.: Save yourself :. SPT

Onderwerp: .: Save yourself :. SPT wo 17 feb 2016 - 20:34

Jaytail keek even naar de sterren en zuchtte, waarna hij ging zitten. Hij had zich steeds meer afgezonderd van de rest, maar tja.. Hij twijfelde steeds meer aan zijn loyaliteit, maar zolang hij prooien naar de clan haalde en ze beschermde... Was er niks aan de hand toch? Hij zwiepte even met zijn staart, waarna hij zuchtte.

.:Snowdrop:.

Snowdrop

Hoe was ze zo afwezig geraakt? Nu tja, ze had het opgegeven en dat wist ze maar al te goed. Ze wilde gewoon verdwijnen ergens. Het bij zich laten en alles overgeven aan iemand anders. Niet langer wilde ze dit, opdat het haar allemaal te zwaar werd. Het gehele plaatje was voor haar een redelijke versie van het verhaal geweest, maar in werkelijkheid hadden de details een verstikkend effect.
Ze voelde zich schuldig en meer dan ooit had ze de nijging om weg te lopen, voor altijd te verdwijnen uit de levens die ze toch maar had verprutst.. Wie zou haar missen? Juist ja... Daar kon ze geen antwoord op geven.

Tag:: Jaytail

Toen een bekende geur zijn neusgaten bereikte keek hij langzaam op, om Snowdrop te zien... heh... Hij keek even naar haar en hield zijn kopje even schuin. "Snowdrop?" vroeg hij even rustig, waarna hij even met zijn staart sloeg.

Snowdrop

Toen ze opeens een woord hoorde, die ze ooit met trots aanhoorde, kromp ze ineen en keek ze even op. Tussen twee vuren leven, heh, het was gestoord. Tot haar opluchting was het de gestreepte kater waar ze een paar moons terug nog wat mee had gepraat... zijn naam was Jaytail. Nu drong het tot haar door... ergens... "Jaytail..." zei ze, haar stem brak. Ze was het zat. Alles. Alles...

Tag:: Jaytail

Hij was opgemerkt, maar de reactie van de ander was niet bepaald verwacht... heh... "Jaytail..." Haar fragiele stem, die hij ooit als een soort beschermend schild had beschouwd, klonk gebroken. Hij liep naar haar toe en keek haar bezorgd aan. "Gaat alles wel goed?" vroeg hij even zachtjes aan haar, zijn groen-gele ogen gericht op de ander.

Snowdrop

Ze kon hem zien naderen. Elke stap die hij zette was een stap meer... Stress. Ze kon het niet anders beschrijven. Hoe iets zo lastig kon zijn... Hoe kon een gevoel zo verwoestend werken? Het was niet eens iets dat je kon vastnemen, het was gewoon te grappig als je het zo bekeek. Na een tijdje die voor haar een eeuwigheid duurde volgde een simpele vraag. Vier woorden. Vier woorden voor iets dat zoveel antwoorden kon hebben, zoveel lijnen kon vullen. Maar haar antwoord zou simpel zijn, kort, bruut. "Nee!" zei ze plots. Haar felle gouden ogen keken hem even strak aan met de kracht die in hen zat. Maar net zoals ze had opgekeken, keek ze terug weg, enkel en alleen om op te staan en zich om te draaien... Wat boeide het ook...

Tag:: Jaytail

Ze was anders. Anders dan de andere keren dat hij haar had gezien. Anders dan de poes die hem bijstond op het moment dat hem het meest moeilijk zat. "Nee!" klonk er plots, terwijl de twee felle gele gouden ogen hem aankeken. Dit moment duurde niet lang, aangezien de witte poes opstond en zich keerde van hem af. "Je hoeft niet weg te lopen." sprak hij even rustig, terwijl hij zijn pluizige staart rond zijn poten krulde. "Vertel me wat er is, al zal ik niet de beste hulp zijn." Alsof hij er iets aan kon doen. Hij liet een spoor van dood en verderf achter zich, dus hoe kon hij überhaupt van dienst zijn bij iemand?

