden bij zijn "ouders" maar dat besefte de kitten niet. Hij wou net nog een keer piepen, toen een warme en ruwe tong over zijn natte vachtje likte. Zijn pikzwarte vachtje, was nog donkerder door het kleine beetje regen en van het vruchtwater dat er op had gezeten. Toch voelde hij zich al bijna terugzakken in een slaap. Zo erg was deze nieuwe ervaring nog niet. Behalve dan dat hij het een beetje koud vond. De zachte geluiden van zijn moeder, maakte dat hij nog een klein zuchtje slaakte. "Spiritkit," had er geklonken, iets waarop hij nauwelijks had gereageerd, nog moe van zijn nieuwe avontuur. Langzaam probeerde de kleine zwartharige kitten zich op te krullen voordat hij met een laatste piep naar dromenland vertrok.

Het was behoorlijk krap geworden in de ruimte waar de ze zich in bevond. na een lange tijd begon de ruimte te krimpen. en nog meer en nog meer! toen plots een van haar siblings weg was. En daarna nog een! zo bleef het door gaan tot ze alleen in de ruimte begaf, ze trapte krachtig met haar achterpoten. ze wou hier weg! nog een harde trap gaf ze tegen de wand aan, toen ze in eens plots tegen een harde ondergrond werd gekwakt. paniekerig begon te happen, maar werd als stil toen er iets over haar rug raspte. Crookedkit.. hoorde ze, was dat haar naam? rustig kroop ze naar een warme plek, de eigenlijk ook best lekker rook. ze opende haar bekje en begon te sabbelen, melk stroomde in haar mond. een kleine straaltje melk liep over haar kin, nadat ze veel had gedronken. kroop ze over haar siblings heen, en kroop weg van plek waar ze had gedronken. al snel vond ze een andere warme plek, krulde zich tegen de andere lichaam aan. ze liet een goedkeurde piep horen en viel in een diepe slaap.

De kitten dobberde wat rond in de buik van zijn moeder, duidelijk zijn eigen ruimte opeisend en zo hier en daar een trap uitdelend. Hij was niet bang om te laten zien dat hij aanwezig was. Maar hoe langer het duurde dat hij hier zat, hoe kleiner de ruimte leek te worden. Plotseling leek er wat meer ruimte te zijn, en dat zat hem niet helemaal lekker. Totdat er opeens iets aan hem leek te trekken, en de ruimte opeens vele malen krapper werd. De kit hield zich stil en liet alles gebeuren. Voordat hij het goed en wel doorhad werd hij omgeven door een enorme kou die hem liet rillen. Voor het eerst drupte er kleine druppeltjes regen die door de kamperfoelie struik heen kwamen zetten op zijn natte vacht. Zijn eerste piep werd geslaakt toen zijn longetjes zich pijnlijk open klapte, maar het geluid werd gedempt door een harde donderslag. Hij voelde een paar likken over zijn kop heen gaan, en op dat moment werd zijn naam uitgesproken. Een scherp licht flitste door zijn dunne vliesjes heen die de oogjes bedekt hielden. Lightningkit werd droog gelikt en werkte zich een weg naar zijn moeder toe, bij wie hij rustig begon te drinken. Hij warmde iets op en kroop verder tegen zijn moeder aan, waarna hij in slaap doezelde.

Hoe het daarbinnen was? Stil. Dat was het. Dat was het enigste wat door de kop van de jonge kater ging terwijl hij daar zat. Nog lang niet bewust van wat er allemaal zou gebeuren daarbuiten. Het duurde niet lang, na de eerste veranderingen in de ruimte, volgde een tweede... Een soort van snelle wending in leven was het. Toen het dan ook gebeurde, hoe hij ter wereld kwam, klapten zijn longen open en piepte hij even... Hij hoorde niks, zag niks... Hij rook enkel... en een zachte, warme tong... En toen... Piepte hij nogmaals. Honger. Hevig vocht hij zich een weg naar de geur toe, om zich daar tegen te gooien en dan even te drinken. Warmte. Na een tijdje was hij kalm en liet hij even een zuchtje horen waarna de kit zich tegen zijn moeder drukte en al snel indommelde... Warmte.

