I don’t want to feel the cold storm inside

Hij knabbelde van de waterrat terwijl hij wat afwezig voor zich uitkeek. Zijn botten staken niet meer zo uit als ze gedaan hadden, al was hij nog steeds mager. Hij had nog steeds al zijn energie nodig om warm te blijven, want zijn vacht zou niet zomaar weer dikker worden. Pas tijdens new leaf zou die last van zijn schouders vallen, omdat hij dan weer een gezonde vacht op kon bouwen. Toen hij de prooi op had kwam hij overeind uit zijn nest en rekte zich uit. Hij mocht soms van Honeyscent naar buiten als hij een goede dag had en hij voelde zich redelijk. Hij had wel zin in een frisse neus, dus verliet hij de den en keek het kamp rond. Het was druk in het kamp en even trok er een verdrietige glans door zijn lichtblauwe ogen, omdat hij ook zo graag weer taken wilde hebben. Maar ja hij had het er zelf naar gemaakt, het was zijn eigen domme schuld. Hij slikte en verstarde meteen toen de geur van Butterstar zijn zintuigen prikkelde. Je zag hem verwoed zoeken naar een uitweg om snel weg te komen zonder dat ze het door zou hebben.

[&Tante Butter]

Alsof ze een prooi aan het vangen was lag ze vanuit haar den te staren naar de medicine cat den. Wetende dat haar neefje haar ontliep. Wetende dat hij er alles aan zou doen om niet bij haar in de buurt te komen. Dat zou niet langer zo gaan. Ze zou hem 'vangen' ze moesten nu een gesprek hebben voor het met een van de twee helemaal niet meer goed zou gaan. Want Butter begon zich meer en meer orgen te maken met de seconde. Ze wou haar neefje helpen maar dan moest hij zichzelf ook laten helpen iets wat nou niet bepaald gebeurde. Zodra ze de creme kleurige kater dan ook zag schoot ze bijna omhoog en stapte zijn richting op alleen maar om hem zoekend in het rondt te zien staren duidelijk radeloos op zoek naar een uitweg maar voor hij deze kon vinden stond ze al voor hem. "Creamyfrost." Sprak ze zijn naam voorzichtig haar blauwe ogen zorgelijk. "Heb je even?"

Piep…Mislukt. Zijn ogen stonden veel te groot terwijl hij zijn tante geschrokken aanstaarde. Hij leek wel op een kitten die de nursery uitgeglipt was en net betrapt werd. Hij deed een paar keer zijn bek open en dicht, voordat hij zijn stem weer gevonden had en de brok in zijn keel kwijt was. “Nou, ik moest eigenlijk net wat doen.” Mompelde hij een beetje vaag terwijl hij om haar heen probeerde te komen. “Het is heel dringend.” Creamyfrost kon niet liegen en het was dus ook duidelijk te horen dat hij maar wat brabbelde. Het was de manier waarop ze hem aangekeken had toen zijn apprentices warriors waren geworden, dat had hem zo van zijn stuk gebracht, dat hij dat nooit meer wilde zien. Hij had haar teleurgesteld en hij wilde verdere teleurstellingen voorkomen door haar simpelweg te ontlopen. Wat niet weet wat niet deert toch?

Met een zucht keek ze hem aan. De pijn in haar ogen proberend te verbergen al wist ze vanaf seconde 1 al dat dat niet zou gaan lukken. Ze wou hem niet zo zien. Niet zo in pijn zien en toch zag ze hem zo. Toch deed ze hem pijn keer op keer opnieuw. Ze kon zichzelf makkelijk de schuld geven van de gebroken kater voor haar neus wnt ze wist dat haar woorden de schuldige waren geweest. De druppel die de rivier had doen overstromen, maar juist daarom was het zo belangrijk dat ze nu zouden spreken, dat ze er met elkaar uit zouden komen inplaats van dat ze haar bloed eigen neef nooit meer zou spreken. "Oh dan help ik je toch even." Een warme glimlach lag op haar lippen niet laten merken dat ze zelf ook wel doorhad dat het de slechtse leugen was die hij maar had kunnen bedenken. Ze wou niet laten zie ndat ze geen zak geloofde van wat hij zei. Ze wou hem tegemoetkomen zodat hij haar weer zou kunnen vertrouwen.