Snowdrop

Eh? Een stilte had ze verwacht, maar dat was niet wat de oudere kat haar schonk. Het waren weer woorden, woorden die open klonken. Ze klonken uitnodigend op hun eigen manier. Niet op de manier dat hij ze zei... Maar hoe hij het vormde. Ze trok een schuine grimas, de pijn was op haar gezicht te lezen. Toch wilde ze zich niet naar hem keren. "Waarom zou ik? Nee... waarom zou je luisteren? Waarom zou je hulp bieden aan iemand die je alleen maar zou verraden?" ze slikte even. "Een lafaard zoals ik verdient dat niet," haar stem stierf wat af en haar ogen zochten ergens houvast... Hopeloos opzoek naar iets dat haar kracht kon geven.... Maar er was enkel een leeg, donker bos voor haar ogen.

Tag:: Jaytail

Ze keerde zich maar niet naar hem, wat hem liet afvragen hoe haar gezicht er nu uitzag. Zou ze pijn hebben, huilen, zoekende naar iets wat haar kon helpen? "Waarom zou ik? Nee... waarom zou je luisteren? Waarom zou je hulp bieden aan iemand die je alleen maar zou verraden?" Verraden? Wat was dat nou weer? Was hij niet degene die iedereen verraadde, door het verantwoordelijk zijn van de dood van hun leader? "Een lafaard zoals ik verdient dat niet," Jay zuchtte even en keek naar de ander. "Ben ik niet eerder de verrader?" sprak hij rustig tegen de ander. "Snowdrop, wat er ook is, ik keer me niet tegen je." sprak hij even op een rustige toon tegen de ander. "Jij deed het ook niet bij mij, weet je nog?" sprak hij tegen haar, waarna hij opstond en zijn staart comforterend over haar rug legde.

Snowdrop

Hah... Haha... Haar gezicht vertrok wat en ze ging zitten. Haar schouders schokkend. Er klonk een zwak geluid wat op lachen leek... Hij... was geen verrader in haar ogen... Maar als hij het zo zei... Misschien zag zij door de ogen van zo'n ziel en was hij daarom puur voor haar... Ze was dwaas. Hij hoorde zijn woorden maar een deel van haar geloofde hem niet. Het was toen ze zijn staart voelde dat ze even opkeek. Tranen liepen over haar gezicht terwijl haar mond een hopeloze glimlach probeerde te maken... Het verbergen snow... Verberg het. Zoals je altijd hebt gedaan. "Jay... Je bent grappig," zei ze zachtjes. "Maar ik ben serieus als ik zeg dat je... Me zou verachten of zelfs haten als je wist waarom ik nu jank..." zei ze. "Mezelf opgeven aan Bloodclan om hen te helpen terwijl de clan me het meeste nodig had.... TSk... Ik ben dom..." zei ze... Het kon haar niks meer schelen. "Ik kan niks goed doen.. Helemaal niks.." murmelde ze zachtjes. Ze staarde naar de grond en begon zacht te trillen terwijl tranen sneller over haar wangen liepen... Starclan... Why...

Tag:: Jaytail

Haar schouders begonnen te schokken, dus hij zat toch in de goede richting. Toen zijn blik die van haar kruiste, merkte hij de tranen over haar wangen op. Waar had zo'n goede ziel het aan verdient? "Jay... Je bent grappig," klonk er zachtjes van de poes af. Hij meende elk woord, dus grappig zou hij zichzelf eigenlijk niet noemen. "Maar ik ben serieus als ik zeg dat je... Me zou verachten of zelfs haten als je wist waarom ik nu jank..." Dan zou ze het wel heel erg bont gemaakt moeten hebben, want op dit moment was de enige kat die hij op dat moment haatte was zichzelf. "Mezelf opgeven aan Bloodclan om hen te helpen terwijl de clan me het meeste nodig had.... TSk... Ik ben dom..." Ah... Jay keek even rustig naar haar. "Ik kan niks goed doen.. Helemaal niks.." klonk er, waarna ze haar blik naar de grond had gericht en ze begon te trillen. Jaytail ging tegen haar aan zitten en krulde zijn staart rond haar, waarna hij zijn kopje over haar nek legde als een soort hug. "Je deed het voor de clan toch?" sprak hij even zachtjes tegen haar, waarna hij haar even kalmerend likte. "Ik geloof niet dat jij hier degene bent die fout zit, Snowdrop." sprak hij even zachtjes, waarna hij kalmerend begon te spinnen om de ander gerust te stellen.