Een heftige flits verblindt het zicht tijdelijk, het begint hevig te onweren.

Een steek in zijn hart was duidelijk voelbaar toen hij zag hoeveel pijn het haar deed. Hij wilde het wegnemen, het zo mogelijk delen met haar, maar het ging niet. Ze moest dit zelf doen. De steek veranderde in een stuitering toen er een klein lichaampje verscheen onderaan haar buik. Zijn groene ogen gleden langs het jonge katertje en de poes, welke het klamme lichaampje drooglikte. De kattin kondigde zacht aan dat hij Spiritkit zou heten. Het wezentje zocht haar tepels en hij wreef zijn kin zacht langs haar flank. "Ik kan niet meer..." Haar stem kwam niet hoger dan een zwakke fluistertoon. "Shht," suste hij naast haar oor. "Natuurlijk wel, Struggle. Jij kan alles," Hij haalde het nieuwe beestje voorzichtig naar zich toe en begon over het kleine ruggetje van het beestje te likken, voordat het zich kon verstoppen tussen de voorpoten en natte buikvacht van zijn moeder. "Lightningkit," stelde ze, naar de flits die de leegstromende hemel verlichtte. "Lightningkit..." herhaalde de zwarte kater zacht. Hij stapte met één poot over de kittens heen om hen en hun moeder wat extra af te schermen van de regen. Nog altijd waren er meer kits te vinden in Struggles momenteel kwetsbare lichaam. Na een zwart en bruin tabby katertje was er nog een zwart gevalletje wat naar buiten kwam zetten. Hij wachtte tot ze wat had gelikt aan het kleine pelsje, maar nam het over van zijn mate. Het was een fijn gevoel, iets doen voor iemand. Eindelijk voelde hij zich echt alsof hij zich ergens nuttig maakte. Ze noemde het beestje Darkkit; absoluut een passende naam. De zwarte kater zag hoe verzwakt en moe ze was. Hij gaf een paar likken over haar gevlekte pels en ademde diep in toen er een rilling langs zijn ruggengraat rolde. Het bleef voor hem ook koud, hoeveel adrenaline er ook in zijn lichaam zat. Geen seconde verspilde hij aan twijfelen toen er een tabby kattinetje ter wereld werd gebracht. Hij boog zijn kop en gaf het lichaampje een paar tedere likken. "Crookedkit..." kondigde haar moeder aan. Forestrain schonk zijn mate een trotse glimlach, voor hij wat dichter bij de grond ging liggen als windschild. De kittens dronken, of sliepen alweer. Hij begon vluchtig, maar zachtjes, het bloed uit de zwart-witte vacht te wassen.

Een lichtflits verblindde hem voor een moment, en zette een boom niet ver bij hen vandaan in lichterlaaie. Het ding spleet in tweeën, niet ver bij hen vandaan landend. Het zou vast niet doorbranden door de regen, maar dat maakte het niet veel veiliger voor een poes met kittens op die plek. Alert sprong Forest op. Hij wilde niets liever dan de vermoeide poes even met rust laten, maar ze konden hier niet blijven, in de regen, met die bliksem. Een luide donderslag rolde langs de donkergrijze wolkenmassa boven hun koppen. "Struggle," zei hij scherp tegen de poes. "We kunnen hier niet blijven, Struggle, we moeten terug," sprak hij, zijn neus in haar nek duwende.

