Let's begin!

~Only Mistypaw~

Slaperig opende Foxfur haar ogen, een klein straaltje zonlicht scheen op haar kop, snel knipperde ze met haar ogen om er gewend aan te raken. Even dacht ze dat ze nog in de Nursery lag, maar toen zag ze de andere katten om haar heen, ja, ze was weer terug in de Warriors Den. Gapend strekte ze haar poten, vandaag was de dag dat ze zou beginnen met trainen met Mistypaw, het was echt, geen droom, gewoon de werkelijheid. Langzaam en voorzichtig stapte ze over de uitgestoken poten en staarten van de nog slapende katten, het zonlicht buiten was feller en warmer. Heel even genoot ze van wat er vandaag zou gaan gebeuren, alles in haar lijf was opgewonden en gelukkig. Zo gelukkig was ze niet geweest sinds ze hem had ontmoet, opeens verdwenen alle gelukkig emoties, alsof er een zwart gat in haar geest was gekomen en alle leuke en blije dingen in haar leven opzoog. Hij had haar verraden! Snel schudde ze haar kop, ze mocht er even niet aan denken, dit was een dag die dat moest overtreffen, zodat ze niet met die vervelende gevoelens opgescheept zat! Langzaam haalde ze adem en sloot haar ogen, denk er niet aan! Dit is je eerste dag met je Apprentice, dit moet leuk zijn. Gelukkig werkte het, langzaam opende ze haar ogen en zag weer het kamp, alles was verlicht door de opkomende zon. Haar maag maakte een knorrend geluidje, tja, ze had al sinds gisteravond niets gegeten.. Met snelle pootstappen trippelde ze naar de nog aardig kleine stapel en pakte een muis, zo te zien lag hij daar net, want het lijfje was nog wel warm en de geur van het buis zat er nog vers aan. Hongerig sloot ze haar kaken om het lijf.
Opgelucht leidde haar poten haar in de richting van de Apprentice Den, ze duwde haar kop door de ingang en zocht alle lichamen af. Na een paar pogingen zag ze de gedaante van Mistypaw, ze porde haar met haar voorpoot. "Opstaan, slaapkop." Fluisterde ze zacht, zodat de anderen niet werden gestoord door haar. "We gaan beginnen met onze training, ik zal buiten het kamp op je wachten. Maar neem misschien maar eerst wat te eten van de prooistapel. Het kan een lange dag worden." Zonder te zeggen wat ze zouden gaan doen trok ze haar kop terug en volgde het felle zonlicht naar de ingang van het kamp. Na maar een paar stapjes daar buiten te hebben gezet rook ze al de heerlijke geuren van het bos, ze hoorde het geritsel van de struiken en zag de prachtige bomen in de verte. Ja, daar zouden ze heen gaan, gewoon even wat jachttechnieken oefenen, de volgende keer konden ze wel langs het territorium gaan, ze wilde origineel zijn. De meeste mentors namen hun Apprentices mee naar de borders, maar zij zou beginnen met jagen. Zelf vond ze dat het leukste en daarom wilde ze dáár ook mee beginnen. Dit zou nog weel eens een leuke dag kunnen worden, haar eerste training met haar eigen Apprentice! Weer gleed het gelukkige gevoel door haar heen, dit keer werd het niet verpest door de herinnering aan Falconheart. Nee, ze zou zich nooit meer zorgen over hem hoeven maken, deze herinnering zou die voor altijd vervagen. Ze koos een plekje uit in het gras waar de dauw niet was gekomen, heerlijk was het gewoon om weer buiten te zijn! Hopelijk zou ze nooit meer naar de Nursery te hoeven, liefde zat toch niet meer in haar leven, het was voor altijd weg. Toch was er iets in haar lijf dat wilde dat er ooit weer eens wat liefde in haar leven kwam, maar niets luisterde naar dat, zelfs zij niet. Ze legde haar staart over haar poten en had haar rug naar het kamp gekeerd, haar blik was gericht op de horizon. Waar de zon steeds meer omhoog kwam en alles verwarmde met zijn zonnestralen.

