Intruder

Een beetje knorrig stampte de kater rond in de medicine den, eerst die spin, toen zijn bed, nu dit! Zonder enig consult natuurlijk, want waarom zou je je beste vriend ooit iets vertellen? Zeker niet als het iets was wat hem ook aanging, iets wat potverdikkie de hele clan aanging! Het was niet alsof het hier zo ruim was, sterker nog, zowel Ace als Tall in de den was niet altijd even makkelijk, en dus lagen ze negen van de tien keer half over elkaar heen gedrapeerd, dat was toch warmer. Maar dat gaf dus al aan dat een extra kat erbij niet zou passen. Natuurlijk had de ander dit niet in kunnen zien, en werd Tall geacht zijn bed te delen, met een apprentice! Alles vond de kater goed, alles, en iedereen was leuk en lief en aardig, iedereen, maar dit ging wel wat ver.

( Open!

Druk bezig met het opsommen van zijn problemen in z'n hoofd zag Tall de ander niet aankomen. Een redelijke prestatie aangezien dat niet de kleinste was, of de meest dunne. Point was, hij zag hem niet aankomen en werd keihard omver gelopen, ook dat was een fikse prestatie want ook al was Tall wel een dunne, hij was niet echt klein, of makkelijk omver te lopen. Dit deed hem dan ook verbaasd opkijken naar zijn belager, en een brede grijns verspreidde zich toen hij de ander herkende. "Natuurlijk," Antwoordde hij grinnikend, "Daar maak ik mijn persoonlijke baan van," Met een ondeugende grijns keek hij omhoog, en stapte weer rechtop. Goed om zijn vriend weer te zien. Zeker in tijden als deze.

De kater stak zijn tong uit toen de ander nijdig bleef kijken, er niet om malende dat die misschien een slechte bui had. Slechte buien waren er om over te gaan in zijn beleving, en dus hielp hij daar graag aan mee dat bij Never te doen laten gebeuren. Vandaar dat hij fervent knikte toen de zwarte kater hem sceptisch vroeg over zijn antwoord, natuurlijk man, er was niets beters, Deputy was gewoon een bijzaak. "Er is niets beters," Sprak hij zijn gedachten uit, zijn ogen twinkelend maar zijn gezichtsuitdrukking bloedserieus. Pas toen de ander hem vroeg naar zijn manager grinnikte hij. "Ik dacht, aangezien het toch mijn baan is je voor de voeten te lopen en je dus altijd in de buurt bent, of jij het misschien zou willen zijn?" Geweldig toch? Dan hielp Never mee aan zijn eigen ondergang, iets weirders en dus beters was er waarschijnlijk niet. Al zou hij het Ace niet zeggen want die zou met iets compleet crazies aan komen zetten wat Tall uiteindelijk uit zou moeten voeren en dat was niet veilig.

Hij bleef vrolijk naar zijn vriend kijken, tot die plots zijn hoofd liet zakken en de bom liet vallen. Verschrikt verstijfde de kater, en met een ontzette uitdrukking keek hij naar het gelaat van hem die hem zo vaak de zin van het leven had gegeven. Zoveel coole dingen met hem had gedaan, Never was dé vaste factor in zijn leven. Cherry was hem vergeten, Running weigerde met hem te spreken, en zijn ouders en liefste broer waren dood. Never was nodig, Never was zijn vriend. Vandaar dat Tall even wachtte met antwoorden, en zijn neus onder de kop van zijn bestie duwde om hem aan te kunnen kijken. "Dude.." Mauwde hij zacht, "What the hell?" Geen verraad of negativiteit in zijn ogen, enkel beloftes. "Ik dacht dat je me gewoon een te jonge vriend vond, met wie je soms wilde praten, dude.. Jij bent like.. M'n bestie ever! Ace is m'n Partner in Crime, hij is hetzelfde level van weirdness, maar jij en ik man, wij gaan way back, niets zal dat ooit veranderen.." Tenminste, niet als het aan hem lag.

Oke, de woorden van zijn vriend liepen nu alle kanten uit en zo goed snapte de kater het niet meer. Een lichte zucht verliet zijn mond maar hij glimlachte wel. Vriendschap was soms best lastig, zeker als het leven drukker werd en er meer van je verwacht werd. Gelukkig wist Never dat ook wel, het was gewoon een kwestie van een nieuwe balans zoeken in hun vriendschap. Bij zijn voorstellen om spul te gaan doen begon Tall echter wel te grinniken. "Je weet dat dat een paar tegenstrijdige dingen zijn?" Mauwde hij plagend, maar toonde wel in zijn gezicht de serieusheid waarmee dit behandeld moest worden. Hij zou prima stil kunnen zijn voor zijn vriend.

Tall trok zijn wenkbrauwen op bij de woorden van zijn vriend, die dieper waren dan dat hij echt van hem gewend was, maar schroomde niet om op te staan toen Never dat ook deed. Zijn wenkbrauwen schoten echter zo mogelijk nóg hoger toen hij de woorden van zijn vriend hoorde. Zou hij weten hoe verschrikkelijk fout dat klonk? Tall fronste, een ding was zeker, Never was niets veranderd, hij zei nog steeds van alles wat Tall niet snapte, en schaamde zich niet om de meest weirdo dingen te zeggen. Hoofdschuddend volgde de kater de ander, en grinnikte, goed om te weten dat zijn vriend weer terug was.