Zijn bek stond een stukje open terwijl hij een paar keer verwoed met zijn ogen knipperde. Hij zat nou al vast in zijn eigen leugen, één van de redenen waarom hij nooit loog. Hij kon het niet volhouden en hij bedacht de meest onlogische dingen waar hij dan geen wederwoord meer ophad. “Ehm…” mompelde hij terwijl zijn stem wat begon te trillen. “Ik, ik hoefde eigenlijk niets te doen.” Hij stikte bijna in zijn eigen woorden, waardoor hij snel naar zijn voorpoten keek. Ook die trilde zachtjes onder zijn lijf toen de zenuwen van hem af begonnen te stralen. Angst vulde zijn lichtblauwe ogen. Misschien moest hij gewoon zijn bek houden, gewoon niks zeggen. Dan kon hij Butterstar geen pijn doen, toch… Dat was vast de oplossing.

Met een zucht keek de leader naar haar neefje en ging zitten toen hij bekende dat hij niets te doen had. Was ze zo vreselijk? Was ze zo'n monster dat hij tegen haar probeerde te liegen om onder dingen uit te komen.. Het maakte haar ziek dat ze hem niet kon helpen of hem lief kon hebben. Hoe ver was ze gezakt dat ze hem zo verloren was? "Creamy het spijt me." Fluisterde ze haar stem dik van de emotie terwijl ze hem aankeek. "Het spijt me zo dat ik er niet genoeg voor je was dat ik je niet heb kunenn helpen.." Fluisterde ze half trillend terwijl ze hem aankeek haar adem inhoudend op dat ze niet in tranen uit zou barsten.

Heel langzaam keek hij weer op, al probeerde hij nog steeds haar blik te ontwijken. Kon hij nou gewoon zijn bek houden? Maar toen ze nogmaals haar excuses aan begon te bieden kon hij het niet meer laten. “Nee, het is mijn schuld niet die van jou. Jij hoeft geen excuses aan te bieden, het is mijn eigen domme fout.” Ratelde hij half over zijn woorden struikelend. “Ik had sterk moeten zijn en dat ben ik niet. Ik ben niet de familie die jij nodig hebt. Ik doe je alleen maar pijn.” Hij liet zich door zijn poten zakken en stopte zijn neus in zijn staart, gewoon om haar niet aan te hoeven kijken en de tranen tegen te houden. Hij was het meest slechte neefje die er in het woud rondliep. Hij moest er voor haar zijn, maar door zijn zwakte was hij zelf in een afgrond gestort.

Zodra hij brak schrok ze op en keek hem aan. Nee nee dat klopte niet, absoluut niet, zij was hier de oudere en volwassene. Ze had hem moeten verzorgen en niet door haar eigen pijn en fouten zichzelf moeten laten afleiden. Daarom dook ze dan ook meteen naast hem en gaf hem een klein likje over zijn wang wetende dat ze het alleen maar erger en erger zou gaan maken als ze nu op hem in probeerde te praten en dus liet ze haar kop op de zijne rusten en sloot haar ogen zachtjes spinnend om hem maar te kalmeren zoals ze vroeger ook gedaan zou hebben. Ze wou niet dat hij verdriet of pijn had. Ze wou dat hij gelukkig was hij verdiende alle liefde die hij kon krijgen en oh starclan als ze hem dat alleen maar wijs kon maken..

Hij begon zachtjes te snikken toen Butterstar tegen hem aan kwam liggen. Hij voelde hoe ze hem een lik gaf en haar kop vervolgens op de zijne legde. Ze zei verder niets, maar dat was ook niet nodig. Ze deed precies wat ze eerder altijd bij hem gedaan had als hij overstuur was geweest en dat bracht oude herinneringen terug. Herinneringen hoe het geweest was toen zij nog niet clanleader was geweest. Er was zoveel veranderd, slechte maar ook zo veel goede dingen. Er was meer familie bijgekomen, maar ook naar hen had hij een schuldgevoel. Hij wilde er voor iedereen zijn, maar in plaats daarvan lag hij in de medicine cat’s den. Hij stopte met snikken en legde zijn kop op haar voorpoten. “Ik had er niet aan moeten zitten, ik had die zaadjes nooit aan mogen raken.” Zei hij verdrietig terwijl hij de tranen uit zijn ogen knipperde.

Ze liet hem in stilte uithuilen en hielt hem dicht tegen zich aan als een baken voor zijn verdriet zoals ze vroeger altijd algeweest was. Ze wou hem dicht bij haar houden, hem beschermen en lief hebben. Hem laten zien dat ze er voor hem was maar hoe zou ze dat kunnen doen zonder woorden? Echter hoefde ze niet lang haar mond te houden voor de creme kleurige kater zelf bego nte spreken en langzaam knikte ze een zachte glimlach rond haar lippen. "Wat geweest is is geweest Creamy.. Iedereen zoekt soms een uitweg van pijn en verdriet.. Het enige wat ik hoop is dat je hiervan geleerdt hebt." Fluisterde ze en gaf hem een zachte lik over zijn oor.