De woorden die de kater uitsprak waren zo lief. Er waren maar weinig katten geweest in dit woud die ze zo erg mocht als deze zwarte kater. Een vage glimlach kwam dan ook rond haar lippen te liggen terwijl ze een klein, trillerig zuchtje slaakte. Gelukkig was Forestrain er, die haar hielp toen ze steeds vermoeider werd om alles alleen te doen. Hij zorgde ervoor dat zijzelf en haar kittens werden afgeschermd van de kille wind. Haar smaragdgroene blik gleed langzaam naar de kater toe, die haar op dat moment een trotse glimlach schonk. Ze wist dat dit de laatste kitten was geweest, het was over nu. Strugglebug glimlachte een keertje naar haar partner en liet haar ogen dichtvallen. Ze wist zeker dat hij de perfecte vader ging zijn voor haar kittens, een betere vader dan Nevermind ooit zou kunnen zijn voor hen. Haar oogleden waren vermoeid dicht gezakt, ze vertrouwde erop dat de kater over hen zou waken. Haar lichaam was bezweet en al haar spieren deden pijn, haar kop voelde zwaar aan en langzaam zakte ze weg in een noodgedwongen slaap. Het enige wat ze nog vaagjes voelde was het vertrouwde gerasp van de kater over haar vacht.

Strugglebug had zich tegen haar partner opgerold, met in het midden van haar bundel vacht haar kittens die zo beschermd waren voor het noodweer. Maar plotseling verdween de warmtebron en woei er een kille wind over hen heen, gevolgd door een fel licht waardoor ze zwakjes haar ogen opende. De vlammen die van de boom af sloegen weerkaatste in haar ogen, maar ze was te ver weg om er bewust op te reageren. Forestrain zei dat ze hier niet konden blijven. "Ben.. zo.. moe.." mompelde ze zwakjes en sloot haar ogen weer eventjes. De weg terug naar het kamp zou ze zelf niet kunnen maken, ze had veel bloed verloren en was uitgeput. Dan waren er ook nog vier kittens die in veiligheid gebracht moesten worden. Maar.. ze kon het niet..

Hij haalde haar uit een slaap die hij niet had willen verstoren. "Ben... zo... moe..." verklaarde ze langzaam. Forest sloeg zijn klauwen in de zompige aarde, maar verstopte ze al snel weer in zijn modderige haren. "Struggle, you gotta work with me," mompelde hij in zichzelf. "Als we hier blijven halen de kittens het misschien niet, Struggle!" zei hij, een beetje paniekerig. Hij was echt goed voorbereid, note the sarcasm. Hij liet zijn kijkers langs zijn schouder naar het vuur glijden. Hij had het niet fout gehad. De vlammen verspreidden zich niet snel; maar het gebeurde wel. Hij neusde zachtjes tussen haar voorpoten. "Kom op, ik kan jullie echt niet hier laten blijven," fluisterde hij tegen zijn mate. Hij was bang, zeker. Al zou hij het niet snel toegeven.

De geur van regen ging vermengd met de geur die altijd rond de verbrandde oude boom in hun territorium hing. Haar moederinstinct werd hierdoor gewaarschuwd, en ze opende haar ogen dan ook weer toen de kater paniekerig begon te praten. Hierna neusde hij zacht tussen haar voorpoten. Voor een kort moment gleed haar rozige tongetje uit haar bek en gaf ze een korte lik over de kaak van de kater. Strugglebug hief zachtjes haar kopje, en kwam moeizaam half overeind. Een stevige wind sloeg haar in het gezicht, en een golf van regendruppels liet haar oogjes eventjes dichtknijpen. Haar staart hing tussen haar poten en kort wierp ze een bange blik op haar partner. "Ik ben bang.." mauwde ze toen zachtjes en voelde een traan uit haar ooghoek druppen. Haar gevlekte neusje drukte ze vervolgens in de hoop kittens, waarna ze Crookedkit en Spiritkit voorzichtig oppakte. Ze stond nog altijd niet stevig op haar poten, maar Forest zou ze niet alleen kunnen dragen.

Hij ademde toch net iets rustiger nadat ze haar tong even over zijn kaak had laten raspen. De poes hief haar kopje op en kwam zo mogelijk overeind. Hij haastte zich tegen haar zijde, opdat ze wat steun aan hem zou hebben. Een flinke windvlaag zond regendruppels in hun gezichten. Toen hij in haar ogen keek zag hij haar angst. "Ik ben bang..." fluisterde ze. Een traan droop uit haar ooghoek door haar al natte vacht. "Je doet het fantastisch. We gaan het halen Struggle," zei hij zacht, voor hij haar voorbeeld volgde en Lightningkit en Darkkit van de grond viste, onder het protest van zachte piepjes. "Kom," sprak hij, zijn stem gedempt door twee vochtige vachtjes in zijn bek. De zwarte kater begon te lopen, langzaam om zijn mate te kunnen blijven begeleiden.