Snowdrop

Wat deed hij? Zijn aanrakingen waren nieuw. In het algemeen kreeg ze niet vaak warmte van anderen... Ze was meestal degene die de warmte moest brengen. Zijn woorden brachten haar wat terug op haar plek. "Ja... Ik deed het voor de clan maar..." ze slikte. "Ik heb dingen gezegd... Voorgesteld... En nu geef ik op," zei ze zachtjes. "Hoe kan ik in Starclan's naam een goede kat zijn als ik niet eens een iets simpels kon doen?" zei ze. "Daarbij... Daarbij..." ze slikte en legde zich gewoon tegen de ander aan en begon zachtjes te snikken. Ze kon het niet meer aan... God... en dan zorgde een fout hiervoor...

Tag:: Jaytail

Zovaak deed hij deze dingen niet, maar de meesten werden dan ook afgeschrikt door het litteken op zijn poot, veroorzaakt door de zaak die voor altijd zijn leven had veranderd. "Ja... Ik deed het voor de clan maar..." klonk er van de ander af, waarop Jay haar rustig likte. "Ik heb dingen gezegd... Voorgesteld... En nu geef ik op," Opgeven? Stond dat wel in haar vocabulaire? "Hoe kan ik in Starclan's naam een goede kat zijn als ik niet eens een iets simpels kon doen?" Gosh... Hij bleef haar rustgevend likken, terwijl hij zachtjes bleef spinnen. "Daarbij... Daarbij..." Ze legde zich tegen hem aan, waardoor zijn bruine vacht de grotendeels witte vacht van de ander overspoelde. "Je hebt goed gehandeld..." sprak hij zacht tegen haar, terwijl hij haar tegen zich aan hield. "Je hebt keuzes genomen, die andere katten niet eens zouden durven nemen." Hij likte even over haar nek en wreef even met zijn kopje langs haar heen. "Je bent moedig... Je zette je leven op het spel door je zo bloot te stellen aan BloodClan, allemaal om de clan te beschermen." Het verscheurde hem om haar zo te zien, om haar te zien huilen, pijn te hebben... Ze had hem al zo vaak gered... Van de dood al twee keer. "Je bent goed..." sprak hij zachtjes tegen de ander. "Het is oke... Iedereen die niet ziet, dat je goed hebt gedaan... Snappen het gewoon niet..." sprak hij zachtjes.

Snowdrop

Ze snikte zachtjes en luisterde voorzichtig naar elk woord dat hij zei. Waarom...? Geen idee... Waarom zou ze niet luisteren? Hij was immers iemand die haar opeens zoveel warmte gaf. Ze was koud geweest, kouder geworden... En nu gaf iemand haar warmte... Haar bewustzijn wist niet goed te reageren, dus liet ze het maar over aan het onwetende om te beslissen. Na een tijdje kon ze eindelijk terug woorden vormen in haar hoofd... Een zin vormen... dat moest ze doen... "Leg me het dan uit..." zei ze. "Want ik snap mezelf niet..." klonk er. "Ik zie enkel kwaad in mijn doen..." murmelde Snow zachtjes...