Hij staarde een tijdje voor zich uit, zonder wat te zeggen. Hij wilde zijn tante de waarheid vertellen, maar met die waarheid ging hij haar waarschijnlijk weer pijn doen. Moest hij het gewoon voor zich houden, daarmee haar beschermend. Ze zou het niet willen horen, ze zou vast kwaad worden, net als hij kwaad op zichzelf werd als hij dat verschrikkelijke gevoel weer kreeg. Toch wende hij zijn kop naar haar toe en keek haar aan. “Ik verlang er nog steeds naar. Soms wil ik er stiekem een paar pakken.” Nee, het was nog niet over. Vaak was hij bang dat dat ook nooit meer zou gebeuren, dat dat brandende verlangen voor altijd bij hem zou blijven. Hij vertelde haar niet over het voorraadje onder zijn nest. Misschien in de hoop dat ze het nog niet gevonden had, maar het was dom. Eigenlijk moest hij het vertellen, maar hij deed het niet. In plaats daarvan keek hij weer voor zich uit.

De woorden van de creme kleurige krijger lieten haar zacht zuchten terwijl ze wegkeek. Wat dacht de kater? Dat ze niet zijn hele nest doorzocht had. Dat ze niet de bessen gevonden had en in elkaar gezakt was omdat ze zo kapot was geweest van het feit dat ze hem niet had kunnen helpen. Ze had gescholden geschreeuwd en gehuild zonder dat iemand haar had kunnen horen. Ze was kapot geweest totaal vernietigd onder het gewicht van haar eigen falen. Met een zucht staarde ze omhoog al was de zilverpels niet te zien. Haar zuster zou nu weten wat te doen. Love wist altijd wat ze moest doen. Nog elke dag gaf Butter zichzelf de schuld van de dood van haar zuster. Het was Love geweest die geboren was voor het leiderschap. Het was Love die haar kittens had moeten opvoeden. Het was Love die hier had moeten zijn dan was dit alles nooit gebeurdt. Maar inplaats daarvan was Butter er en er was niets dat ze kon doen.. Helemaal niets.. Ze stondt aan de grond genageld letterlijk en al dat ze kon doen was aantonen hoe zwak ze wel niet waas. Hoe miserabel en klein. "Het spijt me Creamy.." Fluisterde ze ontzet wetend dat geen woord dat ze zou kunnen spreken genoeg was. Ze had hem in de steek gelaten. Geloofdt dat hij het aan zou kunnen en elk singaal dat hij dat niet kon weg geworpen. Ze was afschuwelijk, vreselijk.. Een monster.

Langzaam ging zijn blik naar zijn voorpoten en bleef daar hangen. Er begonnen weer tranen achter zijn ogen te branden, tranen van hulpeloosheid. Hij wilde zo graag er tegen vechten, maar soms leek het alsof er iets in zijn kop knapte en kon hij niet meer redelijk zijn. Dan was het enige wat hij wilde papaverzaadjes. Hij deed echt zijn best en Honeyscent hield hem wel zo goed in de gaten dat hij ook niet de kans kreeg om ze te pakken, maar het feit dat hij het in zijn kop haalde om de kans te grijpen als ze even niet oplette voelde niet goed. “Tante.” Zijn stem klonk zacht en trilde. Hij tilde zijn kop op en keek haar aan. “Wat als het altijd gaat blijven, wat als ik er niet meer vanaf kom?” Zijn lichtblauwe ogen stonden angstig terwijl er een brok in zijn keel ontstond.

De vraag van Creamy liet haar koud achter en langzaam sloot ze haar ogen terwijl ze omlaag keek naar de kater. "Creamy.. het komt goed, echt waar. Fluisterde ze zacht en zorgzaam terwijl ze haar neus zacht tegen hem aanduwde. Ze keek naar de kater. Het was haar fout, dit allemaal wat haar fout. Ze had hem moeten helpen toen ze de kans ertoe had maar nu.. Nu was ze te laat geweest. Veel te laat. "Creamy.. Het komt echt goed." Fluisterde ze zacht en duwde zichzelf tegen hem aan. "Relax nou maar gewoon voor nu neefje.. Snel genoeg ben je weer sterk. Want je komt hier overheen, wij zullen je lalemaal helpen." Fluisterde ze warm en glimlachte zacht naar de kater.