Een beetje afgezonderd van de rest sliep Mistypaw. Haar snoetje was verstopt onder het puntje van haar staart. De enige die een beetje dichtbij haar lag was Smokepaw, haar broer. In het begin van de nacht had ze het gemist. De warmte en bekende geur van haar moeder. Nu zat ze in een Den met allemaal vreemden, ook al waren het Clangenoten, en met haar broer en zus. Bij haar eerste stap binnen was het Misty al opgevallen, ze was de kleinste. Haar fragile lichaam was bij sommige Apprentices twee keer zo klein. Haar verlegen, terugetrokken houding wekte op de een of andere reden hun aandacht. Gelukkig had ze Smokepaw die voor haar op kwam maar als hij weg zou zijn voor training of jacht.. De kleine poes hoopte maar dat ze nooit alleen in de Den kwam te zitten. Ook al was dat onmogelijk, alleen met de andere Apprentices zitten die haar duidelijk vreemd vonden. Nee bedankt, Mistypaw kon wel iets leukers verzinnen dan aanschouwd te worden door iedereen en de prikkende ogen in haar rug te voelen prikken. Haar lichaam bewoog ritmisch omhoog en omlaag. Ze kon eindelijk wat slapen. Een paar Apprentices vonden het nodig om te blijven fluisteren, vreemd genoeg hoorde ze heel goed wat ze zeiden. Omdat ze geen luistervink wilde zijn sloot ze zich af voor de buitenwereld, iets wat ze wel vaker deed. Al was het die nacht moeilijk dan normaal.
Diep in slaap in een land zonder dromen voelde ze een por. Misty kneep haar ogen even dicht voordat ze haar oogleden optilde om het licht te ontvangen. Instinctief trok ze haar kopje wat terug, weg van het licht en knipperde met haar ogen. Foxfur? Zachtjes murmelde ze een oké. Ze zag haar mentor nog verdwijnen voordat ze eventjes haar ogen dicht deed. De mist in haar hoofd leek te verdwijnen. Langzaam werd haar geest weer helder. Een diepe gaap kwam uit haar bek en ze rekte zich lang uit over het zachte mos. Twee groene kokers keken de verlichte wereld in. Zoals Foxfur had gezegd liep ze naar de prooistapel. De kleine maaltijd werd een muisje, van kop tot staart even groot als haar poot. Haar melkwitte tanden boorde zich door het grijze vel. Het bloed droop uit de gaten langs haar tanden, op haar tong. Met een goed gevoel at ze de muis op, een paar botjes en onverteerbare deeltjes bleven over.

Buiten de Den was het al licht. Misty had eventjes nodig om zich te kunnen orienteren voordat ze door het kamp liep. Zonder al te veel moeite vond ze Foxfur net buiten het kamp. 'Hoi Foxfur,' haar zachte zangstem net hard genoeg om Foxfur te bereiken. Verwachtingsvol ging ze voor haar mentor zitten. Met haar pootje wreef ze nog een keertje langs haar snoet. 'Wat gaan we doen?'

Foxfur zuchtte en keek naar haar witte poten, wat als ze het nou niet goed deed? Straks zou ze Mistypaw totaal verkeerd trainen en dan had ze oas problemen. Nu al zag ze had blije gezicht van Falconheart voor zich en dat hij van die vreselijke woorden tegen haar zei. Kwaad boorde ze haar poten in de grond en kneep haar ogen dicht. Nee! Ze zou zich niet zwak tonen voor hem! Hij was een verrader en daarvoor zou hij ooit voor moeten boeten! Zonder op te kijken of het ook maar te merken was Mistypaw voor haar komen zitten. Wat ze gingen doen? Even was Foxfur totaal van de wereld geduwd, haar gedachten zaten helemaal door elkaar heen en ze staarde even doelloos voor zich uit. Het bewegen van de bladeren door de wind haalde haar uit haar trance en ze schudde fel haar kop. Ze moest wel even opletten als ze met haar training begon! "Nou," Begon ze zuchtend aan de gedachte wat deze dag misschien nog zou brengen, haar blik richtte ze op MIstypaw, haar eerdere boze gevoelens waren weg gesmolten en alleen haar zachtaardigheid was overgebleven. "Omdat de meeste mentors langs de grenzen zouden gaan bij hun eerste keer, gaan wij naar het bos om je te leren jagen." Meteen flitste een herinnering op, eentje die ze nooit zou vergeten.