Tag:: Jaytail

Het snikken van de poes vulde zijn oren, een stilte tussen hen in. Maar misschien was stilte een goed iets, woorden konden een kat niet helen. Soms was een stilte genoeg. "Leg me het dan uit..." klonk er na een tijdje van de poes af, waarop Jaytail even nadacht. "Want ik snap mezelf niet..." Jay sloot zijn ogen rustig en spinde rustgevend. "Ik zie enkel kwaad in mijn doen..." Wat hij daarop moest antwoorden... Wist hij niet. Dit was waarom hij zich had afgesloten van de rest van de clan, hij deed ze immers alleen maar kwaad. Hij jaagde voor ze, hij vocht voor ze, maar ondertussen sliep hij alleen maar op het territorium om andere indringers te verjagen. "Je wilt de clan veilig houden... Zelfs als je jezelf daar voor moet opgeven.." sprak hij zachtjes tegen de ander. "Zelfs... Als de clan je haat... En tegen je keert.." bij hem was het een ander verhaal.. Maar dit was wat hij er bij haar uit kon halen. "Je wilt ze veilig houden.. Je wilt voor iedere member zorgen.." Hij duwde zijn kopje meer in zijn nek. "Zelfs als niemand anders ze meer vertrouwen." sloot hij zachtjes af.

Snowdrop

Huh... Ze knipperde en keek hem even aan... zijn woorden... Waarom... Ze slikte en keek naar hem... Toen liet ze een stilte vallen..... Yeah... Yeah... Ze knikte langzaam. Ze wist echt niet wat te zeggen op dit eigenlijke moment. Nu wilde ze eigenlijk gewoon... Stilte. Het was iets dat kalmte met zich meebracht, maar het deed ook veel kwaad. Het schade katten en zij was zeker ook een slachtoffer van zijn verwoestende, rustgevende kracht. Na een tijdje sloot ze haar ogen en legde ze zich gewoon tegen hem aan. "Blijf bij me... Voor even.. alsjeblieft..." zei ze zacht. "En... Kan je ook iets voor me doen?" Ze keek langzaam op en keek hem aan met haar zachte gouden ogen.

Tag:: Jaytail

De stilte die tussen hen viel was iets rustgevends... Iets wat hem zelf ook kalmeerde. Hij leefde in veel stilte. Een doodse stilte, die bijna nooit werd onderbroken. Het was zijn wereld, waarin hij leefde. Echter was er nu een ander, in zijn wereld der stilte binnen getreden. Toen de poes zich tegen hem aanlegde, sloeg hij zijn donzige staart meer om haar heen. "Blijf bij me... Voor even.. alsjeblieft..." klonk er van haar af, waarop Jaytail even knipperde. Iemand vroeg hem, de kater die de meesten zouden vermijden, om bij haar te blijven? "En... Kan je ook iets voor me doen?" Haar gouden ogen hadden hem in haar macht... Hij was er door gevangen, iets wat hij niet kon ontkennen. "Natuurlijk, zeg maar." sprak hij, zijn groen-gele ogen in de gouden ogen van de poes kijkende.

Snowdrop

Hij zei dat het mocht... Dat ze het mocht vragen... Ze slikte even, ze had een droge mond, maar ze voelde geen druk op haar schouders. Dit moment leek volkomen vrij te zijn van wat ze origineel had gedacht. Was het omdat ze aan het opgeven was? "Kan je me een verhaaltje vertellen?" vroeg ze zacht. Haar stem had als een fluistering geklonken. Het klonk misschien iets kinderachtigs. Maar haar leven was gevuld met niks anders dan verraad, dood en pijn. Ze wilde gewoon een paar zoete, goede woorden horen. Al was het maar fictief... Het waren de woorden die haar het meest zouden helpen.