Hij ving haar blik en hield die vast alsof hij verder keek dan wat er in haar ogen zichtbaar was. Hij kende zijn tante heel goed, misschien wel het beste. Hij wist wanneer ze iets zei om hem gerust te stellen of dat het de pure waarheid was. Toen knikte hij langzaam en legde zijn kop op zijn voorpoten. “Oké.” Vervolgde hij zachtjes terwijl de druk in zijn spieren afnam. Hij vertrouwde haar met heel zijn hart. Als zij er echt in geloofde dat het helemaal goed kwam dan zou hij daar niet meer aan twijfelen. “Ik weet ook wel dat jullie mij allemaal zullen helpen.” Daar lag zijn twijfel ook echt niet. Hij twijfelde aan zichzelf dat was het probleem. “Wil je… Wil je me soms op komen zoeken?” Hij sloeg zijn ogen neer bang dat hij nou te veel van haar vroeg.

Met een bijna opgeluchte zucht keek de leader toe hoe haar neefje ontspande en gaf een liefdevolle lik over zijn kopje. De weg naar gezond worden zou lang zijn en zwaarder met de dag. Maar de clan was familie, iedereen maakte zich zorgen om elkaar en iedereen gaf om elkaar. Het was wel duidelijk geweest hoe iedereen doodsangsten hadden uitgestaan toen hij was neergevallen tijdens een van de laatste ceremonies. Niemand zou hem laten terugvallen als zij er niet iets aan konden veranderen. En Butterstar vertrouwde daarom ook met heel haar hart dat hij goed zou komen. Zijn vraag liet echter het schuldgevoel dat zich al opgebouwd had in haar hart als een donderslag neerkomen en langzaam staarde ze naar de grond. "Het spijt me dat ik je niet eerder opgezocht heb Creamy." Fluisterde ze zachtjes. "Maar natuurlijk zal ik je opzoeken, daar hoef je niet meer bang voor te zijn. Ik zoek je zo vaak op dat je helemaal gek van me wordt." Zachtjes grpate ze en duwde haar zachte lichaam tegen het zijne aan hopend op een glimlach van hem.

Hij schudde snel zijn kop nog steeds zijn blik op zijn voorpoten gericht. “Nee nee, dat geeft niet hoor tante.” Zei hij vlug. “Ik probeerde je immers ook een beetje te ontlopen.” Vervolgde hij eerlijk terwijl hij schuldbewust opkeek. Ondanks het nare gevoel in zijn buik moest hij toch een beetje glimlachen na haar opmerking. Zo kende hij haar weer, zijn grappen makende tante. Ze was de laatste tijd zo serieus. “Je moet er heel wat voor doen om mij gek te krijgen met bezoekjes hoor.” Hij spinde zachtjes toen ze zich tegen hem aanduwde. “Ik vind je lief tante.” Hij wreef even zijn wang langs de hare terwijl zijn glimlach nog wat groter werd.

“cause you'll be in my heart”

Creamyfrost heeft een roos ontvangen van Butterstar!

Nog een fijne Valentijnsdag Creamyfrost!

coded by electric of synesthesia and shine

Een warme glimlach lag op har lippen terwijl ze naar de kater keek. Ze hielt van hem. Zo enorm veel. Het was te pijnlijk geweest om zo lang zonder hem te zijn en ze besefte zich pijnlijk goed dat ze hem gemist had. En hoe ze hem in de steek had gelaten. Het leek haar hart te breken terwijl ze zacht zuchtte. "Creamyfrost. Ik krijg je wel gek hoor." Grinnikte ze zachtjes hem dicht tegen zich aantrekkend terwijl ze zacht zuchtte. "Je moet rusten voor Honeyscent boos wordt." Grinnikte ze zachtjes.

Er kwam zowaar een wat ondeugende fonkeling in zijn ogen terwijl hij zachtjes spinde. “Er is ook maar eentje die dat voor elkaar krijgt.” Lachte hij alweer een stuk vrolijker. Hij gaf haar een plagerig stootje tegen haar schouder voordat hij opstond. “Daar heb je gelijk in, een boze Honeyscent is eng.” Toen werd zijn blik weer serieus. Hij knikte naar haar en neeg ietsje zijn kop. “Tot snel Butter.” Hij glimlachte weer na zijn formele woorden en draaide zich toen om. Hij voelde zich alweer een ietsje pietsje beter dan toen hij naar buiten stapte. Hij was toch wel blij dat hij zijn tante gesproken had.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: I don’t want to feel the cold storm inside