<< I mean it

Het leek erop dat iemand aan haar oor zat te trekken, en dat vond de slapende kit vreselijk irritant. "Vain! Moet je zien!" Vain zuchtte en opende knipperend haar ogen. "Wat?" geeuwde ze. Met enorm veel moeite stond ze op en richtte zich naar haar zusje. Ze was moe en werd wakker gemaakt door het kleine mormel genaamd Joan. Zoals bijna elke ochtend. "Heb je weer een muis zien lopen? Of was het deze keer een rat?" spotte ze, maar met een vriendelijke ondertoon. Joan zag iets moois in dingen waarvan zij zelf het niet zag en het nooit zou zien. En dat wou ze dan ook telkens weer vertellen. Hmpff.

Ze was het spraakgebrek van Joan helemaal vergeten, tenminste, tot ze het weer hoorde. "Ik wou alleen maar dat zonnestraaltje laten zien," mauwde de kit. Vain glimlachte vriendelijk. "Sorry," verontschuldigde ze zich. "Dat was niet vriendelijk van mij." Ze likte over haar zusjes oor en stak haar neus als verzoeningsgebaar in het kleine zonnestraaltje. Joan was een vrij naïeve en eigenlijk idiote poes. Vain wist al lang dat ze niet zo sneldenkend was als de meeste andere 4 manen-oude kittens. Maar juist daarom hield ze nog meer van haar.

-flut sorry^^

Vain lachte toen Joan haar omver duwde en rolde zich op haar kleine zus. "Ik stomme zus?!" kirde ze vrolijk. "Jij stomme zus!" Ze lachte nog harder en hoger dan ervoor en rolde van de kitten af. Het kwam niet veel voor dat ze zo blij was, en die momenten koesterde ze dan ook. Toen werd haar stralende gezichtje weer helemaal ernstig. "Weet je wat," fluisterde ze, en na die woorden verscheen er een grijns op haar gezicht. "Wat als wij nu eens op jacht gaan." Ze knikte met haar hoofd naar een willekeurige plek in Barn Two. "Binnen twee manen zij wij Young Ones, dus we moeten toch wel al veel hebben geoefend?"

Ze zuchtte bij het protest van haar zusje. "Maar ik wil niet een Young Wone zijn. Ik wil spelen." Ze zag het nut van het leven nog niet in, ze was nog te naïef. "Maar jagen..." mauwde Vain mysterieus. "Dat is toch ook een beetje spelen?" Haar lippen vervormden tot een kittenachtige grijns en ze zakte door haar poten. "Kom op, het wordt leuk," grijnsde ze en sloop naar voren. Ze had in de saaie dagen die voorbijliepen voldoende jagende katten bestudeerd en deed nu hun jachthouding na. Kont niet te hoog, staart omlaag. Het was uitzonderlijk goed voor een kitten, al besefte Vain dat niet helemaal. Ze wist wel dat ze het beter deed dan de meeste kittens, maar ze had geen flauw benul van haar talenten.

Joan deed haar houding na en dat wekte een kleine glimlach op Vains gelaat op. "Wat nu?" vroeg de kitten. "Nu... dit." Vain sloop naar voor en sprong op een willekeurige kitten. Die rende krijsend weg naar haar moeder. De moeder wierp Vain een vuile blik toe en likte over de kleine wondjes die haar klauwen hadden veroorzaakt in de wond van de kit. Ze lachte vals. "Nu jij." Ze knikte Joan bemoedigend toe en wees met haar staart naar een heel jong uitziende kitten. Die leek haar te zwak om terug te vechten. 'Kies altijd de je slachtoffers, onderschat hen nooit, maar overschat hen al evenmin.' Dat had hun vader haar eens verteld, nadat hij had gevochten met een andere rogue en vol wonden terug thuis kwam. Ze haatte hem, maar het was best wel goed gevonden.

Vain zuchtte luid toen Joan weer terugkrabbelde. Dat jong kon echt nooit plezier maken. "Je durft het wel," moedigde ze haar zus aan. "Het is leuker dan het lijkt, en die kittens hebben helemaal geen pijn als je het doet," zei ze, want ze had door dat Joan het niet leuk vond om anderen pijn te doen. "Ze lachen gewoon zo luid dat het op gillen lijkt." Hopend op de slechte werking van Joans brein dacht ze dat dat laatste haar wel zou overtuigen. Ze zette de kers op de taart door haar zus bemoedigend toe te glimlachen en haar met haar hoofd vooruit te wenken. "Kom op, zus! Je gaat dit echt leuk vinden!"

Met een tevreden grijns keek Vain hoe Joan een kitten in de Barn besprong. Ze lachte luidop toen die krijsend wegrende. Haar lachen stopte echter toen Joan haar nadeed. Het was een schrille luide gil, die heel de Barn naar haar deed kijken. Vain werd ongerust. Had haar zus zich bezeerd? Maar toen ze dichterbij liep zag ze dat haar zusje "lachte". De grijns verscheen weer, Joan was geschift genoeg om deel te nemen aan Bloodclan. Dat had ze net bewezen. Net nadat ze enkele volwassen poezen die naar haar zus hadden gekeken had afgesnauwd omdat ze zo vreemd naar hen staarden, waardoor die beschaamd wegkeken, stopte Jo met geschift doen en vroeg of ze het goed had gedaan. "Heel goed," glimlachte ze. "Zullen we er nu samen eentje besluipen?" Door haar steeds groter wordende grijns vernauwde haar ogen een beetje, en haar blik kreeg een doorgedraaide schijn. Vain hield van het gevoel dat ze nu kreeg. Ze voelde zich machtig, machtig geschift. En naast haar even gekke zus voelde ze zich dubbel zo goed, doordat alle kittens af en toe bang in hun richting keken. Goed zo, dacht de zwart-witte kit, laat ze maar bang zijn.