Losing the faith inside.. (Frostfaith)

Haar blauwe ogen gleden stilletjes langs het kamp. Haar spieren waren onnatuurlijk aangespannen, sinds haar halfbroer overleden was raakte ze langzaam de grip op de werkelijkheid kwijt. Haar oortjes drukte ze ongemakkelijk in haar nek terwijl ze voorzichtig opstond. Ze begreep dat Whitelion in orde zou zijn, immers was Starclan een prima plek om te leven. Alleen kon ze niet zonder haar familie, ze was extreem hecht met hem geweest, kreeg veel liefde en aandacht van hem. Hij beschermde haar wanneer ze het nodig had, was een tweede vader voor haar. Natuurlijk had hij ook fouten gemaakt, welke katten deden dat nou niet. Hij was in sommige gevallen extreem ver gegaan, zoals die ene keer dat ze tegen de grond geslagen was als jonge kitten. Toch begreep ze toen nog niet wat het overlijden van geliefden met een kat kon doen. Vreselijk veel, het was niet zozeer dat ze de nieuwe Deputy niet mocht. Het leek haar wel een aardige kattin, het was gewoon het feit dat haar taak dezelfde was als die van haar broer. Het deed haar alleen nog maar meer aan haar broer denken. Overal waar ze kwam leek ze naar zijn lichaam te zoeken, naar zijn aanwezigheid. Ze kon het nauwelijks geloven dat hij echt weg was, dat hij nooit meer terug zou komen. Haar blauwe ogen gleden naar haar poten voordat ze haar lichaam met enige moeite naar de uitgang sleepte. Daar struikelde ze bijna over een nutteloos takje heen waarna haar kop ineens omhoog schoot en ze een zacht sissend geluid liet horen. Niet van de pijn, meer van de schrik. Schuldbewust dat het niemands fout was behalve die van haar sloeg ze geërgerd het takje met haar poot weg. Waarna ze een keer met haar staart zwiepte.