Een kleine jonge lapjespoes trippelde vrolijk door het bos en probeerde met haar kleine pootjes de vallende bladeren te pakken. Een oudere gestreepte kater liep voor haar, zijn warme glimlach was niet nep. "Ja, Foxpaw," Begon hij rustig, hij bleef midden op het pad staan en keek om zich heen. "Hier begint je eerste les in jagen." Hij zakte een beetje door zijn poten en keek Foxpaw met zijn doordringende blauwe ogen aan, zijn lange zwarte vacht deinsde alleeen op en neer voor zijn adem. Verder hield hij zich uiterst stil, zijn ogen flitsten heen en weer om te zien of er iets of iemand in de buurt was. "Bij het jagen is het belangrijk om geduldig en stil te zijn, zodra je er ook maar één niet hebt kan het misgaan. Als je bijvoorbeeld je geduld verliest spring je te vroeg op en loop je een grote kans om je prooi kwijt te raken, maar als je te luidruchtig bent zal je ook maar een kleine kans krijgen om je prooi te vangen." Zijn staart zwiepte zacht en trots heen en weer, hij begon weer het pad te volgen. "Maar goed, eerst laat ik je wat technieken zien voordat je het echte werk doet, is dat oké?" Foxpaw keek geschrokken op aan de gedachte dat er een vraag aan haar werd gesteld. Maar ze had wel goed geluisterd, ook al lag er naast haar nu een net stapeltje bladeren. De zwarte kater glimlachte even en keek de blije knikkende poes weer aan. "Goed, niet zo ver hier vandaan is een grote open plek." Foxpaw sprong opgewonden overeind en volgde bijna hupelend haar mentor, blijer dan ze ooit was geweest..

Weer schudde Foxfur haar kop, die tijden waren nu voorgoed voorbij. Ze was nu volwassen en kon nooit meer echt zoveel lol hebben als haar vroegere ik.. Snel daalde haar blik weer af naar de grijs-witte Apprentice, ze zou echt haar best doen om als haar vroegere mentor te zijn. Vrolijk en gebruik maken van haar plus-punten, niet te veel trainen om iets bij te scherpen. "Zoals ik al zei, we gaan naar het bos, de bomen en struiken daar geven je goed dekking als je wilt jagen. Het is niet ver, maar je moet wel iets weten voordat we beginnen aan de training." Haar blik werd even serieus en ze boog zich ietsje naar voren. "Ten eerste moet je erg geduldig en stil zijn, anders ontsnapt je prooi en ten tweede," Haar blik werd weer wat vrolijker, "Als je het voor elkaar krijgt om bij je eerste les al iets te vangen, ook al is het puur geluk of niet, dan mag je je eigen prooi houden en hoef je het niet meteen op de prooistapel te leggen." Snel gaf ze een kleine knipoog en stond toen weer op, haar poten leken wel over het pad te glijden. Geen enkele slechte gedachte dwaalde nog door haar kop, ze was nu bijna net zo gelukkig als toen ze nog een Apprentice was. Bijna niets kon haar nu nog storen, ze was echt gelukkig nu! Haar blik bleef gericht op de nog kleine bomen en haar staart zwiepte blij achter haar heen en weer, haar hoofd zat in de wolken en dacht na hoe ze het allemaal zou voordoen en waar ze het jagen het beste kon voordoen.

{Sorry voor laatheid..}