Strugglebug leunde lichtjes tegen haar mate aan terwijl het vuur zich over een paar andere bomen verspreidde, langzaam omdat het werd tegengehouden door de regen. Het onweerde nog steeds hevig en een duidelijk angstige blik stond in haar smaragdgroene ogen. Ze sprong aan de kant toen er een brandende tak naar beneden kwam storten en precies tussen hen in viel. Nu was ze alleen. De geuren van ShadowClan werden sterker, ze moest naar het kamp terug. Een traan vermengde zich met haar doorweekte vacht die nog steeds belaagd werd door de regen. Langzaam maar zeker begon ze te rennen, in de richting van het kamp met de twee bundeltjes in haar kaken geklemd. Haar poten voelde ze niet meer, het enige waar ze zich nu op focuste was het kamp.

Ze kwamen eigenlijk aardig vooruit, maar hij verloor de poes en de kits uit het oog toen ze gescheiden werden door een brandende tak die uit de lucht kwam zetten. Voor een moment was hij bang dat het hele bos vlam zou vatten. Hij wilde roepen naar Strugglebug, maar wist dat ze de kracht niet had om zo hard te roepen. Dus rende hij om de vlam heen, maar er was niets. Over de doordringende geur van rook kon hij de hare ruiken. Hij verlaagde zijn neus tot de kits net boven de grond bungelden en hij kon ruiken waar zijn mate heen was gegaan. Een opgeluchte zucht ademde hij in de natte vachtjes van de vachtbolletjes. Zo snel hij kon en goed was voor de bonkende pluisjes in zijn bek volgde hij haar richting het kamp. Al snel kwam ze in zicht. Hij ging altijd nog iets harder dan zij. De zwarte kater versnelde zijn pas tot hij eindelijk weer naast haar liep. "Goedzo sweetheart," bromde hij naar zijn mate.

De vlammen hadden ze nu al een eind achter zich gelaten. Ze wist niet waar Forestrain en haar twee zoontjes waren, maar ze vertrouwde haar mate dat hij ze in veiligheid zou brengen, no matter what. Strugglebug moest uitwijken voor een boomstronk en kwam plots weer aan de flank van haar mate te rennen, die haar wat bemoedigende woorden toe bromde. Het begon weer harder te regenen en een lichtflits verlichtte de lucht. Gelukkig waren ze nu weer dichtbij het kamp. Haar hele lichaam rilde en zat voel met bloedvlekken, die zich wat verspreid hadden door de regen. Strugglebug schoot voor haar mate de kampingang door en zette meteen koers naar de nursery, zowel zijzelf als haar kittens waren zwaar onderkoeld en vermoeid.

OCC: Maak jij een nieuw topic i.d. nursery?

De kleine kitten had al veel veranderingen gevoeld. Toch zat de grootste verandering er nog aan te komen en nog wel sneller dan dat hij ooit had kunnen verwachten. Terwijl er samentrekkingen plaatsvonden om hem heen bleef hij nog zitten. Op een gegeven moment verdwenen de warme lichamen van zijn broertjes en zusjes waar hij vaak tegenaan was gebotst. Nu was het zijn beurt en echt fijn vond hij het niet. Met flink wat worstelingen kwam de kleine kat ter wereld. Gedesoriënteerd stootte hij enkele piepjes uit op zoek naar de warmte. Zebrakit hoorde hij ergens verweg en hij viel in slaap.

OOC: Ik weet dat hij laat is geboren maar omdat ik helaas niets meer hoorde reageerde ik met hem in dit topic. Bij deze is Zebrakit geboren (:

Onderwerp: Re: Little stars in the dark night