Tag:: Jaytail

Het was raar. Zo kon hij het alleen maar beschrijven. Hij was dit niet gewend. Hij was hier niet voor gemaakt. "Kan je me een verhaaltje vertellen?" klonk er, als een fluistering die niet voor hem bedoeld was. Jay dacht even na, waarna hij rustig naar haar keek en glimlachte. "Er was eens een jonge kitten." begon hij rustig tegen de ander. "Zijn naam, was Brownkit." Jaytail was niet goed in verhaaltjes sorry. "Als warriors aan hem vroegen, wat hij later wilde worden, antwoordde hij altijd; 'Ik wil een vogel worden!', waarop de warriors hem raar aankeken. Brownkit wilde vliegen, wilde de wereld verkennen. Er was immers één probleem... Hij was blind." Dammit Jaytail dit was geen happy verhaal. "Ondanks dat hij blind was, mocht hij onder begeleiding het kamp uit, maar niet te ver." sprak hij even, waarna hij nadacht. "Op een dag werd zijn begeleiding weg geroepen, waardoor hij afdwaalde en bij de Sun rocks kwam, waar een briesje door zijn vacht ging en de zon op zijn bruine pels scheen. Hij sloot zijn ogen, hij was tevreden. Het gaf hem het gevoel dat hij kon vliegen." sprak hij rustig tegen haar, waarna hij glimlachte. "Hij dacht na over wat hij zag... Hoe alles eruit zou zien.. Hij was tevreden." Hij sloot zijn ogen even rustig. "Die dag kwam hij een poes tegen. Ze begonnen te praten. Ze vertelde hem alles over wat er te zien was en wat er gebeurde, waardoor ze steeds closer werden. Ze werden verliefd, werden mates, kregen kittens... Werden samen oud... Ze hadden een prachtig leven." Beste story ever. "Toen ze stierf, was hij tevreden. Hij wist dat hij haar zou zien. Niet lang daarna stierf hij ook. Voor het eerst, liet StarClan hem zien. Hij zocht haar op, door haar naam te roepen, waardoor ze naar hem toe kwam en hij met grote ogen naar haar keek." Hij wist echt niet waar dit naartoe ging. "Ze zat onder de littekens, ze zag er helemaal niet goed uit. Wat hij zag, was hoe ze er had uitgezien beneden. Hij begon te glimlachen, terwijl de littekens verdwenen en een prachtige poes onder de littekens zat. 'Niemand wilde me hebben, niemand dacht ooit over mijn persoonlijkheid na.. Maar je hield van me, om mijn karakter. Niet om hoe ik eruit zag.. Daar ben ik je zo dankbaar voor..' sprak ze tegen hem, waardoor Brown glimlachte en haar likte. En ze leefden nog lang en gelukkig in Starclan." Hij was echt slecht in verhaaltjes iep.

Snowdrop

Heh. Ze moest zachtjes glimlachen en grinniken van zijn verhaal. Hij was niet de beste hierin. Ze keek hem even aan en legde haar hoofdje tegen zijn schouder. "Je bent de slechtste verteller die ik ooit heb ontmoet," klonk er zacht. "Bedankt... Jaytail..." fluisterde ze zachtjes. "Het is altijd mooi om te horen hoe andere gelukkig kunnen zijn, vind je niet?" ze keek hem kalm aan. "Het vult me met geluk als ik anderen wel en gezond kan zien... Daarom begon ik me als een beschermer op te stellen," vertelde ze. "Maar uiteindelijk is het niet echt... Redelijk... Om jezelf steeds als een held te gedragen," zei ze. "Ik denk dat mijn tijd er al snel op zal zitten en ik vind het niet echt erg." zei ze. "Het enigste probleem wat ik ermee heb is dat ik het gevoel heb dat... Ik niks voor mezelf heb gedaan..." Even was ze stil en staarde ze naar de grond. Maar na enkele tellen keek ze half glimlachend op, een geforceerde tevreden uitdrukking op haar gezicht. "Maar wat maakt het ook uit... Als je er eenmaal niet bent is het belangrijker dat anderen aan je zullen denken..." zei ze. "Je leven schenken voor dat van een ander en ze ten dienst staan, het was leuk om te doen," maar ze zou het niet langer willen doen.

Tag:: Jaytail

Onderwerp: Re: .: Save yourself :. SPT