Eternal silence of the sea {OPEN}

De tijd liep traag voorbij als je een kitten was, vond Searkit. Soms zat ze wel dagen in de nursery te mokken omdat ze nog niet naar buiten mocht. Echt naar buiten. Buiten de 'veiligheid' van het kamp, zoals de meeste warriors dikwijls tegen haar zeiden. Waarom mochten zij dan wel naar buiten, als het er zo gevaarlijk was? De rosse poes zuchtte hoofdschuddend, hoe ze er ook over mocht denken, het zou niets veranderen. Dus met een niet zo vrolijk gezicht stond de kit op en liep de nursery uit, waar ze met haar pootjes in een flinterdun laagje sneeuw terechtkwam. Normaal zou ze erop letten, maar deze keer liep ze regelrecht naar een donker plekje in de schaduw van de weinige zon die door de dunne wolken scheen. Geduldig wachtte Searkit tot er een kat langsliep, wat al snel gebeurde. Met een luide "Boe!" sprong ze op de Windclanner. Grinnikend viel ze in de sneeuw.

Het katertje keek ietwat verveeld richting de uitgang van de nursery. Een bepaalde kitten waarvan hij niet zo goed wist wie het was liep naar buiten. Ondanks dat zijn nieuwsgierigheid nou niet bepaald gewekt was ging hij haar achterna. Een moeder om op hem te letten had hij niet, en de andere queens waren vaak druk bezig met hun eigen kittens in toom te houden, wat ook nu het geval was. Toen Crosskit bij de uitgang stond, was hij de rossige poes echter kwijtgeraakt. Geïrriteerd rolde hij met zijn ogen, waar was de kitten naartoe? Ging hij eens iemand achterna, raakte hij haar meteen kwijt. Zonder aandacht te geven aan het dunne laagje sneeuw op de grond trippelde hij naar buiten. Sneeuw was hij nu onderhand wel gewend; hij had het al veel vaker gezien en echt positief was het niet, het betekende dat het koud was buiten en hij had niet zoveel met kou. Het katertje keek nog is om zich heen, en zijn blik viel op een bepaalde schaduw waar hij een figuur in zag zitten. Aha, daar was ze dus gebleven. De kater trippelde doelgericht op haar af, maar de rossige kitten dacht waarschijnlijk dat hij haar niet gezien had want hij werd aangevallen door de ander. Onbewogen bleef hij staan, en knipperde langzaam en verveeld met zijn gifgroene ogen. "Wat schrok ik daar van." miauwde hij sarcastisch en keek naar de kitten die zichzelf lachend in de sneeuw liet vallen. Hoe kon ze zo'n lol hebben met dat witte spul?

Toen Searkit nog steeds lachend opstond zag ze dat de andere kit een beetje, zeg maar enorm, verveeld keek. Waarom dat? "Wat schrok ik daar van," hoonde het katertje sarcastisch. "Het spijt me dat je hard te ongevoelig is om te kunnen schrikken," mauwde ze terug met een boze blik, enigszins beledigd. Waarom kon die kater nu niet gewoon vriendelijk lachen en haar poging tot doen verschieten laten voor wat het was? Als het toch mislukt was maakte dat niet uit. Hij had met één klap haar vrolijke bui, die niet veel voorkwamen, verpest. "Crosskit," zuchtte Sear. "Als je niets anders te doen hebt dan mij lastig te vallen kan je ook gewoon weggaan, hoor." Met een arrogante zwiep van haar staart wees ze naar de nursery. Ze kende de kit niet echt, maar zoals hij nu deed vond ze hem niet leuk.

Het katertje keek naar de andere kitten en toen deze een belediging naar zijn kop toe slingerden trok hij - nu wel - geamuseerd zijn mondhoek op. "Och, dat deed pijn." miauwde hij en schudde toen zijn kop. Nee, de ander zou echt met wat beters moeten komen. Toen het poesje zijn naam miauwde wiebelde hij kort met zijn oortje. Hmm, ze wist zijn naam? Hij had geen idee hoe zij heette. Toen ze hem vertelde dat hij weg kon gaan als hij niets beters te doen had, haalde hij zijn schouders op. "Het is daar nog saaier dan hier." miauwde hij met een zelfgenoegzame grijns op zijn gezichtje. Hij keek nog is naar de rossige kitten en trok toen zijn wenkbrauw op. "Hoe heet jij ook alweer?" vroeg hij toen en kort hield hij zijn koppie scheef. Ja, hij was dan misschien niet de vriendelijkste, maar een normaal gesprek beginnen kon hij wel. Bovendien was het altijd handig om iemand z'n naam te weten, right?