But a mermaid has no tears, and therefore she suffers much more

Hij wist dat het kinderlijk was, maar het beeld van de sneeuw gaf hem gewoon het gevoel dat hij blij kon zijn en voor een deel ook even zorgeloos. En dus rolde de kater uitgelaten door de sneeuw waarbij hij zijn pels niet alleen erg nat maakte, maar ook nog eens een koude door hem heen liet dringen die hij in een gewone bui het liefste niet zou willen meemaken. Maar juist omdat de kater zo energiek was, had hij niet direct in de gaten dat zijn vacht helemaal aan zijn huid plakte. De kater sloeg met zijn staart terwijl hij nog één keer door de sneeuw rolde en daarna lachend overeind kwam. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat een paar Clangenoten hem raar aankeken en dat een paar kittens hem nadeden. Ze hadden er lol in en dat deed Thornflame goed. Hij keek de Clangenoten die hem aan bleven kijken haast uitdagend aan en eindelijk wendden ze hun kopje naar de andere kant toe. De kater gaf een tevreden knikje, kwam overeind en ploeterde verder door de sneeuw. Hij bevond zich bij de uitgang van het kamp, schudde de natte druppeltjes uit zijn vacht en begon vervolgens te rennen. Hij zou blij zijn als hij eens een keertje wat prooi kon vinden, zeg! De laatste tijd mislukten de meeste jachten. Het was maar goed dat hij Briarpaw had leren jagen en vechten nog voor deze winterse periode. Over Briarpaw gesproken, die zou hij binnenkort eens een grote proef laten doen om te zien of ze al klaar zou zijn om Warrior te worden. De training van de Apprentice ging uitstekend en ze pikte snel dingen op. Vrolijk zijnde vanwege zijn gedachten liep de kater snel verder. Zijn oortjes bewogen en zijn staart kronkelde toen hij rook dat hij bij Fourtrees was. Zonder het in de gaten te hebben was hij al een heel eind gerend. Maar dat was niet waarom hij verrast was. ‘Brindleleaf!’ sprak hij vrolijk uit toen hij de mooie WindClan-poes herkende. ‘Jij ook hier.’

De kater hield halt toen hij vlakbij de WindClan-poes stond. Na twee lange ontmoetingen vond hij het aangenaam om haar weer opnieuw te zien en vroeg hij zich af hoe het met de poes zou gaan. Maar voordat hij dat kon vragen, was ze hem al voor met een vraag van zichzelf. ‘Goed,’ antwoordde hij terwijl hij snorde. ‘De training van Briarpaw, mijn Apprentice, verloopt uitstekend en ik begin door de trainingen zelf ook weer wat beter te worden in vechten. De jachten verlopen uitstekend.’ Hij trok kort met het puntje van zijn staart, besluitend om te zwijgen over alle slechte dingen die er gebeurd waren met de ThunderClan. Hoewel nieuwtjes zich gauw verspreidden binnen de Clans, was hij niet diegene die de aanleiding wilde zijn dat het nieuwtje zich verspreid had. Hij hield daarom dus gewoon zijn mond. Hij wist dat hij soms ietwat naïef kon zijn, maar hij was ook nog altijd erg loyaal aan zijn eigen Clan. De kater keek Brindleleaf aan en merkte dat haar ogen wat minder vrolijkheid uitstraalden dan ze normaal gezien deden. Plotseling herinnerde hij zich weer de gesprekken waarbij ze hem brutaal had afgekapt en de kater kuchte even ongemakkelijk. Moest hij dat echt weer naar boven brengen? Dadelijk zou hij er met een krab op zijn neus vanaf komen. Maar aan de andere kant kon hij haar toch ook niet zo laten lopen? ‘Je ziet er goed uit,’ besloot hij om mee te beginnen. ‘Maar voel je je ook zo?’ Hij deed zijn best om de bezorgdheid in zijn stem te onderdrukken, maar trok kort ongemakkelijk met zijn oortjes toen dat hem niet al te goed af leek te gaan.

Thornflame vroeg zich voor één moment af of de poes net zo blij was om hem te zien als hij haar. Het leek er niet bepaald op. Het leek er meer op dat ze zijn aanwezigheid irritant vond, maar dat kon natuurlijk ook omdat hij vragen stelde waarvan hij wist dat ze het niet leuk vond. Maar moest hij dan maar doen alsof hij er niks om gaf? Moest hij dan maar gewoon zwijgen? Dat lag niet in zijn aard. Ook voor katten van andere Clans was hij een zorgzaam persoon. Misschien zelfs ietsje meer dan voor zijn eigen Clan leek het de laatste tijd wel en daar schaamde hij zich lichtelijk voor, want hij was wel degelijk toegewijd aan zijn eigen Clan. Het was alleen dat hij niet veel contact had met zijn Clangenoten en daar wilde hij wel verandering in brengen, maar dat ging hem niet al te goed af. Het leek soms net alsof communiceren met katten uit een andere Clan hem beter af ging dan met zijn eigen Clangenoten. Waarom? Hij had geen idee. Hij haalde zijn schouders op toen hij de chagrijnige blik van Brindleleaf zag. Hij wist dat ze zijn vraag en interesseerde niet apprecieerde, maar hij kon het niet laten. ‘Ik vraag het niet omdat ik je zo nodig wil irriteren, hoor,’ sprak hij kalm. ‘Ik vraag het omdat ik me oprecht zorgen om je maak. Ook al klinkt dat vreemd omdat we elkaar nog maar twee keer ontmoet hebben.’ Als hij het voor zichzelf herhaalde merkte hij pas hoe belachelijk het wel niet klonk, maar toch… ‘Is er nog iets leuks gebeurd in je Clan?’ vroeg hij dan maar.