But I couldn’t stay away, I couldn’t fight it

Met een glimlach op haar snoet keek Thistlebreeze op naar de toppen van Fourtrees. Zoals altijd benam het aanzicht haar de adem. Met een zucht liet ze zich door haar poten zakken en sloot genietend haar ogen. Plots bemerkte de oudere warrior een vreemde geur. Windclan. Ze stond tegen haar zin op en keek in de richting van het Windterriotrium, dat maar enkele vossenlengtes van haar vandaan was, aangezien de vier territoria hier elkaar kruisten. "Wie is daar?" riep ze op een kalme, maar respect afdwingende toon.

{Jaysong first}

De pluizige staart van de eekhoorn verdween tussen het struikgewas en hijgend kwam de massieve kater tot stilstand. Zijn flanken gingen wild op en neer en doodop zakte de windclanner door zijn stevige poten.

Het feit was dat hij zo moe was dat hij deze achtervolging al vanaf het Windclan terratorium had plaats gevonden en toch was hij overtuigt deze eekhoorn te vangen. Hij had deze eekhoorn zo ontzettend lang achtervolgd en nu was het weg. Een steek in zijn flank deed hem nog dieper door haar poten zakken, zo ver dat hij met zijn buik op de besneeuwde grond kwam. De zwart kater knarsetandde van de kou terwijl hij hijgens in de sneeuw lag. Met tegenstribbelende spieren kwam Jaysong na een tijdje overeind en begon op een rustig looppas weer verder te lopen, totdat een nieuwe steek in zijn flank terug kwam en hem weer bijna door zijn poten liet zakken. "Wie is daar?" Zijn oren wiebelde bij het horen van een kalme, en wat afdwingende klank. De geur die in zijn neusvleugels stroomde verraadde dat deze kat van Riverclan kwam. Met gespleten ogen en nog half ingekropen van de pijn in zijn flank stapte hij naar voren en liet zich zelf open en bloot zien. "Jaysong, tot u dienst" Sprak hij met zijn lage -mannelijke- stem en keek de kattin met een rustige blik aan.

OCC; Jay is een Windclanner :'3

Een zwarte kater verscheen in haar gezichtsveld. "Jaysong, tot u dienst," stelde die zich voor. Zonder zich ervoor te schamen bekeek Thistlebreeze de Windclanner goed. Hij had donkere, gitzwarte haren en groene ogen, maar een aparte tint groen. "Aangenaam, Jaysong," sprak ze rustig, nadenkend over elk woord dat ze zei. Hij was een Windclanner, en ze was liever niet al te loslippig tegen katten van andere clans. "Ik ben Thistlebreeze." Ze knikte kort en beleefd, maar niet beleefder dan nodig was. "En wat brengt jou hier?"

Ik had het gezien, en meteen aangepast :'D

Auw! De steken in zijn flank ging maar niet weg, en ze deden nog best wel zeer want Jaysong was echt geen piepert met kwa pijn, maar het leek alsof Leaf-bare zijn conditie en zijn gezondheid wegnam. De massieve zwarte kater schudde het van zich af en ging zitten. "Aangenaam, Jaysong," Jaysong boog zijn brede kop en drukte daarna zijn mintgroene ogen weer in die van de kattin. "Ik ben Thistlebreeze." De kater sloeg zijn pluizige staart om zijn flank heen om de pijn wat te stillen. "Aangenaam kennis te maken Thistlebreez" Mauwde hij op een kalme toon, en hij meende het oprecht. Hij had liever vrienden dan vijanden ookal kwam de kat van een andere clan, een normaal gesprekje voeren kon nooit kwaad. "En wat brengt jou hier?" Jaysong grijnsde toen hij terug dacht aan de achtervolging van de eekhoorn, "Om een lang verhaal kort te maken, ik had een soort race met een eekhoorn" Mauwde de zwarte kater, met een wat domme grijns om zijn smuit geplakt.

De kater had duidelijk geen last van het feit dat ze beide uit andere clans kwamen, en begon dus opgetogen te kletsen. Niet bepaald warriorachtig, vond Thistle, maar zij was dan ook erg stroef in dat geval. Met een kinderlijke grijns op zijn snoet vertelde hij dat hij een race had gedaan met een eekhoorn. Ze knikte beleefd, maar beantwoordde de grijns bewust niet, al had ze het gevoel dat Jaysong dat niet eens door zou hebben. "Ik neem aan dat een snelle en ervaren Windclanner die race heeft gewonnen?" mauwde ze beleefd, maar Thistlebreeze wist niet dat de eekhoorn had weten te ontsnappen. Dat zou dan eerder uitdagend overkomen, en ze wilde geen uitdaging beginnen of een kat uit een andere clan boos maken, hoe dom de reden ook zou zijn.

Nadat hij antwoord had geven op haar vraag liet hij zijn blik over de kattin glijden, ze was waarschijnlijk een moon hoogstend twee ouder dan hem, een lichte gekleurde korte vacht en blauwe ogen. Precies het tegenovergestelde dan hem. Hij was groot gebouwd een lange donkere vacht en mintgroene ogen. "Ik neem aan dat een snelle en ervaren Windclanner die race heeft gewonnen?" Die vraag zag hij al aankomen dus trok hij wat beschamend met zijn oor, "Hou het erop dat ik liever racen hou met konijnen" Mauwde hij zo kalm mogelijk maar gloede onder zijn donkere vacht. Hoe was verdikkeme een volbloed Windclanner! En dan kon hij niet eens eekhoorn vangen, ookal joeg hij alleen maar op roofvogels of konijn. Hij had die stomme eekhoorn gewoon moeten vangen. "En wat kom jij hier eigenlijk doen?" Probeerde hij snel het onderwerp te veranderen over die eekhoorn, en keek met nieuwschierige ogen in die van haar.

Nu bleek dat Jaysong was verloren. Verdorie, had ze haar mond maar gehouden! "En wat kom jij hier eigenlijk doen?" vroeg de kater nadat hij beschaamd met zijn oren had bewogen. "De eeuwige schoonheid van Fourtrees," mauwde Thistlebreeze in een lange, bewonderende zucht. De schoonheid van de bomen vulden haar ziel al voor zover ze het zich herrinerde. De vier in elkaar gegroeide bomen waren wonderbaarlijk, een mirakel van de natuur. Of van Starclan. Fourtrees was de ziel van de vier territoria, ze brachten vrede, maar ook grenzen, tussen de vier clans. Het had zoveel verschillende betekenissen, wat het nog mooier maakte.

Rustig wachtte de massieve kater op antwoord, "De eeuwige schoonheid van Fourtrees," Zuchte ze in een bewonderde zucht, de zwarte kater knikte en liet zijn blik naar de vier machtige bomen glidjen. Ze had inderdaad gelijk, het was gewoon een plaatje. De zachte briesje die door het landschap blies stuifde het bovenste laagje sneeuw omhoog en blies het door de stammen van het bos. De bladerloze takken en de zwakke zon die er door heen scheen. Normaal gesproken was het hem niet opgevallen, maar het was geweldig. Jaysong knikte enkel bewonderd met zijn brede kop en genoot van de uitzicht. De heide op zijn terratorium was net zo, maar hij had enkel nooit verwacht dat het zo'n dichte bos zoals hier ook zo betoverend kon zijn. "Dat kan ik begrijpen" Onderbrak hij de korte stilte, maar hield zijn blik nog steeds op de Fourtrees.